IYYAPPA MADHAVAN'S POEMS IN ENGLISH - Translated by Latha Ramakrishnan

Iyyappa Madhavan

(Tamil Poet – 1966)

• a tamil poet Ayyappa Madhavan is endowed with a sensitive and vulnerable mind battered and bruised by the harsh realities of life, which keeps languishing and agonizing in verses and seeks shelter in dreams and fantasies, sharing secrets with the butterflies and building castles in the air. But, all the while the poet is acutely wide-awake to the life – socio-political and economic – around him - the disparities, indifferences, prejudices, power-mongering and what not. As a poet it is but natural on his part to seek refuge in his poems and that of his fellow-poets and his poems reflect the world in all its cruelties and unpredictabilities and also in its myriad moods and shades – positive and negative.

• And, he uses the language in a gripping manner, leaving many things unsaid but at the same time implying them, giving ample scope for the discerning readers to search for and read ‘the lines between lines’ and also the pauses and silences.

• His native place is a village called Naattarasankottai in Tamil Nadu. He had higher education in the faculty of Textiles. Now, he is trying his expertise in directing Documentary and Feature Films.

• So far, 6 poem-collections of Ayyappa Madhavan have been published and they have established his name as a quality poet in the field of Neo-Tamil Poetry. He contributes regularly to all the Literary Magazines of Tamil.

• A poem of Ayyappa Madhavan has been made into a short-film and he has also directed a Documentary Film. Poet Thamizhachi Pandian has made two of his poems into a short-film. A short-story collection of Ayyappa Madhavan is recently released. And, two more poem-collections of him will be published this year.

• A soft-spoken friendly person Poet Ayyappa Madhavan waits for the birth of a new, better world where there are no wars; nor fears; where none poor and no power-mongers. And, the list is endless….

Email id: iyyappan66@gmail.com

1) THE WINGS OF NIGHT

A poem in Tamil by Ayyappa Madhavan titled
ராவின் இறக்கைகள்

Translated into English by Latha Ramakrishnan

A butterfly
enticed by the glow of lamp
circled the house, going round and round.
It was its firm belief that
the ‘thumbai’ plants and ‘murugai’ tree
rooted in the glow of the wall.
Its single-minded penance, on the wall’s
Lime.
With time
melting and seeping
with the honey-drunk exhaustion leaving,
It moved over to the
squares of bricks.
In the spring of its fertile imagination
too many plants of different varieties there were;
flowers in fabulous shapes
deliciously sweet drinks…
With the lamp closing its eyes suddenly
darkness pervading everywhere,
It also merging with the thick blackness shrouding.
When the dawn came
the plants of al the flowers upon which it sat
have all turned into terrible vacuum.
Its imprints, turning pale,
remained lifeless; frozen.
Either the ‘wide-awake’ Morn
or the ‘deep in sleep’ Night
had stolen away
that wonderful life; that magnificent dream.



2) THE SANDALWOOD CREMATION

A Poem in Tamil by AYYAPPAN MADHAVAN titled
சந்தனத்தில் சிதை

(Translator: Latha Ramakrishnan

When he was alive he used to travel all over the world
and earned millions
Houses vehicles gold-bars-
even bridegroom for his daughter, he bought
Went on jolly tours.
Gestured ‘no’ to the have-nots
Brought
dolls for his little grand-daughter and gave them
to her
The child smiled. And he felt so happy.
As usual when he ran in his exercise machine
one day he slumped all too suddenly
The doctors who examined him said
that his heart had stopped ticking
The house cried and turned swollen
As the hours went past one by one
they had taken him who had turned rotten and bulging,
to the cremation ground
Amidst the sandalwood smell the rich man burnt to the core
They brought the stone
And he who remained, with all of his turning to nought,
inside the ash-pot
was scattered and dissolved
in the waters of Ganges
In Water’s nature he was a dissolved river.

3) DAMN IT….

A POEM IN TAMIL BY Ayyappa Madhavan
Titled ‘Che’

(Translator: Latha Ramakrishnan)

If only I were to have a tail
I could have been keeping vigil and
barking as a dog…
Leaping on four legs as a stallion
and earning money in the race
I could have made merry the madcap of gambling
and so be’
Or else, being born a goat I could have grazed and grown
and sold as hot meat;
Or else, as an elephant blessing with my trunk
and getting money for the mahout;
Or as a bull, eating off the straw and pulling along the cart;
Or as a monkey performing tricks and gymnastics
and collecting coins.
Having been born a human-being, going insane-
cheating, swindling,
decaying, disintegrating-
Oh damn it _
How I wish to have a tail….

4) PEACE PERSONIFIED

A Poem in Tamil by Ayyappan Madhavan titled

சாந்தரூப கோலம்

(Translator: Latha Ramakrishnan)

Holding one end in a proper grip
I manage to bring the milk-packet.
The White-Liquid
reminding my palms of the pleasant chillness
tried to divert my attention.
With the wicked mind surfacing-
placing it softly upon the wooden plank of the swing
pouring water and swirling it by way of washing
the wickedness of thin water
turning sticky in the hands-
I was about to let slip
the round bowl.
The wooden plank, with its wickedness
jerking away the hand
I managed to hold the packet that was about to fall.
While lifting it and carefully cutting one end with the scissors
and pouring it,
I managed to save those more than three drops
that were about to seep on the sides,
thanks to the wickedness of hands,
and I put them inside the bowl.
But the White Liquid, due to the wickedness of fire,
swelling and overflowing in the next instant,
hurrying with the body turning all tensed up
I blew out the stove.
With all the wickedness ceasing to be
The White Liquid which raged and boiled and overflowed-
In the death of the hot fire-tongues
losing its heat gradually
and going down inside the vessel,
It appeared as the very personification of Peace.


5) WINTRY LIFE

A poem in Tamil by IYYAPPA MADHAVAN

titled கூதிர்கால வாழ்க்கை

In life’s blood-stained canvases
He had painted the sorrows of the past.
Drops of blood scattered on the leaves decayed;
hollow tree, birds with broken wings;
with tears wept and stagnated;
That painting, so pitiable with the chronic pain
of the wintry days;
rarely in a few lines some flowers to be seen;
not fit enough to eat
but with a thin stalk that had gone weak with its longing
for a seedling.
Those ripened in the hues and shades of sorrow
coming apart and languishing
in one half of the Painting
as thick brownish dye
in the blurred stream
along with it
in the land which lay broken apart
with the stir of fish without eyes
beneath the tree that had been uprooted
by the devilish wind-
The ruined personality of the Artist
in red gushing forth.


*

TWO VISUALLY CHALLENGED POETS

INTRODUCING 

TWO VISUALLY CHALLENGED POETS 

கவிஞர் கோ.கண்ணன்                         கவிஞர் மு.ரமேஷ்

                       

Poems rendered in English
by Latha Ramakrishnan

“All too strong an iron-wall
That cannot be shaken at all.
You are on the other side
Here, we are
As the bridge that connects –
Our autumnal dreams”

_ Poet. G.KANNAN

Is it proper on my part to underline the fact that the four poets, whose select few verses I have translated into English and have published as a thin volume captioned Insight, are visually handicapped..? This query persists…

And, I keep telling myself that such highlighting has to be done for enabling one get an insight into all the additional efforts the visually handicapped have to garner to shape themselves into poets and so acknowledged by the society.

Down the ages we have had several eminent creative-writers who were visually handicapped. As all the sighted persons cannot be avid readers and quality writers, so also, it is but natural for some visually handicapped persons to be discerning readers and distinguished writers. But, the fact remains that lack of aids and accessories, support and assisstance and also awareness on the part of the societyin which they live, prove a veritable block to them, more often than not.

Also, more often than not the sighted, both readers and writers, tend to evaluate the writings of the visually handicapped from a pedastal. This is not proper, nor required, to say the least.

I have given here, in my English Translation, five poems each of two of the visually handicapped poets, Mr.G.Kannan and MU.Ramesh, from the said volume, to enable the readers have a glimpse of, if not an insight into their creativity, literary sensitivity, power of imagination and reactions to various social issues and also to the treatment that they receive at the hands of the society. I personally feel Poet G.Kannan and Poet Mu.Ramesh who keep updating themselves with the current trends of the various branches of Tamil Literature have the salient characteristics of neo-Tamil Poetry in their verses. As I believe that each poem has a ‘writerly text’ and a ‘readerly text’ and there is no one absolute method of translating a text ( all the same, the translator has to be sincere to the text in question, meaning, he or she should not try to convert it into a platoform for their whims and fancies) I can only say in all humility that my translations can at best reflect the ‘readerly texts’ which the poems have offered me. I thank the poets G.Kannan. MU.Ramesh, thayarammal and Ve.Sukumaran.

With thanks and regards

Latha Ramakrishnan


1) L G.KANNAN

Oesaigalin Niramaalai (The Spectrum of Sounds) is the first poem-collection of Mr.G.Kannan who has a Doctorate to his credit. Despite losing his eye-sight very early in life, he, with the help of his parents, acquired an M.A in Tamil and went on to become the first ever visually handicapped person in the whole of Dharmapuri District in Tamil Nadu, to get a Doctorate in Tamil. His P.hd Dissertation was on the theme,The theme of Generation Gap in Contemporary Tamil Novels (Thamizh Novelgalil Thalaimurai Idaiveli). It was published by one of the reputed publishing houses of Tamil Nadu called Kaavya. In the foreword of this book itself Mr.Kannan has highlighted the various problems and hurdles that he had to face in collecting materials for his dissertation. Interested in the contemporary literary trends of Tamil, especially Poetry, whenever he gets a chance Mr.Kannan makes it a point to attend literary seminars and gatherings. He, with the help of his friends read the vrious contemporary poem-collections of Tamil on a regular basis and hence his Poesy reflects and adopts these trends. And, Mr.G.Kannan’s poems too deal with the conflicts, chaos, moments of ecstasy and happiness, solitiude, alienation, anguish, composure of the inner world and the problems that confront them in their day-to-day existence, both as ordinary human beings and as visually handicapped. This year my fellow-writer and the editor of Navina Virutcham, a literary quarterly which is there for two decades, has brought forth the second poem-collection titled ‘Mazhaik-Kudai Naatkal( Rain_Umbrella Days) of Mr.G.Kannan which is receiving good response. 
email id: kannanlect@gmail.com

1) THE CUP OF FRIENDSHIP

A glass cup this is,
with the juice of ancience brimming…
be careful.
if the stone of discord
touches it slightly _
it would break.
if the hand of camaraderie
loosens its grip a little
it would go splinters


2) IMPRINTS

Our predecessors had
penned Classics and became
immortal.
Our ancestors were
said to have exposed the emptiness
of that arrogant fellow
who treated us with abject indifference.
Our ‘spiritual guru’ fought for our
access to Education and Knowledge
for more than sixty years
in a non-violent manner,
turning victorious and world famous.
Despite having all the three doors shut
our beloved old lady
learnt the length and bradth of the world
with her fingers
proving the wonder of all wonders.
Today our brethren
leaving their imprints atop 

Mount Himalayas
undertake journey
through the Antartic Land.
Though we sit on par with 

our fellow-men
we are still portrayed as
street-singers with begging-bowls.
We are still displayed as exhibits
in the show-rooms of the Society.
While this is going on
where to go seeking and retrieve
our own, real imprints and identity?

3) THE FRAGRANCE OF FATHER

As like the ‘coat-of-mail’ and ‘ear-rings’
of the mythological Karna
it must’ve been born along with
my father.
Which cannot be washed away
even by the waters of Ganges
where we had our sacred dip.
And, my father has never polluted it
with artificial scents and perfumes.
Before the sound of father’s footsteps 

enter the ears
as like the elephant-bells
it would get into the nostrils
and stay on.
That which warms my heart-
the fragrance of my father is something
unique, noble,
having especial significance,
revealing the real meaning of labour
in any Thesaurus whatsoever.
With full of the smell of Earth,
immersed in soil, is the scent of my father.


4) THE SPECTRUM OF OSUNDS

Sounds are so full of illumination,
so they are pregnant with meaning.
Sounds are so full of characteristics,
so they lend flavour to Life
Sounds have their own fragrance,
so they are stylish and refined
Sounds have shades of colour
For Laughter that scatters – Green
For murmurs of love that makes one
quiver in ecstsy – Blue
For beauty that tires one out – 

 dense Yellow
For the blabbering of a child – 

flowery White
For the sweet song of koel – Indigo
For raging roar – blood Red
For the sacred sound of bells – 

magical Violet
Sounds have shades of colours
for the thunder ,
rain-drop,
chirping of birds,
call of animals
There are visions anew
of Tongue incomprehensible.
The Spectrum of Silent Rainbow _
The Sounds.


5) QUERIES THAT DEVOVOUR ANSWERS

To Meera with Love _
Curse your Kannan…
Let me drop dead
at your feet.
You loathe as a jarring sound
the Music of my flute
that softly floats in the air.
Shut your ears tightly.
You try to extinguish the Music
by burning the Flute.
Can you?


2) Poet Mu.RAMESH

The Height of Night That Cannot Be Comprehended In Words) (Vaarthaikkull Sikkaadha Iravin Uyaram) is the first poem-collection of Poet.Mu.Ramesh, though while in college he had brought forth a thin volume comprising 20 poems.

A post-graduate student in Tamil who has completed his M.Phil also, Mr.Ramesh is all set to pursue his P.hd in Delhi. Published in the year 2005, the very title given above and also the poems therein reveal the poet’s firm grasp on the language of Tamil and also the distinct characteristics of neo-Tamil Poetry, being open-ended, metaphorical, ambiguous, having layers of meaning and interpretation that demand the active participation of the reader.

As is the general trend of almost all poets, Mr.Ramesh too writes poems that deal with his inner, personal life and also the life he leads as part of the Society and the interactions and confrontations between his inner and outer selves which ofcourse are inter-related. Against all odds, Mr.Mu.Ramesh makes it a point to acuaint himself with the changing trends of the various branches of Tamil Literature, especially poems.

Sad that more often than not these poem-collections are not given their due by the seeing community. In Chennai BookFair 2008, held in the month of January , heeding to my request Mr.Ravichandran of Pudhupunal Publications brought forth the second poem-collection of Mr.Ramesh titled ;Mazhaiyil Nanaiyum/Karaiyum Iravin Vaasanai( The fragrance of the Night that is getting drenched/dissolved in the Rain).


(1)

In my bedroom
the blanket spread and the pillow
in that glow
a shape that seemed
absolutely hueless
attempting to grasp it
I switched off the light
with all getting displaced
the shrunken sheet
and the pillow lying in
one corner
the all-pervading lightness
now, crumbling down
where I stand
I search for the
Light alone

(2)

The earth would sway
a little
looking above
raising the hand
and touching the drums
fire
the iron doors moulded
a long time ago
would refuse to move
deeming soil to be their
very boundary
lying immersed
the roots
longing for nutrition from the five
primal forces
still.

(3)

The simple lesson
taught by Yama-
the god of Death _
is atonce understood
by
Chitraguptha

E =MC2

(4)

Hail Lord Shiva
my pranams to your
goodself
As my folded hands
stretched
the white cane might
have come into contact
could’ve been that noise
where is the grave-digger?
Where is the grave-digger?
The eerie voice
ever-above
hovering
I probed
my hand could feel the heat
indeed a frozen skeleton
what could’ve been
my response?
I would go tomorrow.

(5)

In my night
you are the light
the night that allows
day never rests
light is just a
guidance
night alone is
the End unending.

ROOMS -Bautha Ayyanaar's poems rendered in English

Some poems from
Rooms(mansion musings)
poems by bautha ayyanaarTranslated from Tamil by latha ramakrishnan

About the poet:-

BOUTHA AYYANAAR (1963) : He was born in a hamlet called Vinayakapuram in Therkkutheru Panchayat, in Mellur Circle, in the district of Madurai. His mother was Azhagupillai. Father – Perumal. He lost his mother at a very early age and he was brought up under the care of his grandfather and grandmother. His was the first generation of his clan to have received the benefits of Education.


His undying thirst for books made him renounce formal education. It was Poet Abi, who has carved a distinct place for himself in the field of neo-Tamil poems, who initiated Mr.Ayyanaar into the world of Neo-Tamil Literature.


Born of a poor family Poet Ayyanaar has enriched his life with the help of guidance and support from noted personalities like veteran writer Sundara Ramasami, Tamil scholars Salaman Pappaiah, Dr.Sethuraman and Dr.Vani Sundarapandian.


Ayyanaar’s poems show him as someone who has the capacity to look beyond the superficial appearances
and find out the real truths of life.


Serving in Vivekanandha Kendra proved to be a turning point in his life. He has also worked in various Institutions such as Meenakshi Mission Hospital, Kalachuvadu Litrary Monthly, Mahashemam Trust.


His works published so far include -
_ VIDUVIPPU (Release) – Poems and Interviews
(1999)
_ ALAI PURALUM VAAZHKAI(The Life of
Swirling Waves) - Articles on Chennai(2003).
_ MANSION KAVIDHAIGAL(Mansion Poems) -
2005, 2nd Edition 2007, December, 3rd Edition,
2009,November.
_ SOLLILIRUNDHU MAUNATHIRKKU(From
Word To Silence) – Interviews.


Poet Ayyanaar has also written book-reviews and also
critical essays on Neo-Cinema and Drama. He has also
several modern paintings to his credit.


Now he is working as Marketing Managern in Jananam
IVF CENTER, in Karur(Tamil Nadu).


He lives in Karur with his beloved wife Muthuppillai
and son Anandhabuthan.


His email id and mobile number are given below:
ayyapillai@gmail.com
09688086641.




Translator’s Note:


“I have a few things to say or rather share, about Neo-Tamil Poetry and Translation in general and the poems of poet Bautha Ayyanaar in particular. Neo_Tamil Literary world is rich with writers and poets having great potentials. It has always been Small Magazines or Alternate Magazines which have contributed significantly to the language and literature of Tamil. And, there are quite a number of ‘unsung heroes’ in the field of Neo-Tamil Poetry. In style and content these poems or poets stand second to none but the reason for poets from other languages, say for instance Malayalam or Bengali, getting instant and wider recognition is that they are getting translated into English on a regular basis and there have been continuous initiatives towards introducing their poetry to a wider circle of readers. Unfortunately, such initiatives are very few and undertaken randomly in Tamil Nadu. And, nowhere else except in Tamil Nadu we have this sad state of affair whereby mostly film-lyricists get the Awards for Poetry while innovative poets like Brammarajan who have done pioneering work in the field of Poetry are steadily being sidelined and ignored. It is a shame on us, to say the least.


As for my translation of friend Ayyanaar’s poems, I am of the firm belief that however efficient and sensitive to the nuances of Poesy a translator is, he or she cannot do hundred percent justice to the original text. Especially, in the case of Neo-Tamil Poems where the poems are rich and complex with the element of obscurity and multiple meaning. Yet, I undertook this job out of my respect for Ayyanaar who is one of those who could never learn the art of ‘blowing one’s own trumpet’ and for the sheer joy of re-reading his poems and empathizing with the emotions expressed in his poetic lines.


While translating I mostly relied on my ‘Readerly Text’, and, as a co-traveller in the field of Neo-Tamil Poetry I know Poet Ayyanaar wouldn’t object to that. On several occasions when I contacted him seeking some clarifications I could see that I was able to reach as close as possible to the inner layer of meaning or the ‘spirit’ of his poem. At the same time if I were to translate these poems again I might not be using the same words; expressions. This doesn’t speak of my deficiency or lack of confidence as a translator. Instead, it highlights the dynamism of Neo-Tamil Poetry and also the Art of Translation. But, I have tried my best to be loyal to the original text, not taking undue liberties with it while translating.


I don’t believe in the contention that there should be a set of rules strictly adhered to while translating a piece of work in English and I firmly believe that the original text, coupled with the skill and sensitivity of the translator, is capable of evolving its own style of rendering in English. I hope that my translation does justice to Ayyanaar’s Poesy and is approved by him and if it does, that would make me feel good as a translator.


Reading the poems of Ayyanar one would immediately identify his or her own self in the lines. The pain and anguish of Life, the uncertainties and unpredictabilities of relationships and caught in the midst of all these, the deep sense of loneliness a sensitive soul is bound to experience , yet, the all-pervading
Love for Life which is the driving force for any genuine poet are all described vividly with the help of minimum words and apt images and similes, without resorting to melodrama or rhetoric.


Each one will have one’s own definition of a good poem. For me, a poem shouldn’t preach from a pedestal. It should treat the reader as a fellow-sufferer and share feelings and emotions. For me, a good poem, midway makes me the one who has penned it, with a miraculous ease. Poet Ayyanaar’s poems have this ability to make us empathize and get into his soul, grieving and languishing, despairing, de-constructing life and undertaking a solitary voyage into the innermost riddles of life.


I sincerely wish, primarily as a discerning reader of Neo-Tamil poems, that many more such initiatives towards rendering the contemporary Tamil poets in English are undertaken in right earnest, in the near future.

*THERE ARE AROUND 50 POEMS IN THIS VOLUME TITLED ROOMS. OF WHICH 10 POEMS IN TRANSLATION ARE GIVEN BELOW - latha ramakrishnan

1)

HORNS

The moment I stepped inside the City
the first thing that came into view
were the horns of men.

Instinctively my hand felt my head.
Nothing pricked

With the heart being fully aware that
the Onida Ad is a figment of imagination
Even in the wildest of my dreams I have never seen
real men sporting horns.
But now, forcing me to believe that
the city-bred would indeed be born
with horns
I come across men with horns
all too often.

Thinking that at least my friend from the village
who has migrated to the town
would be free of horns,
when I knocked at the doors
he opened it
waving his horns gleefully.

I touched the horn.
Indeed it was real.
Once again I felt my head.
And, I could feel something pricking.

Before the Sun could retire for the day
the horns had grown upon my head too.
I became terror-struck.
I began to cut them but
they kept on sprouting.
The horns that I had removed
during day-time,
when I woke up after a night’s sleep
came to occupy their usual place.

And, I too have begun to
roam around with horns,
searching for the Man
minus the malignant growth.

(2002)
2)

THE VISIT
I set foot into this city
where the wind has ceased to be.

I couldn’t utter even a word
to anyone.

To whom I could tell
the hesitance of utter bewilderment the
secret unknown to my heart?

The spies arrived.
Getting hold of my heart’s key
they opened it.
But, not knowing the code-language of the heart
they were taken aback.
And, they interpreted it with
their own language.

The I became You
and the You became I.

My person,
with its Identity forgotten ,
came to life again, thanks
to the magical chant of the spies.

Then-
I too metamorphosed into a spy.

(2002)

3)

(2003)

10)

Pushing me forcefully inside
the room
the Night locks it.

With no air to inhale
my body lies there
like a corpse.

Books,
Drinking water purchased for a price
Half-clad beauty,
Lord Ganapathy of Pillayarpatti
The eye of Buddha
scanning me always,
on the iron-cot
my body lies
heavy and frozen, as iron.

With the body remaining there
my heart would
leave me.

Away, at one night’s distance
my beloved wife.

With the countenances of
familiar females
floating around,
the long night comes to an end.

Inside the cabin
where none remains
to witness
the words
that my heart utters,
as the distance of a long Night
the vacuum of the big city
overflows.

4)

THE WILD-ANIMAL CALLED LONELINESS

Loneliness grips me
like a wild-animal

Night or day
forever
I am in its hold

The earthly life
revolts
The joy of the heart
disappearing
unfolds the wings of
Silence

Though thousand of people
are closeby
Loneliness would shroud me
like a night.

Your face
hidden in the inner layers of my
heart
never am I able to probe
and take out

Just for a moment
show me your face
I would escape from these wild-animals
and flying in the air

would live on earth
at least for a day.

As one in thousand.

5)

LOVE

How are you, My Love?

Do the traces of my remembrance
burn in your Memory?

Every moment
I burn and melt, remembering You.

I keep opening all too often
the shelves within.
But, each night proves bitter,
not enabling me to have a glimpse
of your innocent face.

Not knowing which face you like
and which one I like,
yet, we keep living
in love. Don’t we?

6)

PLEASE LET GO MY HANDS

Please let go of my hands

Please untie the ropes that keep me in shackles.
Also, the cloth that blindfolds me.

Please let go the long rope
tied round my hip
the one end of which you hold.

With the help of the map within
with legs trembling
even with wounds
tumbling and fumbling
I would somehow
return.

To this same spot.

Please let go of my hands.

7)

The room is being filled to the brim
with tears.
As waves
it sways, rises and ebbs and so wanders


Chased by memories
pained by the sorrow of migration
The heart covers its face
in anguish untold.


I lie
as the garbage thrown out
by an alien planet.


My Love
who is sleeping somewhere else
in this same land
of Planet Earth


8)

THE ENTIRE CITY IS REELING
UNDER THE GRIP OF FEAR

Pierce me with the spear
Let my fear gush forth and stream

Once again pierce
me with the spear
Let the ghost of fear get lost.

Yet, every now and then
I swallow along with my food,
fear too.

In the solitary room
the fan
scatters fear
everywhere

I remove one by one
the words that are stuck all over the body
as thorns
But they keep sticking
again and again.

They go deep down
And plant themselves there.

In the great grand City
in a tiny vase
the fan
and
Myself.

9)

INSIDE THE SIX FEET ROOM

With solitude where the silence remains in tact
With the tube-light
and fan too
I keep conversing

The pillow also, that lies there
in loneliness,
comes forward for a dialogue

The door viewing its own countenance
would come leaping
The worn-out mirror
looks on amused.

The dirty clothes lying at one corner-
they too come to talk

Fine

But, this delirium
which keeps raging
which nothing in sight could keep under check-
oh, what am I to do with it?

From nowhere in the world,
never a letter had peeped
into this room.


And no feet
belonging to a person
claiming to be a friend
had ever felt this floor


The cry of the bird
The bark of the dog
The voice of the Sky


Nothing had ever reached here.


Nothing resulted out of waiting endlessly
for the rays of the Sun,
except heart-break.


The wind alone
coming unknown
saves the life.


The room and myself
keep waiting
for a familiar face.


(2003)

மீண்டும் மணிமேகலை! - (நாடகம்)

மீண்டும் மணிமேகலை !(நாடகம்)

எழுதியவர் : லதா ராமகிருஷ்ணன்

(* தோழர் வெளி ரங்கராஜனுடைய மணிமேகலை நாடகம் பார்த்த பாதிப்பில் எழுதப்பட்ட நாடகம் இது. அந்த நாடகத்தின் இறுதியில் மணிமேகலை மேடையிலிருந்து கீழிறங்கி பாவையாளர்கள் சிலருக்கு அட்சயபாத்திரத்திலிருந்து உணவளித்துக்கொண்டே போனாள். என்னிடம் வந்த அவளிடம் ஒரு willing suspension of disbelief மனநிலையில் உணவு வாங்கிக்கொண்ட தருணத்தில் இந்த நாடகத்தின் விதை மனதில் என்னையுமறியாமல் ஊன்றப்பட்டிருக்கக் கூடும். முதலில் ஆங்கிலத்தில் MANIMEKALAI ON THE MOVE என்ற தலைப்பில் எழுதி MUSE INDIA என்ற இணைய இதழில் வெளியானது. பின், சென்னையிலிருந்து வெளியாகும் புதுப்புனல் என்ற மாத இதழில் அக்டோபர் 2009 இதழில் நானே தமிழில் மொழிபெயர்த்த இந்தத் தமிழ்வடிவம் இடம்பெற்றது.

காட்சி – 1

இடம்: மங்கலான ஒளியூட்டப்பட்டிருக்கும் அரங்க. வரிசையாக இருக்கைகள் அமைந்துள்ளன. சன்னமான மெல்லிய இசையிழைகள் அரங்கில மிதந்துகொண் டிருக்கின்றன.

கதாபாத்திரங்கள்: மணிமேகலை, நிகழினி மற்றும் பார்வையாளர்கள்
( திரு.வெளி ரங்கராஜன் இயக்கத்தில் உருவான மணிமேகலை நாடகத்தின் கடைசிப் பகுதி மேடையில் நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கிறது.. பிரதான பெண் பாத்திரமான மணிமேகலை, ஒரு அழகிய இளம்பெண், அழியாப் புகழ் பெற்ற தமிழ் காப்பியமான சிலப்பதிகாரத்தின் கதாநாயகன் தன் மனதைப் பறிகொடுத்த மாதவியின் மகள் ஒரு துறவியின் உடையில் காட்சியளிக்கிறாள். அவள் உலக இன்பங்களுக்காகவும், புலனின்பக் கிளர்ச்சிகளுக்காகவும் தன் மனதை ஏங்கவிடலாகாது என்றும், மாறாக, மானுடம் பயனுற சேவை செய்வதிலே தன் மனதை ஒருமுகப்படுத்தவேண்டுமென்றும் கூறி அவளுடைய கையில் மணிமேகலா தெய்வம் சற்று முன்பு கொடுத்திருந்த அட்சயபாத்திரத்தை ஏந்திக் கொண்டிருக்கிறாள். அந்த தெய்வாம்சம் பொருந்திய பாத்திரத்தின் உதவியோடு அவள் எத்தனை பேருக்குத் தன்னால் உதவ முடியுமோ அத்தனை பேருக்குப் பசிப்பிணியைத் தீர்த்து உதவிபுரிய வேண்டும் என்பது மணிமேகலா தெய்வத்தின் கட்டளை.

மேடையில் சிலருக்கு அந்தப் பாத்திரத்திலிருந்து உணவு வழங்கி முடித்த பிறகு மணிமேகலை மேடையிலிருந்து கீழே இறங்கி பார்வையாளர்கள் மத்தியில் அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாய் சிலருக்கு உணவளித்தவாறு நகர்கிறாள். அப்படி மணிமேகலையிடமிருந்து உணவு கிடைக்கப் பெற்றவர்களில் நிகழினியும் ஒருத்தி. இவ்வாறே அரங்கின் வாயில் வரை சென்றுவிடும் மணிமேகலை வாயில் வழியாக வெளியேறி பார்வைப்பரப்பிலிருந்து மறைகிறாள். பார்வையாளர்களிடமிருந்து பதற்றமும், பரபரப்புமாய் பல்வேறு குரல்கள் கிளம்புகின்றன.)

குரல்கள்: ஹோ, எங்கே மணிமேகலை? எங்கே அவள்?

ஒரு ஆண் குரல்: (ஆர்வமாக) அந்த உணவு நாம் இங்கே வழக்கமாகச் சாப்பிடுவதிலிருந்து வேறுபட்டு இருந்ததா? எப்படியென்று சொல்ல முடியுமா?

பெண் குரல் ஒன்று: அவள் எங்கே காற்றோடு காற்றாகக் கலந்துவிட்டாளா என்ன?

ஒரு குழந்தை: அந்த அக்கா பாத்திரத்தை என் கையில் கொடுத்திருந்தால் எத்தனை நன்றாயிருந்திருக்கும்! நாள் முழுக்க அதை வைத்துக்கொண்டு சந்தோஷமாக விளையாடிக்கொண்டிருக்க முடியும்!

(நிகழினி, பார்வையாளர்கள் மத்தியில் அமர்ந்துகொண்டிருக்கும் ஒரு நடுத்தர வயதுப் பெண்மணி, பிரமிப்பில் வாயடைத்துப் போனவளாய் தன்னுடைய உள்ளங்கைகளைப் பார்த்துக்கொள்கிறாள்! )

இன்னொரு குரல்: ஹேய், அங்கே பார், அவளுடைய கைகளில் எதுவுமேயில்லை..!

நிகழினி: ஆனால், எல்லாமே இருக்கின்றன, என்னுடைய கைகளில், உங்களுடைய கைகளில், அவர்களுடைய கைகளில்... நம்மால் அவற்றைப் பார்க்க முடியவில்லை என்பது உண்மையிலேயே மிகவும் வருத்தமளிக்கும் ஒன்று தான்.... ஏனெனில், நம்மால் மட்டும் அவற்றைப் பார்க்க முடிந்தால் நாம் அவற்றை நமது நன்மைக்கும், மற்றவர்களின் நன்மைக்கும் பயன்படுத்த முடியுமே...

(அவள் தனக்குள் முணூமுணுத்துக்கொண்டு மெதுவாக அரங்க வாயிலை நோக்கி நகர்கிறாள்)

திரை


காட்சி – 2

இடம்: நிகழினியின் இல்லம். அங்கே அவளுடைய அறையில் ஒரு கட்டில், புத்தக அடுக்கு, மேஜை, நாற்காலி இருக்கின்றன. அறையின் ஒரு மூலையில் குடிநீர் மண்குடுவையில் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதிகாலைப் பண் சன்னமாகப் பின்னணியில் இசைத்துக்கொண்டிருக்க, கூடவே பறவைகள் கீச்சிடும் ஒலிகள், நாள் தொடங்கும் ஒலிகள் சில இணைந்து கேட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன.

கதாபாத்திரங்கள்: மணிமேகலை, நிகழினி.

(அதிகாலை. நிகழினி, ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருப்பவள், கதவை யாரோ தட்டும் ஓசை கேட்டு எழுந்து போகிறாள். கதவின் பக்கம் வந்ததும் சற்றே பயமும், கவலையுமாய், உள்ளிருந்தவாறே குரல் கொடுக்கிறாள்)

நிகழினி : யார் அது?

(வெளியேயிருந்து கிசுகிசுப்பாய் ஒரு குரல் பதிலளிக்கிறது) ”நான் தான். மணிமேகலை. தயவு செய்து கதவைத் திற...”

நிகழினி :என்ன? மணிமேகலையா! கடவுளே! (விரைந்து கதவைத் திறக்க, மணிமேகலை உள்ளே விரைந்தோடி வருகிறாள்)

நிகழினி:(வியப்பும் திகைப்பும் கரைபுரண்டோட) ஹோ, நன்றி மணிமேகலை! என் வீட்டிற்கு வந்தமைக்கு மிகவும் நன்றி! ஆனால், நேற்று எங்கே போய்விட்டாய் நீ?
மணிமேகலை: பிராத்திக்கவேண்டி கடற்கரைக்குச் சென்றிருந்தேன். ஆனால், பிரார்த்தித்து முடித்து நான் கண்ணைத் திறந்தபோது இருள் கவிந்திருந்தது. என்னைச் சுற்றி ஆண்கள் கணிசமான எண்ணிக்கையில் நின்றுகொண்டிருந்தனர். வேட்கையும், வன்மமும் நிறைந்த கண்களோடு நின்றுகொண்டிருந்தனர். எப்படியோ, அவர்களிட-மிருந்து விலகி அந்த இடத்தைவிட்டு நீங்கி வந்தேன் நான்...

நிகழினி: (திக்பிரமையடைந்தவளாய்) ஆனால், நீ எப்படி இங்கே...?

மணீமேகலை: (மென்மையாக முறுவலித்தவாறே) ஏன் கேட்கிறாய்? உனக்கு நான் வந்தது பிடிக்கவில்லையா? என் வருகையை நீ விரும்புவாய் என்று நான் கருதினேன்..

நிகழினி: (வேகவேகமாக) – உன்னை மனமார வரவேற்கிறேன் மணிமேகலை! ஆனால், இங்கே, என்னைத் தேடி உன்னை வரச்செய்தது எது என்று விளங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.

மணிமேகலை: ஒருக்கால், உன்னுடைய விழிகளில் கண்ட தேடலாயிருக்கலாம்... நேற்று நான் என்னிடமுள்ள இந்த தெய்வீகப் பாண்டத்திலிருந்து (அட்சயப்பாத்திரத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறாள்) உனக்கு உணவு வழங்கியபோது உன்னுடைய கண்களில் மட்டுமீறிய பசியைப் பார்த்தேன். நிச்சயம் அது ஒற்றை நபருக்கு மட்டுமானதாக இருக்கமுடியாது....இந்த அட்சயப்பாத்திரத்தையே என்னுடைய கைகளிலிருந்து பிடுங்கிக் கொள்ள எத்தனை ஏங்கினாய் நீ! (அன்போடு மீண்டும் புன்னகை செய்கிறாள்). எனவே, உன்னையும் என்னோடு அழைத்துச் சென்றால், சரியான நபர்களுக்கு உதவி செய்ய, உணவளிக்க என்னால் இயலும் என்று எனக்குத் தோன்றியது.... என்னோடு நகர்வலம் வருவாயா நிகழினி?

நிகழினி : ஓ! கண்டிப்பாக வருகிறேன் தோழி... ! ஆனால், உனக்கு எப்படி என்னுடைய பெயர் தெரியும்?!

மணிமேகலை: நான் உன்னை நிகழினி, அதாவது, இனி நிகழப் போவது என்று தானே குறிப்பிட்டேன்! தவிர, பெயரில் என்ன இருக்கிறது...?

நிகழினி : (தனது தலையை மறுப்பதாய் அசைத்தவாறே) பெயரில் தான் எல்லாமே இருக்கிறது என்றும் நம்மால் சொல்ல முடியுமல்லவா! அது எப்படியோ, உன்னால் ஒரே சமயத்தில் இரண்டு இடங்களில் இருக்கவியலுமா என்ன?!

மணிமேகலை: ஹா, அது சாத்தியமில்லை. ஏன் கேட்கிறாய்?

நிகழினி: (தனக்குத் தானே பேசிக் கொள்பவள் போல்) ஏனெனில், உலகெங்கும் ஏழைகள், வாழ்வின் அடிப்படை வசதிகள் கூட கிடைக்கப் பெறாதவர்கள் மிக அதிகமாக இருக்கிறார்கள்... எங்கள் நாட்டை எடுத்துக்கொண்டால், நாங்கள் கிரிக்கெட் விளையாட்டிற்கும், ஏவுகணைகளுக்கும், விண்கலங்களுக்கும் கோடிகோடியாகச் செலவழிக்கிறோம்... ஆனால், ஏழைகளுக்கு சுகாதார வசதியோடு கட்டப்பட்ட கழிப்பறைகள் கிடையாது.; சுத்தமான பொதுக் கழிப்பறைகள் கிடையாது. ஏழைகளுக்கும், பணக்காரர்களுக்கும் இடையேயான அகழி விரிவடைந்துகொண்டே போகிறது... (திடுமென நினைவுக்கு வந்ததுபோல்) இன்னுமொன்று... உன்னுடைய அந்த அற்புதப் பாண்டம் உணவு மட்டும் தான் கொடுக்கவியலுமா? அல்லது, வேறு பொருட்களையும் தரக்கூடியதா? ( தொலைவிலிருந்து துயரார்ந்த இசை ஒலிக்கிறது).

மணிமேகலை: உணவு மட்டும் தான். ஏன் கேட்கிறாய்..?

நிகழினி: காரணம், வேறு பல அடிப்ப்படைத் தேவைகள் கூட அநேகருக்கு இன்னும் கிடைத்தபாடில்லை... எடுத்துக்காட்டாக, மெய்யன்பு... நீயும், இளவரசன் உதயகுமாரனும் பிரிந்தது -அன்பு முகிழ்க்கும் தருணத்திலேயே, காதலின் ஆரம்பக் கட்டத்திலேயே பிரிந்துவிட்டது நல்லது தான்.

மணிமேகலை: ஹோ, இல்லை. அதன் வலி சமயங்களில் என்னைக் கொன்றுவிடுகிறது, தெரியுமா...(அவள் முகத்தில் வலியும், வேதனையும் மண்டுகிறது)

நிகழினி: நான் சொன்னதும் இதைத் தான். இந்த வலி வேதனை எல்லாம் நீங்கள் இருவரும் ஒன்றாக முடியாததால் தான்... எனவே, இருவரும் பரஸ்பரம் ஒருவரைப் பற்றி மற்றவர் கொண்டுள்ள எதிர்பார்ப்புகள் பொய்த்துப் போகாமல் அப்படியே நிலைத்திருக்கும்... இறுக மூடிய உள்ளங்கை போல். அதனுள் இருப்பது என்ன என்பதைப் பற்றிய நமது எதிர்பார்ப்புகள், ஊகங்கள் எல்லாம் எப்போதும் உயிர்த்திருக்கும்... எனவே, ஏமாற்றத்திற்கு அங்கே இடமில்லை. மேலும், நீ இன்னமும் இளமைப்பொலிவோடும், செல்வச்செழிப்போடும் இருக்கிறாய். ஆம், அந்த தெய்வீகப் பாத்திரத்தைப் பெற்றிருக்கும் உனக்கு எந்தக் கோடீஸ்வரியும் இணையாக முடியாதே! உனது உடல், அதன் மர்மங்களும், ரகசியங்களும் அறியப்பட்டு, உன்னுடைய மேனியின் மறைகுறிப்புகள் பொருள்பெயர்க்கப்பட்டு, அதன் தோலின் நிறம் மங்கி, செழுமை வரண்டு சுருங்கி உன் உடலின் சாறுகள் ஒட்டுமொத்தமாய் உறிஞ்சிக்கொள்ளப்பட்ட பின், காலம் உன்னை முழுவதும் சக்கையாக்கிப் பிழிந்து போட்ட நிலையில் ஏற்படும் அளப்பரிய வலி வேதனை துக்கத்திலிருந்து உன்னை நீயே காத்துகொண்டுவிட்டாய்!

(மேடையில் எரியும் விளக்குகள் மெதுவே சாம்பல்பூத்ததாக, பின்னணியிசை ஒருவித ஒப்பாரியாக மாறுகிறது).

மணிமேகலை: அழுகிறாயா நிகழினி?

நிகழினி: நாம் எல்லோருமே, அவரவருக்கென்ற சில நேரங்களில் அழுகிறோம் தானே? ஒரு மனிதருக்கோ அல்லது ஒரு பண்டத்திற்கோ அல்ல... இழந்துவிட்ட ஒவ்வொரு கணத்திற்காகவும்... இழக்கப்போகும் ஒவ்வொரு கணத்திற்காகவும்... ஹோ, மறந்துவிட்டேன், உனக்கு சாப்பிடுவதற்கு ஏதேனும் கொண்டுவருகிறேன்... இவ்வலவு நேரம் ஏதேனும் சாப்பிட்டாயோ, இல்லையோ....சே, எத்தனை முட்டாள் நான்! உன்னிடம் அட்சயபாத்திரமே இருக்கிறது.. அதை மறந்துவிட்டு நான் கேட்கிறேன்...மேலும்...

மணிமேகலை: இல்லை, அதிலிருந்து எனக்கு உணவு எடுத்துக்கொள்ள முடியாது... மற்றவர்களுடைய பசியை போக்க மட்டுமே அந்தப் பாத்திரம்...

நிகழினி: அப்படியா! இந்தமாதிரியான செயல்நுட்பம் ஏதேனும் நம்முடைய சுயநலம் மிக்க, பேராசை பிடித்த ஆட்சியாளர்களைக் கண்காணிக்கவும், அவர்களுடைய அக்கிரமங்களைத் தடுத்துநிறுத்தவும் புழக்கத்தில் இருந்தால் எத்தனை நன்றாயிருக்கும்!

(இருவரும் மனமார, வாய்விட்டுச் சிரித்தவாறே சமையலறைக்குச் செல்கின்றனர்.

திரை

காட்சி 3

இடம் : சாலையோரம்


கதாபாத்திரங்கள்: மக்கள், ஊடகவியலாளர்கள், அயல்நாட்டுச் சுற்றுலாப் பயணியர், மணிமேகலை, நிகழினி, ஒரு குழந்தை, ஏழைப் பெண்மணி, முதியவர், வேறு சிலர்.

(மணிமேகலையும் நிகழினியும் ஒரு வீதியில் ஒரு ஓரமாக நின்றுகொண்டிருக் கிறார்கள். அவர்களைச் சூழ்ந்துகொண்டு பலதரப்பட்ட மக்கள் நின்றுகொண்டிருக்கிறார் -கள். ஏழைமக்கள், அரசியல்வாதிகள், குழந்தைகள், அயல்நாட்டுச் சுற்றுலாப் பயணியர்... ஊடகவியலாளர்கள் மணிமேகலையிடமிருந்து ஒரு வார்த்தையேனும் பெற தங்களுக் -குள் முண்டியடித்துக் கொள்கின்றனர். நாலா–பக்கங்களிலிருந்தும் கேள்விக் கணைகள் வருகின்றன. {நாம் வானொலி அலை வரிசைகளிலும், தொலைகாட்சி அலை வரிசைகளிலும் தினசரி கேட்கும் விளம்பரங்களின் மெட்டுக்கள் பின்னணியிசையாக சன்னமாக ஒலித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

ஊடகவியலாளர் – 1: மணிமேகலை மேடம்... நீங்கள் இங்கே வந்திருக்கும் நோக்கம் என்ன?

ஊடகவியலாளர் – 2: இங்கிருந்து நீங்கள் எங்கே செல்வதாக உத்தேசம்?

ஒரு பத்திரிகையின் நிரூபர்: உங்களுடைய எதிர்காலத் திட்டங்கள் என்ன...?

(ஊடகவியலாளர்களின் கேள்விகளும், அணுகுமுறையும், மைக்கை வாய்க்குள் திணிப்பதாய் நீட்டுவதும்–எல்லாம் தொலைக்காட்சி அலைவரிசைகளில் காணக் கிடைப் -பதுபோல் அமையவேண்டும்).

ஒரு குழந்தை: அக்கா, உன் கையிலுள்ள அந்த அழகான பொம்மையை எனக்குத்தாயேன்!

ஒரு ஏழைப் பெண்மணி: (மன்றாடும் குரலில்) அதைப் போல் இன்னொன்று உங்களிடம் இருக்கிறதா..? எனக்கு மட்டும் நாளொன்றுக்கு ஒரு வேளை வயிறாற சோறு கிடைக்குமானால் நான் அந்த அசிங்கம்பிடித்த வேலையைச் செய்ய வேண்டிய தேவையேயில்லை... கண்டகண்ட ஏச்சுக்கும் பேச்சுக்கும் ஆளாக வேண்டியதில்லை... எவனெவன்கிட்டேயோ பல்லிளிக்க வேண்டியதில்லை...(மணிமேகலை அந்த அனாதர -வான பெண்ணின் விழிகளில் திரண்டு கன்னத்தில் வழிந்தோடும் கண்ணீரைக் கனிவோடு துடைத்துவிடுகிறாள்).

கையில் தடியோடு தள்ளாடி நிற்கும் ஒரு முதியவர்: அந்தப் பாத்திரத்தில், சமைத்த சாதம் தான் கிடைக்கும், இல்லையா? ஏனென்றால், இந்தத் தள்ளாத வயதில் என்னுடைய மகன்கள் என்னை அவர்களோடு வைத்துக்கொள்ள விரும்பவில்லை. அவர்களுக்கு நான் பாரமாகி விட்டேன்..இந்த மாதிரி ஒரு பாத்திரம் மட்டும் எனக்குக் கிடைக்குமானால் என்னுடைய பிரச்னை களில் பெரும்பாலானவை காணாமல் பொய்விடும்...(குரலில் இயலாமையும், நடுக்கமுமாய் பேசியவாறு, மணிமேகலை அந்த முதியவரின் கையை வாத்சல்யத்தோடு பிடித்துக்கொள்கிறாள்)).

( மணிமேகலையைச் சுற்றிலும் மக்கள் திரளாகச் சூழ்ந்துகொண்டிருக்க அவள் அந்தக் கூட்டத்தின் நடுவே மூச்சுத் திணறலோடு செய்வதறியாது நின்றுகொண்டிருக்கிறாள். நிகழினி அவளைக் கூட்டத்திலிருந்து பத்திரமாக மீட்டு வெளியே இழுத்து ஒரு ஆட்டோவில் உட்காரவைக்கிறாள். அந்த ஆட்டோ மிக விரைவாக அங்கிருந்து அகன்று வேகமெடுத்துச் செல்கிறது. மக்கள் கூட்டம் அதைப் பின்தொடர்ந்து அலைபாய்ந்து ஓடுகிறது).
{திரை}

காட்சி - 4

இடம்: மேடையில் மூன்று ஒளிவட்டப்பகுதிகள்.

கதாபாத்திரங்கள்: இரண்டு அல்லது மூன்று ரௌடிகள். இரண்டு அல்லது மூன்று பேராசைக்கார அரசியல்வாதிகள், ஒரு சில நல்ல மனிதர்கள், சமூகப் பிரக்ஞையாளர்கள்:

(மேடையில் மூன்றுநிறங்களிலான ஒளிவட்டங்களின் மூலம் மூன்று வெவ்வேறு இடங்கள் சுட்டப்படுகின்றன. ஒவ்வொரு வட்டத்திலும் இரண்டு அல்லது மூன்று நபர்கள் தீவிர விவாதத்தில் ஈடுபட்டுள்ளதாகக் காட்சியளிக்கவேண்டும்)

முதல் ஒளிவட்டம் – முதல் நபர்: ஆக, விஷயம் முடிவாகிவிட்டது. சரிதானே? நாம் மணிமேகலையைக் கடத்தப்போகிறோம்.

இரண்டாம் நபர்: அதாவது, அவளுடைய அந்த அற்புதப் பாத்திரத்தோடு சேர்த்து அவளைக் கடத்திக்கொண்டு வரப் போகிறோம். புரிகிறதா?

முதல் நபர்: சரியான திட்டம்!

(இருவரும் அந்த ஒளிவட்டப் பகுதியை விட்டு வெளியேறிச் செல்கிறார்கள். அந்த வட்டப்பரப்பு மெதுவாக ஒளியிழந்து இருள்சூழ்ந்ததாகிறது. மேடையில் அந்த வட்டப் பகுதி இருந்த பரப்பு பார்வையாளர்கள் கண்ணுக்கு வெற்றிடமாகிறது).

இரண்டாம் வட்டப்பகுதி – முதல் நபர்: என்னால் முடிந்த அளவு முயற்சிக்கிறேன் என்பதான வழக்கமான வசனங்களையெல்லாம் உதிர்க்கத் தேவையில்லை. நீங்கள் மணிமேகலையை நம் பிடிக்குள் எப்படியாவது கொண்டுவந்து சேர்க்கிறீர்கள். அதுதான் எனக்கு வேண்டியது. நாம் அவளை நம்முடைய கட்சிக்கு கொள்கைப்பரப்பு அதிகாரியாக நியமித்துக் கொண்டால் வரும் தேர்தலில் நம்முடைய கட்சி மிகச் சிறந்த வெற்றிக்கனியை ஈட்டித்தரும்....

இரண்டாம் நபர்: ( எரிச்சலுற்றவராய்) முட்டாளே, அவளைத் தலைமைப்பொறுப்பில் தலையாட்டிபொம்மையாய் வைத்துக்கொண்டு ஒரு புதுக் கட்சியையே ஆரம்பிக்கலாம் என்று நான் ஒரு மகத்தான திட்டத்தை வகுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அந்த அட்சய பாத்திரம் தான் நம்முடைய கட்சியின் சின்னம். இது எப்படியிருக்கு?!

மூன்றாவது நபர்: (உணர்ச்சிவசப்பட்டு படபடவென்று கைத்தட்டியவாறே) சரியான ஸிக்ஸர் இது! நான் எப்படியாவது அவளைக் கடத்திக்கொண்டுவந்து விடுகிறேன் மாஸ்டர்...அந்த இன்னொரு பெண்ணை என்ன செய்வது?

இரண்டாவது நபர்: எதற்கும் லாயக்கில்லாத அந்த உதவாக்கரைப் பெண்... தேவைப்பட்டால் அவளையும் நம்முடைய கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவந்துவிட வேண்டி -யதுதான்....அல்லது, அவளை நன்றாக அச்சுறுத்தி மணிமேகலைப் பக்கமே அண்ட விடாமல் செய்துவிட்டால் இன்னும் நல்லது.

(அந்த இரண்டாம் ஒளிவட்ட நபர்கள் அங்கிருந்து வெளியேறிச் செல்ல, அங்கேயுள்ள வெளிச்சம் படிப்படியாகக் குறைந்துகொண்டே வந்து அங்கே இருள்சூழ்கிறது).

மூன்றாவது ஒளிவட்டப்பகுதி: (ஆண்களும் பெண்களுமாய் ஒரு குழுவினர் அங்கே மிகத் தீவிரமாக எதையோ விவாதித்துக்கொண்டிருக்கின்றனர்)

ஒரு பெண்: நாம் எப்படியாவது மணிமேகலையைக் காப்பாற்றியாகவேண்டும். நாம் இதற்காகத்தானே போராடிக்கொண்டிருக்கிறோம்...இல்லையா...? மக்கள் எல்லோருக்கும் அடிப்படைத்தேவைகள் நிறைவேற்றப்படவேண்டும், அடிப்படைவசதிகள் கிடைக்க வேண்டும்...

ஒரு ஆண்: இந்தப் பெண் பலப்பல நூற்றாண்டுகளைக் கடந்து இத்தனை நீண்ட தூரம் பயணமாகி, இத்தனை அதலபாதாள, கால, இட வெளிகளைக் கடந்து நம்முடைய மக்களின் பசிப்பிணியைத் தீர்க்க வந்திருக்கிறாள். இவளைப் பாதுகாக்கவேண்டியது நம்முடைய கடமையல்லவா? நாம் இனியும் நேரங்கடத்தக்கூடாது... நாம் அவளைத் தேடிச்செல்வோம், வாருங்கள்...என்ன வந்தாலும் சரி, நாம் அவர்களிருவரையும் காப்பாற்ற வேண்டும்

(மூன்றாம் ஒளிவட்டப்பகுதியிலிருக்கும் மனிதர்கள் வெளியேறிச் செல்ல அந்தப் பகுதி -யில் படிப்படியாக ஒளிமங்கிக்கொண்டே வந்து, இருள்சூழ்கிறது)

திரை

காட்சி - 5
இடம்: ஒரு மறைவிடம் போன்ற பகுதி

கதாபாத்திரங்கள்: மணிமேகலை, நிகழினி, இளவரசன் உதயகுமாரன், செய்தி வாசிப்பாளர், கடற்கரையில் சில மனிதர்கள்.

(தொலைக்காட்சியில் செய்திகள் வாசிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன.)

செய்தி வாசிப்பாளர்: மணிமேகலை தன் விருப்பம்போல் பல்வேறு இடங்களுக்குச் சென்று மக்களுக்கு உணவளிக்கக் கூடாது என்று ஒருமனதாகத் தீர்மானிக்கப் பட்டுள் -ளது. சட்டம்-ஒழுங்கு பிரச்னை ஏற்படக் கூடும் என்பதால் இந்த விஷயத்தைத் தனது நேரடிப்பொறுப்பிலும், கண்காணிப்பிலும் எடுத்துக்கொள்வதென்று அரசு தீர்மானித்துள் -ளது. அரசியல்கட்சிகள் தங்களோடு மணிமேகலையை இணைத்துக் கொள்வதில் போட்டிபோடுகின்றன. அவர் மிகவும் அழகாக இருக்கிறார் என்பதால் திரைப்படத்துறை யினர் அவரைத் தங்கள் படத்தில் நடிக்கவைக்க பெருமுயற்சி செய்கின்றனர். வரலாற்றாசிரியர்களும், அகழ்வாராய்ச்சியாளர்களும் மணிமேகலை வாழ்ந்த காலம் பற்றிய தகவல்களைச் சேகரிக்க அவரிடம் பேட்டி காண விரைந்துகொண்டிருக்கின்றனர்.

மணிமேகலை: (துயரார்ந்த முகபாவத்தோடு)– இந்நிலையில், நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம் நிகழினி? என்னால் நீ பிரச்னையில் மாட்டிக்கொள்வதை, துன்பத்திற் காளாவதை நான் விரும்பவில்லை. நான் இங்கிருந்து போய்விடுகிறேன்...இந்த தெய்வாம்சம் பொருந்திய பாண்டத்தை வீணாக்க நான் விரும்பவில்லை...அதை இங்கே சிறந்தமுறையில் பயன்படுத்தவே விரும்புகிறேன்... ஆனால், அதற்கு எனக்கு வழியிருக் -காது போல் தோன்றுகிறது...(யோசனையோடு அண்ணாந்து பார்க்கிறாள்)

நிகழினி: மனதைத் தளரவிடாதே மணிமேகலை...நாம் ஏதாவது வழியைக் கண்டுபிடிப் போம்...ஆனால், இன்று இங்கே எத்தனையோ இலவச உணவளிக்கும் திட்டங்கள் இருக்கின்றன. எப்படியிருந்தாலும், பசியால் அவதிப்படுபவர்களின் எண்ணிக்கை குறைய வில்லை என்பது உண்மை தான்..உணவில்லாமல் இறப்பவர்கள் இன்றும் உலகத்தில் கணிசமான எண்ணிக்கையில் இருக்கிறார்கள் என்பது அப்பட்டமான உண்மை. தவிர, நாளொன்றுக்கு ஒரு வேளை வயிறாற உணவு கிடைப்பதற்காக மாதம் முப்பது நாட்களும் மாடாய் உழைத்து ஓடாய்த் தேயும் மனிதர்களும் இங்கே ஏராளம்... வயிற்றுப்பிழைப்புக்காகத் தங்கள் படைப்பாற்றலைப் பறிகொடுப்பவர்கள், சமூகப் பிரக்ஞையை பரணில் எறிந்துவிடும் கட்டாயத்திற்காளானவர்கள் இங்கே எக்கச் சக்கமாய்..அவர்களை அவர்களுடைய வாழ்வுச்சுமையிலிருந்து விடுவித்து வாழ்வை முழுநிறைவாக அனுபவித்துவாழ அவர்களுக்கு வாய்ப்பு ஏற்படுத்தித் தர, உன்னுடைய அட்சயபாத்திரம் இங்கே மிகவும்அவசியம் மணிமேகலை...ஆனால்...

(மணிமேகலையை மெய்யான கவலையோடு பார்க்கிறாள் நிகழினி).

மணிமேகலை: என்னால் இங்கே அதிக நேரம் இருக்க முடியுமா தெரியவில்லை. என்னுடைய பணியை நான் இங்கே அமைதியாகத் தொடர்ந்து செய்துவர அவர்கள் விடமாட்டார்கள்... அவர்கள் உன்னையும் விடமாட்டார்கள்.... மேலும், இங்கேயுள்ள போக்குவரத்து நெரிசலும், மாசடைந்த சுற்றுச்சூழலும் என்னால் தாங்கமுடியாததாக இருக்கிறது. இந்தப் பகுதியில், நான் வாழ்ந்த காலத்தில், நிலைமை இத்தனை மோசமாக இல்லை...நான் மணிமேகலா தெய்வத்தைத் தொழுதுகொள்கிறேன்...அது எனக்குக் கண்டிப்பாக ஏதேனும் நல்வழியைக் காட்டும்.

(கண்களை மூடிக்கொண்டு, நிமிர்ந்து அமர்ந்து கொண்டு தியானிக்கத் தொடங்குகிறாள் சில கணங்களில் மணிமேகலை கண்களைத் திறந்து நிகழினியைப் பார்த்துப் புன்முறு வலிக்கிறாள். நிகழினி அவளைக் கண்களில் கேள்விக்குறியோடு பார்க்கிறாள்)

மணிமேகலை: அற்புதமான ஆத்மா மணிமேகலா தெய்வம், நிகழினி! எனக்குத் தேவைப்படும் போதெல்லாம் உதவிசெய்யத் தவறவே தவறாது...என்ன தெரியுமா! இந்த அட்சயப்பாத்திரத்தை இங்கேயே விட்டுவிட்டு உடனடியாக பூமியை விட்டு நீங்கி வரும்படி மணிமேகலா தெய்வம் என்னிடம் கூறிவிட்டது. யாரேனும் உன்னிடம் வந்தால் என்னுடைய இந்தக் கடிததத்தை அவர்களிடம் கொடுத்துவிடு, போதும். என்னு டைய அட்சயபாத்திரம் உன்னுடைய பொறுப்பில் தான் இருக்க வேண்டும் என்று இதில் தெளிவாகக் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன்.

நிகழினி: (கவலையோடு பார்த்தவாறு) ஆனால், இதை யாரேனும் என்னிடமிருந்து வலுக்கட்டாயமாகப் பிடுங்கியெடுத்துக் கொண்டு போய்விட்டால்...? யாரேனும் இதை தூக்கியெறிந்து சுக்குநூறாக உடைத்துவிட்டால்...?

மணிமேகலை: அப்படியெல்லாம் நீ கவலைப்படத் தேவையில்லை நிகழினி. யாராலும் இந்த தெய்வாம்சம் பொருந்திய பாண்டத்தை உடைக்க முடியாது. எத்தனை ஆயிரம் கரங்கள் வேண்டுமானாலும் இதைத் தொடலாம், கையில் ஏந்திக் கொள்ளலாம்... ஆனால், மற்றவர்களின் பசி குறித்து உண்மையான அக்கறை கொண்ட கைகளால் மட்டுமே இதிலிருந்து உணவை எடுக்க முடியும்.யார் இதைத் தொட்டுப்பார்க்க விரும்பினாலும் தயங்காமல் அனுமதியளிப்பாயாக. வஞ்சக எண்ணத்தோடு யாரேனும் அப்படிச் செய்ய முனைந்தால் அட்சயபாத்திரம் காலியாகவே தான் இருக்கும். யாரேனும் இதை உன்னிடமிருந்து வலுக்கட்டாயமாகப் பறித்துக் கொண்டு போனால், அபகரித்துக்கொண்டு போனால், அல்லது, அரசு அதிகாரிகள் வந்து இதை அரசாங்கத் திடம் ஒப்படைக்கும்படி உத்தரவிட்டு இதை உன்னிடமிருந்து எடுத்துக்கொண்டு போனால், இது உன்னிடம் திரும்பிவந்துவிடும்! நீ எங்கேயிருந்தாலும் சரி, இது அந்த இடத்திற்குத் தன்னிச்சையாக வந்துவிடும்! இன்னொரு முக்கிய விஷயம்–நான் மணிமேகலா தெய்வத்திடம் இந்தப் பாண்டத்தில் உரிய திருத்தங்கள் செய்யும்படியும் வேண்டிக்கொண்டிருக்கிறேன், அதுவும் ஒப்புக்கொண்டுவிட்டது. எனவே, இதைக்கொண்டு மக்களின் பசிப்பிணியை மட்டுமல்லாமல் அவர்களுடைய எண்ணிறந்த பிறவேறு தேவைகளை, நிறைவேறாத ஆசைகளை – அதாவது, நியாயமானவைகளை- உன்னால் நிறைவேற்றித்தர முடியும். அது நியாயமானவை தானா என்று முடிவு செய்யும் பொறுப்பு முழுக்க முழுக்க உன்னுடையது. மகிழ்ச்சி தானே?

நிகழினி: கண்களில் நீர் ததும்ப மணிமேகலையை நெருங்கி அவளுடைய கரங்களை இறுகப் பற்றிக் கொள்கிறாள் – அன்புமிக்க தோழீ...

மணிமேகலை:(நிகழினியை அன்போடு தழுவிக்கொண்டு) இதைப் பரிட்சித்துப் பார்க்க நீ விரும்புகிறாயா? செய்து பார். நான் இன்னும் சிறிது நேரத்தில் போய்விடவேண்டும்..

நிகழினி: (திகைப்போடு) என்ன?

மணிமேகலை:ஆமாம். இது சரியாக வேலை செய்கிறதா என்று தயவுசெய்து சோதித்துப்பார்.

நிகழினி: தயவு செய்து நீயும் கண்களை மூடிக்கொண்டுவிட வேண்டும்!

(மணிமேகலை அப்படியே செய்கிறாள். பிறகு, நிகழினி கண்களை மூடிக்கொண்டு பிரார்த்திக்கிறாள். பின், கண்களைத் திறந்துகொண்டு அண்ணாந்து வானத்தைப் பார்த்து யாரையோ கீழிறங்கி வரச்சொல்வதுபோல் கைகளால் சைகைசெய்கிறாள்)

மேடை சில கணங்கள் முழுவதுமாய் இருளில் மூழ்குகிறது. பின், வண்ணவண்ண விளக்குகள் ஒளிமயமாய்ப் பளீரிட, மணிமேகலையின் எதிரில் இளவரசன்உதயகுமாரன் அழகே உருவாய் அன்புததும்ப நிற்கிறான்!

நிகழினி: (கனிவோடு) இப்பொழுது நீ கண்களைத் திறந்து பார்க்கலாம் மணிமேகலை!

மணிமேகலை மெதுவாகக் கண்களைத் திறக்கிறாள். எதிரே உதயகுமாரன் நிற்பதைக் கண்டு எல்லையற்ற பிரமிப்பும் ஆனந்தமுமாய் கூவுகிறாள்

மணிமேகலை – உதயா!

(பின், அவள் நிகழினியின் பக்கம் திரும்பிப் பார்க்க, நிகழினி அன்பும், பரிவதிர்வும் நிரம்பிய புன்னகை பூக்கிறாள்)

நிகழினி: (மேடையில் அங்குமிங்கும் மெதுவாக நடந்தபடி பின்வரும் வார்த்தைகளை தனக்குத்தானே பேசிக்கொள்வதாய் உச்சரிக்கிறாள்) உண்மைதான், காதலுக்கு இருண்ட பக்கங்களும் உண்டு.. ஆனால், அது அத்தனை அச்சுறுத்தும் இருட்டு கிடையாது மணிமேகலை...! நீ அந்த அற்புத வாசகத்தைக் கேள்விப்பட்டதில்லையா..அன்பை அனுபவித்து இழத்தல் என்பது அன்பை அனுபவங் கொள்ளாமலேயே இருப்பதை விட ஆயிரம் மடங்கு மேல்! தயங்காதே மணிமேகலை, உதயகுமாரனிடம் செல். உன்னை முழுமொத்தமாக அவனுக்குக் கொடு. அவனையும் அப்படியே உடல், பொருள் ஆவியனைத்துமாக உள்வாங்கிக்கொள். உனக்கு நான் மனமார என் நன்றியைத் தெரிவிக்கும் மிகச் சிறந்த வழி இதுவாகத் தான் இருக்கமுடியும்! அத்தனை அன்புமயமான மனுஷி நீ.. அப்படியிருக்க, நீ விரும்பும் அன்பிலிருந்து உன்னை நீயே வலுக்கட்டாயமாக விலக்கிக்கொண்டு ஏன் உடலளவிலும், மனதளவிலும் உன்னை பட்டினியால் வாட்டிவதைத்துக் கொள்ளவேண்டும் மணிமேகலை? நான் என்னால் முடிந்த எல்லோருக்கும், என்னால் முடிந்த மிகச் சிறந்த வழியில் உதவுவேன் என்று உனக்கு மனமார உறுதியளிக்கிறேன். நீ என்னை நம்பலாம்... அன்புமிக்க மணிமேகலை, உங்கள் இருவருக்கும் என்னுடைய மனமார்ந்த வாழ்த்துகள்!

(குதூகலமே உருவான ஒரு குழந்தையைப் போல் மணிமேகலை நிகழினியை கட்டிக் கொண்டு அவள் கன்னத்தில் முத்தமிடுகிறாள்!)

(பின், அந்தக் காதலர்கள் ஆனந்தப்பரவசத்தில் சுற்றிச் சுழன்று அந்த கடற்கரை வெளியெங்கும் இன்னிசையின் பின்னணியில், நடனமாடியவாறே, கடற் கரையில் அமர்ந்திருக்கும் மனிதர்களைப் பார்த்து மகிழ்ச்சியோடு கையசைத்த வாறு கடலுக்குள் இறங்கிச்செல்கிறார்கள். கரையில் நிகழினியைச் சுற்றி குழந்தைகள் நின்றுகொண்டிருக்க அவர்கள் அட்சயபாத்திரத்தைத் தொட்டுப் பார்க்க அனுமதித்தபடி அவள் அதனுள் கையை நுழைத்து விதவிதமான பொம்மைகளை மெதுவாக வெளியே எடுத்து, சுற்றிலுமுள்ள குழந்தைகளிடம் ஒவ்வொன்றாய் வினியோகித்த வண்ணம் அன்பும், சோகமும் நிறைந்த விழிகளால் கடலையும், அதன் அலைகளையும் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறாள்)


நாடகம் நிறைவடைகிறது

பொம்மிக்குட்டியின் கதை! _ ரிஷியின் கவிதைகள்

'ரிஷி'யின் கவிதைகள்

I

பொம்மிக்குட்டியின் கதை!

1
தலையாட்டி பொம்மைகளை யாருக்குத் தான் பிடிக்காது?
அதுவும், சின்னக்கண்ணனின் பொம்மை அத்தனை கலைவண்ண
கைநேர்த்தியோடு
கிடைக்கோடாய் அசைவதைத் தவிர்த்து
மேலுங்கீழுமாய் மட்டும் முகம் ஆட்டிக் காட்டும்!
எதைச் சொன்னாலும் கண்சிமிட்டிப் புன்சிரிக்கும்.
கைகால் இயக்கங்களெல்லாம் குழந்தைக் கண்ணனின் மனம்
போன போக்கில்; அல்லாது தலையாட்டி பொம்மைக்கு
ஏது தனிப்பட்ட இயக்கம்...?
குறும்புச் சிறுவனின் கைகளிலும், மடியிலும்
தயக்கமில்லாமல் பொருந்தியமர்ந்திருக்கும்.
தனக்குப் பிடித்தமான பெயரை தலையாட்டி பொம்மைக்குத் தந்து
அதைத் திரும்பத் திரும்பக் கூவியழைத்துக்
குதூகலிக்கும் குழந்தை...
"பொம்மிக்குட்டீ வா.. வா.. பூ பூவாய் முத்தம் தா..."
பஞ்சுப்பொதியாய் பொம்மையின் உடல்.
பிஞ்சுக் கைகள் மென்மையாய் வருடித் தரும்.
துஞ்சும் நேரமெல்லாம் பொம்மிக்குட்டியைத்
தன்னருகே பத்திரப்படுத்திக் கொள்வான் சின்னக் கண்ணன்.
ஆனா- ஆவன்னா, A B C, 1 2 3...


அவனுக்குத் தெரிந்தமெல்லாமும்
சொல்லித் தரப்படும் பொம்மிக்குட்டிக்கும்.

2

பள்ளிக்குப் போய் வந்து கொண்டிருந்த சின்னக்கண்ணன்
கூடப் படிப்பவர்களைப் பற்றியெல்லாம் தினமும்
வீடு திரும்பிய பிறகு
வண்டிவண்டியாய் பொம்மிக்குட்டிக்குக் தவறாமல் கதை சொல்வான்.
கண்கொட்டாமல் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் பொம்மிக்குட்டி.
அடிக்கொரு தரம் தலையை ஆட்டும் - மேலுங்கீழுமாய்.
"அச்சுதன் அடித்தான், அவனைத் திருப்பியடித்தேன் - சரிதானே?"
"ஆம், ஆம்". ஆனால்...
"முகுந்தன் என்னுடைய பென்சிலை உடைத்துவிட்டான் என்பதால்
அவனை நையப் புடைத்து விட்டேன்" என்று சின்னக் கண்ணன்
சொன்னபோது
செய்த குற்றத்திற்கு தண்டனை அதிகம் என்றுதோன்றியது
பொம்மிக்குட்டிக்கு. சற்றே தயக்கமாய்
தலையை ஆம் - இல்லையாய் ஆட்டியது பொம்மை.
உயிருள்ளது பொம்மை என்று நம்பும் சிறுவன் கொஞ்சம்போல்
திகைத்துச் சினந்தான்.
தகப்பன்சாமி தான் என்றாலும்
"எனக்குப் பிடிக்கவில்லை என்பதற்காய் தருணுடைய கையைக்
கடித்துக் குதறி விட்டேன், கத்தியாலும் வெட்டி விட்டேன்"
என்று பெருமைபீற்றிக்கொண்டபோது
பொம்மிக்குட்டியின் தலை தவிர்க்கமுடியாமல் இடவலமாய்
ஆட ஆரம்பித்ததைக் கண்டு
மட்டுமீறிப் புகைந்த கோபத்தில் சிறுவனின் கரம்
பொம்மிக்குட்டியின் சிகையைக் கொத்தாய்ப் பிடித்து
கதவிற்கு அப்பால் வீசியெறிந்தது.
'பதிலுக்கு புதிய பொம்மைகள்
காசு கொடுத்தால் கிடைத்துவிட்டுப் போகிறது...
அதுவும், ஓசியில் கிடைத்ததுதான் பொம்மிக்குட்டி.
போதாக்குறைக்கு, நிறைய நைந்துபோய் விட்டது.

ஆய் பொம்மை; பீத்த பொம்மி..'

3

காரிருள் கவிய விழுந்தது விழுந்தவாறு
கிடந்தது பொம்மிக்குட்டி.
முதுகெலும்பு முறிந்ததுபோல் ஒரு சுளீர் வலி படர
உயிர்ப்பின் அடையாளம் பொம்மைதானோ வென
தனக்கெட்டிய பட்டறிவில் படித்துக் கொண்ட
விடையே கேள்வியாக அனத்திக் கொண்டிருந்தது நெடுநேரம்.
பின், கனவே போல் காற்றுத் தடத்தில் கிளம்பிச் சென்று
கதவிடுக்கில் மனம்நுழைத்துப் பார்த்தது.
பரிச்சயமான அறை.
பழகிய சின்னக்கண்ணன் வழக்கம்போல்
கைகொட்டிச் சிரித்தவாறு கட்டளையிட்டுக் கொண்டிருக்க,
எதிரே
சாவிகொடுத்தால் ஓடும் பொம்மை_
சல்யூட் அடிக்கும் பொம்மை_
சிரியென்றால் சிரிக்கும் பொம்மை_
சீறிபாயச் சொல்லி தள்ளிவிட்டால்
சரவென்று நெளிந்தோடும் நாகப்பாம்பு பொம்மை_
குத்தினாலும், எத்தினாலும் சத்தமெழுப்பாமல்
சிறுவனின் வீரசாகச் செயல் என்பதாய்
பெருமையில் பூரிக்கும் கைதட்டி பொம்மை_
'வெல்கம்' பொம்மை,ரிம்-ஜிம் நாட்டிய பொம்மை_
பெருந்தனக்காரர் பரிசளித்த பொம்மை_
பல வருடங்களுக்குப் பிறகு சாவகாசமாய் ஊரைப்
பார்க்கத் திரும்பி வந்திருக்கும் உறவொன்று
வாங்கிவந்த பொம்மை_
விரல்சொடுக்கிற்கேற்ப விரைந்தோடி
சுவற்றில் முட்டி நிற்கும் பொம்மை_
அலங்கார பொம்மைகள்,அவதார பொம்மைகள்_
வைக்கோல் பொம்மைகள், வெண்கல பொம்மைகள்_
பைக்குள் போட்டுக் கொள்ளுவதற்கேற்ற சிறிய பொம்மைகள்_
பூதாகார கரடி பொம்மைகள்...

அறையில் ஒரே நெரிசலாயிருந்தது.

4

பிடிக்கவில்லை யென்று கடித்துத் துப்பியிருந்த பொம்மை
பரணிலிருந்து கீழே இறங்கி வந்திருந்தது.
பல ஆண்டுகளுக்கு முன் இன்னொரு குழந்தையின்
கைக்குப் போய்ச் சேர்ந்துவிட்ட பொம்மையும்
அருகமர்ந்து கொண்டிருந்தது.
கிழிந்த பொம்மைகள் சிலவற்றிற்கு
ஆயத்தஆடைகள் அணிவித்து
அழகுபார்த்துக் கொண்டிருந்தான் சின்னக்கண்ணன்.
சிறுவனின் கண்களே உதடுகளாய், வெளிப்பட்ட கூற்றுக்கு
மாற்று குறையாமல்
ஆடிக் கொண்டிருந்த தலைகள்
பொம்மைகளின் மேலும், கீழுமாய்.
காரியார்த்தமாய் வால்களைச் சுருட்டிக் கொண்டு
கூர்வளைநகங்களை செல்லப்பிராணிகளாய்
உள்ளிழுத்துக் கொண்ட வாக்கில்
அமர்ந்துகொண்டிருப்பவைகளைக்
காட்டும் அடையாளம் காலம்
எனப் பின்னேகி
பஞ்சுப் பிரிகளாய்
வெளியில் கலந்து திரியும்
பொம்மிக்குட்டியின் குரல் எட்டுமோ
உன்னை என்னை நம்மை...?


"நீயும் பொம்மை, நானும் பொம்மை,
நினைத்துப் பார்த்தால் எல்லாம் பொம்மை"


II
சிலரின் கைகளில் விமர்சனம்

வெண்டைக்காய்த் துவையல் செய்வது எப்படி என்று
தான் கற்றுக் கொண்ட விதத்தை
சுருக்கமாக விவரித்தவாறே
தனது விமர்சனத்தைத் தொடங்குவார் அவர்-
பெரும்பாலும் 'தேறாது' என்ற
பிள்ளையார்சுழியோடு.
கையிலுள்ள கவிதைத் தொகுப்பிலிருந்து
அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாய் நாலைந்து வரிகளை
கைபோன போக்கில் கிள்ளியெடுத்து,
கால்பார்வையில் எடைபோட்டு,
"கடைவிரிக்கலாம்" என்று அனுமதி கொடுத்து
கூடவே "கொள்வாரிருக்க மாட்டார்" என்றும்
ஒரு மிதி மிதித்து
"நிச்சயமாய் நல்லாத் தான் எழுதியிருக்கார்" எனச் சொல்லி
உடனே
'கவிஞன் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விடலாகுமோ வென
"கடனே யென்று எழுதிய கவிதைகள் சில,
சிவனே யென்று எழுதிய கவிதைகள் சில,
மாத்திரம் இல்லாதிருந்தால்-
மூத்திரம் என்ற சொல் மட்டும் சிறுநீர்
எனத் தரப்பட்டிருந்தால்,
காத்திரம் கூடியிருக்கும்", என்று
மீண்டும் தன் கூண்டுக்குள்ளிருந்து
காலத்தால் கந்தலான கவிதையொன்றை
ஞாலத்தினும் சாலப் பெரிதாய் எடுத்துக் காட்டுவார்.
"வடித்தால் சிற்பம்-
பொடித்தால் பல்பம்-
மடித்தால் பொட்டலம்-
விரித்தால் வரைபடம்-
என் எட்டாவது வகுப்பிலேயே கற்றுக் கொண்ட
வாழ்க்கைப்பாடம் இது"வென
அபசுரத்தில் ஆலாபனை செய்து
பல்லவி, அனுபல்லவி, சரணம் பாடி
நாத விற்பன்னர் ஆவார் நமது விமர்சகர்!
காதலோ, சாதலோ, பெண்ணியமோ, விண்ணியமோ-
ஆதலினால் அனைத்துக் கூட்டங்களிலும் முதல் வரிசையில்
நெஞ்சுயர்த்தி யமர்ந்தவாறு மேடையைக்
கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டிருப்பார் இன்னொரு விமர்சகர்.
அவர் கடைக்கண்ணிலிருந்து எவரும் தப்ப முடியாது.
அதி முக்கியமாக, பணம் பதவியுள்ள படைப்பாளிகள்.
அதற்கும் மேல், இருக்கவே இருக்கிறது தொலைபேசி!
சக கவிகள் சொல்லாத சேதிகள் பலவற்றை
வீடு வீடாய், அரங்கு அரங்காய்ப் போய்த் திரட்டியெடுத்து,
தேவையான, தனதேயான
மேலதிகக் குறிப்புகளோடு தருவதற்கென்றே உண்டு
சில நீக்குபோக்கு மேம்போக்குக் கவிஞர்,கவிதாயினிகள்.
வேண்டும்போது அவற்றில் ஏழெட்டை
வெட்டி யொட்டி
விமர்சனமாய் சுட்டு வினியோகிப்பார்
வேறொரு விமர்சகர்.
வெகுண்டெழுவார் இன்னொருவர்:
"கப்பம் கட்டச் சொல்பவனும்
கவிதை கட்டச் சொல்வானோ..?
வெல்வானோ இக்கவிஞன்?
சொல்வேனோ நானும் இவனைக் கவியென...
நான் காணா வரியிடை வரிகளைக் காணும் கண்கள்
அவிந்து போகக் கடவது
அவனிவனென ஆயிரம் கவிஞர்கள்
யாரைச் சொன்னால் எனக்குப் பயனுண்டோ
அவர் பேர் கண்டிப்பாக இடம்பெறும்
என்றும் மாறியவாறிருக்கும் என்
தரநிர்ணயப்பட்டியலில்".
"பாரீஸ் இலக்கிய விழாவுக்குப் போகக் கிடைப்பது முதல்
பாரீஸ் கார்னரில் அலைந்து திரிந்து ஆரஞ்சுப் பழங்கள்
வாங்கித் தருவது வரை,
பெட்டி தூக்குவது முதல்
போற்றிப் பரவுவது வரை
பயனென்றால் ஒன்றா, இரண்டா - எடுத்துச் சொல்ல...?
திறனாய்வுப் பேராசானாய் நான் துதிக்கப்பட
தொண்டரடிப்பொடியார்கள் அதிகம் தேவை.
கவிதையெழுதுபவன் கவிஞன் எனில்
அவனையே எழுதுபவன் நான்;
அவன் கவிதை கவிதையாவதும் என்னால் தான்.
கோர்வையாய் நான்கு வார்த்தைகள் கிடைத்தாலும் போதும்
நாவாட சொல்லியா தர வேண்டும்...
ஆடுவேன், பாடுவேன், சுயங்கூடிய கவிஞர்களை
அடங்காப்பிடாரிகளென ஓட ஓட விரட்டுவேன்.
தடுக்கி விழுந்தாலும் பரவாயில்லை-
தாமதமில்லாமல் சாமரம் வீச ஆள் சேர்க்க வேண்டும்..."
கவிதையில் பூடகத்தன்மை யிருந்தால்
"அது கச்சடா" என்பார்.
அட கஷ்ட காலமே_
கருத்துரீதியாய் பொருதும் கதியற்று
இஷ்டதெய்வத்தைத் துணைக்கழைத்தவாறிருப்பார்
இன்னொரு விமர்சகர்.
மூலமே சூன்யமென்று ஞானம் பெற்றார் நம்
முன்னோர்கள் பலர்.
ஞானமே சூன்யமாகிப் போய் விட்டால்
நற்கதியேது ஆன்மாவுக்கு?
கொட்டு முரசே,திக்கெட்டும் கொட்டு முரசே!
தன்முனைப்புத் திறனாய்வாளர்கள் கொட்டம் அடங்கவே!
விட்டு விடுதலையாவோம் எனக் கொட்டு முரசே!
ஒற்றைக் குரல் விமர்சனம் ஒழிக ஒழிகவே!!


III
குகை என்பது ஓர் உணர்வுநிலை

1)
காற்றாடிகளாக முடியாத காகிதத் துண்டு
துணுக்குகள் என்றாலும்
சொடுக்கியிழுக்கும் கைகளின் பிடியில்
சிக்காத பூரணத்துவம் கொண்டவை.
தலைக்கு மேலே சுற்றிச் சுழன்று
தரையிறங்கிக் கொண்டிருந்தன.
விழுந்த இடம் பொசுங்க
எழுந்த பிணவாடை
உனக்கு துர்நாற்றமென்றால்
எனக்கு சுகந்தம்.
அகராதியிலடங்காது இந்த மாற்றம்;
இரண்டறக் கலந்திருக்கும் இருட்குகையில்.

2)
குகைவாயிலில் தினமும் மாலை
பீறிட்டுயரும் ஊற்றைப் பார்ப்பதில்
வரவாகும்
நீர்த்துப் போகாத பரவசம்.
அன்றும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது
செங்குத்தாய் உயர்ந்து விரிந்து
பரவியது
செந்நிறத் தண்ணீர்.
வண்ண விளக்கைத் தேடிய கண்களுக்குத்
தட்டுப்பட்டது
வெட்டுண்ட மனமொன்று.
கிளம்பியது குருதியென்று விளங்கியதில்
கலங்கி
வாலைச் சுருட்டிக் கொண்டு குகைக்குள்
ஒடுங்கிக் கொண்டது காட்டுவிலங்கு.

3)
தொலைவிலிருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தது
தன்னைத் தானே.
கண்ணில் ததும்பிக் கண்ட வலியைக் கண்டு
வேடிக்கையாக இருந்தது.
காக்கைக் கொண்டாட்டமல்ல.
'உண்டென்றால் உண்டு; இல்லையென்றால் இல்லை'.
வலியும், இழப்பும், அவமானமும்
கையறுநிலையும் கூட
கடவுள் தான்.
குகையிருளில் பலவீனமாய் படுத்துக் கிடக்கும்
பெண்புலியின்
புண்பட்ட மென்மார்பை ரணப்படுத்துவதாய்
வீசியெறியப்படும்
எலும்புத் துண்டத்தால் எப்படி வயிறு நிறையும்?
தன்னையுந்திக் கொண்டு எழுந்து புறப்பட்டால்
தானே கிடைக்கும் பொழுதும் இரையும்.

4)
கண்களை இடுக்கிக் கொண்டு காத்து நின்றாள்
பார்த்த விழி பூத்து.
பூப்பெய்திய நாள் நினைவுக்கு வரவில்லை.
பசிக்கிறது என்றால் அதைக் கொச்சையாகப்
பொருள்பெயர்த்து
பெருங்குரலெடுத்துச் சிரிக்கத் தயாராய்
நாலாயிரம் பேர்.
ஊர் மறந்துவிட்டது.
நசநசவென்று பெய்யத் தொடங்கிவிட்டது
மழைமனம்.
வசவுச் சொற்களின் நிண ருசியை
வாய்க்குள் உணர்ந்தவளாய் மீண்டும் குகைக்குள் நுழைந்தவாறே
முனகிக் கொண்டாள் மூதாட்டி:
காசு தராமலே கிடைப்பாள் என்றாலும்
கிழப்பரத்தையைப் புறக்கணித்தல் தானே
குடும்பத்தலைவர்களுக்கு அழகு...

5)
வெளியுலகின் இடையூறின்றி வேண்டுமட்டும் கூடிக்களிக்க
இந்தக் குகையைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்ட பெண்புலி.
பூனையாகி புதைந்து கொண்டது
அடுத்துப் படுத்துக் கிடந்த இணையின் அடிவயிற்றில். கண்துஞ்சிய நேரம் போக மீதி காலமெல்லாம்
நக்கிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது நேசமிகுதியில்.
ஆடாமல் அசையாமல் படுத்தவாறே
பங்கெடுத்துக் கொண்டிருந்த இணையின் மனதில்
நிலைகொண்டிருக்கக் கூடும்
அடுத்த வேளைக்கான இரையின் நினைவு.
சிந்தாநதியொன்று குகையின் அடியில் சீராக
ஓடிக் கொண்டிருந்தது.
பார்த்ததில்லை என்றாலும் அதன் ஒலிகேட்டுத்
தண்ணெனக் கனியும் பெண்மனம்.
குகைப்பாறையின் திண்மையைக் கொண்டாடுவதாய்
மறுபடி மறுபடி முகர்ந்து பார்க்கும்.
வினைமுடித்ததாய் வெளியேறி மறையும் இணையின்
தளதளவென்று பொலியும் வாலைப் பார்த்து
களிப்பு பெருகும்.
'பாவம், எவ்வளவு தொலைவு செல்ல வேண்டுமோ' என்று
தனக்குள் கேட்டுக் கொள்ளும்,
விசனமும், கரிசனமுமாய்.
திரும்பி வரும்போதெல்லாம் விருந்துண்ட கிறக்கமாய்
நாவைச் சுழற்றி மிச்ச ருசியை அசைபோட்டவாறிருக்கும்
இணையின் தரிசனத்தில்,
ஒரு துண்டு இறைச்சியும் தனக்குத் தரப்படவில்லை என்ற
நிதர்சனம் ஓரங்கட்டப்படும்.
திரும்பாமலே போகும் நாட்களில்
திரும்பாமலே போயிற்று ஒருநாள்.
இரண்டு மூன்று நான்காய் உருண்டோடிய பொழுதுகளில்
சுருண்டு கிடந்தது பெண்புலி, குகையின் ஒரு மூலையில்.
இதுநாள்வரை இருளிலேயே ஆனந்தமாய்க் கண்மூடி
மல்லாந்து கிடந்ததில்
கடந்துபோய்விட்ட காலத்தின் நீள்பரப்பு
சுருக்கென்று தைக்கிறது பிரக்ஞையில்.
சற்றே திரும்பிப் படுத்தபோது
பக்கவாட்டில் புதரொன்று முட்களோடு வளர்ந்திருப்பது
புரிந்தது.
அதிலிருந்து கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் சீறலொலி
பிரமையாக இருக்கலாம், அல்லது,
பாம்பினுடையதாக இருக்கலாம்.
பலவீனம் மனம் உடலாக
மெதுவே எழுந்து நின்றது.
தலை படீரென்று இடித்தபோது தான்
குகையின் மேற்புறம் சரிந்திருப்பது தெரிந்தது.
மூச்சடைத்தது.
முன்னோக்கி எடுத்து வைத்த கால் பதிந்த இடம்
ஒரு பெரும்பள்ளத்தில் புதைய
பின்னுக்கிழுத்த வேகத்தில்
முதுகு சாய்ந்த இடத்திலிருந்த பாறை பெயர்ந்து
மோதித் தள்ளியது.
முன்மண்டையும், மூக்கும் நசுங்கி
குருதி பெருகத் தொடங்க
எப்படியாவது வெளியேறி விட வேண்டும் என்ற
விருப்பு ஒரு வன்மமாக
மீண்டும் புலியாகி
ஒரே பாய்ச்சலில் வெளியேறிக் கொண்டிருக்கும்
பெண்புலியின் உடலெங்கும் படரும்
தண்காற்று
இன்னொரு வாழ்வாய்.

ramakrishnanlatha@yahoo.com
Copyrightthinnai.com

remembrance - sathara malathy's poems in english

Posted by latha ramakrishnan at 12:28 AM
Thursday, February 12, 2009
remembrance – Sathara Malathy's poems -20 rendered in english by latha ramakrishnan

Remembrance (e-book)
Selected poems of 'sathara' malathy (Tamil)rendered in english bylatha ramakrishnanemail : ramakrishnanlatha@yahoo.compublished by ‘anaamikaa alphabets(first edition dec.2007)------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


On 'sathara' malathy (19.6.1950 - 27.3.2007)

Born on the 19th of june 1950 she was a post-graduate from Presidency College, Chennai. Hailing from a place called Brammadesam near Ambasamudhram in Thirunelveli District, Tamil Nadu, she had her School and College Education in Chennai.She worked for BSNL as Chief Accounts Officer and in the last several years of her career before she got a transfer to Bangalore and subsequently opted for Voluntary Retirement, she was posted in a place called Sathara in Maharashtra. The name of the place was prefixed to her name to distinguish her from a fellow-poet with the same name. Thus, Sathara is not just a prefix, it plays an integral part of her identity as a poet and hence it proved to be in bad taste when a literary magazine so coolly prefixed Bangalore as the prefix instead of Sathara in its brief note condoling her death. Such move can well be regarded as an attempt to erase the identity of the departed poet‘Sathara’ Malathy. But, her poems would surely preserve her memory in the hearts of discerning readers like me.

A passionate reader and a very sensitive human being she was, one can find in her Poetry the marvelous blend of the two quotable quotes – ‘Poetry is the spontaneous overflow of powerful emotions’ and ‘Poetry is emotions recollected in tranquility’. Her poems reveal her passionate heart and its unanswered queries and unfulfilled dreams and they belong to one and all of us. She had experimented with various styles and tones in writing Poetry, using classical Tamil, folk-language etc. She took part in literary seminars and discussions with genuine interest and her Papers would always be balanced and analytical, avoiding overtones.

Three collections of poems – VARIKUTHIRAIGAL ( the zebras) , THANAL KODI POOKAL( fire-plant flowers), MARAMALLIGAIGAL ( a kind of trophical flowers) – one short-story collection – ANAMADHEYA KARAIGAL (anonymous shores) – one Anthology of essays on the renowned Tamil Classic Andaal Thirupaavai, analyzing the underlying theme of the verses with a rare sensibility and sensitivity, UYARPAAVAI - of Sathara Malathy have so far been published.It was from the 90s that 'sathara' malathy's tryst with the little magazines or literary magazines of Tamil began in right earnest. Sathara Malathy's poems, and her numerous analytical articles on poetry and other branches of literature prove her credentials as a writer with substance.

She had a passion for knowing people and interacting with them and she used to have regular telephonic contacts with many fellow-writers. She had great liing for the complexity and depth of poet Brammarajan's verses and she held in high esteem fellow-writers Pa.Venkatesan ( a poet , novelist and short-story writer in Tamil), Amarantha ( a reputed writer and translator in Tamil) , A.Muthulingam ( again, a reputed writer in Tamil) and several others.

Her deep love for Tamil and her firm grasp of its numerous shades and nuances are evident in her writings. She had firm feministic leanings but she never steered them toward acquiring anti-man syndrome. She had great love and respect for her mother (who herself was a poignant reader and writer whose two short-story collections have been published in the last several years) and she had penned a poignant poem on her mother which is included in the 'Maramalligaigal' collection.

Her husband, mother and only daughter are living in Bangalore. And, I am sure, there would be many more of her writings left unpublished.I have met her just twice or thrice but she used to talk to me regularly over the phone, reading out her fresh poems. On the few occasions we had met, I remember her speaking on a variety of issues. I like the intense passion in her poems which would produce a melting within. She had an in-depth knowledge of great Classics both in Tamil and Sanskrit. That’s why she used to feel sad when haughty and prejudiced comments were aimed at great works. Once, when I told her that I would arrange for a small gathering in Chennai which would be a discussion on her poetry, she was reluctant to accept it saying that it would hurt us if our poems so close to our hearts would be half-heartedly dealt with, and, worse, from a pedestal. As I am aware of the truth of what she had said, I left it at that.

A friendly soul, so full of Whys, Hows and Whats of Life, Sathara Malathy is sure to live on, defying Death, with the help of her intense Poesy. A handful of her Poems are rendered in English by me and compiled into a thin volume titled ‘remembrance’ as a token of my love and respect for her. The respective original poems in Tamil are also given, to give the readers a feel of the poet and person she was.

So long, ‘sathara’ malathy….


* Poems from the volume ‘remembrance’ comprising 20 poems, of ‘sathara ‘malathy and some passages from her foreword to one of her poem-collections giving her impressions on Poetry, in my english translation, are given here.
Poetry is…

‘sathara’ malathy

Poetry is not a diary, nor the pages of an autobiography. It is not made of ‘I’ s. Not all of a poem are real; nor are they mere fantasy. Poems are not decorated with cleverness and strategies; nor are they made sacred with dirt. For me, Poetry is Truth; Truth told in the best possible manner. Hiding mine as other’s, this one’s as that one’s, yet, a Truth which comes into the open, no matter however hard one would try to hide it. A poem without this Truth can only be superficial, with no real substance.
I don’t believe even that claim that a poem reflects the poet. For, I know my poems have never been able to reflect even a portion of my anguish, pleasure or convictions. This I know with due embarrassment.Very rarely others nurture a healthy attitude toward opposing views. But, I keep trying.As I understand, in Poetry the life of a human is lived through its heart, with the body renounced. I do believe that ‘poetic instinct’ springs and overflows in the heart and that it begins and ends there.

In the communion and lovemaking that happens through Poetry, all sorts of coarseness and vulgarity finding no room, something angel-like sprouts and it brings all the worlds under its feet, kicking and crushing them. Such visions I keep getting.

And, these visions give me great pleasure and comfort. I make it a point to din into the angel all the din and noise of my ongoing anguishes. But, the angel being an angel, stages along with its dance, a response to that, and, another one in reflection too.

I float and melt in the clouds of Poesy as small little clusters of cotton.I cry in poems. It smiles and laughs brightly, applying all strategies of laughter, turning me ecstatic. I rage in anger. But, even that which emits fire brings back to my memory various men and women, turning me joyous.

That is Poetry. It gains acceptance with the strength of moods and emotions. Not with the lines. Stirring my magical heart I bring about some chemical compositions in several lines. Those hours of poetry writing and reading make me drench in a pleasurable downpour. In the heaven of the poet no one who is obsessed with possessions has a place!

1) Lovers

They meet onValentine’s DayThose no lovers _

as inwedding days

Lovers don’t meet.They Be.

When all drenched in fire and break apart

They Be.

For mutual giftsthey have noWorlds.

When gifts happenWorlds don’t have them.

Yes.Gods too are loverslike Spirits

2) The Duel

Banging against thestone of languagerepeatedly

I voiced my woes.

The Tongue remained unstirred.

Cold War.

And, banging againstmy heart again and again it gained entry

as Poetry

3) The Three Divisions of Time

Seeping into Yesterday,I,

not flowing inToday

froze in ‘day before yesterday

’having no time to melt.

The minutes arebut veritable milestones.

In the wind of sorrow

bounced and battered

the poem that melts,

so moved,

in the darkness ofmy tongue

would gain its voice from the light

youwould give tomorrow

with the word having gone dead

climbing the wall andmoving ahead.

4) Need

Just like ‘parrot-hunger

Suffice if there areFruits of Syllables.

Why can’t you sayAt once ?

That it’s sickening!

Swallowing atrociousDelays

I can’t satiateMy hunger.

5) This is No Response

I have no response toyour letter.

Tears can never be written

in a piece of paper.

My problem is that

I wished to get back theLoan

that I had given elsewhere,f

rom You.

My failure is that

I was born dead.

For those share of my heart

that have suffered loss

let’s pay homage.

If only time would block

My ebbs and flows

from reaching your shores

my thanks will be million and more.

6) Resolutions

In night,

light of seven hueswere resolved.
Flooding waters were resolved

by the reservoirs.

Space resolved the planets.

Liquids resolved the solid Substances.

And the soothing comforts listed below

were resolved by separations:

Memories by forgetfulness,

Gods, by suspicions,

Trees, by silent seeds,

Deaths, by relationships.

That which resolves the battles with you

is my love.

And empty worlds

will be resolved byyour and my ‘moving apart’ .

7) WILL

Applying the mill-smoke upon

the tobacco-bed

with a plastic garland

we made you lie down.I

ndeed we have kept your breathall

too safely

in Carbon Monoxide.

Oh, Nature!

Please don’t rot and die.

Oh, please don’t search for your

ground water-jar!

Your grandsons are playing with it.

Destroying your vast forest

we’ve placed multi- storied structure.

Oh, don’t keep it in mind!

“Are we going to carry it along

when we undertake our final journey…?

_ this question we can’t ask of you.

For, you might do just that.

Already Ozone Will has impediments aplenty.

When you called out to bless

our beloved Jacob was not sent.

For consanguinity we have felled the Jacobean Tree.

Covering with sheep-skin,

we brought ‘concrete cousin

to stand in front of you.

Oh, Nature!,

please don’t rot and die!

Please give us a little more time.

Let’s try what best we can.

The reason being,

our days to come rely on your Will indeed!

8) Sathara

As like a fortress,

the mountains…

as if something preciousis strewn deep down

_ Sathara.

Peeping with unsatiated desire

at the bubbling river

a cluster of cloudson mountain-shoulder.

Concealing stealthily

its glowing red ‘person’

the Sunny baby of Dawn

would surface.

Would give life Everyday.

Would give ‘Message of Hope’for Peace

and to feel at Ease.

9) Request
It’s you who complete

a significant portion of my poems

with your facials and

figments of Imagination

just like those reviews

reserved for me.

While going past

lanes of sorrow

running or creeping

seeing sign-boardsof your shopsi

n alien language

I turn terror-stricken.

I never knew other tongues.

I don’t even rarely

hold your hand

and show you

thedarknesses familiar to eyes.

Then, where lies the array of fire-stones

for light in me?

Let us dwell in the Land of Love only

_Unconditionally.

10) Wars?

There will be no need forthe name of ‘Father-Land’

to thosewho are the tattered remains

of Warfare.

Henceforth there need beno reason

for them to loathe

and explode

and to batter,

as if it is some form of deep prayer.

For evaluating and respecting

the strengths and values of Life

with not just the scales of War

the need for classrooms

would rise.

That too would be buried in sands,

thanks to our terrible Curriculam.

In wounds, blindness

mental aberrations

and other handicaps

can there be any day

when the relevance and significance

of success and failure

would be apprehended?

Or wrongs be set right?

Pain alone would remain

deepening, accumulating

in the lakes of Humanity

as dregs,

everywhere.

Oh, leave it.

For women

no need to spend onValentine’s Day,

Anniversariesand Feasts.

Henceforth

we save our homes

from Fathers’ Day!and our country from

National Celebrations?

Claiming to sow the seeds ofLove and Justice

but having buried them indeed.

From now on,

it is in Warfare

lies our Welfare.

11) life ?

We are sculptors

who strive to create the rock

with pains.

All our houses, with wings sprouted

and flying, here and there

as walls, trails, patios

and chairs to keep waiting,

they’ve seated themselves.

Our flavours

in the hurried particles of damp bread

and in the necessity ofthe burden of weight that

blocks the throatmaking you feel strangled.

in our tongue, the query’s response always.

Or, the query to a response.

An unending ‘Daily’s structured

onheaps of regrets and misgivings,

to our opponent.

If only we can acquire ourselves,

who like not to speak nor seek

renouncing all needs,

thenwholsome satisfaction.

As, on the sand embedded with changes

and directions getting distorted withins

mashing and scattering,

our eyes have come to acquire

hundred angles.

Our mission is to reach out

in all love and

grasp our mutual well-being.

If we are to die in this,

to be born again and return

our households cannot be identified.

We are not going to die

except

in aching,

anguishingly living.

12) beautiful…

Oh, mountaneous breeze!

MyLove,

who caresses me to

relieve me of the pain of

Summer

Between You and Me

what at all is there to

Experience…?

“Sorrow”, said Religion.

“Indeed Ailment” said the Society.

“Obscenity” cried those

who are obscene.‘

”Alas, am I not there?”

screamed the Almighty

Within and Without

turning ‘beauty-personified’!

13) With no Umbrella, nor Wagon

Growing tired of journey

I remain in a rooflessrailway-station.

To safeguard me against the

chill downpourand accompany me home

came my ‘Security’,

taking his own time

and with no seasonal

readiness.

Drenching and dripping

he walked on

guiding me also

Like Husbands.

14) The lost Day and Nights

We give all our investments

of honey-cakes made of our

sweatsin the form of Will.

Give us back ourbetter-halves

as our beloveds.

Bring innumerable Daysand Nights

that are so spontaneous

as the dryness of the‘betel-chewing’ mouths

and place them at our feet.

And we would come to

take part in your Sermon on the Mount

on women’s chastity.

15) You tell us ‘To Be’

You want us to don the

role of

Friend, Mother,Daughter,

traditional Wife

and what not…

We are Devils,

the derailed ones.

We

Do not conform

_When you ask your mother

To obey you like daughter,

When you tell your daughter

to confine herself

within four walls

as the mother,

When you ask your friend to metamorphose

into wife

as suits your convenience,

When you tell your wife

to be‘Mother Goddess’,

all forgiving

_We, the Devils,

the derailed ones

Do not Conform.

16) the key

That which proved elusive

despite using the all too long ladle

and probing the wellfor a long time.

On lying down all stretched

with the face upward

revealed itself very clearly

on the ceiling

inserted in the

strait of the lustrous light-glass.

If I attempt to take it

_Will the glass break?

Or, the ceiling leak?

With sunken face and grey hairs

the Key.

Searching in the open space

and getting it in a tiny

nail particle,l

eaping,

it sat atop the

peak.

I told it the ‘thousand and odd’ tales of

Arabian Nights

during day-time.

Now, together with the

loss of my own self

my search for the Key too

ceased to be.

17) Humanity since Eden

Leaving the gardenwhere have we come to a stop?

With the wood moving forward

and waging War

it was but you who won.

Constructing Seas in the vacuumI froze them.

We wandered along the

sky-lanes,

we flew the kites downward

yet we were worried

for the horns growing amidst silky wings

and for the new horse-shoes

that have come to stick on

soft feet,

for the ‘closeness’ that breathed

in love turning into stench

with the mysteries leaving,

waking up from intoxication.

In twenty commands

we block out movement.

In calculations and computations

we have displaced all voices.

And, we had left those swings that go up

and down, in the garden.

My Beloved!

bless me with the boon of our

First Day of Birth!

18) a cord

Clinging to the wall of night

in a tight grip

for very many ages

the cord lay there.

Whether it remained there

liking the compound wall

and the pitch darkness

and whether it stayed on

all hungry,

alive and breathing

none cared to haveany concern.

After very many years havesped by,

in anxiety whether the

cord has metamorphosed into a snake

the toads kept going past

every now and then.

As there grew eyes for the cord

and also tears coming out of them

‘Could it be that in the cool chillness

the exclusive odour of snake

became all enhanced?’

_ so the security-guards said to each other.

19) You and I

You are the

diamond necklace

that has fallen

into my begging bowl.

The rainbow that has

surfaced on the rims.

Everlasting illumination;

a merciful ocean.You are my love’s

wholesome expansion.

Yet, it is You

whom I refuteand dispute.

20) Shadow

From way back they’ve

started seeing me with the shadow.

And, it became a must for me

to sleep with the shadow.

Dreaming with the shadow

I functioned with it.

I turned a shadow to my

Shadow.

In the early morn

and in the elongated evenings

the Shadow grew,

stepping on me.

In the scorching heat of the midday Sun

when I wished for it the most

I remained without the Shadow.

Then, the noon Sun came to stay on,

as something stable and permanent.

They stared at me in those parties.

“Why are you without the Shadow?”

– so my friends admonished.

“Came alone?” _ my daughter asked.

“Where is the Shadow?

bring it when you come to my house ?”,

said she.

Stationing the Sun sans Shadow

up there

my world would revolve.

For, Shadows are not real.