அன்னா அக்மதோவாவின் கவிதை 22

 அன்னா அக்மதோவாவின் கவிதை

- 22

ஆங்கிலத்திலிருந்து தமிழில்:

லதா ராமகிருஷ்ணன்

உணர்வெழுச்சிகளின் அணிவகுப்போ

அல்லது புலம்பல் நாடகத்தின் அழகோ

எனக்குத் தேவையில்லை.

எனக்கு, எல்லாக் கவிதைகளும்

செய்நேர்த்தியிலிருந்து விலகிச்செல்லவேண்டும்

வழக்கமான வழியில் போகக்கூடாது.

ஒரு வேலிப்புறத்தேயான

ஒளிரும் DANDELION மஞ்சள்பூக்கள் போல்

BURDOCK போல், COCKLEBUR போல்

என்ன மாதிரிக் குப்பைக்கூளம்

கூச்சநாச்சமேயில்லாமல்

ஒரு கவிதை

உருவாகக் காரணமாகிறது தெரியுமா!

ஒரு கோபக் கூச்சல், ’தார்’இன் துளைக்கும் வீச்சம்

சுவரிலுள்ள மர்மமான பூஞ்சக்காளான்…..

வந்துவிடுகிறது ஒரு கவிதை,

இறுக்கமற்று, இதமாக,

உங்களுக்கும் எனக்கும்

உவப்பூட்டுவதாய்.

*மொழிபெயர்ப்பாளர் குறிப்பு: DANDELION. BURDOCK, COCKLEBUR - இவையெல்லாம் நம் ஊரிலும் உண்டா? அல்லது, ருஷ்யாவுக்கே உரித்தானவையா? இந்தக் கவிதையை கவிஞர் ருஷ்ய மண்ணில்தான் எழுதினாரா என்ன? இந்த விவரம் எதுவும் தெரியாமல் இவற்றுக்கு இணையான தமிழ்ச் செடிகள், பூக்கள், முட்களின் பெயர்களைப் பயன்படுத்துதல் சரியா? மொழிபெயர்ப்புப் பிரதி என்பதற்கும் ஒரு மூலமொழிப் பிரதி என்பதற்கும் அடிப்படையாக உள்ள சில வேறுபாடுகளை, தனி அடையாளங்களை இல்லாமலாக்கிவிடுவது சரியா? பெயர்கள் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பிலும் ஆங்கிலத்தில் தரப்பட்டிருப்பதுமேற்குறிப்பிட்ட அர்த்தம் சார் நெருக்கடியை, போதாமையை உணர்வதன் காரணமாகவே. கவிதையின் மையக்கருத்து உண்டாக்கும் ஈர்ப்பு காரணமாக இக் கவிதையை மொழிபெயர்க்கத் தோன்றுகிறது. மேற்கண்ட பூ, செடி, தாவரத்தின் பெயர்களைத் தமிழில்(இருக்குமானால்) அறிந்துகொள்ள வழியின்றி அதற்காக பரந்துபட்ட தேடலை மேற்கொள்ளப் பொறுமையின்றி, அவற்றின் தனி அடையாளங்களை அழிக்க மனமின்றி அதற்கான உரிமை ஒரு மொழிபெயர்ப்பாளராக எனக்கு இல்லை என்ற புரிதலோடு செய்யப்பட்ட மொழிபெயர்ப்பு இது.

அன்னா அக்மதோவாவின் கவிதை - 11 - //வாசகர்// [தமிழாக்கம் : லதா ராமகிருஷ்ணன்]

 //வாசகர்//

அன்னா அக்மதோவாவின் கவிதை

[தமிழாக்கம் : லதா ராமகிருஷ்ணன்]

(11)

ஒரு கவிஞர் உதவாக்கரையாக உணரலாகாது,

வருந்தக்கூடாது உள்ளுக்குள்.

மக்கள் தன் இதயத்தையடைய

வேண்டுமென்று விரும்பினால்

தன் மனதைத் திறந்துகாட்டவேண்டும்.

அரங்கின் நெருப்புப்புள்ளிகளனைய ஒளிவட்டங்கள்

அவர் இடத்தைக் குறிக்கின்றன -

வெறுமையான தனியிடமொன்றில்;

புகழ் வெளிச்சத்தின் தண் தழல்

துல்லியமாக வெளிக்காட்டுகிறது

அவருடைய பலவீன வெளிர் முகத்தை..

ஒவ்வொரு வாசகரும் பூமியின் ஆழத்தில்

மறைந்திருக்கும் பெரும் புதையல் –

அவர் அடையாளங்காணப்படாதவராக,

அணுகப்படாதவராக, இருந்தாலும்,

தன் வாழ்நாளெல்லாம் பேசாமலேயிருந்தாலும்

அங்கே புதைக்கப்பட்டிருக்கின்றன,

மறைத்துவைத்திருப்பதே மேல் என்று இயற்கை

முடிவுசெய்யும் எதுவும்.

யாரோ அழுகிறார்கள் அநாதரவாய்

அழும் நேரம் வரும்போது – அது வந்தே தீரும்

அங்கே, இரவின் துயரிலிருந்து எழுகின்றன

நிழலுருவங்கள் மெல்ல மெல்ல,

வீசுகின்றன கடுங்குளிர் காற்றுகள்;

முகமறியா மனிதரொருவரின்

எண்ணிறந்த கண்கள்

என்னிடம் உரையாடுகின்றன

விடியலின் முதல் ஒளிர்வு வரை.

அவர்கள் என்னைக் குறைகூறுகிறார்கள்

என் கடந்தகால அத்துமீறல்களுக்காக

பாராட்டுகிறார்கள் எனது செய்கைகள் சிலவற்றிற்காக….

இவ்வாறாக சுழித்தோடுகிறது மௌனமாய்

இந்த ஏற்பு வாக்குமூலம்;

இந்தஆனந்தக் கூடலின் வெப்பம்

குறைவே நம் வாழ்நாள்

விரைவாக வந்துவிடும் முடிவு

ஆனால், எப்போதும் கூடவேயிருப்பார் _

கவியின் அந்த அநாமதேய, விசுவாச நண்பர்

A POEM BY AKHMATOVA

THE READER

A poet must not feel a wretch,

Nor should he in secrecy grieve.

if he wants his public to reach

His heart he must wear on his sleeve.

The footlights in fiery dots mark

His place in a bare, lonely space.

The limelight’s cold flame throws in stark

relief his defenceless pale face.

Each reader is a treasure-trove

hidden in fathoms of earth –

even if He is undistinguished, unbidden,

and has been mute all of his life.

And buried there, everything lies

that nature deems best to conceal.

And somebody helplessly cries

when crying time comes – as it will.

There, out of nocturnal gloom rise

slow shadows, and chilly winds blow;

And lone strangers’ myriad eyes

talk to me until dawn’s first glow.

They blame me for my past transgressions,

They praise me for some things I did….

Thus flows on this silent confession,

This blissful communion’s heat.

Too brief is our earthly life’s span

And only too soon comes the end,

But he is forever on hand _

The poet’s unknown, loyal friend.

Summer 1959

Komarovo

Translated by Sergei roy.All reactions: