மற்றும் சில திறவாக் கதவுகள் : கவிதைகள் 7-12

மற்றும் சில திறவாக் கதவுகள்

ரிஷியின் 3வது கவிதைத் தொகுப்பிலிருந்து

கவிதைகள் 7-12

(மகிழம் வெளியீடு. 2005)

7. இரவல் நானின் இதயம்

அன்பு கனிந்த மனதில் இன்னுமின்னும் ஆற்றாமை கனக்கச்

சேரும் அதிபாரத்தில் மூளைக்கு இதயத்திலிருந்து பிரியும்

நரம்பிழைகள் வேரறுந்து எக்குத்தப்பாய் சுருண்டு கொள்ளும்.

தகவல்கள் தந்து பெறும் இயக்கம் நியமம் தவற,

நினைவடுக்குகளில் பத்திரமாயிருக்கும்

தர்க்கங்களும் தார்மீகங்களும்

தேடக் கிடைக்காத வண்ணம் தொலைந்து போக,

இத்தருணம் எதிர்ப்படும் பருத்த முலைகளை யெட்டிச்

சட்டெனப் பறித்துப் பொருத்திக் கொள்கிறேன்.

அப்படியே முகமும் இதழும் கை கால் கருங்கூந்தலும்

இடுப்பு முதுகு குதம் நிதம்பம் மேலும்

வியர்வைத் தனிமணமு மெல்லாம் தவறாமல் அயராமல்

ஆகச் சிறந்தன கவர்ந்தென்னை யலங்கரித்துக் கொண்டு

ஓடோடி வருகிறேன் உன்னில் மறுபடி யரியணை யேற.

அருகேக ஏகப் பன்மடங்காகும் அங்கலாவண்யங்களோடு

ஆக்டோபஸ் டினோசரின் வினோதச் சேர்க்கையாய்

காணும் எனைக் காணும் நீ

விகசித்துப் போவாயோ? வீறிட்டலறுவாயோ?

8.  தன்மை

அனல் படர்ந்து ரணமாக்கியும்

அவிந்துவிடலாகா தென்று

இருகை குவித் தொளிரச் செய்திருந்தாள்

சுடரை….

அடர் இருளில் தன் விடியலைத்

தேடிச் செல்வோன்

தடுக்கி விழலாகாது.

கல் குத்தலாகாது;

கருநாகம் கொத்தக் கூடாது.

வழுக்கலாகாது குழைசேற்றில்.

காற்றுள நுண்ணுயிரிகள்

கடித்துவிடக் கூடாது.

நிலா மறைந்துவிடும்;

நரி ஊளையிடும்.

நல்லபடியாய்ச் செல்ல வேண்டும் _

முள் துளைக்காது,

கள்வர் கை கொளாது….

சாலையோரத் திருப்பம் ஆளை

விழுங்கு முன்னம்

அரைக்கணம் திரும்பிய

அந்தத் தலை சிரித்தது

நிறைவில் விளைந்த நன்றியுடன்.

ஏராளமாய் கொண்ட பிரியத்தின் பேரில் பரத்தைக்

காதலியிடம் அன்பாய்

தன் மகனின் நண்பர்களுக்குக் கட்டில் சுகம்

கற்றுத்தரக் கோரியவன்

மற்றுமொரு முறை

ஏறி மிதித்துச் சென்றான் மனதை.

9.  ஊர்ஜிதம்

நீலார்ப்பணமாயிருந்தது வானம்.

சூர்யனின் நேர்ப்பார்வையில்

காய்ந்துகொண்டிருந்தன துணிமணிகள்.

கதிரோன் கைவண்ணத்தில் கந்தலும் பெறும்

தனிமணம்.

நீவித் தடவி மடித்துவைக்கும்

தீண்டலின் மாண்பு

மேவிய பூஞ்சிறகாய்ப்

புரிவதற்குள் இருண்ட மேகம்

பொழி மழையில்

வதங்கிச் சுருங்கிய ஆடைகளில்

வரியோடியிருந்தன

வாழ்வின் சங்கேதங்கள்

10. அஜீரணம்

முதல் சில நாட்கள் மௌனம் விழுங்கவொண்ணா

தொண்டைப் புண்ணாய்,

குனியவும் முடியாமல் நிமிரவும் இயலாமல்

குடையும் வாயுப்பிடிப்பாய்,

மாதவிடாய் நாளின் அடிவயிற்றில் கிளரும்

அடையாளப்படுத்தலாகா மொண்ணை வலியாய்,

ஆழ்ந்துறங்க மாட்டாத கண்ணெரிச்சலாய்,

பின்னங்கால் பித்தவெடிப்புகளின் கத்திக்கீறலாய்,

முன்மண்டை யோரங்களின் இடிச் சீறலாய்,

மூக்கைப் பிய்த்தெறியத் தூண்டும் ஜலதோஷமாய்,

முக்கி முக்கி ரணமாகும் மலச் சிக்கலாய்,

நம் நலன் நம் கையிலற்ற நிராதரவு தாக்க

நெஞ்சமெலாம் ஜன்னிகண் டுற்ற

அங்கங்க ளெல்லாம் கதிகெட்டு விட்ட பின்

கடைசிச் சொட்டு மூச்சைக் காக்கத் தவித்து

காலத்திற்குமான துக்கம் கவிய மனம்

மீறிய க்ஷீணத்தில் உறைந்துகிடக்கும் இன்று

சவமாய் விறைத்துப்போன கைகளி லொன்றை

சற்றே மேலுயர்த்தி யென்னை நானே

தலைவருடித் தந்துவிட முடிந்தால் போதும் _

தேறிவிடுவேன் நாளை தீர்மானமாய்.

11. பாதரஸத்தாமரையிலைப் பாதயாத்திரை

தெருவிரு மருங்கின் வீடுகளில் தெரிந்தாரில்லை யாக

வரவாகும் விடுதலையுணர்வில் சிட்டுக்குருவியாகும் உள்

கவலை யற அரவங்கள் பற்பல கவியிருளில் கால்தொட்டு

நடைபழகு மென் அந்தரங்கம் அதிசுந்தரம்

ஆனந்தம் கடைவிரியக்காத்து நிற்கும் இந்த

இல்லங்களின் லாபநட்டங்களில் எனதாம்

பாப புண்ணியமில்லை யில்லை யிவற்றின்

கள்ளங்களில் என் அடிமனக் குறுகுறுப்பேதும்

இல்லை யென் அழுகை இங்குறும் மரணங்களில் இல்லை

உறவுத் திரிபுகளில் இழப்பெனக்கு இல்லை யிதன்

வரவின் செலவுகளி லென் கணக்குப் பிசகில்லை யில்லை

யிதன் பற்றாக்குறைகளில் என் பங்கு இங்கான

கிழக்கு மேற்குகளில் என் திசைகள் புழங்கவில்லை

யில்லை வழக்கும் வலியும் வம்புதும் பேதும்

வழங்கவில்லை நானிவர்க்கும் இவரெனக்கும் இது போதும்

உடனேகும் தனிமை யொரு தவப்பயனா யெனை

வழிநடத்திப் போம் இனிமை யெனதாகு மெப்போதும்.

  12.வரிகளின் கருணை

மயிலிறகோ மலைப்பாறையோ _

உறுபாரமெதையும் இறக்கி வைக்க

திரும்பத் திரும்ப இங்கேயே வருகிறேன்.

மறுப்பேதுமின்றி தோள் தரும் பரிவுக்கு

தந்து தீராது வந்தனம்.

எத்தனை பருவங்கள் பிரதேசங்கள் இங்கே

நித்தம் அறிமுகமாகிய வண்ணம்….

கத்துங் கடல் மேல் நடக்கக் கற்றதும்

இங்குதான்.

அழுகையில் மனம் வெளுக்கப் பழகியதும்

இங்குதான்.

உற்ற சிறகனைத்தும் இங்கு பெற்ற வரங்கள்.

நிறங்கள் நெஞ்சுக்குழியில் மணம் பரப்ப

 வருடுங் காற்றை வழிமறித்து உள்நிரப்பி

கருப்பைக் குழந்தையாய் பராமரிக்கப்படுகிறேன்.

திருட்டுக் காலம் சுருட்டிக் கொள்ளாமல்

அருள்பாலிக்கப் பட்டிருக்கிறேன்.

பொருள் மீறிய உலகம்

இருவிரல்களுக் கிடையில்.

உள்வெளியாய் கொண்டுள தொங்குபாலத்தில்

அல்பகலாய் பயணம் தொடர

மறுபடி மறுபடி உங்களிடமே வருகிறேன்.

வழிச்செலவுக்கு.

ஒருபோதும் இல்லையெனாமல் தரும் பரிவுக்கு

தந்து தீராது வந்தனம்

அந்த நிலவைக் கையிட்ட நேயத்திற்கு,

குமிழைக் கல்லாக்கிய மாயத்திற்கு,

அருவத்திற்கு உருவளித்த மகிமைக்கு,

அன்பிற்குத் தாழ்திறந்த கனிமைக்கு…

இன்னும் தர வேண்டும்

இன்றும்

சென்று சேருமிடம் அறிந்ததாய்

ஒற்றையடிச் சுரங்கப்பாதை யொன்று

மட்டும்

இருளற்றும்

மற்றும்.

மற்றும் சில திறவாக் கதவுகள் : கவிதைகள் 13 - 18

மற்றும் சில திறவாக் கதவுகள்

ரிஷியின் 3வது கவிதைத் தொகுப்பிலிருந்து

கவிதைகள் 13 _ 18

(மகிழம் வெளியீடு. 2005)

13. ஜடவுயிர்

வளைவுப்பாதையிலான ஓட்டப் பந்தயம்

‘மியூஸிக்கல்’ சேர் மும்முரமாய் நடந்தவண்ணம்….

வாத்திய இசை நிற்கும்போதெல்லாம்

வதைபடுகின்றன இருக்கைகள்.

ஒவ்வொன்றாய் அறைந்து மூடப்பட

முடிவாய்

தனிமையில் உறையும் ஒன்று.

இனி

வின்னர், ரன்னர் அப், வெள்ளி கப்….

மூலையில் சாய்ந்திருக்கும் நாற்காலிகளுக்காய்

தாலாட்டுப் பாடத் தோன்றுகிறது.

14.ராமேஸ்வரம் போகலாமா?

அழுக்கேறியிருந்த அரசாங்கப் பேருந்தை

யெனக்காய் அழகிய ரதமாக்கி

சாரதம் செய்தான்.

ஆர்வமாய்

தான் அறியாத ஜெர்மானிய வீதிகளில்

என்னோடு பயணம் மேற்கொண்டான்.

குண்டு குழிகள் நிரம்பிய தார்ச்சாலையை சீராக்கி

வண்டி யோட்டிய அந்தக் கரங்களின் வீர்யம்

வணக்கத்திற்குரியது.

முறுக்கிக் கண்ட நரம்புகளில்

பிரத்யேக வாத்தியமொன்றின் தந்திகள்

அதிர்ந்த வண்ணம்.

இருவிழித் தேடலின் நீட்சியாய்

பிறந்த அழைப்பொரு

வரம் போலும், சாபம் போலும்.

கரந்திருந்தது காமமா? காதலா?

போற்றலும் தூற்றலுமா யெத்தனை காதங்கள் _

ஏற்றிருப்பின்?

உரிய மனோநிலை வேண்டும் சிறு

முத்தம் பகிர்தலுக்கும்… அழைப்பை

மறுதலித்த மனதில் நாட்பட

கேட்டவன் மறந்து போக,

கேள்வியின் நெரிசலில் நான்

மாட்டிக் கொண்டேனாக.

15.அரசியல்

சேடிப் பெண்கள் புடை சூழ

சரசமாடிக் கொண்டிருந்தது அரச ஜோடி.   

மன்னவன் கை ராணியை மேய

தன்னவனுக்கான விரகத் தீயில்

வெண்சாமரம் தவறவிட்ட கை

துண்டிக்கப்பட்டது தண்டனையாய்.

16.          செங்கோல்

அந்தப்புரத்தின் அறுநூறு சுந்தரப் பெண்டிரில்

அன்றைக்கெனத் தேர்ந்தெடுத்துக்கொண்டவர்களை

ஆசை தீர தின்று முடித்த பின்    

இந்தப்புறம் வரும் மன்னர் தப்பாமல்

ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பார் எப்போதும் போல்:

‘அடைக்கட்டை விரலதிகம் அவள் முலைவிட்டம்.

குறையாழமே குட்டித் தொப்புள். இன்னொருவள்

மறைவிடத்தில் தட்டுப்படும் மருவழகோ

புறையேறக் கள்வெரி யூட்டுவது திட்டம்.

மல்லிகைப் பூ மணம் மேனியெங்கும்.

துல்லியத் தனி நிறத்தில் துலங்கும் அல்குல்.

கருக்கல் வரை கலவி செய்தும்

களைக்க மாட்டாள் கனகாம்பிகை.       .

வளைக்கரத்தாள் வடிவுக்கரசியின்

துடியிடை அருட்கொடை.

நித்திலவல்லியின் நிதம்பமேடு

புத்தம் புது சுகம்’

என்பதோடு

இன்னுமின்னுமின்னுமாய்

பட்டமகிஷியோடு கட்டிப் புரண்டபடி

சொன்ன சொல் லொவ்வொன்றும்

வன்புணர்ச்சியாக _

வேய்ங்குழலியின் யோனிவாய்

ராணியில் ஈனமாக,

இருவிழியோரம் தோயும் நீர்

திரிவேணியினுடையதாக….

17.உள்வெளி

குழந்தைகள் விளையாடிக்கொண்டிருக்கின்றன.

அணுகுண்டாய் ஒன்று ‘விர்ர்’ரோடித் துளைக்க

அருகிருந்தது பாவனையாய் சாய்கிறது சுருண்டு….

மருள் மனக் காட்சியில்

வழக்கம்போல்

முதல் குழந்தை பூவாய் அபிநயிக்க

விழுந்த பிள்ளையும் மலரச் சிரிக்கிறது.

18.தான்தோன்றித் தருணங்கள்

அபிமானம் அவமானம் பிடிமானம் வெகுமானம்

செரிமானம் வருமானம் வேறு மானாதி மானமெலாம்

சிறுதுளி மூச்சுவெளியேற்றமன்றிப் பிறிதொன்றில்லை யாக

போகும் வேகத்தில் தார்ச்சாலை நாகத்தின்

மாணிக்கங்கள் மினுமினுங்கச்

சிணுங்கும் மனச் சொப்பனங்கள் சொல்லாமல்

பதுங்கிக் கொள்ளும்

பூங்கொத்துக்களின் முதுமக்கட்தாழிப் பாழுக்குள்

முகிழ்த்து மேலெழும்பும் மூலாதார வலி தீண்ட

வேண்டும் வேண்டும் பதுங்கு குழி தோண்ட வேண்டும்

செய்யும் தொழிலே தெய்வம் அன்பு தவமாக

என்னென்ன பொய்புனைசுருட்டுகள் வனைய வேண்டும்

எத்தனை கிலோ செய்ய வேண்டும்

குறிப்புகள் உண்டா வகுப்புகள் உண்டா

கந்தா கடம்பா கார்த்திகேயா நின்

குமரிமுனைகள் நிணத்தாலானதா மனதா லானதா

நிஜமா பொய்யா உன் recipe எனக்கு கந்ததா

என் recipe உனக்கு உகந்ததா

எனக்குப் பிடிக்குமா உனக்குப் பிடிக்குமா

மனம் கீறல் விழுந்த இசைத்தட்டாய்

தினம் பாடியபடியிருக்கும்

அந்தக் காலக் காதற்பாட்டின் அதே வரிகளின்

பிசகிய சுருதியில்.

குருதியப்பிய சுவர்க்கடிகார முட்கள்

என் சிறகுகளை யெப்போதும் அரிந்துகொண்டிருக்க

மழித்தலும் நீட்டலும் வாழ்க்கையென் றான பின்

மார்க்கங்களைப் புரட்டிப் போட்டுப் பயனென்ன கூடும்

சொல் மனமே முருகனின் மயில் வாகனமெனில்

ஆறுமுகத்திற்கு எத்தனை தாகங்கள் எண்ண

சின்ன விழிப் பார்வையின் என்னென்ன வார்த்தைகளை

மொழியாக்கியதில் பழி சேர பிழை சேரப்

பீழை சேர்ந்துளதோ அன்பின் வழியில்

பிடரிபடும் இருகால் ஏகும் பொழுதில்

நடந்ததும் கடந்ததும் இடறிவிட இடறிவிட

தினங்கள் மாதங்களாகி வருடங்களாகிய பிறகும்

அதேயளவாய் பசுமையை உசாவுதல் மடமையோ

பன்னிப் பன்னி அறிவுறுத்திக் கொண்ட பின்னும்

இன்னும் ஏன் புண்பட்டுக் கசியும் அகம் தானும்

போனால் போகட்டும் போடா வா வா

அருகில் வா வந்த பின் விலகிப் போ

நித்தமும் தத்துவம் ஒப்பித்தல் உத்தமம்

அத்தனைக் கத்தனை சித்தம் கப்பிய இருளில்

தன்னைத் தான் குத்திக் கிழித்திருக்கும் பித்து மனம்

பத்தியம் பார்க்காது முள் விழுங்கி விழுங்கி யுள்

சேரும் சித்திரத் தன்ன காயம் உலரத்

தழும்புகள் அழியத் தான்

தன்னை நித்திரையில் பத்திரமாக்கும்

தாற்காலிக மரணத்திற்கென் தோத்திரம்.