Rishi
(*Translated into English by the poet from the original poem in Tamil titled கவிதையின் அரசியல்)
...................................................................................
That poet concentrates so meticulously on
constructing the duality ’I’ and ’You’….
Taking exceptional care for the I to remain I
the poet despite the pay-packet bordering on one lakh
becomes the persona inside the poem
wallowing in poverty
earning a paltry daily wage.
Whizzing past continents the world over
in western and eastern aircrafts
for more than three decades
yet the poet metamorphoses
with meticulous ease and finesse
into someone all alone
walking barefoot with thorn- prick
at every step
wading through the all too long
passage of Life.
With the help of Time displaced
the poet establishes the life of long ago
as the ongoing one of the
poetic persona
and thus places the present power-that-be ‘I’
in the slot of the one victimized
soaked in tears
of those bygone years.
The present Master that she is now
is presented somehow
as the eternal slave
with subtle alignment of words in a row.
As against her ‘I’ which remains the ‘I’ always
Of course in carefully crafted discourses
and dialogues
The ‘You’ there
becomes any and all –
Truly ‘all inclusive’
at the receiving end of all things abusive.
The ‘You’ are always
the cruel masters;
the oppressors, exploiters, callous to the core
and more;
more and more and more and more….
The ‘You’ is always the one or everyone
Who had, have heaped, heaping, will be heaping
injustices
on the hapless ‘I’
Not only to the poetic persona
but also to the very poet – Oh, my….
That ‘You’ carefully excluding the poet
Paints all others with impure dots and stains
And taking them a round
In a procession
Hits them kicks them
beats them black and blue
with the express intent of
leading them to the guillotine
by hook or crook
without a backward look
That ‘You’ enables the I of the I
to easily access and agonize
the pain of ‘You’
of course in a way untrue
and stand vulnerable in the open
all the while enjoying the comfort of
the I’s well-lit comfortable cabin.
That ‘You’ teaches the I
the technical skill
of performing at will
the ‘easy to the core’ social revolution of
branding a sect or individual
as perpetuators of all kinds of sorrow
yesterday, today and tomorrow
The I of I mastering it to the hilt
Tread along kicking and crushing
the You being any and many
using words and lines
well-aligned
travelling in aeroplanes
to nations near and far
again and again.
The You of the I of I
calling it all humane
claiming every now and then
that all of it done
in the name of love pristine
Treating Love that is being dragged
between the I and You
and turning tattered and torn
as a puppy they offer it biscuits
in their lines and words
well dipped in venom alright.
Hoping that those reading poetry won’t be
as gullible as those viewers
shedding tears over the audio-video tale
of the poverty-stricken past
of small screen actress
owning more than 2000 saris not less
by any means today,
concealing the fact wantonly
or inadvertently _
there are many
who continue to write poetry.
கவிதையின் அரசியல்
..............................................................
‘ரிஷி’
(லதா ராமகிருஷ்ணன்)
நான் - நீங்கள் என்ற இருமையைக் கவிதையில் கட்டமைப்பதில்
மிகுந்த கவனம் எடுத்துக்கொள்கிறார் அந்தக் கவி.
’’நான்’ ’தானா’கவே இருக்கும்படி பார்த்துக்கொள்பவர்
மாதமொன்றுக்கு லட்சம்போல் வருமானமீட்டினாலும்
ஆன வறுமையில் உழலும் கவிசொல்லியாகிறார்.
முப்பதாண்டுகளுக்கு மேல் ஆகாயவிமானங்களிலேயே
நாடுநாடாய் பயணம் செய்துகொண்டிருந்தாலும்
கட்டணத்திற்கான வசதியின்றி பொடிநடையாய்
வெறுங்கால்களில் முள்குத்த வழியேகிக்கொண்டிருக்கும்
பரிதாபத்திற்குரியவராகிறார்.
காலவழுவமைதியின் துணையில் கவிதையில்
நாற்பதாண்டுகளுக்கு முன்னிருந்த தன் நிலையை
கவிதைசொல்லியின் இன்றைய நிலையாய்
கண்ணீரின் ஈரங்காயாமல் கொண்டுவந்து
ஆண்டையாய் இருக்கும் தன்னை
அடிமையாய் காண்பித்துக்கொள்வது
அவருக்கு எளிதாகக் கைகூடுகிறது.
அவருடைய தானாகவே இருக்கும் நானுக்கு நேர்மாறாய்
அவருடைய கவிதையில் இடம்பெறும் ’நீங்கள்’
அவரைத் தவிர்த்த அத்தனைபேருக்குமானதாய்…..
_ all inclusive.
கையில் சுழற்றும் சாட்டையாய்….
வேண்டும்போது யார் வேண்டுமானாலும்
அந்த நீங்களாகிவிடுகிறார்கள்.
அந்த ’நீங்கள்’ எப்போதுமே ஆண்டைகளாகிறார்கள்
அநியாய அக்கிரமக்காரர்களாகிறார்கள்.
கவிதைசொல்லிக்கு என்றில்லாமல் கவிக்கே
அநீதியிழைத்தவர்களாகிறார்கள்.
கவியை விடுத்து மற்ற அத்தனை பேரையும்
அந்த ’நீங்கள்’
கரும்புள்ளி செம்புள்ளி குத்தி
ஊர்வலமாய் இழுத்துச்சென்று
ஆத்திரம் தீர அடித்துத் துவைத்துக்
கழுவேற்றிக்கொண்டிருக்கிறது.
அந்த ‘நீங்கள்’ உலகின் எங்கோ யாரோ ஒருவருக்கான
வலியை, இருளை ஒளியை
எளிதாக அறைக்குள்ளிருந்தவண்ணமே
நானாகிய தான் தனதாக்கிக்கொண்டுவிட
வழியமைத்துத்தருகிறது.
அந்த ’நீங்கள்’
ஒற்றை ஆளையோ அல்லது ஒரு மக்கட்பிரிவினரையோ
சமூகச்சீர்கேடுகளுக்கெல்லாமான
ஒட்டுமொத்த காரணகர்த்தாவாய் சுட்டிக்காட்டிவிடும்
சுலப சமூகப்பணியைத் திறம்படச் செய்யும்
தொழில்நுட்பத்தைக் கற்கும் வழியை
தானாகிய ’நானு’க்குக் கற்றுத்தந்தபடியே.
கசடறக் கற்றுத் தேர்ச்சிபெறும் நானாகிய தான்
வார்த்தைகளினூடாய், வரிகளினூடாய்
யார்யாரோவாகிய ’நீங்களை
ஏறி மிதித்து மேற்சென்றவாறு.
அத்தனையும் அன்பினால் செய்யப்படுவதாய்
நானாகிய தானின் நீங்கள்
அடிக்கொருதரம் சொல்லிக்கொண்டேயிருக்கிறது….
நான் – நீங்களுக்கிடையே இழுபட்டு நொந்துநூலாகிக்கொண்டிருக்கும்
அன்பை
அவ்வப்போது நாய்க்குட்டியாய் பாவித்து
கவிதையின் வரிகளில் பிஸ்கெட்துண்டுகளை வைக்கிறார்கள்
விஷத்தில் தோய்த்து
அந்த ‘நான் – நீங்கள்’.
’முன்னொரு காலத்தில் இரண்டே புடவைகள் என்னிடம்’
என்று சொல்லிச்சொல்லியே
இருபதாண்டுக்கும் மேலாக இரண்டாயிரம் புடவைகள் தனக்கிருப்பதைத்
தெரிந்தோ தெரியாமலோ மறைத்துவிடும்
அல்லது மறந்துவிடும் சின்னத்திரை நடிகையின்
யூட்யூப் சேனலை
மீண்டும் மீண்டும் பார்த்துக் கண்ணீர் சிந்தும்
அப்பாவி மக்களைப்போல்
கவிதை வாசிப்பவர்கள் அத்தனை வெள்ளந்தியாக இருக்கமாட்டார்கள்
என்ற நம்பிக்கையில்
நிறையபேர் இன்னமும் கவிதையெழுதிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.All reactions:
