வடிகால் வெளியே இல்லை
‘ரிஷி’
(லதா ராமகிருஷ்ணன்)
மனதின் மோனலயத்தை வெட்டிப் பிளக்கும் கூர்முனை வாளாய்
அருகில் மிக அருகில்
ஒரு குரல் அலறிக்கொண்டிருக்கிறது.
அலைபேசிக்கு வலிக்குமோவென
அத்தனை சன்னமாய் பேசும் தோழி
நினைவுக்கு வந்து கண்களில் நீர்குத்தச் செய்கிறாள்.
ஒரு குரலின் வெறும் பேச்சு அதன் செவிக்கு
அத்தனை இனிமையாய்;
அடுத்திரு காதுகளுக்கு துருப்பிடித்த கத்திக்கீறல்களாய்……
வேற்றுமையில் ஒற்றுமை காணும் எல்லைக்கப்பாலிருக்கும்
இக்குரலின் பிளிறல்
நடுமண்டையில் கீறி உட்புகுந்து அங்குள்ள நரம்புகளின்
வலைப்பின்னலமைப்பை சீர்குலைத்து
இதயத்தில் விவரிக்கவியலா வலியேற்படுத்தி
வெகு நிராதரவாக உணரவைக்கிறது என்னை.
நல்லவராகவே இருக்கக்கூடும் என்றாலும்
நாராசக்குரலால் கவிதையை பின்னங்கால் பிடரிபட
ஓட ஓட விரட்டுபவரை
வெறுத்தொதுக்காமல் புறக்கணிக்காமல்
இருந்தவாறு
என்னையும் பறிகொடுக்காமல் புரந்துகாக்கும்
உரமளிப்பாய்
வரமளிப்பாய்
மாகாளி….
பராசக்தி…..
No comments:
Post a Comment