A TRIBUTE TO FELLOW POET KUMAR AMBAYERAM
BY POET IYARKKAI
Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft)
HEY-YOU AMBAA – ENOUGH OF EVERYTHING. HENCEFORTH, YOU BE A CELESTIAL BEING The one who had the eyes of viewing the world. Or, he who had transformed his usual eyes as those meant for the Earth.
Its depth of depths and the height of heights and also those of immense lengths and widths, and also its core secrets of all mysteries he keeps seeing as ‘vision’ and stays blessed. Bird or tree, plant, creeper or notes on any other species his existence needs not as he identifies them all as born of the same mother sucking milk from her.
Thus he once turned towards me and asked, Have you appeased your hunger, my fellow being?” Then, he turned the other side and asked the same. There a wolf was licking its lips. A Lion, a Yello-billed Babbler , a Vulture, a Snake, a poisonous plant and a Herbal Plant too were there. Seeing that when I told him. “O, Poisonous Plant’’ called he and pulled me to him and embraced me calling me “O you, the Celestial Devadhaaru Tree” and released me calling , “O, the Serene Koel of the Mango Grove’ . Asking with concern, “Are you feeling hungry?” - so asking he picked up a withered shrunken plant and pushing a little aside the upper portion of mother’s attire and made it suck the mother’s milk and in a few hours I could see the plant happily playing with the wind. The Mother who would call him as dutifully calling the elder son would always be asking him, “Hey you, my son - Be careful. Had food? Hey – don’t get carried away by anything and everything. Don’t do that – So it would have its hands around his shoulders always. Climbing the mountains all too often when he would be panting, Mother Earth would ask him, caressing “Hei, you have grown up, my boy – why are you always on my bosom?” Somewhere they would say that they would start digging. Somewhere they would say, they would grind the sand. Somewhere they would say ‘We would fell the trees”. Just as the responsible eldest son doing his duty he would at once go to all those offsprings whom she has breastfed and tell them, “Look here, She is Our Mother. Don’t mutilate her. “Hei – leave it. Come here – atop the ring of my left bosom there is a creeper lying listless _ see, what is wrong with her” _ so Mother would say. Why she is silently bearing with all these and more ... _ so he would be dissatisfied with her abysmal tranquility. One day he picked up a primal Word which the world believed to be a primal musical instrument and conversed. Fellow-beings gave that Language incomprehensible names of their choice. But, when he was lying on her lap Mother planted a kiss with a drizzle. Quivering when he straightened up “ My Son - After eons it is you who has uttered My Word which was no tongue had accessed” _ and she fondly dropped a drizzle on him –
Existence and the poor semblance of an existence constantly causing him pain and unrest - The Mother was constantly having in a warm embrace . Unable to bear the sight of his body in anguish and pain “Won’t you listen to your Mother, My son – Enough. Come and lie in my lap” – She insisted. And, not arguing with her or going against her advice, he paused for a moment and then released all living species from the depth of his conscious mind. Not knowing why I too fell outside. As a Ray of Radiance Immense he went to the lap of Mother. The Mother not disturbing his deep sleep pulling the cosmos close to her and opening a Star like her shifted him to its lap.
ENOUGH AMBAA – HENCEFORTH BE A CELESTIAL BEING said she and swirled.
இனி நீ தேவனாய் இரு.
****************************
- இயற்கை 21.5.25 / 14:53
பூமியைப் பார்க்கவேண்டியக் கண்களைக் கொண்டவன் அல்லது தனது வழக்கமான கண்களை பூமிக்கான கண்களாக மாற்றிக்கொண்டவன்
அதன் அத்தனை ஆழத்தின் ஆழமானவற்றையும் உயரத்தின் உயரமானவற்றையும் இன்னும் நீள, அகலமானவற்றையும் மேலும் அதன் இரகசியங்களின் இரகசியங்களையும் கூட தரிசிக்கிறான். பறவை என்றோ மரம் செடி கொடிகளென்றோ அல்லது வேறெந்த உயிரினக் குறிப்புகளையும்கூட தேவையற்ற அவனது இருப்பு ஒரே மடியில் பால் குடிக்கும் குட்டிகளென எல்லா ஜீவராசிகளையும் சொல்லிற்று. அப்படித்தான் ஒருமுறை என்பக்கம் திரும்பி பசியாறினாயா சக உயிரியே என்றான். பிறகு மறுப்பக்கம் திரும்பியு கேட்டான். அங்கே ஓர் ஓநாய் சப்புக்கொட்டிக்கொண்டிருந்தது. ஒரு சிங்கம், ஒரு தவிட்டுக்குருவி, ஒரு வல்லூறு, ஒரு நாகம், ஒரு விஷச்செடியும் மூலிகைச் செடியும் கூட. இதைக் கண்ணுற்று அவனிடம் சொன்னபோது ஓ விஷச் செடியே என்றென்னை இழுத்து ஓ தேவதாரு மரமே என்றென்னை அணைத்து ஓ மாங்குயிலே என விடுவித்தான். பசிக்கிறதா என்று ஒருத் துவண்டச் செடியை எடுத்து அம்மையின் முந்தி விலக்கி செடியின் வாய்க்குள் மடியைத் திணித்த சில மணி நேரங்களில் செடி காற்றோடு விளையாடிக்கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தேன். மூத்தவனை பொறுப்போடு அழைப்பதைப் போல அவனை அழைக்கும் அம்மை, டேய் பார்த்துடா, டேய் சாப்பிட்டயா, டேய் அதிகம் மதிமயங்காதே, இதைச் செய், அதைச் செய்யாதே என அவனுக்குத் தோளணைத்துக் கொண்டே இருக்கும். அவன் அடிக்கடி மலைகளிலேறி மூச்சிறைக்கும்போது, நீ வளர்ந்துட்டடா எப்போதும் ஏன் என் மார்புகள் மீதே கிடக்கறாய் என்று வருடிவிடும். எங்கோ கல் தோண்டுவேன் என்பார்கள், எங்கோ மண் அரைப்பேன் என்பார்கள், எங்கோ மரம் அறுப்பேன் என்பார்கள். மூத்தமகன் கடமையாற்றுவதைப் போல உடன் பால்குடித்த அத்தனை ஜீவன்களிடத்தும் போய் இது நம் அம்மை. அவளை அங்கஹீனம் செய்யாதீர் என்பான். டேய் அதை விடு. இங்கே வா. என் இடது மாரின் உச்சி வட்டத்தில் ஒரு கொடி துவண்டுக் கிடக்கிறாள் என்னவென்றுப் பார் என்பாள் அம்மை. ஏன் இத்தைனையும் இவ்வளவு சகித்துக் கொள்கிறாள் என்று அவளின் பாதாள மௌனம் பற்றி ஓர் அதிருப்தி அவனுக்கு. ஒரு நாள் உலகம் ஆதி இசைக் கருவி என்று நம்பியிருந்த ஒருத் தொல் சொல்லை எடுத்துப் பேசினான் சக ஜீவராசிகள் அந்தப் புரியாதை பாஷைக்கு அவரவர் இச்சைப் படி பெயரிட்டுக் கொண்டார்கள். ஆனால் அவன் மடி சாய்ந்திருந்தபோது அம்மை ஒரு தூறலால் முத்தமிட்டாள். அவன் சிலிர்த்து நிமிர்ந்தபோது, எந்த நாவும் கொண்டிராத என் சொல்லை யுகங்களுக்குப் பிறகு நீதான் மகனே பேசினாயென நெற்றியில் ஒரு தூறலிட்டாள். இருப்பும் இருப்பைப் போன்ற இருப்பும் சதா நோகச் செய்த அவனை அம்மை எப்போதும் மாரில் அணைத்துக்கொண்டே இருந்தாள். அவனது வதையும் தேகத்தைக் காணச் சகியாமல், டேய் அன்னை சொன்னால் கேட்க மாட்டாயா போதும். மடியில் வந்து படு என்றாள். மறுவார்த்தைப் பேசாத அவன் ஒரு கணம் தாமசித்து சகல ஜீவராசிகளையும் ஆழ் எண்ணங்களிலிருந்து விடுவித்தான். எதற்கென்றே புரியாமல் நானும் கூட வெளியே வந்து விழுந்தேன். ஒரு பேரொளியின் கீற்றுப் போல அவன் அம்மையின் மடிக்குச் சென்றான். அம்மை கண்ணயர்ந்த அவனைக் கலைக்காமல் அண்டத்தை அருகிழுத்து தன் போலொரு நட்சத்திரத்தைத் திறந்து மடி மாற்றினாள்.
டேய் அம்பா போதும். இனி நீ தேவனாய் இரு என்று சுழன்றாள்.
.jpg)
