எளிய பொய்சொல்லலும் எளிதாகப் பொய்சொல்லலும் - ‘ரிஷி’ (லதா ராமகிருஷ்ணன்)

 எளிய பொய்சொல்லலும்

எளிதாகப் பொய்சொல்லலும்

‘ரிஷி’

(லதா ராமகிருஷ்ணன்)

மும்முரமாகத்தலையாட்டிக்கொண்டே

சொன்னாள் சிறுமி:

“உண்மையாகவே என் குருவி பொம்மை

பறக்கும் தெரியுமா!”

இருபது வருடங்களாக ‘எழுதி’க் கொண்டிருக்கிறார்

என்று நண்பரை அவையோருக்கு அறிமுகப்படுத்தியவர்

இத்தனை காலமும் ‘இ’யைத்தான்

சரியாக எழுதப் பழகிக்கொண்டிருக்கிறார் என்பதை

பத்திரமாக மறைத்துவிட்டார்.

அவருடைய அந்த நண்பரின் பேரன்

அடிக்கடி கண்ணை விரித்துக் கையை விரித்துக்

கதை சொல்வான்.

கூடைகூடையாய் நட்சத்திரங்களைத்

தனக்கு நிலவு கொட்டியதாக.

அப்போது அந்தக் குழந்தை முகம்

தூய்மையே உருவாய் என்னமாய் மின்னும்!

இருபது வருடங்களாக எழுதிக்கொண்டிருக்கிறார்

என்று அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட பெருமை பொங்க

மேடையேறி ‘மூத்த எழுத்தாளர்’ பதக்கம் பெற்றுக்கொண்ட

அவன் தாத்தா

இத்தனை வருடங்களில் உருவாகாத

தன் படைப்புகளை

மொத்தமாய் அள்ளிக்கொண்டார்

வெட்கங்கெட்ட கற்பனையில்.

தெரிந்தே ஒரு பொய்யை சுலபமாக

மெய்யாக்கிவிட்ட

தமது சாமர்த்தியத்தை மெச்சியபடி

இன்னமும் கைதட்டிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்

சில இலக்கியக் காவலர்கள்.

இடமுணர்த்தல் - ரிஷி (லதா ராமகிருஷ்ணன்)

 இடமுணர்த்தல்

ரிஷி

(லதா ராமகிருஷ்ணன்)

ஒவ்வொன்றின் இடமும் அளவும்

ஒவ்வொன்றைக் குறிப்புணர்த்துகிறது

உணவுமேஜையில் அந்தப் பெரிய நாற்காலியின் இடம்

அதில் அமர்பவர் அந்த வீட்டுத்தலைவர்

என்பதை உணர்த்துகிறது.

அந்த மேஜையின் மீதிருந்த தண்ணீர்க்கோப்பைகள்

எல்லாமே கண்ணாடியில் செய்யப்பட்டதாயிருக்க

பிடிவைத்த செம்புக்கோப்பையிருந்த

மேசைப்பக்கமிருந்த கைப்பிடிகொண்ட நாற்காலி

வீட்டிலிருந்த பாட்டிக்கானது.

சுவற்றில் அலைபேசியை வைக்கக்கூடிய

அகலத்திலிருந்த கைப்பிடிக்கு அருகே

வைக்கப்பட்டிருந்த நாற்காலி

சதா கைப்பேசி வைத்திருக்கவேண்டிய ஸாஃப்ட்வேர் நிறுவன

உயர் அதிகாரிப் பிள்ளைக்கானது.

பளபளவென்றிருந்த இருக்கை அதிகம் சம்பாதிக்கும்

மகளுக்கானது

முதுகு சாயுமிடத்தில் நிறம் மங்கியிருந்த நாற்காலி

மூச்சு வாங்க நடந்துவரும் பெருத்த உடலுக்கானது

பெரிய நாற்காலியும் அடுத்திருக்கும் சிறிய நாற்காலியும்

விவாகரத்தான முப்பத்தியிரண்டு வயதுத் தந்தைக்கும்

அவருடைய ஆறு வயதுப் பிள்ளைக்குமானது.

அத்தனையையும் கவனித்தவாறே அங்கு வந்தவள்

உணவுமேசையைச் சுற்றியிருந்த இருக்கைகளில்

இரண்டு மட்டும்

ஒன்றையொன்று தொட்டபடிநெருக்கமாக இருந்ததைக்

கவனித்தும் கவனிக்காத பாவனையில்

விழுங்கத் தயாராய் எடுத்துவந்திருந்த

வைட்டமின் E மாத்திரை Evion 400இன் நெகிழ்வை

உள்ளங்கையில் உணர்ந்தபடி

தனக்கான இருக்கையை நோக்கிச் சென்றாள்.

ஊர்வலம் - ‘ரிஷி’ (லதா ராமகிருஷ்ணன்)

 ஊர்வலம்

‘ரிஷி’

(லதா ராமகிருஷ்ணன்)

இவர் ஆக்ராவில் இன்னும் பிரம்மாண்டமான தொரு தாஜ்மகாலைத் தன் படைப்புகளின் மூலம்

கட்டியெழுப்பும் திட்டத்தை அடுத்தடுத்த பதிவுகளில் தவணைகளில் வெளியிட்டுக்கொண்டிருந்தார்.

அவர் அண்டார்ட்டிகாவில் தன் எழுத்துக்கள் மூலம் வெய்யில் வரவழைக்க முடியுமா என்ற ஆராய்ச்சியில் ஈடுபட்டிருப்பதாக

அத்தனை தீவிர முகபாவத்துடன் புகைப்படமொன்றைப் பதிவேற்றியிருந்தார்.

இருவரைச் சுற்றிலும் நிறைய நிறைய பேர்

தட்டத் தயாராய் கைகளை ஆயத்தநிலையில் வைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

தட்டாத கைகள் இருந்தென்ன புண்ணியம் என்று சன்னமாய்ப்

பின்னணியிசை ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது.

யாருமற்ற சிற்றூரின் சிறுவீட்டின் அத்துவானக்காட்டில்

இருந்த இடம் இருந்தபடி இடதுகையால்

அருகே சிறுகோப்பையிலிருந்த வேர்க்கடலையை அவ்வப்போது வாயில் போட்டுக் கொறித்தபடி எழுதிக்கொண்டிருப்பவரின்

எழுத்துக்கள் இனிவரும் நாளொன்றில்

ஆக்ராவையும் அண்டார்ட்டிகாவையும் இவரிருக்கு மிங்கே கொண்டுவந்து சேர்க்கும் என்பதொரு

சிதம்பர ரகசியமாக….

அன்னா அக்மதோவாவின் கவிதை *(சமர்ப்பணம்: N.V.N*க்கு) - 16

 அன்னா அக்மதோவாவின் கவிதை

*(சமர்ப்பணம்: N.V.N*க்கு)

ஆங்கிலத்திலிருந்து தமிழில்: லதா ராமகிருஷ்ணன்(முதல் வரைவு)

அன்பின் நெருக்கத்தில் ஒரு புனிதமான விளிம்பு உண்டு.

நேசமோ வேட்கையோ அதைக் கடக்க அனுமதிக்கலாகாது _

காதல் உதடுகளை மௌன பிரமிப்பில்

திக்குமுக்காடி ஒன்றுகலக்கச் செய்தாலும்;

திட்டவட்டமாய் இதயத்தைக்

கிழித்தெறிந்தாலும்.

இங்கு நட்பு கையறுநிலையில்,

வளர்ந்துகொண்டே போகும்

மகிழ்ச்சியான ஆண்டுகளும் அவ்வாறே,

தகிக்கும் வேட்கைப்போதுகளும்

அத்தகைத்தே

இதயம் இச்சையின் மந்தமான துறைமுகத்திலிருந்து

ஒரு துணிச்சலான வழியில் பயணிக்கலாகும்

விடுதலையும் அவ்வண்ணமே.

இந்த எல்லையை எட்ட முற்படுபவர்கள்

பித்துப்பிடித்தவர்கள்.

இதை அடைந்துவிடுபவர்கள்

ஆறாவேதனையால் ஆட்கொள்ளப்படுவார்கள்.

உன் உள்ளங்கையின் அடியில்

என் இதயத்துடிப்பின் வேகம் அதிகரிப்பதை உன்னால் ஏன் உணர முடியவில்லையென்று

இப்போது புரிந்திருக்கும் உனக்கு.

மே, 1915

செயிண்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்.

*N.V.N _ dedicated to Nikolai Vladimirovich Nedobrovo (1884 – 1919) – அக்மதோவாவின் நண்பர், கவிஞர் தரமான ரசனை கொண்ட இலக்கிய விமர்சகர்.

May 1915

St Petersburg

Translated by Peter Tempest.

*N.V.N _ dedicated to Nikolai Vladimirovich Nedobrovo (1884 – 1919) – Akhmatova’s friend, poet and literary critic of great taste.

A POEM BY ANNA AKHMATOVA (1889 – 1966)

To N.V.N*

In intimacy there’s a sacred verge

not to be crossed by fondness or by passion

though love brings lips in silent awe to merge

and tears the heart asunder in sure fashion.

Here friendship’s powerless, as are the years

of soaring happiness, or blazing ardour,

of freedom when the heart a bold course steers

away from sensuality’s dull harbor.

Those who aspire to reach this verge are mad,

And those who reach it are by anguish stricken….

You know now why it is beneath your hand

You cannot feel the beat of my heart quicken.

May 1915

St Petersburg

Translated by Peter Tempest.

*N.V.N _ dedicated to Nikolai Vladimirovich Nedobrovo (1884 – 1919) – Akhmatova’s friend, poet and literary critic of great taste.

All reactions:

2அப்துல்லா கரீம் and Abdul Sathar

அன்னா அக்மதோவாவின் கவிதை - 15 - விடைபெறல்

15 -விடைபெறல் 

அன்னா அக்மதோவாவின் கவிதை

ஆங்கிலத்திலிருந்து தமிழில்

லதா ராமகிருஷ்ணன்

எப்படி விடைபெற்றுக்கொள்வது

என்று நமக்குத் தெரியவில்லை

தோளோடு தோள் சேர்த்து அலைந்தவாறிருக்கிறோம்.

ஏற்கனவே அந்தி இருளடையத் தொடங்கிவிட்டது

நீ சிந்தனையிலாழ்ந்திருக்கிறாய்

நான் அமைதியாயிருக்கிறேன்.

வா, நாம் ஒரு தேவாலயத்திற்குள் செல்வோம்

ஒரு திருமணம், பெயர்சூட்டுவிழா, நல்லடக்கம் எதையாவது பார்த்துக்கொண்டிருப்போம்

பின் ஒருவரையொருவர் பார்க்காமல் அங்கிருந்து வெளியேறுவோம்……

அப்படி என்ன நேர்ந்துவிட்டது நமக்கு?

அல்லது, ஒரு கல்லறைக்குள் நுழைவோம்

இலேசாகப் பெருமூச்செறிவோம்,

இறுக அடர்ந்திருக்கும் பனி மீது உட்கார்ந்து கொள்வோம்

ஒரு சின்ன குச்சியால் நீ அரண்மனைகளை வரைவாய்

நாம் அங்கே எப்போதும் ஒன்றாயிருப்போம்.

A POEM BY ANNA AKHMATOVA

We Don't Know How to Say Goodbye

We don’t know how to say goodbye—

We wander shoulder to shoulder.

Already dusk is darkening,

You’re pensive, and I’m quiet.

Let’s walk into a church,

We’ll watch a wedding, christening, funeral.

Then we’ll leave without looking at each other….

What’s so wrong with us?

Or let’s go into a graveyard,

Lightly sigh, and sit on hard packed snow,

And with a stick you’ll sketch palaces

Where we’ll always be together.

St. Petersburg

March 1917

Translated by Kirsten Painter

சாபம் - ‘ரிஷி’ (லதா ராமகிருஷ்ணன்)

சாபம்

- ‘ரிஷி’

(லதா ராமகிருஷ்ணன்)

சமத்துவக் கனல் பறக்கும் அவருடைய வரிகளைப் படிக்கும்போதெல்லாம்

அவரை யொரு மெய்யான சமூகவுணர்வாளரென்றே எண்ணியிருந்தேன்.

அன்றொரு நாள் அவருடைய கப்பலனைய வீட்டைப்பார்க்க நேர்ந்தது.

அதுபோலவர் மாநிலத்துக்கொரு மாளிகை வைத்திருப்பதாகத் தெரியவந்தது.

காலை நடைப்பயிற்சிக்காகக் காலாற நடந்துசென்றால் சுற்றிவர ஒரு மணிநேரம் பிடிக்கும் அவரது பண்ணைவீட்டை கூகுள் மேப் காண்பித்தது.

அடித்தட்டு மக்களைப் பார்க்கப்போகும்போதெல்லாம் எளிய ஆடையணிந்துவருபவரை யொரு நாள் அவர் நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் பழிக்கும் பெரிய தொழிலதிபரின் வீட்டுத்திருமணத்தில் பட்டும் வைரமுமாய் பளபளத்தொளிர்வதை தொலைக்காட்சி சேனல்களனைத்தும் விதவிதமான கோணங்களில் காட்டி மகிழ்ந்தன.

அதிகாரமும் செல்வ வளமும் அவருக்கு அளித்திருந்த தனிச்சிறப்பான சாதி அந்தஸ்தில்

அடுத்தவரையெல்லாம் கால்கடுக்க நிற்கவைத்தவாறே பேசிக்கொண்டிருப்பவர்

ஒருமையில் அழைத்து ஏசிக்கொண்டிருப்பவர்,

எல்லோரும் இந்நாட்டு மன்னரென்றபோது

சுற்றியிருந்தவர்களின் கைத்தட்டலில் அரங்கமே அதிர்ந்தது.

வறுமைக்கோட்டின் கீழ் இருப்பவர்களை அங்கேயே இருக்கச்செய்து

அவ்வப்போது சில எலும்புத்துண்டுகளை வீசுவதே

திருத்தமான வேட்டைக்கொரு திட்டவட்டமான

உத்தி யென்பதை

மக்கள் அறியமாட்டார்கள் என்ற மேலான நம்பிக்கையில்

மேடைதோறும் உரத்த குரலில், தொண்டை கரகரக்க

அதி தூய்மையான மினரல் வாட்டரைக் குடித்தபடி

முழங்கிக்கொண்டேயிருப்பவர்களின்

கால்களின் கீழ்

எக்காலமும் நிலநடுக்கம்போலெதுவும்

நேராதோவெனக் கலங்கிநிற்குமென்

பாழ்மனம்

கைநிறைய மண்ணள்ளி யிறைத்தவாறு….