FROM POET K.MOHANARANGAN - Rendered in English by Latha Ramakrishnan(*First Draft) WITH NO TRAILS...

 FROM POET K.MOHANARANGAN

Rendered in English by

Latha Ramakrishnan (*First Draft)

WITH NO TRAILS.....

You are invited to an unfamiliar household. As you hesitatingly step inside, amidst those new faces there, your nostrils come into contact with a hitherto unknown scent. While probing to know wherefrom it comes your eyes come into contact with an incense stick. By then you start talking with those present there about the purpose of your visit. After the completion of the long dialogue it was only when you are about to leave that you accidentally rise your eyes and glance at the corner and notice a few specs of ashes remaining there. After it is fully burnt, when did the fragrance fully ceased to be – You are not able to presume. The scent that you felt rare you try to bring it back to your memory – but nothing concrete surfaces. No more time to ponder and over you set forth for the next work. After that though on many a time you endeavoured to inhale that scent once again, all your efforts proved in vain. The memory that has come to stay as an unrealized longing deep down in your heart of hearts turn you calm and composed. With the passage of Time the course and rhythm of your longing change. Now all that you propose is just this: Between Being and becoming Non-Being, with the ‘When’ being unknown we should slip off from the memory of one and all and evaporate - just as the scent of the incense stick.

யாதும் சுவடு படாமல்

க.மோகனரங்கன்

அறிமுகமில்லாத ஒரு வீட்டிற்கு அழைக்கப்பட்டிருக்கிறீர்கள். தயக்கத்தோடு அடியெடுத்து வைத்து உள் நுழைகையில், அங்கே இருக்கும்

புதிய முகங்களுக்கு நடுவே அதுவரையிலும் அறிந்திராத ஒரு நறுமணத்தை உங்கள் நாசி உணர்கிறது. எங்கிருந்து அது வருகிறது எனத் துழாவுகையில் அறையின் ஒரு மூலையில் புகைந்து கொண்டிருக்கும் ஊதுபத்தி உங்கள் கண்களில் படுகிறது. அதற்குள் அங்கிருப்பவர்களோடு வந்த காரியம் குறித்து பேசத் தொடங்குகிறீர்கள். நீண்ட உரையாடல் முடிந்து, நேரம் கருதி அவசரமாகப் புறப்படத் தயாராகும் போதுதான் எதேச்சையாக எறிட்டுப் பார்க்கிறீர்கள், அம் மூலையில் உதிர்ந்த சாம்பல் துளிகள் கொஞ்சம் போல எஞ்சியிருப்பதை. எரிந்தடங்கிய பின் எப்போது அந்த மணம் தீர்ந்துபோனது என்பதை உங்களால் அனுமானிக்க முடியவில்லை. அரிதானது என்று எண்ணிய அந்த வாசனையை மீளவும் ஒரு முறை நினைவுக்குக் கொண்டுவர முயலுகிறீர்கள். திடமாக ஒன்றும் திகைந்து வரவில்லை. அதற்கு மேலும் யோசிக்க அவகாசமின்றி அடுத்த வேலைக்குக் கிளம்பிப் போகிறீர்கள்.அதன் பிறகு எத்தனையோ சந்தர்ப்பங்களில் மனதை நுணுகிப் பார்த்தும் அந்த மணத்தை மீளப் பெறுவதற்கு உங்களால் இயலவில்லை. அடி மனதில் அழியாதவொரு ஏக்கமாகத் தங்கிவிட்ட அந் நினைவு உங்களை உள்ளூர நிதானமாக்குகிறது. நாட்பட உங்கள் நாட்டத்தின் கதி மாறுகிறது. இப்போதைக்கு உங்கள் உத்தேசமெல்லாம் இதுதான். இருப்பதற்கும் இல்லாமல் போவதற்கும் இடையில் எப்போது என்று தெரியாமலே, அறிந்த யாரொருவர் நினைவிலிருந்தும் நழுவி மறைந்து விடவேண்டும், அந்தப் பத்தி வாசனையைப் போலவே.