LIFE GOES ON.....

LIFE GOES ON.....

Wednesday, June 27, 2012

எனக்குப்_பிடித்த_என்_கவிதைகள்_2

எனக்குப் பிடித்த என் கவிதைகள் - 2

- ரிஷி

[*முதல் தொகுப்பு-அலைமுகம்]




30.அச்சும் பண்டமும்
சிந்துபாத் பயணம்
ஆக்டோபஸ் முதுகில்.

ஆயிரங் கால்கள் வருடுவதாயறைந்தபடி.

உயிரருகும்.

பலமனைத்தும் திரட்டி சில கால் பிரித்தெடுக்க

இறுக்கும் பிறசில.

அடி முதல்  முடி வரை படர் சாட்டை வரி

வடுவாயும், கசிந்தபடியும்...

சிரசில் பதிந்தொரு கால் நிரந்தரமாய்.

கண் தின்னும் மண்.

சூரிய சந்திரன் சதுரமா செவ்வகமா?

சரியாகாது நாணலாகிவிட்டதென்று

முதுகெலும்பைச் சொல்லுவதும்.

ஆற்றுப்போக்கில் ஆங்காங்குறும் சுமைதாங்கிகளில்

சற்றே சாய்ந்து

சிரம பரிகாரம் செய்யப்போக

தாங்கிக் கல் தாவி

முதுகேறியது.

ஆக்டோபஸின் மேல்

ஆக்டோபஸ்...

மேலின் மேலின் மேலின்....


31. மொழித்துவம்

நீலம் சிகப்பு மஞ்சள் பச்சை

கருப்பு வெளுப்பு மா பூ பலா

கண் மருந்து பால் ஈ புறா

அது இது எது எது

தினம் கணம் நிரந்தரம்

மரணம்

ஜனனம் புனரபி

ஸாம்ஸன் தலைமுடி

தகர்தூணுறு[ரு] வரு[று]

தேவ தரிசனம்!

தந்தீச்சுட ரொளிர்

தேஜோமயம்!

நிர்விசாரம் பெருகும்

விரிவெளிக் கதவருகாய்

இருகைப்புலிரோஜா சிரித்திருக்க

காற்றுக்கடிகாரம் கூறும்

நாளை படித்தாயிற்றென!

நிலவூறி யினிக்கும் நா!

நதியெல்லாம் நெஞ்சுள்ளாய்!

நட்டதழிந்தோட ஓட

விட்ட இடம் விடியும்!

சிறுகாற் பெருவளத்தான் ஆட்சியில்

செக்குமாடுயர்த்திய சிறகெங்கும்

பட்டொளி வீசிப் பறக்கும் காட்சி

காணப் போதுமோ கண்கோடி?!


[சமர்ப்பணம்: குட்டித்தோழனுக்கு]



32. மனவந்தனம்


பாதிக்கிணற்றின் மேல் அந்தராத்மா பேதலித்த நாழி

காலடி பதிந்த மரப்பாலமாய்

காலந்தப்பாது வந்தடைந்ததுன் வாழ்த்துமடல்!

சாகரங் கடந்த அகர இகரங்களில்

சஞ்சீவிப்புதர்கள் செழித்திருந்தன பக்கங்களில்.

எழுதிய, எழுத்துக்கோர்த்த ஏராளங் கூடு பாய்ந்து

காடு மலை கடல் கடந்து

வரியிடை வரி வலம்புரிக்காய் மீண்டும் மீண் டும்

முழுகி மூச்சுத்திணறி நீயலைந்த கதை யுரைக்கும்

மெய் யுயிரெழுத்துக்கள் மிக நிறைய.

கடந்து வந்த பகலிரவுகளில் அதிர்ந்துதிர்ந்தது

எண்ணிறந்தது போக

இன்னமும் கனிந்த சுடராய் கூடவரும் நீ.

இரண்டனுப்பி யென்னைப் புரந்த காருண்யம்

எண்ண எண்ண

மயிலிறகின் சுமையேறிய வண்ணம்.

அச்சிறும் போல்...

பாரந் தாங்கலாற்றாமல் பதில் மரியாதை செய்யப்

பதறும் மனது.

வேறென்ன தரலாகும் _

ஒரு கற்றுக்குட்டிக் கவிதையைத் தவிர?

[சமர்ப்பணம்: தேவிக்கு]                                                                           


33. பதிலாகும் கேள்விகள்


எங்கிருந்து பிராணவாயு இந்தக் கண்ணாடிக்

கூண்டுக்குள்

எனக் கேட்பவர்களுக்கு

எப்படிப் புரியவைப்பது

வானம் நாற்புறமுமான திறந்தவெளி அரங்கிது

என்பதை?


அதிரும் செவிப்பறைகள் வேறாக

உள்மரச் சலசலப்புகளை உணர்த்துவதெவ்வாறு?


மாறும் தாகத்து மனிதர்களுக்கு

என் நதிநீர் கானலாகக் காண்பதில்

என்ன வியப்பு?


தனிமைச்சிறைத் தாழ்வாரங்களாய் தட்டுப்படுவது

உப்பரிகையிலிருந்து தாழப் பார்க்க

உன்னத ராஜா பவனிவரும் உற்சவச் சாலையாக

தெளிவதென்றுமக்கு?


நான் நீயாக நீ நானாக

நிர்பந்தம் யார் ஆக்கியது?


நியமங்கள் ஒன்றாய் ஏன்

நிறம் பலவாயிருக்க...?



34. ஆகுதி


மனதி ஒளிப்பாய்ச்சலுக்கு முன்

முட்டி போட்டு நடக்கும் உடல்

ஓடான மாடாக நுரைதள்ள

உட்பரவும் காட்டுத்தீயில்

வெளியெல்லாம் வெளிச்சக்காளியாக்கி

வியப்பும் பயமும் வார்க்கும்

ஓங்கி உலகளந்த ஜ்வாலையாய்

விரிதலையாடச் சிரித்தது அந்த வரி:

தீக்குள் விரல் வைக்கும் சிரமம் தரலாகாதென்றா

எனக்குள் தீயை வைத்தாய் நந்தலாலா?!”

வரித்துச் சேர்த்தணைகும் பெருவிருப்பு

நெருப்பைப் படரும் பெருநெருப்பாய்...

ஆள்விழுங்கப் பார்க்கும் அடர்வெப்பம்.

சுவர் சித்திர படிமம் துரத்த

தூரம் போகிறேன்

உருக்குலையாமல் உலை புகுந்து மீளும்

தருணம் பார்த்தவாறு.



குறுங்கவிதைகள்

35.விடுகவிதை


ஒன்றிரண்டுமூன்றுநான்கு

ஐந்தொன்பதிருபதாங்கு

முக்கோடி முப்பத்து பூஜ்யம் சூழ

மூவேழுலகும் எட்டு மாறும்

வகுத்துப்பெருக்கிகூட்டிக்கழி

என்கணக்காகுமென்வழி



36. காணிநிலந் தாண்டி...


ஆறு கால்களும் எட்டு கைகளும் இருந்தால் போதும்

வாழ்வை நடந்து கைக்கொண்டு விட ஏலும் போலும்.

மறவாமல் இரு பாதை பிரியவேண்டும் பார்வை.

கண்ணிரண்டு கூட வேண்டும் பின்மண்டையில்.

விரல்கள் அதிகமாக, வாரக் கூடுமோ காலத்துகள்களை?

இரவல் மனம் இருபது  வேண்டும், ஒரு நாள்

இருபத்திநானூறு மணிநேரம் வேண்டும்...

இன்னும்.... இன்னென்னவும்... இன்னும்...



37.அடையாளம்


இந்தக் கைக்கடிகாரம்

நிச்சயம் என்னுடையதுதான்.

இன்றை நேற்றாக்கி நிற்கிறது.

என்றாலும், ஓரிரண்டு நிமிடங்கள்

அதிகமாயும்,

நேரங்காட்டுகிறது

மிகச்சரியாய்!

38.பறை

நானே வாள்சுழற்றி

நானே விழுந்துபட்டு

நானே அசோக பௌத்தனாய்

ஆங்கில மொகலரசர்களுமாகி

கால் மாற்றி நிற்பதாய் மாறி மாறி

வெற்றி தோல்வி பெற்றும் பெறாமலும்

வளரும் பெரும்போர் ஆளரவமற்று.

காற்றோடு கடிதமும் வீசுஜன்னல் களமாக.





39.தோற்றம்


காற்று வீசும்

சூரியவொளி வரும்.

மழைவெயிலுக்கு நிழலாய்

மேற்கூரை.

மனிதர்களுமுண்டு

சுற்றுப்புறத்தில்....

கதவும் சாளரமும் பக்கச்சுவர்களும்

தரைப்பரப்புமாய் _

வீடு போலவே இருக்கும் சிறை.













Wednesday, June 20, 2012

பட்டியலுக்கப்பால் பரவும் என் கவிதைவெளி சில பகிர்வுகள் _ ரிஷி


பட்டியலுக்கப்பால் பரவும் 

என் கவிதைவெளி


சில பகிர்வுகள்

_ ரிஷி

[1]


அலைமுகம் என்ற தலைப்பிட்ட என் முதல் தொகுப்பில் இடம்பெறும் என்னுரை [1.10.2002]யிலிருந்து....

சில நினைவுகூரல்கள்:

 அறிமுகம்:
இயற்பெயர்- லதா ராமகிருஷ்ணன். 80களிலிருந்து கவிதை எழுதிவருகிறார். பெரும்பாலான மாற்றிதழ்களில் இவர் கவிதைகள் வெளியாகியிருக்கின்றன. அநாமிகா என்ற பெயரில் சிறுகதைகளும், ரிஷி என்ற பெயரில் கவிதைகளும், ல.ரா என்ற பெயரில் கட்டுரைகளும்  எழுதிவருகிறார். மொழிபெயர்ப்புகளும் செய்வதுண்டு}

நன்றி:
80களிலிருந்து இதுகாறும் எனது கவிதைகளை வெளியிட்டுவரும் மாற்றிதழ்கள் மீட்சி, இனி, ஒரு, கனவு, யாதுமாகி, நிகழ், உன்னதம், புதுஎழுத்து, ஆரண்யம், சூர்யோதயா, காலச்சுவடு, காலக்ரமம், இங்கே-இன்று, நவீன விருட்சம், முன்றில், இந்தியா டுடே, கவிதாசரண்... மற்றும் விடுபட்டவை எல்லாவற்றிற்கும்.

ஒரு பிறவியில் பல பிறவிகள் வாழப்படுவதாய்த் தோன்றுகிறதுஇதில், கவிதை எழுதவேண்டிய தேவையை எப்பொழுது உணர்ந்தேன் என்று உறுதியாகச் சொல்லமுடியாமல் இருக்கிறது. கல்லூரி இலக்கியக் கூட்டங் களில், அலுவலகத் தோழர்கள் சார்பில் நடந்தேறும் இலக்கியக் கூட்டங்களில், சில மேடைக் கவியரங்கங்களில் கலந்துகொண்டு, தரப்பட்ட கருப்பொருள் அல்லது தலைப்புகளில் கவிதை வாசித்ததுண்டு.

சமூகத்தை முன்னிலைப்படுத்தி எழுதப்படும் கவிதைகளே இங்கெல்லாம் அதிகமான அளவு எதிர்பார்க்கப்பட்டது. அகவயமான கவிதைகளுக்கான தேவையை மனம் தொடர்ந்து உணர்ந்து வந்தாலும் தன்னைப்  பற்றிய சிந்த  னையே 'பூர்ஷூவா’த்தனமானதாக, ஒரு ‘சுயம்’ மறுக்கும்’ மனோபாவம்தான் சரியோ என்ற சஞ்சலம் மனதைச் சூழ்ந்திருந்த நேரம் அது. அதேசமயம், வறுமையைப் பற்றி எழுதுவதன் மூலமாக இல்லாதவர்களை இன்னொரு வகையான சுரண்டலுக்காளாக்குகிறோமோ, வறுமையை romanticize’ செய்கி றோமோ என்ற கிலேசமும் மனதில் கனமாக அழுத்திக்கொண் டிருந்தது. யதேச்சையாக கணையாழி பத்திரிகை கையில் கிடைக்க, அதிலிருந்த அகவய   கவிதைகள் மனதை ஆசுவாசப்படுத்தின. 1983 முதல் கணையாழியில் எனது சில கவிதைகள் வெளியாக ஆரம்பித்தன.அகவயத் தேவைகளுக்காக வே கவிதை எழுதுவது என்று மனதிற்குள் ஒரு தீர்மானம் வந்தது. கணையாழி ’முஸ்தஃபா’ பக்கத்தில் ‘இவர் கவிதையில் ஒரு பொறி தெரிகிறது’ என்று எழுதப்பட்டிருந்ததைப் படித்தபோதுதான் எத்தனை சந்தோஷம்! அது தொடங்கி மற்ற சிறு பத்திரிகைகளின் பரிச்சயம் ஆரம்பமாகி இன்றுவரை தொடர்கிறது.

நல்லதோ அல்லதோ  நெட்டித்தள்ளும் காலவோட்டத்தில் சிறு பொழுது நம்மை உறையவைக்கும் கனக்குமிழ்களைச் சிற்பமாகச் செதுக்கப்பர்ர்க்கும், அதன் மூலம் வாழ்க்கையை நீட்டித்துக் கொள்ளப் பார்க்கும் ஒரு விழைவும் யத்தனமும் என் கவிதைகளை வழிநடத்துகின்றன. வாழ்க்கையின் சில வலி கூடிய கணங்களுக்கு வடிகால் தேடியும், சில வந்தனத்திற்குரிய, வரப்பிரசாத கணங்களை நிரந்தரமாக்கிக்கொள்ளும் விழைவிலுமாய் கவிதைகள் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன். நானூறு பக்கப் புதினத்தை நாலு வரிகளில் அல் லது நாற்பது வரிகளில் சொல்லிவிட முடிகின்ற கவிதையின் வீச்சு என்னை சதா சர்வகாலமும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியிருக்கிறது. கவிதையை எழுத ஆரம்பிக் கும்போது அது நாலு வரிக் கவிதையாகப் போகிறதா, நாற்பது வரிக் கவிதை யாகப்போகிறதா என்று நமக்கே தெரியாத நிலை. எத்தனை முறை சொன் னாலும் சொல்லித் தீராத விஷயங்களாய் சில உள்ளுக்குள் அபூர்வ ஆலா பனையாய் ரீங்கரித்துக்கொண்டே இருக்கின்றன. கவிதையின் ஆரம்பம் முதல் முடிவு வரை பிரக்ஞாபூர்வமாகவே இயங்குகிறேன் என்றாலும் பாசாங் கில்லாமலும் இயங்குவதை இலக்காகக் கொண்டிருக்கிறேன்.

என்னைப் பொறுத்தவரை எளியார், வலியார் என்ற இரு பிரதானப் பிரிவுகளே உலகில் உள்ளன. இதில், பெண்களெல்லோரையும் அடக்கப்பட்டவர்கள், ஒடுக்கப்பட்டவர்கள் என்பதாய் ஒற்றை மொந்தையாக்கி ஒரு குடையின் கீழ் கொண்டுவந்து வைப்பது  நிறைய நேரங்களில் அவர்களது தனிமனித அடையாளமழிப்பதாகி விடுகிறது. தன்னைப் பற்றிய ஒரு கழிவிரக்கத்தை அவர்களுக்குள் திணிப்பதோடு தன்னுடைய பொறுப்பேற்பையும் பல நேரங் களில் தட்டிக்கழிக்கச் செய்துவிடுகிறது. கவித்துவ ரீதியாய் இத்தகைய பகுப்பு சாதாரணமானவர்களுக்கும் சலுகைகூடிய வழியில் ஒரு அடையாளத்தையும், அங்கீகாரத்தையும் அளிப்பதாகிவிடுகிறது. இன்னொரு வகையில் மறுபடியும் பெண்ணை பிரதான நீரோட்டத்திலிருந்து விலக்கி விளிம்படுத்த நிலைக்குத் தள்ளுகிறது. இது போக, பெண் புரவலர்களாகத் தங்களை முன்னிலைப் படுத்திக்கொள்ள முயல்வோருக்கு ஒரு மேடையமைத்துக் கொடுக் கிறது. பெண் எழுதும் கவிதையில் பால்பேதம் சார் புலம்பலும், பிரசவ வாடையும், பாலுணர்வுப் பீறிடலும், அன்னபிற கருப்பொருட்களே இடம்பெறவேண்டும் என்பதான வரையறைகளை பிறர் வகுத்துத்தர வழியமைக்கிறது. கவிஞரின் மனப்பண்பு அர்த்த நாரீஸ்வரமாக அல்லது அரவானியமாக இருக்கவேண்டும் என்பது என் எதிர்பார்ப்பும், அப்படித்தான் இருக்கும் என்பது என் நம்பிக்கையு மாதலால் என் கவிதைகளுக்கான இடமும் அங்கீகாரமும் அவற்றின் தரத்தின் அடிப்படையில் எனக்குக் கிடைக்கவேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் ‘ரிஷி’ என்ற புனைபெயரில் எழுத ஆரம்பித்தேன்.

பாலுணர்வையும் பாலுறவையும் பற்றிக் கவிதை எழுதுவதுகூட சுலபம். ஆனால், மனதின் அழுக்காறுகளை, பகைமையுணர்வை, நபும்சகத்தனங்களை அம்பலமாக்குவதுதான் அசாத்தியம் என்று தோன்றுகிறது.

என்னைத் தாண்டி நான் வாழ்வது என்பது என்னால் நினைத்துப் பார்க்க முடி யாத ஒன்று என்பதாலும், என் கவிதைகளை இந்த உலகில் அனாதையாக விட்டுச்செல்லக் கூடாது என்ற ஒருவித இறுகிய பிணைப்புணர்வினாலும் இதுநாள் வரை என் கவிதை களைத் தொகுப்பாக வெளியிடுவதில்லை என்பதில் உறுதியாக இருந்தேன்.

பல்வேறு காலகட்டங்களில் தொகுப்பாகக் கொண்டுவரச்சொல்லி வலியுறுத்திய தோழர்களை தோழர்களை இன்று நெகிழ்வோடு நினைவுகூரத் தோன்றுகிறது. நிகழ் ஆசிரியர் கோவை ஞானி என் கவிதைகளை தொகுப்பாக்க விரும்பி முன்வந்தபோது வேண்டாமென்று சொல்லி விட்டேன். முன்றில் பத்திரிகையை நடத்திவந்த அரங்கநாதன் சாரும், அவர் மகன் குமாரும் கூட வெளியிட முன்வந்ததாக நினைவு.

என்னுடைய கவிதைகளைப் பிரசுரித்த சிறுபத்திரிகைத் தோழர்கள் பாரை இன்றுவரை நான் பார்த்ததில்லை. என் கவிதைகளை, அவற்றிலிருந்த ஏதோ சில பொருட்படுத்தத்தக்க அம்சங் களுக்காய் தொடர்ந்து பிரசுரித்துவரும் அவர்களுக்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகளைத் தெரி வித்துக் கொள்கிறேன்.

சிறு பத்திரிகையில் நம் கவிதையொன்று பிரசுரமாகக் கண்டு வரவாகும் ஆனந்தமும், அதில் அச்சுப்பிழைகள் இருப்பின் அவை தரும் வலியும் ரூபாய்-டாலருக்கு அப்பாற்பட்ட வரவு -செலவுக் கணக்கு!

வலுக்கட்டாயமாக எதையும் எழுதியதில்லை. எழுதத் தோன்றும்போது, சில அகவயக் காரணிகளால் எழுதத் தூண்டப்படும்போது, அதற்கான காலமும், இடமும் அமையும்போது எழுதுகிறேன். இந்த பாணியில்தான் எழுதவேண்டும் என்று முன் நிபந்தனை எதுவும் எனக்கு நானே விதித்துக்கொண்டதில்லை. அந்த சமயத்தில் எடுத்துக்கொண்ட விஷயத்திற்கு அதனளவில் கூடிவரும் நடையில் எழுதுகிறேன். சில சமயம் மொழிரீதியான பரிசோதனை முயற்சிக ளிலும் இறங்குவதுண்டு. இவற்றில் வெற்றி-தோல்விகள் பப்பாதி என்பதாய் உணர்கிறேன்.

எந்தவகையான ‘பின்பக்க’க் கதவின் வழியாகவும் நுழைந்து கவிதையுலகில் எனக்கொரு இடத்தை ‘குறுக்குவழி’யில் சுலபமாகத் தேடிக்கொள்ள முயன்ற தில்லை. யார் தயவிலும் என் கவிதைகளை ஏற்றிப்பிடிக்க முயன்றதில்லை. ஒருநாளும் கவிதையை உலகாயுத ஆதாயமெதையோ பெறுவதற்கான கருவி யாக, படிக்கல்லாகப் பயன்படுத்தியதில்லை என்பது ஒரு கவிஞனாகவும், மனிதனாகவும் என்னைப் பற்றி நான் நிறைவாக உணரும் விஷயங்கள்.

வழக்கம்போலவே, ‘ஒரு வாசகனாக’ எனக்குத் திருப்தியளிக்காத என் கவிதை களையும் இந்தத் தொகுப்பில் இடம்பெறச் செய்துள்ளேன். வாசகன் என்ற சொல்லை ஒற்றைப் பரிமாண வரையறைக்குள் எதற்கு அடைக்கவேண்டும்?

என் கவிதைகளை தொகுப்பாக்கி வெளியிட முன்வந்த கலைஞன் பதிப்பகத்தாருக்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகளைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

சிறுபத்திரிகையுலகம் என்ற ஒரு ‘வெளி’ இல்லாவிடில் கவிதை வழியான வடிகாலும், நிவார ணமும் குமிழ்ச்சிற்பத் தருணங்களும் எனக்கு வாய்க்க வழியில்லாமல் போயிருக்கும். எனவே, எனது இந்த முதல் கவிதைத்தொகுப்பை சிறுபத்திரிகையுலகிற்கு சமர்ப்பணமாக்கியுள்ளேன்.

[இன்னுமுண்டு]



பட்டியலுக்கப்பால் பரவும் 

என் கவிதைவெளி - 2


காலத்தின் சில தோற்றநிலைகள் என்ற தலைப்பிட்டு காவ்யா பதிப்பக வெளியீடாக 2005இல் வெளியான என்னுடைய நான்காவது கவிதைத் தொகுப்பிற்கு எழுதியது

சொல்லவேண்டிய சில...

காலாதிகாலம் குடுவைக்குள்ளிருந்து வரும்
பூதம்.
மூச்சுத்திணறி விழி பிதுங்கி
வெளிவந்தாக வேண்டிய நாளின்
நிலநடுக்கங்களை
நன்றாக உணர முடியும் அதன்
நானூறு மனங்களால்.
முதலில் தகரும் குடுவையின்
உறுதியை
அறுதியிட்டபடி நகரும்
பகலிரவுகள்.
பாவம் பூதம்குடுவைகாலம்நான்
நீ யாவும்....


நானே குடுவையாய், நானே பூதமாய், எதுவோ தகர்ந்து,  எதுவோ விடுதலையாகி எழுதப்படும் என் கவிதைகளில் எதிரொலிப்பதும் பிரதிபலிப்பதும் ஒரு மனமா? நானூறு மனங்களா? எல்லாம் என்னுடையவையாஒரு மனதின் கிளைகளோ,  வெவ்வேறு மனங்களின் கூட்டிணைவோ  _  கவிதையை எழுதிமுடித்த பின் எதையும் தெளிவாக வரையறுத்துச் சொல்ல இயலவில்லை. கவிதையை  அபோத’ நிலையில் எழுதுகிறேன் என்பதல்ல. முழுப் பிரக்ஞையோடு தான் எழுது கிறேன்.ஆனால், அந்தப் பிரக்ஞைநம்முடைய பொதுவான பிரக்ஞையிலிருந்து ஏதோ  ஒரு விதத்தில் துல்லியமாக வேறுபட்டிருக்கிறது என்று தோன்றுகிறது. அதனால்தானோ என்னவோ, என் கவிதையை நானும் ஒரு வாசகராகவே படிக்கும் தருணங்களே அதிகம்.

ஒரு விஷயம் அல்லது உணர்வு பூதமாக மனதில் அடைபட்டு மூச்சுத்திணறலை அதிகரித்துக் கொண்டேபோகும்போது அதை எப்படியாவது வெளியேற்றிவிட வேண்டிய அவசரத்தேவையை மனம் அழுத்தமாய் உணர்ந்து அதன்விளைவாய் கவிதை எழுதப்படுகிறது. அல்லதுஓர் உணர் வின் தாக்கத்தில் நாமே பூதமாகி விசுவ ரூபமெடுக்கிறோம் கவிதையில். அல்லதுநானாகியஎனதாகிய இந்த அன்பிற்குரிய பூதம் அத்தனை ஆனந்தமாய்  பீறிட்டு வெளியேறி குமிழ்களை யும்வானவிற்களையும் தன் மொழியால்,  தீண்டலால்,  நிரந்தரமாக்கிக் கொண்டே போகிறது. அதாவதுபோக முயற்சிக்கிறது. அப்படிச் செய்வதன் மூலம் அதனுடைய  பூதகணங்களும்,  குணங்களும்கூட   தாற்காலிகத்தைத் தாண்டிய அடுக்கில் இடம்பிடிக்கின்றன. மேலும்மிகத் தனியாக இந்த பூதம் ஒரு சுமைதாங்கிக் கல்மேல் அமர்ந்துகொண்டு வேறொரு பூதத்தின் வரவைத் தனக்குள்ளிருந்தே எதிர்நோக்கியும்தனக்குள் தானே பழையபடி புகுந்து கொண்டும் கவிதையாய் காலங்கழித்துவருகிறது.

நுண்கணங்களின்  கணக்கெடுப்பே கவிதை என்று சொல்லத்தோன்றுகிறது.   யாராலும்  திட்ட வட்டமாய் எண்ணிச் சொல்ல முடியாத ஒன்றைஉணர்வார்த்தமாய் வகை பிரித்துஅவற்றின் உள் கட்டுமானங்களையும் பகுத்துக்காட்ட மனம் மேற்கொள்ளும்  காலத்திற்குமான பிரயத் தனமே கவிதை. இந்த முயற்சியின் வழி புதிய கருத்துருவாக்கங்கள் சில இயல்பாய் வரவாக லாம். ஆனால்கருத்துருவாக்கங்கள் மட்டுமல்ல  கவிதை. அரூபக்கவிதைகள் என்று எள்ளி நகையாடப்பட வேண்டியவையல்ல. அவை ஒரு மனதின் வழித்தடங்களை முன்வைக் கின்றன. தூலமாக இருப்பவர் கவிஞர் என்னும்போது அவர் எழுதும் கவிதைகள் எப்படி அரூபக் கவிதை களாகி விட முடியும்?

என் கவிதைகள் காலங்கடந்து வாழுமா என்பது பற்றி எனக்கு அக்கறையில்லை. என் காலத் திலேயே அவை பேசப்படுமா என்பதும் எனக்கு ஒரு பொருட்டில்லை.எழுதுவதில் கிடைக்கும் மனநிறைவும்,வலி நிவாரணமும்கலைடாஸ்கோப் காட்சிகளுமே பிரதானம். தனிஆவர்த்தனமே  சேர்ந்திசையாகவும் ஒலிப்பதை என் சக-கவிஞர்கள் பலருடைய கவிதைகளில் உய்த்துணர்ந் திருக்கிறேன். அப்படி என் தனி ஆவர்த்தனமும்  ஒருவேளை சேர்ந்திசையாகலாம்.






Monday, June 18, 2012

CAME THOMAS _ CHAPTER 2


CAME THOMAS

A Novel in Thamizh by KA.NAA.SUBRAMANIAN
 Translated into English by Latha Ramakrishnan

CHAPTER [2]


1. Thiruvalluvar (Tamilதிருவள்ளுவர்Tiruvaḷḷuvar ?)was a celebrated   Tamil poet and philosopher [1] whose contribution to Tamil literature is the Thirukkural, a work on ethics. Thiruvalluvar  is thought to have lived sometime between the 2nd century BC and the 8th century AD.This estimate is based on linguistic analysis of his writings, as there is no archaeological evidence for when he lived.He is sometimes also called Theiva Pulavar ("Divine Poet"), Valluvar,   Poyya mozhi  PulavarSenna Pothar, or Gnana Vettiyan.

2. Thomas the Apostle, also called Doubting Thomas  or  Didymus (meaning "Twin," as does "Thomas" inAramaic") was one of the Twelve Apostles of Jesus. He is best known for questioning Jesus' resurrection when first told of it, then proclaiming "My Lord and my God" on seeing Jesus in  John 20:28. He was perhaps the only Apostle who went out side the Roman Empireto preach the Gospel. He is also belie ved to have crossed the largest area, which includes the  Parthian Empire and India.

3. Ka. Naa. Subramanyam (b. 31 January 1912 - d. 18 Dec ember 1988)[1] was a Tamil writer and critic from Tamil Nadu,  India. He is also popularly known by his Tamil initials as  Ka..Naa.Su. Subramaniam was born in Valangaiman  in  Thanjavur District. His first noted published work was the novel Poithevu (1946). He also wrote poems using the pseu donym Mayan. He published many literary journals like  Ilakkiya vattamSooravali and Chandraodayam. He became a literary critic in the 1950s. His reviews first appeared in the magazines Swadesamitran and Saraswathi. In 1965, he moved to New Delhi and started writing articles for English language newspapers. For the next twenty years he lived in Delhi and moved back to Chennai only in 1985. In 1986, he was awarded the Sahitya Akademi Award for Tamil for his literary criticism Ilakkiyathukku oru Iyakkam (lit. A Movement for Literature). Pondicherry University made him an honorary professor. He died in 1988. The Government of Tamil Nadu nationalised his works in 2006.
 [*courtesy: wikipedia]
 ___________________________________________________________________________________________

I] down memory lane….

ON TRANSLATING KA.NAA.SU’S NOVEL THOMAS VANDHAAR  INTO  ENGLISH, UNDER THE TITLE 
_‘CAME THOMAS’
latha ramakrishnan

I am never good at undertaking ‘down memory lane’ journeys. And, twenty years is a long time. Still, a few reminiscences about this book seem inevitable…

Two or three years before his demise, in December 1988, veteran writer Ka.Naa.Subramaniam had come to Chennai and was living in Mylapore, with a failing eye-sight. Learning this I wrote a card to him saying that I would consider it an honour to be of some help to his literary activities. Shortly afterwards I met him and started going to his place almost everyday. I was one of the few who could read his handwriting (it would be too small but so neatly aligned with no corrections, addition, deletion etc.) and so was able to be of some help to him. I could feel a sense of peace in his presence.

When he asked me to translate into Tamil his novel ‘Avadhuthar’, originally written in English by him I thought he was kind of evaluating my literary capabilities and nothing more than that. But, he did get my translation published. So, when he asked me to translate his poignant novel ‘Thomas Vandhaar’ into English I set out to do it in right earnest.

Sad indeed that when I was half way through the translation assignment, Ka.Naa.Su breathed his last. Nevertheless, I finished translating Thomas Vandhaar, giving it the title ‘Came Thomas’, in the next six months. And, when his wife left for Delhi I gave my typed manuscript to her, thinking that in Delhi the prospects for its publication would be far better.

Nothing happened in the next twenty years for which no use blaming any body, including my own self. Recently, when I came to know that writer Ka.Naa.Su’s books and works were handed over to Kalachuvadu for preser vation, I contacted the son-in-law of Ka.Naa.Su, Mr.A.R.Venkatachalapathy and the head office of Kalachuvadu in Nagarcoil asking for my manuscript. They made arrangements for the manuscript to reach me within a month for which I genuinely thank them.

Seeing my manuscript, the white-sheets having turned grey and brown, after almost two decades, with the covering letter written by me, in fact, I experie nced an eerie feeling, to say the least.

We can perceive a general trend around us, the ‘in-thing’ so to say, whereby if one echoes our views he/she is hailed and approved of, and, if not, abused and subjected to class-based and caste-based castigation. But, Ka.Naa.Su belonged to that clan of writers who write what they feel right no matter whether they get accolades or brickbats and who would never be the mouth-piece of any particular individual or group.

When this novel was serialized in a small magazine for several months it gave considerable food for thought. I sincerely hope that this English version of it would also prove that poignant. Whatever be the merits of this translation of mine, they truly belong to Ka.Naa.Su and the lapses are entirely mine. Hope they are few.

There are a round 25 chapters in this novel, comprising some 230 pages. I would be uploading my English rendering of this novel chapterwise in this blogspot of mine once in every week. I sincerely wish to have my English rendering of this very thought-provoking novel published in a book form. I sincerely hope that there won't be any need for me to remind anyone that though writer Ka.Na.Su's works are nationalized my English translation of his Thamizh novel 'Thomas Vandhaar[Came Thomas] is not!

Regards,

Latha ramakrishnan


Chapter 2

My name is Vadhoolan.

Many a time have I wondered as to why I was named Vadhoolan and called so. There are also those who address me as Vadhoolaa, Vaadhoo and ‘Thambi’ and so on.

I do not like this name in any form. There was one called Vadhoola Maharishi. That I have come in that lineage is one reason.  Whether any such person called Vadhoola Maharishi really existed – that itself is not known. As far as I know, nowhere in Vedas, Upanishads or in any proven and accepted origins[rishimoolangal] we come across any such name. but, father says that as I have come in this lineage he has given me this name. my father is not at all sensible, I think.

By now you would have guessed that I am born a Brahmin. That those who make much ado about Gothram, lineage and all are mostly Brahmins, is  known fact to all.

Many a seer and others have asked the question whether ‘Brahminicality’ comes by mere birth tself. Those great sages, born of Upanishads, the Jain Munipangas called Men of Religion and Theerthangaas, Gauthama Buddha have all asked this question and given various answers.

I asked father. There came no answer from him  to this query. Anger alone erupted. I can’t regard him as a Brahmin. When this being the case, how can I regard myself as one..?

“Hei you, why are you thus roaming around with all and s undry, leaving off the learning and chanting of Vedas? How are you going to earn a good name in this world and live?”, - so asks my father in response.

When he says that I wander in the company of all and sundry, I know who he has in mind.

In the vicinity I have only one dear friend. It is said that he is born of some ‘low-caste’. Like my name is given to me after my ‘gothram’ he is also given his name after his caste and creed. Except him, I have no other close companion. Being and chatting with him, as if observing as to how many varieties of human forms and faces are there in people, going around the market-place, bazaar-road, places inhabited by human species has become almost a full-time job for the past two or three years. I derive a sense of satisfaction out of this.

How come such a friendship and bondage has come into being, is indeed a surprise even to my own self. He, this Valluvan, is five or six years elder to me. As for me, I am a complete stranger when it comes to Learning. Somehow I would recite by heart those manthras and slokas taught by father, rhythmically.  Don’t know their meanings. But, somehow, all the manthras and slokas are known to Valluvan. Not only that, he knows their meanings too. When I told this to my father, do you know what he said? “Scoundrel, sinner he is, learning manthras and Sanskrit slokas. Is he telling their meanings too? He is bound to go astray. And you, who have joined hands with him will also follow suit”, said he.

I have no wish to become ‘something’ in father’s interpretation of those terms. Not worrying about this, I am roaming around, with Valluvan.

When we two go along the streets, if someone happens to see us they take only him to be a Brahmin and me as a no-Brahmin. I have no regrets at this. In fact, with his knowledge, humility, mental-strength and good habits, I too consider and regard Valluvan as a true Brahmin! Valluvan never uses the term ‘Brahmin’. He would say ‘Andhanan’. Only he who, not by birth but through his conduct, is a noble soul, is Andhanan – says my  good friend.

That my grandfather never deviated from the path of Virtue and Morality, they say. I do not know that. But, my father is an amoral person in all aspects. Particularly, in his lust for another man’s woman, he has no equal at all. Indeed there is some magic in him which lures wives of other men.

Some men who didn’t fear this power of his – the husbands of some of the women lured by him – had given him sound thrashing too, to weaken his alluring effect. My father’s mother – even while being in her death-bed, called me and, before her life-breath stopped, said: “don’t go astray like your father, Vaadhoolaa….this is my only prayer…”

What for people are born? Why do they die?

I asked my father.
“who can say ‘why’ and ‘what’? we should never ask why. Fate. God has destined so” – replied father.

The next day I asked Valluvan the same question. “Man starts moving towards Death right from the moment he is born. We refer to Utility[Use] and Time, as Time. We should live our Life, not feeling sad whenever Death confronts us. The use of your Birth need not be known to others.there is no necessity that it should be known to you”.

In a way this was also an unsatisfactory answer only. For the query ‘why’ there was no answer. But, it seemed to give, to some extent, the meaning of both Birth and Death.

“My father says it is fate” – said I.

“True, there is that thing called Fate too.  It is fate that decides the quality and course of Life, quality of Death and that which goes beyod Death”, said Valluvan.

I always think that my friend Valluvan lives in a world which is built extensively of words, where nothing else is real. If he begins to converse, sweet beautiful words come out of him. All those words are familiar too. Apart from Sanskrit slokas and manthraas, the language of Thamizh too comes to Valluvan in a spontaneous and beautiful manner. Where did he learn? When? I asked him directly.

Easily, without getting angry, he answered. “Thamizh comes to me by constantly listening and hearing my mother speak. I learnt Sanskrit from Aaladhi Naayanaar. From the jewish merchant Ezekial who has come to stay in Mylapore I am learning about the language Hebrew and the people’s habits and behaviour. I am now going to Ezekial’s house only. If you want you can also come”.

To Ezekial’s house? Will they allow Valluvan to enter into the brand new mansion? I had stood facing it, gazing at it with awe and wonder. A huge, brand new bungalow. During day time its entrance would always be crowded with people going in and coming out of the mansion.

At the gates, there are always some four or five ‘vasthaadhs’[men of gigantic built] standing, guarding the palatial building. Goods and articles from very many a land, costing too high, are forever brought to the bungalow and taken out of it. At least one half of those boats which come sailing in the Sea for fifteen to thirty ‘Naazhigai’ a day and stand in a row providing a pleasing sight are said to belong to Ezekiel. I have heard them say that some two or three ships which would stand there with the anchor laid and start sailing with their sail spread that push them forward with the help of the wind also belonged to him.

There has spread a rumour in our locality that, for all  these affluence he is comparatively a new-comer to this land and to the filed of business and that when he came here he had but only a little money with him and that, with the help of kith and kin and fellow Hebrews in various countries he bought and sold things, earning profits and thus, within  a year he had become a millionaire. When he came he had come alone only. But now he has a family. He has got two sons and three daughters. I know that the girls with their large eyes and sharp nose look very beautiful, and, the two sons, tall and with looks and activities that are peculiar to the Hebrews are slowly turning into big-shots in our place.   One son’s – the eldest _ name is David. Don’t know the name of the second son. Likewise, I know the name of one of the daughters. The youngest called Miriam is very brave. Without any reservation or hesitation as to what to speak to whom she would easily pick up a conversation with almost anyone. In this area, women driving a vehicle is a very common sight. Tying two horses, as is the existing fashion of our place, in the cart when she was going alone one day, to bring someone from somewhere, the local thug called Maadan, thinking that a sixteen year old girl, being alone was a good chance not to be missed, blocked the way and had said something, it seems. Whether Miriam could understand his Thamizh or not – she could interpret the motive behind his action. She brought him down with the help of the horse-ship and beat him black and blue, leaving him bleeding all over. There was none in our place who didn’t praise her for her courage. This incident had earned Ezekial more name and fame than all his wealth could ever hope to offer him. The title like tag that he is Miriam’s father has enhanced his pride and glory.

Significantly, wherever and on whatever occasion Vaadhoolan, i.e., me, happens to see the girl called Miriam, his heart-beats would gain momentum. There arises in me a different kind of momentum of the heartbeats when I see Valluvan’s wife Vasuki. Vasuki cannot be compared with Miriam and called beautiful. But then, she is endowed with the skill of creating and preserving peace in her countenance, eyes, words and her surroundings. It seemed to me that in the same way, but as against that, there is that a magic in Mirium to turn the atmosphere charged.

I don’t know whether such feelings are there in me alone. If asked, Valluvan would answer, but, somehow I felt shy of asking.

That there never could arise any occasion which would in some way bring together Miriam and myself, is known to me in all certainty. I am a very poor Brahmin boy. Not even having the academic qualification and knowledge    required for one to claim himself a Brahmin. Miriam is from an alien land. A girl with different habits and unorthodox practices, i.e., in our view.  Further, one who belongs to a rich household. Enough if hse just moves her little finger – there would be thousand young men following her footsteps.

Yet, I cannot help thinking that she did notice me on one or two occasions. And, it seems that it is something that gives me satisfaction.

The other day – recently only – what did Valluvan say?

‘Does love have bolt that shuts one out? Can it be true? Is my quickening heart beats, Love?” I myself cannot say for sure.

Now my friend asks me to go with him to the mansion where Miriam is. Will it bring about a new beginning? Will it indeed happen?”, - Desire urges me.

But, I am afraid too. It so happens that doing something and so being misundewrstood and so forced to face humiliation – how to face such a situation? True, Brahmins are to some extent brave people only, having the heart to carry out a job without fearing anything. To that extent I am also a Brahmin. Further, Valluvan is also there… Can cpe with the situation…

“May I also come with you?”, I asked Valluvan.

“Who said that you shouldn’t ? if someone says so I will tackle it. If you want to come, come. Disbelieving the stranger is deep-rooted in us. But, Ezekial is no stranger. For, some people, especially for some individuals there is the quality which makes them one with any place and the native of any land and atmosphere. Such persons look familiar amidst any people and in one and all surroundings. In Hebrews – they call themselves Jews – this endearing quality is a little more striking. And, in Ezekial it is especially significant”, said Valluvan.

“Have you talked to that chap?” – asked I.

“With that chap? No, it is wrong. He is very much an elderly person in age. Very much experienced. So, I can think of him only as ‘that gentleman’. Not only with him; but also with his wife, daughters, sons and the servants I haven’t spoken… in this place it is this family that I consider most affectionate and they are real friends and well-wishers.”

“I can’t help feeling somewhat embarrassed”, said I.

“lLast Sunday when I was in their house, Ezekial’s third daughter addressed me as your friend and even enquired after you?”

“Is it? She enquired? Really? So, they have that much freedom for women?”, asked I, greatly surprised.

“The way you have learnt what her name is, she has learnt yours. But, don’t do anything foolishly. She is a highly liberated girl, having a mind and vitality of her own. The way she questions me regarding v arious things are proof enough to show how deep she has though of and has a knowledge of very many things. Sometime I would struggle to answer her queries”, - said Valluvan.

“Is she very much educated?”

“Not Education as such. Some have the capacity to think and contemplate. For the educated, the ‘well’ within springs further and further. But, it happens only some times. for many, Education turns out to be the ‘stagnant-point’ of thinking. Also, there are several uneducated men who can think… once upon a time I myself gad been ignorant of alphabets, remember?” _ said Valluvan.

“But, you have learnt many a thing through listening to others”, I exclaimed. “ I will not accept that you were ever an illiterate even if you did not know reading and writing. I too am an illiterate only. But, I do not possess your…”

“ _ the fact that you have lack of confidence in your own self can become the foundation of your progress… you know.. it can act as a stepping stone to your success. Learning depends on things like Where, in Which place one gets it, What one gets out of Whom etc. we should keep contemplating on all that which we see and hear”.


*******