ஃபேஸ்புக் டைம்லைன் என்னும் நிலைக்கண்ணாடியும் நாடகமேடையும்

 ஃபேஸ்புக் டைம்லைன் என்னும்

நிலைக்கண்ணாடியும் நாடகமேடையும்

‘ரிஷி’

(லதா ராமகிருஷ்ணன்)

மிகை ஒப்பனை வரிகளின் உதவியுடன்

தன்னை அலங்கரித்துக்கொள்ள ஆரம்பித்தவர்

பெண்ணெனில் ஒரு பட்டாம்பூச்சியைத் தன் காதோரக் கூந்தலில் செருகிக்கொள்கிறார்

ஆணெனில் அதைத் தன் சட்டைப்பையில் சொருகிக்கொள்கிறார்.

பட்டாம்பூச்சி படபடவென சிறகுகளை பயத்தில் அடித்துக்கொள்வதைப் பார்த்து

ரத்தக்கண்ணீர் வடிப்பவர்

பெண்ணெனில் ஒரு சோகப்பாட்டு பாடுகிறார்.

ஆணெனில் கண்ணீரை அடக்கிக்கொள்ள உதடுகளும் தாடையும் இறுக

தலைகுனிந்து அமர்ந்தபடியிருக்கிறார்.

பெண்ணோ ஆணோ துயரத்திலாழ்ந்திருக்கும்போது தம் முகம் கோணலாகக்காணப்படவில்லையே என்ற கவலை இருவருக்குமே இருப்பது இயல்புதானே...

அந்த ஆணும் பெண்ணும் ஆளுக்கொரு கவிஞரை மறவாமல் இரண்டுநாட்களுக்கு ஒருமுறை நினைவுகூர்கிறார்கள்.

பெண் என்றால் ஆணையும் ஆண் என்றால் பெண்ணையும்

அதிகம் நினைவுகூர்வதும் இயல்புதானே

நினைவுகூரப்படுபவர் அகில உலகம் அறிந்தவராக இருப்பதும் ஆறே ஆறு பேர் அறிந்தவராக இருப்பதும் அந்தந்த நேரத்துத் தேவையைப் பொறுத்தது

நினைவுகூரப்படுபவர் நினைவுகூரப்படுவதாலேயே அதிகம் நினைவுகூரப்படுபவராகி அதற்கான நன்றியுணர்வில் நிர்க்கதியாகி நிற்கும் தோற்றத்தை நிலைக்கண்ணாடி பிரதிபலிக்க

தாம் ஏற்கும் பாத்திரம் அதுவேயாகிய நடை யுடை பாவனையுடன்

மேடையேறிச் செல்கிறார். மணியடிக்கிறது. மேலேறிச் செல்கிறது திரை.

காலவரையற்ற நாடகம் நடந்துகொண்டிருக்கிறது.