அன்னா அக்மதோவாவின் கவிதை - 20 - வில்லோ மரம்

 அன்னா அக்மதோவாவின் கவிதை

- 20

ஆங்கிலத்திலிருந்து தமிழில்:

லதா ராமகிருஷ் ணன்

(*முதல் வரைவு)

வில்லோ மரம்

நான் வளர்ந்தேன் _ நேர்த்தியாய் வடிவமைக்கப்பட்ட நிறைவமைதியில்

இளம் நூற்றாண்டின் நாற்றங்கால் மையத்தில்

ஓர் ஆண்குரல் எனக்கு அந்நியோன்யமாய் இல்லை

ஆனால் காற்றின் குரலை என்னால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

எனில், எல்லாவற்றையும் விட சிறந்தது

அந்த வெள்ளி ‘வில்லோ’ மரமே.

தன் முழு வாழ்வையும் என்னோடு வாழ்ந்து கழித்தது,

அதற்காகவே பிறந்ததுபோல்;

அதன் விசும்பும் கிளைகள்

கனவுகளால் என் உறக்கமின்மையை விசிறிவிட்டன.

என்ன விசித்திரம்! அது என்னை முந்திக்கொண்டுவிட்டது.

அதோ அதன் அடித்தண்டு நிற்கிறது;

விந்தையான குரல்களால் ஏனைய வில்லோக்கள்

நமது, அந்த, ஆகாயங்களின் கீழ்

அளவளாவிக்கொண்டிருக்கின்றன

அமைதியாயிருக்கிறேன் நான்……

என் சகோதரன் இறந்துவிட்டதைப்போல…….

Willow

And I grew up in patterned tranquility,

In the cool nursery of the young century.

And the voice of man was not dear to me,

But the voice of the wind I could understand.

But best of all the silver willow.

And obligingly, it lived

With me all my life; it's weeping branches

Fanned my insomnia with dreams.

And strange!--I outlived it.

There the stump stands; with strange voices

Other willows are conversing

Under our, under those skies.

And I am silent...As if a brother had died.

ANNA AKHMATOVA