என் அம்மா - ‘ரிஷி’ (லதா ராமகிருஷ்ணன்)

 என் அம்மா

‘ரிஷி’

(லதா ராமகிருஷ்ணன்)

ஒருபோதும்

சுனாமியாகப் பொங்காத சாகரம்;

சூறாவளியாகாத காற்று;

சுட்டுப்பொசுக்காத நெருப்பு;

சுக்குநூறாகாத திடம்;

சடசடவென்று முறிந்துவிடாத மரம்;

கையில் தம்பிடிக் காசில்லாத நேரம்

என் அருகில்

கதவை விரியத்திறந்திருக்கும் சிறுசேமிப்பு வங்கி;

எரியுங் குளிரில் போர்த்தக் கிடைத்த

அரிய மேலங்கி;

இரவில் காலந்தாழ்த்தி படுக்கையில் தலைசாய்த்து

’பச்சை புட்டி அமிர்தாஞ்சனை நான்

நெற்றியில் தேய்த்துக் கொள்வதை

எனக்குத் தெரியாமல் கண் திறந்து

கவலையோடு பார்க்கும்

எதிர்பார்ப்பற்ற பரிவு;

என்னவென்று சொல்லவியலா அன்பு;

சுருங்கிவரும் உடலுக்குள் சதாசர்வகாலமும்

சுழன்றுபெருகியோடிக்கொண்டிருக்கும்

ஜீவநதி;

கருகாத பூ;

ஒண்டுக்குடித்தன வீடோ

இன்றுள்ள இரண்டறைகள் கொண்ட

வாடகைக் குடியிருப்போ _

அரண்மனை, அரியணை, அரசவை,

மணிமகுடப் பிரக்ஞையற்று

பிரபஞ்சவெளியில் மிதக்கும் ஒரு

பறவைச் சிறகிழை ;

தனதேயான வானவில் நிறங்களையெல்லாம்

வாரி வழங்கும் பட்டாம்பூச்சி்;

தொட்டுவிடலாகும் தொடுவானம்;

என்றும் என் கவிதையில்

எட்டாச் சொல்……