விசாரணைகள் _ ரிஷியின் கவிதைகள்(புதியன-திண்ணையில் வெளியாகியவை)

ரிஷியின் கவிதைகள்:

விசாரணைகள்

1)     எனக்கான நீதி

அப்படியொரு மூர்க்கத்தோடு என்னைத் தாக்குகிறாய்.

அது காலத்தின் கட்டாயம் என்று தத்துவமாக்குகிறாய்.

நீக்குப்போக்குத் தெரிந்து நடந்துகொள்வதெனில் நான்

என்னை ஒரு கொலைகாரியாகப் புரிந்துகொண்டு நீ மூட்டும்

 தீக்கிரையாக்கிக்கொள்ள வேண்டும்

இன்றைய உன் மாடமாளிகைக்கும், கூடகோபுரங்களுக்கும் அருகேகூட

படுக்க இடமற்ற உண்ண உணவற்ற கணக்கற்றோர்.

எல்லாவற்றிற்கும் என்னையே காரணமாக்கி குற்றவாளிக்கூண்டில்

நிறுத்துகிறாய்

கரும்புள்ளி செம்புள்ளி குத்தி

கழுதைமேல் ஏற்றியனுப்ப

அரும்பாடு படுகிறாய்

விசாரணையற்ற உன் நீதிமன்றத்தில் என் பக்க நியாயத்தை

எடுத்துரைப்பது கூட எக்குத்தப்பான காரியமாகி

என் தண்டனை கூட்டப்பட்டுவிடும்

என்பது எனக்குத் தெரியும்தான்.

என்ன செய்ய

எனக்கான நீதியை நான் தானே

தேடிக்கொண்டாகவேண்டும்.

2)    வரைபடத்தின் இருப்பு

அழிப்பானைத் தேடிச் சிரமப்படாதே.

வரைபடத்திலிருந்து என்னை நானே விலக்கிக்கொண்டுவிட்டேன்

வழிதவறிப்போகாமல் கவனமாய் உன்னைக் காப்பாற்றிக்கொள்

காட்டுவழியில் கரடிகளும், புலிகளும், காட்டெருமைகளும் அதிகம்.

நீ எழுதுதாளில் ரத்தம்குடிப்பது வழக்கம்.

அவையோ உண்மையாகவே உன்னை இரையாக்கி விழுங்கிவிடும்.

விழிப்பாயிரு.

உதாரணங்காட்ட ஆள்தேவைப்படும்போது

என்னை நினைவுகூர வேண்டாம்.

நிதானமாய் சிந்தித்துப்பார்....

வரைபடத்தின் இருப்பே

உன் வருகைக்கு முன்னாலும் கடல்களும், பயணங்களும் இருந்தன

என்பதை உணர்த்தவில்லையா உனக்கு?

உண்மையிலேயே உன்னைப் பார்க்கப் பாவமாக இருக்கிறது.

3) அட்சர லட்சமும் அனேக கோடீசுவர்களும்

அட்சரம் லட்சம் பெறுமென்றால்

அநேக கோடீசுவரர்களை அடையாளங்காட்ட முடியும் என்னால்.

அடேடே, அவர்கள் வீடுகளைக் கொள்ளையடிக்கத் திட்டம்தீட்டும்

குறுக்குப்புத்தியைக்

காதைப் பிடித்துத் திருகி அடக்கிவை

அதையும் மீறிப்போனாலும் பாவம்

அதற்குத் தெரிந்த குபேர சம்பத்துகள் அங்கிருக்காது.

அந்த வீடுகளில் தரையிலும், பரணிலும், அட்டைப்பெட்டிகளிலும், தலையணகளின் கீழும், இன்னும் மனங்களின் மேற்பரப்பிலும், உள்ளாழங்களிலும்

நீண்டு, சுருண்டு கிடக்கும் விலைமதிப்பற்றவைகளை

கண்டாலும் எரிச்சலில் கண்ணுருட்டி உதடுபிதுக்கி அவற்றைக்

கால்களால் எத்தித் தள்ளிவதைவிட என்னசெய்துவிடுவாய் பெரிதாய்?

அதனதன் இடத்தில் அவையவை

கண்டவர் விண்டிலர்; விண்டவர் கண்டிலர்.

4)   முதிர்வயதின் மகத்துவம்

யாராலும் பார்க்கப்படாமல்

பார்க்கப்படுகிறோமோ என்ற

தர்மசங்கடவுணர்வோ

பார்க்கப்படவில்லையே என்ற

பரிதவிப்போ

இல்லாமல்

ஒரு சிற்றுண்டிவிடுதியில் வெகு இயல்பாய்

நுழைந்து

சீராகச் சுழன்றுகொண்டிருந்த மின்விசிறியின் கீழ்

எனக்கான இடத்தைத் தேடிக்கொண்டபோது

முதிர்வயதின் மகத்துவம் புரிந்தது.

5) ஒருவரைப் போல் ஏழு பேர்

இந்தத் தெருவில் நடக்கும்போதெல்லாம் நான்

இன்னொரு தெருவிலும் நடந்துபோய்க்கொண்டிருக்கிறேன்.

இதை எழுதும்போதெல்லாம்

நான் வேறொன்றையும் எழுதியபடியே.

இன்றைக்குத் தூற்றிக்கொண்டிருக்கையிலேயே

போற்றிக்கொண்டுமிருக்கிறேன் அன்றைக்கு.

அற்றைத் திங்கள் அவ்வெண்ணிலவில்.

இன்று வந்ததும் அதே நிலா

ஊ லலலா.....

ஒருவரைப் போல் ஏழு பேர் இருப்பார்களாம்.

அவரவருக்குள்ளேயே தான் போலும்

எனக்கான தருணத்தில் ஒரு முழுமையாகிவிடலாம் நானும்.

6 இனியான என் காலம்

சுவர்களினால் கட்டப்படும் வரம்பெல்லைகள் புரியாத பருவம்.

அடுத்தவீட்டுக்குழந்தைக்கு என் வீட்டின் மூடிய கதவுகள்

பெரும்புதிராய்.

அதன் மென்கைகளால் சன்னமாய் தட்டுகிறது

சற்றே வன்மத்தோடு அடிக்கிறது.

தன் பிஞ்சு உடலை ஒரு பாறையாக்கி

மோதிப்பார்க்கிறது.

மழலைப்பேச்சில் அழைப்புமணியொலிக்கச் செய்கிறது.

எல்லாவற்றையும் கடைக்கண்ணால் கவனித்துக்கொண்டிருக்கும் தாய்க்கு

நான் சற்று நெகிழ்ந்தால்

தனக்கான தனியுலகத்தில் சற்றே இளைப்பாற முடியும்.

சற்றே என்பது சில பல மணிநேரங்களாக நீண்டதுண்டு

இதற்கு முன்பிருந்த வீடுகளில்.

இருந்தது இருந்தவாறு இருக்கிறேன்.

எனக்கான காலம் இன்னும் எவ்வளவு என்று

புரியாத பருவத்தில்.

7)

இந்த நள்ளிரவில் இந்தக் கவிதையை எழுதிக்கொண்டிருக்கும் நேரம்

தனலட்சுமி;

நாளைக்காலை கடன் அட்டைக்கான மாதாந்திரத்தொகையைக்

கட்டமுடியாமல் தவிக்கும்நேரம்-

தரித்திரலட்சுமி

தனமோ, தரித்திரமோ

லட்சுமி லட்சுமி தான்!

8

பெயரில் என்ன இருக்கிறது?

பெயரில்லாமல் என்ன இருக்கிறது?

எல்லாம் இருக்கிறது.

எதுவும் இல்லை

இவ்விரண்டிற்கும் இடையே தான் எல்லாமே

 இல்லாமலிருக்கிறது.

9

அது ஏனோ தெரியவில்லை

அடித்துப்போட்டு தரைசாய்த்த பின்னும்

திருப்தியாகாமல்

அடுத்த அரைமணிநேரமும்

அடித்துக்கொண்டேயிருக்கிறார்கள்.

 வலியின் வலியறியா

வெள்ளித்திரைவாசிகள்.

10

கடத்தப்பட்ட தந்தமும், சந்தனமும் என்னவாயிற்று?

காலாவதி மருந்து மாத்திரைகள், உணவுப்பொருட்கள்,

கள்ள வோட்டு, காசுக்கு வோட்டு

கல்வி கற்கக் கையூட்டு, பள்ளி கட்டக் கையூட்டு

கால் நூற்றாண்டுக்கும் மேலாக

நல்லமுறையில் இயங்கிவரும் கிராமப்பள்ளி

தொடர்ந்து நடக்கத் தரப்பட வேண்டும் ஒரு தொகை.

வகைவகையாய் வதைகள் வகுத்துரைக்கப்படுகின்றன

வறுமைக்கோட்டிற்குக் கீழே பெருகும் மக்கட்தொகை

நடுத்தர மக்களை விலையேற்றங்கள் ஏறிமிதிக்க-

நகைக்கடைகள் நிரம்பிவழிகின்றன

நாறும் சாக்கடைகளும்.

கடைசிக் கண்ணி கசாபை

தூக்கிலேற்ற வேண்டும் சீக்கிரமே என்ற முழக்கங்கள் கேட்கிறது.

முதல் கண்ணிகளை ?

எனக்காகும் கேள்விகள்

எல்லோருக்காகவும்.

ஒற்றுமை, கணக்கு, ஆதிக்கவாதியும் அரண்மனைகளும் மற்றும் சில ரிஷியின் கவிதைகள் - வழியும் மொழியும், இன்மை, சொல்லின் ஆன்மா, அவரவர் மனைவியர்...

இம்மை

 ஒற்றுமை

சற்றுமுன்வரை
வெட்டுப்பழி குத்துப்பழி
என்றிருந்தவர்கள்
சடாரெனக் கரங்கோர்த்துப்
பாய்ந்தார்கள்
தன் பாட்டில் போய்க்கொண்டிருந்தவனை
பொது எதிரியாக்கி.

கணக்கு


அவர் ஒன்றைச் செய்தால்
அவர் மட்டுமே
அந்த ஒன்றை மட்டுமே
செய்கிறார்.
இரண்டைச் செய்தால்
இவர் மட்டுமே
அந்த இரண்டை மட்டுமே
செய்கிறார்.
ஆனால் இன்னொரு இவர் அல்லது
இன்னொரு அவர்
செய்யும் ஒன்று அல்லது இரண்டு மட்டுமே
பலவாக பலராகப் பல்கிப் பெருகியவாறு....
அறிந்தே செய்யும் கணக்குப்பிழையில்
அழிப்பானுக்கு ஏது வேலை?

ஆதிக்கவாதியும் அரண்மனைகளும்

நாலாவது தலைமுறையாக நடுத்தரவர்க்கத்தில் பிறப்பு ;
.நேற்றும் நாளையும் அரசுக்கல்லூரியில் தான் படிப்பு.
ஆனாலும் அடித்திழுத்துக்கொண்டுபோய்
நடுச்சந்தியில் நிறுத்தி, ஆதிக்கவாதி என்று
ஊர் கேட்க, உலகு கேட்க, சொல்லிசொல்லிசொல்லி
சவுக்கடி தந்தவாறே சென்று சேர்கிறார் சிலர் -
அப்பாவி உயிர்களை பலிகொடுத்து அமைத்த அடித்தளத்தின் மீது
ஆரோகணித்திருக்கும் தம் அரண்மனைகளுக்கு.

நாம் சக பயணியர் என்றே நம்பியிருந்தேன்

நாம் சக பயணியர் என்றே
இத்தனை காலமும் நம்பியிருந்தேன்

எனக்கும் உனக்கும் காலணிகள் இருக்கின்றன ;
சுடுவெயிலைச் சமாளிக்க.
ஆங்காங்கே மரநிழல்களில்
இருக்கைகளும் போடப்பட்டிருக்கும்...
நான் ராமேசுவரத்தைக்கூடப் பார்த்தது கிடையாது.
உனக்கோ நியூஜிலாந்து மேற்கு சைதாப்பேட்டையிலிருந்து
மாம்பலத்திற்குச் செல்வதுபோல்....
என்றாலும்,
நாம் சக பயணியர் என்றே
இத்தனை காலமும் நம்பியிருந்தேன்.

நம்மோடு வழியேகும் நாலாயிர லட்சம் பேருக்கு
கொதிக்கக்கொதிக்க வெறுங்கால் நடைப்பயணம்
காலமெல்லாம்.
குற்றவுணர்வோடு கண்களில் நீர்மல்க
“கூட்டுக்களவாணிகள் நாம்”, என்று கூறியவாறு
ஏறிட்டுப்பார்த்தால், நொடியில்
உனக்குரிய குற்றச்சுமையையும், தண்டனைச்சுமையையும்
என் தலையில் இறக்கிவிட்டு
ஆணியடித்து அசையாமலிருக்கச் செய்து
ஒரு சொடுக்கில் தரையிறங்கிய தனிவிமானத்தில்
ஏறிச்சென்றுவிடுகிறாய்

பளு தாங்க முடியாமல்
அடுத்த அடி எடுத்துவைக்க ஆதரவுக் கையின்றித்
திகைத்து நின்றுகொண்டிருக்கும் என்னருகே
நீ குறிபார்த்துச் சுழற்றியெறியும் கையெறிகுண்டில்
எத்தனைக்கெத்தனை நான் ரத்தக்கூழாவேனோ
அத்தனைக்கத்தனை எளிதாய்
சமூகசீர்திருத்தவாதியாகிவிடுகிறாய் நீ!

நாம் சக பயணியர் என்றே இத்தனை காலமும்
நம்பிக்கொண்டிருந்தேன்...


 சொல்லின் ஆன்மா

ஒரு மயிலிறகைப்போல்
அத்தனை மிருதுவான சொல் அது!
விரல்களால் வருடினால் வலிக்குமோவென
உயிரால் நீவித்தரப்பட்டு
பார்த்துப்பார்த்து இடம்பொருத்தப்பட்டு
காலத்திற்குமாய் பத்திரப்படுத்திவைக்கப்பட்டது கவிதையில்.
ஒற்றை மயிலிறகு ஓராயிரம்கண் தோகைவிரித்து
சுற்றிச் சுழன்றாடிய ஆட்டத்தில்
சொக்கி நின்றதென்ன ! சொர்க்கமானதென்ன ! !
சொல்லாட பொருளாட
மயிலாட மழையாட
கானாட கவியாட

தத்தரிகிட தித்தோம் !
தளாங்குதக தித்தோம் ! !

மழைபொழிய மனம்வழிய
அலையும், காற்றும் வீச
ஆலோலக்கனவு பேச _

தத்தரிகிட தித்தோம் !
தளாங்குதக தித்தோம் ! !

கண்ணீரில் மனம் வெளுக்கக்
காற்றானதென்ன ! ஊற்றானதென்ன!.
காலமே தானாகிய மாயம்தான் என்ன!!

தத்தரிகிட தித்தோம் !
தளாங்குதக தித்தோம் ! !

_”கழிசடையே, காலொடித்துவிடுவேன் ஆடினால்”,
எனக் கூவியபடி
கம்பும், கத்தியுமாய் வந்து வழிமறித்துக்
கிழித்தெறிந்தார்கள்,
காறித்துப்பினார்கள்,
தப்பித்தவறியும் பேசிவிடலாகாது எனக்
குரல்வளையைத் திருகி நெறித்தார்கள்,
காலால் மிதித்தார்கள்,
கொளுத்திப் போட்டார்கள்....

என்றும் பழகாத பகை கண்டு
திகைத்து நின்ற கவியை
கைதொட்டு அழைத்துக்
கண்சிமிட்டியது
கவிதையின் ஆன்மாவாகிய
சொல்லின் சொல்!.

வாக்குகளின் வலிமை

இருபதாண்டுகளுக்கு முன்னர் கசிந்த விஷவாயு இன்னமும்
தீராத்தாகத்தோடு உறிஞ்சித்தீர்த்துக்கொண்டிருக்கிறது-
குறிப்பாக ஏழைகளின் உயிர்களை
இன்றைய மரபணுமாற்றப் பயிர்களும்.

வாக்குகளின் வலிமையில் சில குடும்பங்களுக்கு இமயமலைகள்
உடைமையாகிவிடுகின்றன.

ஒருவேளை பறவைகளின் இறக்கைகளும்கூட

ஊசிப்போன மருந்திலும் ஊசியிலும்
ஊசலாடிக்கொண்டிருக்கும் மனித உயிர்களின் மீட்பராக
கூவிக்கூவிக் கடைவிரித்திருப்போரிலும் கலந்திருப்பார்
கொள்ளை லாபமே குறியாய் சிலர்.

விற்பனைப்பையின்றியே அரண்மனைகளில்
அமர்ந்தது அமர்ந்தபடி ஆள்சேர்த்துக்கொண்டிருக்கும்
விளம்பரப்பிரதிநிதிகளிடம்
(அன்னாடங்காய்ச்சிகளுக்கென்று சிலர் ; அம்பானிகளுக்கென்று சிலர்)
ஆயிரக்கணக்கில் வந்து ஆயிரக்கணக்கில் தந்து
பெற்றுச் செல்கின்றனர்
கத்தரித்து ஒட்டப்பட்ட சிறு பொட்டலங்களில்
உள்ளுறை ஆன்மாவை.

அவரவருக்கான குற்றவுணர்வுகளிலிருந்தெல்லாம் விடுபட
அதி எளிய வழி
அடுத்தவரை குற்றங்களின் கட்டாயக்
 குத்தகைக்காரர்களாக்கிவிடுவது.

ஒரு சொல்லின் இன்மையில் உயரும் மனிதகுலம் என்பது உண்மையானால்
உலகின் அதி உன்னத அற்புதம் அதுவாகத்தான் இருக்கமுடியும்
என்று ஏங்கிச் சோரும் நெஞ்சில் உருள்கிறது
கொஞ்சமே கொஞ்சம் படித்த ’போர்ஹே’யின் ’அலெஃப்’.
பெண்
சிலருக்குக் கண், சிலருக்கு மண்
இவருக்கு மயிர், அவருக்கு பயிர்
இன்று வரம், நாளை மரம்
சொல்லுக்கு மைல்கல், செயலுக்கு மண்ணாங்கட்டி
ஒரு கணம் பத்தரைமாற்றுத் தங்கம், மறுகணம்
பித்தளைக்கும் மங்கலாகும்....

மண்ணும் வீணல்ல, மயிரும் வீணல்ல.
மரத்தின் பெருமை ஊரறியும், உலகறியும்.
பித்தளைப் பாத்திரங்களில் தான் பெருமளவு தயாராகிவருகிறது
வயிற்றுக்குச் சோறு.
மைல்கல்லோ, மண்ணாங்கட்டியோ -
மண்ணிலும் கல்லிலுமே நிலவளம் நிரூபணம்.
சொல்லித் தீராதிருக்கும் இன்னும் பிறவேறும்.
எதுகைமோனைக்குள் அடங்கிடாது இகவுலகும் அகவுலகும்.
வரிகளுக்குள் ஊடுருவினால் தானே புரியும் உயிரின் மகத்துவம்!

காற்றாடித் திருவிழாக்கள்,2) இம்மை

ரிஷி கவிதைகள்



1) காற்றாடித் திருவிழாக்கள்


காலங்காலமாய் நடந்தேறிவருகின்றன காற்றாடித் திருவிழாக்கள்.
கில்லாடிகள் தான் போட்டியாளர்களும், புரவலர்களும், ஏன்,
பார்வையாளர்களாகிய நாமும்கூட.

கையிலுள்ள நூலின் அளவும், வலுவும்
தெரியாமலிருக்க வழியில்லை.

இக்கரையில் கணுக்காலளவு நீரில் நின்றுகொண்டு
’காப்பாற்றுவோம்’ என்று
மின்னும் எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்ட பட்டங்கள்
மும்முரமாய் பறக்கவிடப்பட்டவண்ணம்...

அதைப் பார்த்துப் பெருங்குரலெடுத்துச் சிரித்தவாறே,
கோரதாண்டவமாடிக்கொண்டிருந்த நரமாமிசபட்சியொன்று
எரிசிறகு விரித்துயரே பறந்துபோய்
நூல்களையெல்லாம்
ரத்தம் வழியும் தனது கூர்நகங்களாலும், பற்களாலும்
அறுத்துப்போட்டது.
நூறாயிரக்கணக்கான சிரசுகளையும்.

சிதறித் தெறித்துப் பெருகியோடிய கதறல்களை சிலர்
எடைநிறுத்துப்பார்க்க சிலர்
கடைவிரித்துப் பொருள்சேர்க்க சிலர்
தாம் மட்டுமே பொருள்பெயர்க்கத் தகும்
என உரிமைகொண்டாட சிலர்
பதிவுநாடாக்களில் சேகரித்துக்கொண்டு காலத்திற்குமான
கலைப்பொருளாக்க சிலர்
வேகவேகமாகக் குழியாழம்பறித்து அவற்றைப்
புதைத்துவிட்டு எதுவும் கேட்கவில்லையே
என்று கதைத்திருக்க......

தொடரும் காற்றாடித் திருவிழாக்கள்.

*

2) இம்மை

ஆரம்பமும் முடிவுமற்ற ஒரு பயணத்தில் நான்; பொடிநடையாக.
சில சமயங்களில் காலணிகளோடு; பல நேரங்களில் வெறுங்காலோடு.
திடுமென முளைக்கும் சிறகுகள் வரமாய்; சாபமாயும்கூட.

வழிச்செலவில் காற்றின் தீண்டல் வருவாயாகவும், பெருலாபமாகவும்
உயிர்நிறைக்க, ஒரு நெகிழ்வில் கண் தளும்ப அண்ணாந்து
”ஐ லவ் யூ “ என்கிறேன்.
அதி ஆனந்தத்தில் ஆங்கிலமும் தமிழாகிவிடும் தானே!

நடக்கும் நேரம் என்னை மீறி பாதங்களடியில் நசுங்கலாகும்
நுண்ணுயிர்களின் நினைப்பு குற்றவாளியாக உணரச்செய்யும்.
நல்லவேளையாக, எல்லா நேரங்களிலும் இல்லை.

எனக்கான நச்சுமுட்களும், கூர்கற்களும் சுட்டெரிக்கும் கதிரோனும்,
அமிலத்துளிகளும், வலியும் ரணமும், வேதனையும், வாழ்வீர்ப்புமாய்,
காலடித்தடயங்களை கவனமாகத் துடைத்து சுவடழித்து
என்னை வரலாற்றில் இடம்பெறச் செய்யும் போட்டியிலிருந்து
முற்றுமாக விலக்கிக்கொண்டு வெறுங்கையோடு
போய்க்கொண்டிருக்கிறேன்.

வாட்களோடு எதிரே வ்ரும் சிலர் உலகில் இதுகாறும் நடந்த, நடக்கின்ற, நடக்கவுள்ள படுகொலைகளையெல்லாம் நான் செய்த்தாகச் சொல்லி
கண்களையும் கைகளையும் திருகி முறிக்கத் தயாராய் சூழ்ந்துகொள்கிறார்கள்.

வாதப்பிரதிவாதங்கள் ஏதுமின்றி நாலாயிரம் ஆண்டுகள் கடுஞ்சிறைவாசமும், கழுவேற்றங்களும் என்று தீர்ப்பெழுதப்படுகிறது.

”பழிபாவம் புரியவில்லை, பணங்காசு கையிலில்லை. பின் ஏன் என்னை..?.”

”கேள்வி கேட்டால் கூடுதல் தண்டனை கிடைக்கும். பேசாமல் வா”

”உறக்கம்போக என் மொத்த வாழ்க்கையுமே நாற்பதாண்டுகள் கூட நீளாதே
இனியான என் வாழ்க்கை இருபது வருடங்களுக்கும் குறைவாக இருக்கையில்
எனக்கு இடப்பட்டுள்ள தண்டனையை எப்படி நிறைவேற்ற இயலும்?” _

”அதற்குத் தானே இருக்கின்றன உன்னுடைய அடுத்தபிறவிகள்”.


*

குகை என்பது ஓர் உணர்வுநிலை - ரிஷியின் கவிதை

குகை என்பது ஓர் உணர்வுநிலை

ரிஷி

1)

காற்றாடிகளாக முடியாத காகிதத் துண்டு
துணுக்குகள் என்றாலும்
சொடுக்கியிழுக்கும் கைகளின் பிடியில்
சிக்காத பூரணத்துவம் கொண்டவை.
தலைக்கு மேலே சுற்றிச் சுழன்று
தரையிறங்கிக் கொண்டிருந்தன.
விழுந்த இடம் பொசுங்க
எழுந்த பிணவாடை
உனக்கு துர்நாற்றமென்றால்
எனக்கு சுகந்தம்.
அகராதியிலடங்காது இந்த மாற்றம்;
இரண்டறக் கலந்திருக்கும் இருட்குகையில்.

2)

குகைவாயிலில் தினமும் மாலை
பீறிட்டுயரும் ஊற்றைப் பார்ப்பதில்
வரவாகும்
நீர்த்துப் போகாத பரவசம்.
அன்றும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது
செங்குத்தாய் உயர்ந்து விரிந்து
பரவியது
செந்நிறத் தண்ணீர்.
வண்ண விளக்கைத் தேடிய கண்களுக்குத்
தட்டுப்பட்டது
வெட்டுண்ட மனமொன்று.
கிளம்பியது குருதியென்று விளங்கியதில்
கலங்கி
வாலைச் சுருட்டிக் கொண்டு குகைக்குள்
ஒடுங்கிக் கொண்டது காட்டுவிலங்கு.

3)

தொலைவிலிருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தது
தன்னைத் தானே.
கண்ணில் ததும்பிக் கண்ட வலியைக் கண்டு
வேடிக்கையாக இருந்தது.
காக்கைக் கொண்டாட்டமல்ல.
'உண்டென்றால் உண்டு; இல்லையென்றால் இல்லை'.
வலியும், இழப்பும், அவமானமும்
கையறுநிலையும் கூட
கடவுள் தான்.
குகையிருளில் பலவீனமாய் படுத்துக் கிடக்கும்
பெண்புலியின்
புண்பட்ட மென்மார்பை ரணப்படுத்துவதாய்
வீசியெறியப்படும்
எலும்புத் துண்டத்தால் எப்படி வயிறு நிறையும்?
தன்னையுந்திக் கொண்டு எழுந்து புறப்பட்டால்
தானே கிடைக்கும் பொழுதும் இரையும்.

4)

கண்களை இடுக்கிக் கொண்டு காத்து நின்றாள்
பார்த்த விழி பூத்து.
பூப்பெய்திய நாள் நினைவுக்கு வரவில்லை.
பசிக்கிறது என்றால் அதைக் கொச்சையாகப்
பொருள்பெயர்த்து
பெருங்குரலெடுத்துச் சிரிக்கத் தயாராய்
நாலாயிரம் பேர்.
ஊர் மறந்துவிட்டது.
நசநசவென்று பெய்யத் தொடங்கிவிட்டது
மழைமனம்.
வசவுச் சொற்களின் நிண ருசியை
வாய்க்குள் உணர்ந்தவளாய் மீண்டும் குகைக்குள் நுழைந்தவாறே
முனகிக் கொண்டாள் மூதாட்டி:
காசு தராமலே கிடைப்பாள் என்றாலும்
கிழப்பரத்தையைப் புறக்கணித்தல் தானே
குடும்பத்தலைவர்களுக்கு அழகு...

5)

வெளியுலகின் இடையூறின்றி வேண்டுமட்டும் கூடிக்களிக்க
இந்தக் குகையைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்ட பெண்புலி.
பூனையாகி புதைந்து கொண்டது
அடுத்துப் படுத்துக் கிடந்த இணையின் அடிவயிற்றில். கண்துஞ்சிய நேரம் போக மீதி காலமெல்லாம்
நக்கிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது நேசமிகுதியில்.
ஆடாமல் அசையாமல் படுத்தவாறே
பங்கெடுத்துக் கொண்டிருந்த இணையின் மனதில்
நிலைகொண்டிருக்கக் கூடும்
அடுத்த வேளைக்கான இரையின் நினைவு.
சிந்தாநதியொன்று குகையின் அடியில் சீராக
ஓடிக் கொண்டிருந்தது.
பார்த்ததில்லை என்றாலும் அதன் ஒலிகேட்டுத்
தண்ணெனக் கனியும் பெண்மனம்.
குகைப்பாறையின் திண்மையைக் கொண்டாடுவதாய்
மறுபடி மறுபடி முகர்ந்து பார்க்கும்.
வினைமுடித்ததாய் வெளியேறி மறையும் இணையின்
தளதளவென்று பொலியும் வாலைப் பார்த்து
களிப்பு பெருகும்.
'பாவம், எவ்வளவு தொலைவு செல்ல வேண்டுமோ' என்று
தனக்குள் கேட்டுக் கொள்ளும்,
விசனமும், கரிசனமுமாய்.
திரும்பி வரும்போதெல்லாம் விருந்துண்ட கிறக்கமாய்
நாவைச் சுழற்றி மிச்ச ருசியை அசைபோட்டவாறிருக்கும்
இணையின் தரிசனத்தில்,
ஒரு துண்டு இறைச்சியும் தனக்குத் தரப்படவில்லை என்ற
நிதர்சனம் ஓரங்கட்டப்படும்.
திரும்பாமலே போகும் நாட்களில்
திரும்பாமலே போயிற்று ஒருநாள்.
இரண்டு மூன்று நான்காய் உருண்டோடிய பொழுதுகளில்
சுருண்டு கிடந்தது பெண்புலி, குகையின் ஒரு மூலையில்.
இதுநாள்வரை இருளிலேயே ஆனந்தமாய்க் கண்மூடி
மல்லாந்து கிடந்ததில்
கடந்துபோய்விட்ட காலத்தின் நீள்பரப்பு
சுருக்கென்று தைக்கிறது பிரக்ஞையில்.
சற்றே திரும்பிப் படுத்தபோது
பக்கவாட்டில் புதரொன்று முட்களோடு வளர்ந்திருப்பது
புரிந்தது.
அதிலிருந்து கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் சீறலொலி
பிரமையாக இருக்கலாம், அல்லது,
பாம்பினுடையதாக இருக்கலாம்.
பலவீனம் மனம் உடலாக
மெதுவே எழுந்து நின்றது.
தலை படீரென்று இடித்தபோது தான்
குகையின் மேற்புறம் சரிந்திருப்பது தெரிந்தது.
மூச்சடைத்தது.
முன்னோக்கி எடுத்து வைத்த கால் பதிந்த இடம்
ஒரு பெரும்பள்ளத்தில் புதைய
பின்னுக்கிழுத்த வேகத்தில்
முதுகு சாய்ந்த இடத்திலிருந்த பாறை பெயர்ந்து
மோதித் தள்ளியது.
முன்மண்டையும், மூக்கும் நசுங்கி
குருதி பெருகத் தொடங்க
எப்படியாவது வெளியேறி விட வேண்டும் என்ற
விருப்பு ஒரு வன்மமாக
மீண்டும் புலியாகி
ஒரே பாய்ச்சலில் வெளியேறிக் கொண்டிருக்கும்
பெண்புலியின் உடலெங்கும் படரும்
தண்காற்று
இன்னொரு வாழ்வாய்.

IYYAPPA MADHAVAN'S POEMS IN ENGLISH - Translated by Latha Ramakrishnan

Iyyappa Madhavan

(Tamil Poet – 1966)

• a tamil poet Ayyappa Madhavan is endowed with a sensitive and vulnerable mind battered and bruised by the harsh realities of life, which keeps languishing and agonizing in verses and seeks shelter in dreams and fantasies, sharing secrets with the butterflies and building castles in the air. But, all the while the poet is acutely wide-awake to the life – socio-political and economic – around him - the disparities, indifferences, prejudices, power-mongering and what not. As a poet it is but natural on his part to seek refuge in his poems and that of his fellow-poets and his poems reflect the world in all its cruelties and unpredictabilities and also in its myriad moods and shades – positive and negative.

• And, he uses the language in a gripping manner, leaving many things unsaid but at the same time implying them, giving ample scope for the discerning readers to search for and read ‘the lines between lines’ and also the pauses and silences.

• His native place is a village called Naattarasankottai in Tamil Nadu. He had higher education in the faculty of Textiles. Now, he is trying his expertise in directing Documentary and Feature Films.

• So far, 6 poem-collections of Ayyappa Madhavan have been published and they have established his name as a quality poet in the field of Neo-Tamil Poetry. He contributes regularly to all the Literary Magazines of Tamil.

• A poem of Ayyappa Madhavan has been made into a short-film and he has also directed a Documentary Film. Poet Thamizhachi Pandian has made two of his poems into a short-film. A short-story collection of Ayyappa Madhavan is recently released. And, two more poem-collections of him will be published this year.

• A soft-spoken friendly person Poet Ayyappa Madhavan waits for the birth of a new, better world where there are no wars; nor fears; where none poor and no power-mongers. And, the list is endless….

Email id: iyyappan66@gmail.com

1) THE WINGS OF NIGHT

A poem in Tamil by Ayyappa Madhavan titled
ராவின் இறக்கைகள்

Translated into English by Latha Ramakrishnan

A butterfly
enticed by the glow of lamp
circled the house, going round and round.
It was its firm belief that
the ‘thumbai’ plants and ‘murugai’ tree
rooted in the glow of the wall.
Its single-minded penance, on the wall’s
Lime.
With time
melting and seeping
with the honey-drunk exhaustion leaving,
It moved over to the
squares of bricks.
In the spring of its fertile imagination
too many plants of different varieties there were;
flowers in fabulous shapes
deliciously sweet drinks…
With the lamp closing its eyes suddenly
darkness pervading everywhere,
It also merging with the thick blackness shrouding.
When the dawn came
the plants of al the flowers upon which it sat
have all turned into terrible vacuum.
Its imprints, turning pale,
remained lifeless; frozen.
Either the ‘wide-awake’ Morn
or the ‘deep in sleep’ Night
had stolen away
that wonderful life; that magnificent dream.



2) THE SANDALWOOD CREMATION

A Poem in Tamil by AYYAPPAN MADHAVAN titled
சந்தனத்தில் சிதை

(Translator: Latha Ramakrishnan

When he was alive he used to travel all over the world
and earned millions
Houses vehicles gold-bars-
even bridegroom for his daughter, he bought
Went on jolly tours.
Gestured ‘no’ to the have-nots
Brought
dolls for his little grand-daughter and gave them
to her
The child smiled. And he felt so happy.
As usual when he ran in his exercise machine
one day he slumped all too suddenly
The doctors who examined him said
that his heart had stopped ticking
The house cried and turned swollen
As the hours went past one by one
they had taken him who had turned rotten and bulging,
to the cremation ground
Amidst the sandalwood smell the rich man burnt to the core
They brought the stone
And he who remained, with all of his turning to nought,
inside the ash-pot
was scattered and dissolved
in the waters of Ganges
In Water’s nature he was a dissolved river.

3) DAMN IT….

A POEM IN TAMIL BY Ayyappa Madhavan
Titled ‘Che’

(Translator: Latha Ramakrishnan)

If only I were to have a tail
I could have been keeping vigil and
barking as a dog…
Leaping on four legs as a stallion
and earning money in the race
I could have made merry the madcap of gambling
and so be’
Or else, being born a goat I could have grazed and grown
and sold as hot meat;
Or else, as an elephant blessing with my trunk
and getting money for the mahout;
Or as a bull, eating off the straw and pulling along the cart;
Or as a monkey performing tricks and gymnastics
and collecting coins.
Having been born a human-being, going insane-
cheating, swindling,
decaying, disintegrating-
Oh damn it _
How I wish to have a tail….

4) PEACE PERSONIFIED

A Poem in Tamil by Ayyappan Madhavan titled

சாந்தரூப கோலம்

(Translator: Latha Ramakrishnan)

Holding one end in a proper grip
I manage to bring the milk-packet.
The White-Liquid
reminding my palms of the pleasant chillness
tried to divert my attention.
With the wicked mind surfacing-
placing it softly upon the wooden plank of the swing
pouring water and swirling it by way of washing
the wickedness of thin water
turning sticky in the hands-
I was about to let slip
the round bowl.
The wooden plank, with its wickedness
jerking away the hand
I managed to hold the packet that was about to fall.
While lifting it and carefully cutting one end with the scissors
and pouring it,
I managed to save those more than three drops
that were about to seep on the sides,
thanks to the wickedness of hands,
and I put them inside the bowl.
But the White Liquid, due to the wickedness of fire,
swelling and overflowing in the next instant,
hurrying with the body turning all tensed up
I blew out the stove.
With all the wickedness ceasing to be
The White Liquid which raged and boiled and overflowed-
In the death of the hot fire-tongues
losing its heat gradually
and going down inside the vessel,
It appeared as the very personification of Peace.


5) WINTRY LIFE

A poem in Tamil by IYYAPPA MADHAVAN

titled கூதிர்கால வாழ்க்கை

In life’s blood-stained canvases
He had painted the sorrows of the past.
Drops of blood scattered on the leaves decayed;
hollow tree, birds with broken wings;
with tears wept and stagnated;
That painting, so pitiable with the chronic pain
of the wintry days;
rarely in a few lines some flowers to be seen;
not fit enough to eat
but with a thin stalk that had gone weak with its longing
for a seedling.
Those ripened in the hues and shades of sorrow
coming apart and languishing
in one half of the Painting
as thick brownish dye
in the blurred stream
along with it
in the land which lay broken apart
with the stir of fish without eyes
beneath the tree that had been uprooted
by the devilish wind-
The ruined personality of the Artist
in red gushing forth.


*

TWO VISUALLY CHALLENGED POETS

INTRODUCING 

TWO VISUALLY CHALLENGED POETS 

கவிஞர் கோ.கண்ணன்                         கவிஞர் மு.ரமேஷ்

                       

Poems rendered in English
by Latha Ramakrishnan

“All too strong an iron-wall
That cannot be shaken at all.
You are on the other side
Here, we are
As the bridge that connects –
Our autumnal dreams”

_ Poet. G.KANNAN

Is it proper on my part to underline the fact that the four poets, whose select few verses I have translated into English and have published as a thin volume captioned Insight, are visually handicapped..? This query persists…

And, I keep telling myself that such highlighting has to be done for enabling one get an insight into all the additional efforts the visually handicapped have to garner to shape themselves into poets and so acknowledged by the society.

Down the ages we have had several eminent creative-writers who were visually handicapped. As all the sighted persons cannot be avid readers and quality writers, so also, it is but natural for some visually handicapped persons to be discerning readers and distinguished writers. But, the fact remains that lack of aids and accessories, support and assisstance and also awareness on the part of the societyin which they live, prove a veritable block to them, more often than not.

Also, more often than not the sighted, both readers and writers, tend to evaluate the writings of the visually handicapped from a pedastal. This is not proper, nor required, to say the least.

I have given here, in my English Translation, five poems each of two of the visually handicapped poets, Mr.G.Kannan and MU.Ramesh, from the said volume, to enable the readers have a glimpse of, if not an insight into their creativity, literary sensitivity, power of imagination and reactions to various social issues and also to the treatment that they receive at the hands of the society. I personally feel Poet G.Kannan and Poet Mu.Ramesh who keep updating themselves with the current trends of the various branches of Tamil Literature have the salient characteristics of neo-Tamil Poetry in their verses. As I believe that each poem has a ‘writerly text’ and a ‘readerly text’ and there is no one absolute method of translating a text ( all the same, the translator has to be sincere to the text in question, meaning, he or she should not try to convert it into a platoform for their whims and fancies) I can only say in all humility that my translations can at best reflect the ‘readerly texts’ which the poems have offered me. I thank the poets G.Kannan. MU.Ramesh, thayarammal and Ve.Sukumaran.

With thanks and regards

Latha Ramakrishnan


1) L G.KANNAN

Oesaigalin Niramaalai (The Spectrum of Sounds) is the first poem-collection of Mr.G.Kannan who has a Doctorate to his credit. Despite losing his eye-sight very early in life, he, with the help of his parents, acquired an M.A in Tamil and went on to become the first ever visually handicapped person in the whole of Dharmapuri District in Tamil Nadu, to get a Doctorate in Tamil. His P.hd Dissertation was on the theme,The theme of Generation Gap in Contemporary Tamil Novels (Thamizh Novelgalil Thalaimurai Idaiveli). It was published by one of the reputed publishing houses of Tamil Nadu called Kaavya. In the foreword of this book itself Mr.Kannan has highlighted the various problems and hurdles that he had to face in collecting materials for his dissertation. Interested in the contemporary literary trends of Tamil, especially Poetry, whenever he gets a chance Mr.Kannan makes it a point to attend literary seminars and gatherings. He, with the help of his friends read the vrious contemporary poem-collections of Tamil on a regular basis and hence his Poesy reflects and adopts these trends. And, Mr.G.Kannan’s poems too deal with the conflicts, chaos, moments of ecstasy and happiness, solitiude, alienation, anguish, composure of the inner world and the problems that confront them in their day-to-day existence, both as ordinary human beings and as visually handicapped. This year my fellow-writer and the editor of Navina Virutcham, a literary quarterly which is there for two decades, has brought forth the second poem-collection titled ‘Mazhaik-Kudai Naatkal( Rain_Umbrella Days) of Mr.G.Kannan which is receiving good response. 
email id: kannanlect@gmail.com

1) THE CUP OF FRIENDSHIP

A glass cup this is,
with the juice of ancience brimming…
be careful.
if the stone of discord
touches it slightly _
it would break.
if the hand of camaraderie
loosens its grip a little
it would go splinters


2) IMPRINTS

Our predecessors had
penned Classics and became
immortal.
Our ancestors were
said to have exposed the emptiness
of that arrogant fellow
who treated us with abject indifference.
Our ‘spiritual guru’ fought for our
access to Education and Knowledge
for more than sixty years
in a non-violent manner,
turning victorious and world famous.
Despite having all the three doors shut
our beloved old lady
learnt the length and bradth of the world
with her fingers
proving the wonder of all wonders.
Today our brethren
leaving their imprints atop 

Mount Himalayas
undertake journey
through the Antartic Land.
Though we sit on par with 

our fellow-men
we are still portrayed as
street-singers with begging-bowls.
We are still displayed as exhibits
in the show-rooms of the Society.
While this is going on
where to go seeking and retrieve
our own, real imprints and identity?

3) THE FRAGRANCE OF FATHER

As like the ‘coat-of-mail’ and ‘ear-rings’
of the mythological Karna
it must’ve been born along with
my father.
Which cannot be washed away
even by the waters of Ganges
where we had our sacred dip.
And, my father has never polluted it
with artificial scents and perfumes.
Before the sound of father’s footsteps 

enter the ears
as like the elephant-bells
it would get into the nostrils
and stay on.
That which warms my heart-
the fragrance of my father is something
unique, noble,
having especial significance,
revealing the real meaning of labour
in any Thesaurus whatsoever.
With full of the smell of Earth,
immersed in soil, is the scent of my father.


4) THE SPECTRUM OF OSUNDS

Sounds are so full of illumination,
so they are pregnant with meaning.
Sounds are so full of characteristics,
so they lend flavour to Life
Sounds have their own fragrance,
so they are stylish and refined
Sounds have shades of colour
For Laughter that scatters – Green
For murmurs of love that makes one
quiver in ecstsy – Blue
For beauty that tires one out – 

 dense Yellow
For the blabbering of a child – 

flowery White
For the sweet song of koel – Indigo
For raging roar – blood Red
For the sacred sound of bells – 

magical Violet
Sounds have shades of colours
for the thunder ,
rain-drop,
chirping of birds,
call of animals
There are visions anew
of Tongue incomprehensible.
The Spectrum of Silent Rainbow _
The Sounds.


5) QUERIES THAT DEVOVOUR ANSWERS

To Meera with Love _
Curse your Kannan…
Let me drop dead
at your feet.
You loathe as a jarring sound
the Music of my flute
that softly floats in the air.
Shut your ears tightly.
You try to extinguish the Music
by burning the Flute.
Can you?


2) Poet Mu.RAMESH

The Height of Night That Cannot Be Comprehended In Words) (Vaarthaikkull Sikkaadha Iravin Uyaram) is the first poem-collection of Poet.Mu.Ramesh, though while in college he had brought forth a thin volume comprising 20 poems.

A post-graduate student in Tamil who has completed his M.Phil also, Mr.Ramesh is all set to pursue his P.hd in Delhi. Published in the year 2005, the very title given above and also the poems therein reveal the poet’s firm grasp on the language of Tamil and also the distinct characteristics of neo-Tamil Poetry, being open-ended, metaphorical, ambiguous, having layers of meaning and interpretation that demand the active participation of the reader.

As is the general trend of almost all poets, Mr.Ramesh too writes poems that deal with his inner, personal life and also the life he leads as part of the Society and the interactions and confrontations between his inner and outer selves which ofcourse are inter-related. Against all odds, Mr.Mu.Ramesh makes it a point to acuaint himself with the changing trends of the various branches of Tamil Literature, especially poems.

Sad that more often than not these poem-collections are not given their due by the seeing community. In Chennai BookFair 2008, held in the month of January , heeding to my request Mr.Ravichandran of Pudhupunal Publications brought forth the second poem-collection of Mr.Ramesh titled ;Mazhaiyil Nanaiyum/Karaiyum Iravin Vaasanai( The fragrance of the Night that is getting drenched/dissolved in the Rain).


(1)

In my bedroom
the blanket spread and the pillow
in that glow
a shape that seemed
absolutely hueless
attempting to grasp it
I switched off the light
with all getting displaced
the shrunken sheet
and the pillow lying in
one corner
the all-pervading lightness
now, crumbling down
where I stand
I search for the
Light alone

(2)

The earth would sway
a little
looking above
raising the hand
and touching the drums
fire
the iron doors moulded
a long time ago
would refuse to move
deeming soil to be their
very boundary
lying immersed
the roots
longing for nutrition from the five
primal forces
still.

(3)

The simple lesson
taught by Yama-
the god of Death _
is atonce understood
by
Chitraguptha

E =MC2

(4)

Hail Lord Shiva
my pranams to your
goodself
As my folded hands
stretched
the white cane might
have come into contact
could’ve been that noise
where is the grave-digger?
Where is the grave-digger?
The eerie voice
ever-above
hovering
I probed
my hand could feel the heat
indeed a frozen skeleton
what could’ve been
my response?
I would go tomorrow.

(5)

In my night
you are the light
the night that allows
day never rests
light is just a
guidance
night alone is
the End unending.

ROOMS -Bautha Ayyanaar's poems rendered in English

Some poems from
Rooms(mansion musings)
poems by bautha ayyanaarTranslated from Tamil by latha ramakrishnan

About the poet:-

BOUTHA AYYANAAR (1963) : He was born in a hamlet called Vinayakapuram in Therkkutheru Panchayat, in Mellur Circle, in the district of Madurai. His mother was Azhagupillai. Father – Perumal. He lost his mother at a very early age and he was brought up under the care of his grandfather and grandmother. His was the first generation of his clan to have received the benefits of Education.


His undying thirst for books made him renounce formal education. It was Poet Abi, who has carved a distinct place for himself in the field of neo-Tamil poems, who initiated Mr.Ayyanaar into the world of Neo-Tamil Literature.


Born of a poor family Poet Ayyanaar has enriched his life with the help of guidance and support from noted personalities like veteran writer Sundara Ramasami, Tamil scholars Salaman Pappaiah, Dr.Sethuraman and Dr.Vani Sundarapandian.


Ayyanaar’s poems show him as someone who has the capacity to look beyond the superficial appearances
and find out the real truths of life.


Serving in Vivekanandha Kendra proved to be a turning point in his life. He has also worked in various Institutions such as Meenakshi Mission Hospital, Kalachuvadu Litrary Monthly, Mahashemam Trust.


His works published so far include -
_ VIDUVIPPU (Release) – Poems and Interviews
(1999)
_ ALAI PURALUM VAAZHKAI(The Life of
Swirling Waves) - Articles on Chennai(2003).
_ MANSION KAVIDHAIGAL(Mansion Poems) -
2005, 2nd Edition 2007, December, 3rd Edition,
2009,November.
_ SOLLILIRUNDHU MAUNATHIRKKU(From
Word To Silence) – Interviews.


Poet Ayyanaar has also written book-reviews and also
critical essays on Neo-Cinema and Drama. He has also
several modern paintings to his credit.


Now he is working as Marketing Managern in Jananam
IVF CENTER, in Karur(Tamil Nadu).


He lives in Karur with his beloved wife Muthuppillai
and son Anandhabuthan.


His email id and mobile number are given below:
ayyapillai@gmail.com
09688086641.




Translator’s Note:


“I have a few things to say or rather share, about Neo-Tamil Poetry and Translation in general and the poems of poet Bautha Ayyanaar in particular. Neo_Tamil Literary world is rich with writers and poets having great potentials. It has always been Small Magazines or Alternate Magazines which have contributed significantly to the language and literature of Tamil. And, there are quite a number of ‘unsung heroes’ in the field of Neo-Tamil Poetry. In style and content these poems or poets stand second to none but the reason for poets from other languages, say for instance Malayalam or Bengali, getting instant and wider recognition is that they are getting translated into English on a regular basis and there have been continuous initiatives towards introducing their poetry to a wider circle of readers. Unfortunately, such initiatives are very few and undertaken randomly in Tamil Nadu. And, nowhere else except in Tamil Nadu we have this sad state of affair whereby mostly film-lyricists get the Awards for Poetry while innovative poets like Brammarajan who have done pioneering work in the field of Poetry are steadily being sidelined and ignored. It is a shame on us, to say the least.


As for my translation of friend Ayyanaar’s poems, I am of the firm belief that however efficient and sensitive to the nuances of Poesy a translator is, he or she cannot do hundred percent justice to the original text. Especially, in the case of Neo-Tamil Poems where the poems are rich and complex with the element of obscurity and multiple meaning. Yet, I undertook this job out of my respect for Ayyanaar who is one of those who could never learn the art of ‘blowing one’s own trumpet’ and for the sheer joy of re-reading his poems and empathizing with the emotions expressed in his poetic lines.


While translating I mostly relied on my ‘Readerly Text’, and, as a co-traveller in the field of Neo-Tamil Poetry I know Poet Ayyanaar wouldn’t object to that. On several occasions when I contacted him seeking some clarifications I could see that I was able to reach as close as possible to the inner layer of meaning or the ‘spirit’ of his poem. At the same time if I were to translate these poems again I might not be using the same words; expressions. This doesn’t speak of my deficiency or lack of confidence as a translator. Instead, it highlights the dynamism of Neo-Tamil Poetry and also the Art of Translation. But, I have tried my best to be loyal to the original text, not taking undue liberties with it while translating.


I don’t believe in the contention that there should be a set of rules strictly adhered to while translating a piece of work in English and I firmly believe that the original text, coupled with the skill and sensitivity of the translator, is capable of evolving its own style of rendering in English. I hope that my translation does justice to Ayyanaar’s Poesy and is approved by him and if it does, that would make me feel good as a translator.


Reading the poems of Ayyanar one would immediately identify his or her own self in the lines. The pain and anguish of Life, the uncertainties and unpredictabilities of relationships and caught in the midst of all these, the deep sense of loneliness a sensitive soul is bound to experience , yet, the all-pervading
Love for Life which is the driving force for any genuine poet are all described vividly with the help of minimum words and apt images and similes, without resorting to melodrama or rhetoric.


Each one will have one’s own definition of a good poem. For me, a poem shouldn’t preach from a pedestal. It should treat the reader as a fellow-sufferer and share feelings and emotions. For me, a good poem, midway makes me the one who has penned it, with a miraculous ease. Poet Ayyanaar’s poems have this ability to make us empathize and get into his soul, grieving and languishing, despairing, de-constructing life and undertaking a solitary voyage into the innermost riddles of life.


I sincerely wish, primarily as a discerning reader of Neo-Tamil poems, that many more such initiatives towards rendering the contemporary Tamil poets in English are undertaken in right earnest, in the near future.

*THERE ARE AROUND 50 POEMS IN THIS VOLUME TITLED ROOMS. OF WHICH 10 POEMS IN TRANSLATION ARE GIVEN BELOW - latha ramakrishnan

1)

HORNS

The moment I stepped inside the City
the first thing that came into view
were the horns of men.

Instinctively my hand felt my head.
Nothing pricked

With the heart being fully aware that
the Onida Ad is a figment of imagination
Even in the wildest of my dreams I have never seen
real men sporting horns.
But now, forcing me to believe that
the city-bred would indeed be born
with horns
I come across men with horns
all too often.

Thinking that at least my friend from the village
who has migrated to the town
would be free of horns,
when I knocked at the doors
he opened it
waving his horns gleefully.

I touched the horn.
Indeed it was real.
Once again I felt my head.
And, I could feel something pricking.

Before the Sun could retire for the day
the horns had grown upon my head too.
I became terror-struck.
I began to cut them but
they kept on sprouting.
The horns that I had removed
during day-time,
when I woke up after a night’s sleep
came to occupy their usual place.

And, I too have begun to
roam around with horns,
searching for the Man
minus the malignant growth.

(2002)
2)

THE VISIT
I set foot into this city
where the wind has ceased to be.

I couldn’t utter even a word
to anyone.

To whom I could tell
the hesitance of utter bewilderment the
secret unknown to my heart?

The spies arrived.
Getting hold of my heart’s key
they opened it.
But, not knowing the code-language of the heart
they were taken aback.
And, they interpreted it with
their own language.

The I became You
and the You became I.

My person,
with its Identity forgotten ,
came to life again, thanks
to the magical chant of the spies.

Then-
I too metamorphosed into a spy.

(2002)

3)

(2003)

10)

Pushing me forcefully inside
the room
the Night locks it.

With no air to inhale
my body lies there
like a corpse.

Books,
Drinking water purchased for a price
Half-clad beauty,
Lord Ganapathy of Pillayarpatti
The eye of Buddha
scanning me always,
on the iron-cot
my body lies
heavy and frozen, as iron.

With the body remaining there
my heart would
leave me.

Away, at one night’s distance
my beloved wife.

With the countenances of
familiar females
floating around,
the long night comes to an end.

Inside the cabin
where none remains
to witness
the words
that my heart utters,
as the distance of a long Night
the vacuum of the big city
overflows.

4)

THE WILD-ANIMAL CALLED LONELINESS

Loneliness grips me
like a wild-animal

Night or day
forever
I am in its hold

The earthly life
revolts
The joy of the heart
disappearing
unfolds the wings of
Silence

Though thousand of people
are closeby
Loneliness would shroud me
like a night.

Your face
hidden in the inner layers of my
heart
never am I able to probe
and take out

Just for a moment
show me your face
I would escape from these wild-animals
and flying in the air

would live on earth
at least for a day.

As one in thousand.

5)

LOVE

How are you, My Love?

Do the traces of my remembrance
burn in your Memory?

Every moment
I burn and melt, remembering You.

I keep opening all too often
the shelves within.
But, each night proves bitter,
not enabling me to have a glimpse
of your innocent face.

Not knowing which face you like
and which one I like,
yet, we keep living
in love. Don’t we?

6)

PLEASE LET GO MY HANDS

Please let go of my hands

Please untie the ropes that keep me in shackles.
Also, the cloth that blindfolds me.

Please let go the long rope
tied round my hip
the one end of which you hold.

With the help of the map within
with legs trembling
even with wounds
tumbling and fumbling
I would somehow
return.

To this same spot.

Please let go of my hands.

7)

The room is being filled to the brim
with tears.
As waves
it sways, rises and ebbs and so wanders


Chased by memories
pained by the sorrow of migration
The heart covers its face
in anguish untold.


I lie
as the garbage thrown out
by an alien planet.


My Love
who is sleeping somewhere else
in this same land
of Planet Earth


8)

THE ENTIRE CITY IS REELING
UNDER THE GRIP OF FEAR

Pierce me with the spear
Let my fear gush forth and stream

Once again pierce
me with the spear
Let the ghost of fear get lost.

Yet, every now and then
I swallow along with my food,
fear too.

In the solitary room
the fan
scatters fear
everywhere

I remove one by one
the words that are stuck all over the body
as thorns
But they keep sticking
again and again.

They go deep down
And plant themselves there.

In the great grand City
in a tiny vase
the fan
and
Myself.

9)

INSIDE THE SIX FEET ROOM

With solitude where the silence remains in tact
With the tube-light
and fan too
I keep conversing

The pillow also, that lies there
in loneliness,
comes forward for a dialogue

The door viewing its own countenance
would come leaping
The worn-out mirror
looks on amused.

The dirty clothes lying at one corner-
they too come to talk

Fine

But, this delirium
which keeps raging
which nothing in sight could keep under check-
oh, what am I to do with it?

From nowhere in the world,
never a letter had peeped
into this room.


And no feet
belonging to a person
claiming to be a friend
had ever felt this floor


The cry of the bird
The bark of the dog
The voice of the Sky


Nothing had ever reached here.


Nothing resulted out of waiting endlessly
for the rays of the Sun,
except heart-break.


The wind alone
coming unknown
saves the life.


The room and myself
keep waiting
for a familiar face.


(2003)