காலகாலம் - ரிஷி (லதா ராமகிருஷ்ணன்)

 காலகாலம்

ரிஷி

(லதா ராமகிருஷ்ணன்)

கண்ணாமூச்சி விளையாடித் தீரவில்லை காலத்திற்கு.

’கதவுக்குப் பின்னே இருக்கிறேன் , கண்டுபிடி’ என்று சொன்ன குட்டிப் பையன்கள்

கனவான்களாகி காணா நிலவெளிகளுக்குப் போய்விட்டார்கள்.

கனவான்களின் தலை நரைத்து தளர்ந்துவிட்டன கைகால்கள்.

சில கதவுகள் உளுத்துப்போய்விட்டன;

சில கதவுகள் வலுவாகவே நின்றிருந்தாலும்

வாழுமிடங்கள் வேறாகிவிட்டன.

வற்றியும் வற்றாமலுமான நனவோடைகளின்

நீள அகல ஆழங்களை யறியும் அளவுகோலையும்

களவாடிச் சென்றுவிடுகிறது காலம்.

மீண்டும் மீண்டும் அது மறைந்துகொள்ள

மரங்களை விதைகளாக்கி நடுவதை மட்டும் நிறுத்துவதேயில்லை.

ஒரு விடியலுக்கும் இன்னொரு விடியலுக்கு மிடையேயான

அந்தகாரத்தில் ஒளிந்துநிற்கும் காலத்தை ஒருவேளை

கண்டுபிடிக்கமுடிந்தாலும்

கைவசப்படுத்த இயலாது என்ற புரிதலில் நெரியும் உயிர்

கலங்கி நிற்பதைப் பார்த்து

மாயக்கோல் ஒன்றைத் தந்து

முன்னே தள்ளிவிட்டுத் தன் வழி சென்றது காலம்.

அந்தக் கோலை வைத்து

முயலை கைக்குட்டையாக்கப் பார்த்தேன் –

முடியவில்லை.

புறாவைப் பூச்சாடியாக்கப் பார்த்தேன் –

முடியவில்லை.

வெறும் பைக்குள் கையை விட்டு

வைரமோதிரங்கள் எடுக்கப் பார்த்தேன் - – முடியவில்லை.

ஆனால்

என்னைக் குழந்தையாக்கி இல்லாத கதவுக்குப் பின் ஒளித்து

கண்ணைப் பொத்திநிற்கும் காலத்தை விளித்து

கண்டுபிடிக்கச் சொல்லும் கண்ணாமூச்சி யாட்டத்தை

எண்ணாயிரம் வண்ணங்களில் ஆடிப்பார்க்க முடிகிறது….!

காலத்தை கலைடாஸ்கோப்பாக்கி

நினைத்த நேரத்தில் நினைத்த கோலத்தைக் காட்டவைக்க முடிந்ததில்

காலவழுவமைதியே காலமாக….