வெயிலும் வெறும் பாதங்களும்
‘ரிஷி’
(லதா ராமகிருஷ்ணன்)
பழுதடைந்த விழி மீறீப் பெரிதாகிக்கொண்டே போகும்
அந்த அடுத்த அடிப் பள்ளத்திலிருந்து தன்னைப் பாதுகாத்துக்கொள்ள
உருகியொழுகும் தார்ச்சாலையாயிருந்த காரின் முதுகுப்புறத்தில் கையை அழுத்திய
அந்த மனிதரின் முகம்
வேதனையில் அனத்தியதொரு கணம்…..
ஒரு பாதம் மீது மறு பாதம் வைத்து
தனக்காகும் செருப்புகளைத் தயாரித்தபடி
தத்தளித்துக்கொண்டிருந்தன அந்தக் கால்கள்.
பிச்சையெடுப்பது பழகிவிட்டிருந்தாலும்
உச்சிவெய்யிலில் செருப்பின்றி கைகளை நீட்டிக்கொண்டிருக்கவேண்டியிருப்பதும்
கச்சிதமாய்ப் பழகியாகவேண்டும் என்பது
கர்ணகடூரமல்லவா……
கைவசமிருந்த நூறு ரூபாய்க்கு நல்ல செருப்பு கிடைக்கவேண்டுமே
என்ற பிரார்த்தனை தொடர
நீளும் தெருவின் திருப்பத்திலிருந்த கடைக்குச் சென்றால்
கடையின் உரிமையாளர்கள் தேவதூதர்களாய்
அந்த ஒரேயொரு நூறு ரூபாய் நோட்டுக்கு
ஒரு ஜோடி காலணிகளைத் தந்தனுப்பினார்கள்
திரும்பிச் சென்றபோது காணவில்லை
அந்த இடத்தில்
அந்த மனிதர்.
அந்தக் காலணிகள் எந்தக் கால்களுக்கானவையோ
என்ற தத்துவம்
செருப்பை மீறி பித்துமனப் பாதங்களைக் காட்டுத்தீயாய்ச் சுட்டெரிக்க
நொந்த மனம் நொந்தபடி
வந்தவழி போகலானேன்
