மீண்டும் மணிமேகலை! - (நாடகம்)

மீண்டும் மணிமேகலை !(நாடகம்)

எழுதியவர் : லதா ராமகிருஷ்ணன்

(* தோழர் வெளி ரங்கராஜனுடைய மணிமேகலை நாடகம் பார்த்த பாதிப்பில் எழுதப்பட்ட நாடகம் இது. அந்த நாடகத்தின் இறுதியில் மணிமேகலை மேடையிலிருந்து கீழிறங்கி பாவையாளர்கள் சிலருக்கு அட்சயபாத்திரத்திலிருந்து உணவளித்துக்கொண்டே போனாள். என்னிடம் வந்த அவளிடம் ஒரு willing suspension of disbelief மனநிலையில் உணவு வாங்கிக்கொண்ட தருணத்தில் இந்த நாடகத்தின் விதை மனதில் என்னையுமறியாமல் ஊன்றப்பட்டிருக்கக் கூடும். முதலில் ஆங்கிலத்தில் MANIMEKALAI ON THE MOVE என்ற தலைப்பில் எழுதி MUSE INDIA என்ற இணைய இதழில் வெளியானது. பின், சென்னையிலிருந்து வெளியாகும் புதுப்புனல் என்ற மாத இதழில் அக்டோபர் 2009 இதழில் நானே தமிழில் மொழிபெயர்த்த இந்தத் தமிழ்வடிவம் இடம்பெற்றது.

காட்சி – 1

இடம்: மங்கலான ஒளியூட்டப்பட்டிருக்கும் அரங்க. வரிசையாக இருக்கைகள் அமைந்துள்ளன. சன்னமான மெல்லிய இசையிழைகள் அரங்கில மிதந்துகொண் டிருக்கின்றன.

கதாபாத்திரங்கள்: மணிமேகலை, நிகழினி மற்றும் பார்வையாளர்கள்
( திரு.வெளி ரங்கராஜன் இயக்கத்தில் உருவான மணிமேகலை நாடகத்தின் கடைசிப் பகுதி மேடையில் நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கிறது.. பிரதான பெண் பாத்திரமான மணிமேகலை, ஒரு அழகிய இளம்பெண், அழியாப் புகழ் பெற்ற தமிழ் காப்பியமான சிலப்பதிகாரத்தின் கதாநாயகன் தன் மனதைப் பறிகொடுத்த மாதவியின் மகள் ஒரு துறவியின் உடையில் காட்சியளிக்கிறாள். அவள் உலக இன்பங்களுக்காகவும், புலனின்பக் கிளர்ச்சிகளுக்காகவும் தன் மனதை ஏங்கவிடலாகாது என்றும், மாறாக, மானுடம் பயனுற சேவை செய்வதிலே தன் மனதை ஒருமுகப்படுத்தவேண்டுமென்றும் கூறி அவளுடைய கையில் மணிமேகலா தெய்வம் சற்று முன்பு கொடுத்திருந்த அட்சயபாத்திரத்தை ஏந்திக் கொண்டிருக்கிறாள். அந்த தெய்வாம்சம் பொருந்திய பாத்திரத்தின் உதவியோடு அவள் எத்தனை பேருக்குத் தன்னால் உதவ முடியுமோ அத்தனை பேருக்குப் பசிப்பிணியைத் தீர்த்து உதவிபுரிய வேண்டும் என்பது மணிமேகலா தெய்வத்தின் கட்டளை.

மேடையில் சிலருக்கு அந்தப் பாத்திரத்திலிருந்து உணவு வழங்கி முடித்த பிறகு மணிமேகலை மேடையிலிருந்து கீழே இறங்கி பார்வையாளர்கள் மத்தியில் அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாய் சிலருக்கு உணவளித்தவாறு நகர்கிறாள். அப்படி மணிமேகலையிடமிருந்து உணவு கிடைக்கப் பெற்றவர்களில் நிகழினியும் ஒருத்தி. இவ்வாறே அரங்கின் வாயில் வரை சென்றுவிடும் மணிமேகலை வாயில் வழியாக வெளியேறி பார்வைப்பரப்பிலிருந்து மறைகிறாள். பார்வையாளர்களிடமிருந்து பதற்றமும், பரபரப்புமாய் பல்வேறு குரல்கள் கிளம்புகின்றன.)

குரல்கள்: ஹோ, எங்கே மணிமேகலை? எங்கே அவள்?

ஒரு ஆண் குரல்: (ஆர்வமாக) அந்த உணவு நாம் இங்கே வழக்கமாகச் சாப்பிடுவதிலிருந்து வேறுபட்டு இருந்ததா? எப்படியென்று சொல்ல முடியுமா?

பெண் குரல் ஒன்று: அவள் எங்கே காற்றோடு காற்றாகக் கலந்துவிட்டாளா என்ன?

ஒரு குழந்தை: அந்த அக்கா பாத்திரத்தை என் கையில் கொடுத்திருந்தால் எத்தனை நன்றாயிருந்திருக்கும்! நாள் முழுக்க அதை வைத்துக்கொண்டு சந்தோஷமாக விளையாடிக்கொண்டிருக்க முடியும்!

(நிகழினி, பார்வையாளர்கள் மத்தியில் அமர்ந்துகொண்டிருக்கும் ஒரு நடுத்தர வயதுப் பெண்மணி, பிரமிப்பில் வாயடைத்துப் போனவளாய் தன்னுடைய உள்ளங்கைகளைப் பார்த்துக்கொள்கிறாள்! )

இன்னொரு குரல்: ஹேய், அங்கே பார், அவளுடைய கைகளில் எதுவுமேயில்லை..!

நிகழினி: ஆனால், எல்லாமே இருக்கின்றன, என்னுடைய கைகளில், உங்களுடைய கைகளில், அவர்களுடைய கைகளில்... நம்மால் அவற்றைப் பார்க்க முடியவில்லை என்பது உண்மையிலேயே மிகவும் வருத்தமளிக்கும் ஒன்று தான்.... ஏனெனில், நம்மால் மட்டும் அவற்றைப் பார்க்க முடிந்தால் நாம் அவற்றை நமது நன்மைக்கும், மற்றவர்களின் நன்மைக்கும் பயன்படுத்த முடியுமே...

(அவள் தனக்குள் முணூமுணுத்துக்கொண்டு மெதுவாக அரங்க வாயிலை நோக்கி நகர்கிறாள்)

திரை


காட்சி – 2

இடம்: நிகழினியின் இல்லம். அங்கே அவளுடைய அறையில் ஒரு கட்டில், புத்தக அடுக்கு, மேஜை, நாற்காலி இருக்கின்றன. அறையின் ஒரு மூலையில் குடிநீர் மண்குடுவையில் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதிகாலைப் பண் சன்னமாகப் பின்னணியில் இசைத்துக்கொண்டிருக்க, கூடவே பறவைகள் கீச்சிடும் ஒலிகள், நாள் தொடங்கும் ஒலிகள் சில இணைந்து கேட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன.

கதாபாத்திரங்கள்: மணிமேகலை, நிகழினி.

(அதிகாலை. நிகழினி, ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருப்பவள், கதவை யாரோ தட்டும் ஓசை கேட்டு எழுந்து போகிறாள். கதவின் பக்கம் வந்ததும் சற்றே பயமும், கவலையுமாய், உள்ளிருந்தவாறே குரல் கொடுக்கிறாள்)

நிகழினி : யார் அது?

(வெளியேயிருந்து கிசுகிசுப்பாய் ஒரு குரல் பதிலளிக்கிறது) ”நான் தான். மணிமேகலை. தயவு செய்து கதவைத் திற...”

நிகழினி :என்ன? மணிமேகலையா! கடவுளே! (விரைந்து கதவைத் திறக்க, மணிமேகலை உள்ளே விரைந்தோடி வருகிறாள்)

நிகழினி:(வியப்பும் திகைப்பும் கரைபுரண்டோட) ஹோ, நன்றி மணிமேகலை! என் வீட்டிற்கு வந்தமைக்கு மிகவும் நன்றி! ஆனால், நேற்று எங்கே போய்விட்டாய் நீ?
மணிமேகலை: பிராத்திக்கவேண்டி கடற்கரைக்குச் சென்றிருந்தேன். ஆனால், பிரார்த்தித்து முடித்து நான் கண்ணைத் திறந்தபோது இருள் கவிந்திருந்தது. என்னைச் சுற்றி ஆண்கள் கணிசமான எண்ணிக்கையில் நின்றுகொண்டிருந்தனர். வேட்கையும், வன்மமும் நிறைந்த கண்களோடு நின்றுகொண்டிருந்தனர். எப்படியோ, அவர்களிட-மிருந்து விலகி அந்த இடத்தைவிட்டு நீங்கி வந்தேன் நான்...

நிகழினி: (திக்பிரமையடைந்தவளாய்) ஆனால், நீ எப்படி இங்கே...?

மணீமேகலை: (மென்மையாக முறுவலித்தவாறே) ஏன் கேட்கிறாய்? உனக்கு நான் வந்தது பிடிக்கவில்லையா? என் வருகையை நீ விரும்புவாய் என்று நான் கருதினேன்..

நிகழினி: (வேகவேகமாக) – உன்னை மனமார வரவேற்கிறேன் மணிமேகலை! ஆனால், இங்கே, என்னைத் தேடி உன்னை வரச்செய்தது எது என்று விளங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.

மணிமேகலை: ஒருக்கால், உன்னுடைய விழிகளில் கண்ட தேடலாயிருக்கலாம்... நேற்று நான் என்னிடமுள்ள இந்த தெய்வீகப் பாண்டத்திலிருந்து (அட்சயப்பாத்திரத்தை சுட்டிக்காட்டுகிறாள்) உனக்கு உணவு வழங்கியபோது உன்னுடைய கண்களில் மட்டுமீறிய பசியைப் பார்த்தேன். நிச்சயம் அது ஒற்றை நபருக்கு மட்டுமானதாக இருக்கமுடியாது....இந்த அட்சயப்பாத்திரத்தையே என்னுடைய கைகளிலிருந்து பிடுங்கிக் கொள்ள எத்தனை ஏங்கினாய் நீ! (அன்போடு மீண்டும் புன்னகை செய்கிறாள்). எனவே, உன்னையும் என்னோடு அழைத்துச் சென்றால், சரியான நபர்களுக்கு உதவி செய்ய, உணவளிக்க என்னால் இயலும் என்று எனக்குத் தோன்றியது.... என்னோடு நகர்வலம் வருவாயா நிகழினி?

நிகழினி : ஓ! கண்டிப்பாக வருகிறேன் தோழி... ! ஆனால், உனக்கு எப்படி என்னுடைய பெயர் தெரியும்?!

மணிமேகலை: நான் உன்னை நிகழினி, அதாவது, இனி நிகழப் போவது என்று தானே குறிப்பிட்டேன்! தவிர, பெயரில் என்ன இருக்கிறது...?

நிகழினி : (தனது தலையை மறுப்பதாய் அசைத்தவாறே) பெயரில் தான் எல்லாமே இருக்கிறது என்றும் நம்மால் சொல்ல முடியுமல்லவா! அது எப்படியோ, உன்னால் ஒரே சமயத்தில் இரண்டு இடங்களில் இருக்கவியலுமா என்ன?!

மணிமேகலை: ஹா, அது சாத்தியமில்லை. ஏன் கேட்கிறாய்?

நிகழினி: (தனக்குத் தானே பேசிக் கொள்பவள் போல்) ஏனெனில், உலகெங்கும் ஏழைகள், வாழ்வின் அடிப்படை வசதிகள் கூட கிடைக்கப் பெறாதவர்கள் மிக அதிகமாக இருக்கிறார்கள்... எங்கள் நாட்டை எடுத்துக்கொண்டால், நாங்கள் கிரிக்கெட் விளையாட்டிற்கும், ஏவுகணைகளுக்கும், விண்கலங்களுக்கும் கோடிகோடியாகச் செலவழிக்கிறோம்... ஆனால், ஏழைகளுக்கு சுகாதார வசதியோடு கட்டப்பட்ட கழிப்பறைகள் கிடையாது.; சுத்தமான பொதுக் கழிப்பறைகள் கிடையாது. ஏழைகளுக்கும், பணக்காரர்களுக்கும் இடையேயான அகழி விரிவடைந்துகொண்டே போகிறது... (திடுமென நினைவுக்கு வந்ததுபோல்) இன்னுமொன்று... உன்னுடைய அந்த அற்புதப் பாண்டம் உணவு மட்டும் தான் கொடுக்கவியலுமா? அல்லது, வேறு பொருட்களையும் தரக்கூடியதா? ( தொலைவிலிருந்து துயரார்ந்த இசை ஒலிக்கிறது).

மணிமேகலை: உணவு மட்டும் தான். ஏன் கேட்கிறாய்..?

நிகழினி: காரணம், வேறு பல அடிப்ப்படைத் தேவைகள் கூட அநேகருக்கு இன்னும் கிடைத்தபாடில்லை... எடுத்துக்காட்டாக, மெய்யன்பு... நீயும், இளவரசன் உதயகுமாரனும் பிரிந்தது -அன்பு முகிழ்க்கும் தருணத்திலேயே, காதலின் ஆரம்பக் கட்டத்திலேயே பிரிந்துவிட்டது நல்லது தான்.

மணிமேகலை: ஹோ, இல்லை. அதன் வலி சமயங்களில் என்னைக் கொன்றுவிடுகிறது, தெரியுமா...(அவள் முகத்தில் வலியும், வேதனையும் மண்டுகிறது)

நிகழினி: நான் சொன்னதும் இதைத் தான். இந்த வலி வேதனை எல்லாம் நீங்கள் இருவரும் ஒன்றாக முடியாததால் தான்... எனவே, இருவரும் பரஸ்பரம் ஒருவரைப் பற்றி மற்றவர் கொண்டுள்ள எதிர்பார்ப்புகள் பொய்த்துப் போகாமல் அப்படியே நிலைத்திருக்கும்... இறுக மூடிய உள்ளங்கை போல். அதனுள் இருப்பது என்ன என்பதைப் பற்றிய நமது எதிர்பார்ப்புகள், ஊகங்கள் எல்லாம் எப்போதும் உயிர்த்திருக்கும்... எனவே, ஏமாற்றத்திற்கு அங்கே இடமில்லை. மேலும், நீ இன்னமும் இளமைப்பொலிவோடும், செல்வச்செழிப்போடும் இருக்கிறாய். ஆம், அந்த தெய்வீகப் பாத்திரத்தைப் பெற்றிருக்கும் உனக்கு எந்தக் கோடீஸ்வரியும் இணையாக முடியாதே! உனது உடல், அதன் மர்மங்களும், ரகசியங்களும் அறியப்பட்டு, உன்னுடைய மேனியின் மறைகுறிப்புகள் பொருள்பெயர்க்கப்பட்டு, அதன் தோலின் நிறம் மங்கி, செழுமை வரண்டு சுருங்கி உன் உடலின் சாறுகள் ஒட்டுமொத்தமாய் உறிஞ்சிக்கொள்ளப்பட்ட பின், காலம் உன்னை முழுவதும் சக்கையாக்கிப் பிழிந்து போட்ட நிலையில் ஏற்படும் அளப்பரிய வலி வேதனை துக்கத்திலிருந்து உன்னை நீயே காத்துகொண்டுவிட்டாய்!

(மேடையில் எரியும் விளக்குகள் மெதுவே சாம்பல்பூத்ததாக, பின்னணியிசை ஒருவித ஒப்பாரியாக மாறுகிறது).

மணிமேகலை: அழுகிறாயா நிகழினி?

நிகழினி: நாம் எல்லோருமே, அவரவருக்கென்ற சில நேரங்களில் அழுகிறோம் தானே? ஒரு மனிதருக்கோ அல்லது ஒரு பண்டத்திற்கோ அல்ல... இழந்துவிட்ட ஒவ்வொரு கணத்திற்காகவும்... இழக்கப்போகும் ஒவ்வொரு கணத்திற்காகவும்... ஹோ, மறந்துவிட்டேன், உனக்கு சாப்பிடுவதற்கு ஏதேனும் கொண்டுவருகிறேன்... இவ்வலவு நேரம் ஏதேனும் சாப்பிட்டாயோ, இல்லையோ....சே, எத்தனை முட்டாள் நான்! உன்னிடம் அட்சயபாத்திரமே இருக்கிறது.. அதை மறந்துவிட்டு நான் கேட்கிறேன்...மேலும்...

மணிமேகலை: இல்லை, அதிலிருந்து எனக்கு உணவு எடுத்துக்கொள்ள முடியாது... மற்றவர்களுடைய பசியை போக்க மட்டுமே அந்தப் பாத்திரம்...

நிகழினி: அப்படியா! இந்தமாதிரியான செயல்நுட்பம் ஏதேனும் நம்முடைய சுயநலம் மிக்க, பேராசை பிடித்த ஆட்சியாளர்களைக் கண்காணிக்கவும், அவர்களுடைய அக்கிரமங்களைத் தடுத்துநிறுத்தவும் புழக்கத்தில் இருந்தால் எத்தனை நன்றாயிருக்கும்!

(இருவரும் மனமார, வாய்விட்டுச் சிரித்தவாறே சமையலறைக்குச் செல்கின்றனர்.

திரை

காட்சி 3

இடம் : சாலையோரம்


கதாபாத்திரங்கள்: மக்கள், ஊடகவியலாளர்கள், அயல்நாட்டுச் சுற்றுலாப் பயணியர், மணிமேகலை, நிகழினி, ஒரு குழந்தை, ஏழைப் பெண்மணி, முதியவர், வேறு சிலர்.

(மணிமேகலையும் நிகழினியும் ஒரு வீதியில் ஒரு ஓரமாக நின்றுகொண்டிருக் கிறார்கள். அவர்களைச் சூழ்ந்துகொண்டு பலதரப்பட்ட மக்கள் நின்றுகொண்டிருக்கிறார் -கள். ஏழைமக்கள், அரசியல்வாதிகள், குழந்தைகள், அயல்நாட்டுச் சுற்றுலாப் பயணியர்... ஊடகவியலாளர்கள் மணிமேகலையிடமிருந்து ஒரு வார்த்தையேனும் பெற தங்களுக் -குள் முண்டியடித்துக் கொள்கின்றனர். நாலா–பக்கங்களிலிருந்தும் கேள்விக் கணைகள் வருகின்றன. {நாம் வானொலி அலை வரிசைகளிலும், தொலைகாட்சி அலை வரிசைகளிலும் தினசரி கேட்கும் விளம்பரங்களின் மெட்டுக்கள் பின்னணியிசையாக சன்னமாக ஒலித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

ஊடகவியலாளர் – 1: மணிமேகலை மேடம்... நீங்கள் இங்கே வந்திருக்கும் நோக்கம் என்ன?

ஊடகவியலாளர் – 2: இங்கிருந்து நீங்கள் எங்கே செல்வதாக உத்தேசம்?

ஒரு பத்திரிகையின் நிரூபர்: உங்களுடைய எதிர்காலத் திட்டங்கள் என்ன...?

(ஊடகவியலாளர்களின் கேள்விகளும், அணுகுமுறையும், மைக்கை வாய்க்குள் திணிப்பதாய் நீட்டுவதும்–எல்லாம் தொலைக்காட்சி அலைவரிசைகளில் காணக் கிடைப் -பதுபோல் அமையவேண்டும்).

ஒரு குழந்தை: அக்கா, உன் கையிலுள்ள அந்த அழகான பொம்மையை எனக்குத்தாயேன்!

ஒரு ஏழைப் பெண்மணி: (மன்றாடும் குரலில்) அதைப் போல் இன்னொன்று உங்களிடம் இருக்கிறதா..? எனக்கு மட்டும் நாளொன்றுக்கு ஒரு வேளை வயிறாற சோறு கிடைக்குமானால் நான் அந்த அசிங்கம்பிடித்த வேலையைச் செய்ய வேண்டிய தேவையேயில்லை... கண்டகண்ட ஏச்சுக்கும் பேச்சுக்கும் ஆளாக வேண்டியதில்லை... எவனெவன்கிட்டேயோ பல்லிளிக்க வேண்டியதில்லை...(மணிமேகலை அந்த அனாதர -வான பெண்ணின் விழிகளில் திரண்டு கன்னத்தில் வழிந்தோடும் கண்ணீரைக் கனிவோடு துடைத்துவிடுகிறாள்).

கையில் தடியோடு தள்ளாடி நிற்கும் ஒரு முதியவர்: அந்தப் பாத்திரத்தில், சமைத்த சாதம் தான் கிடைக்கும், இல்லையா? ஏனென்றால், இந்தத் தள்ளாத வயதில் என்னுடைய மகன்கள் என்னை அவர்களோடு வைத்துக்கொள்ள விரும்பவில்லை. அவர்களுக்கு நான் பாரமாகி விட்டேன்..இந்த மாதிரி ஒரு பாத்திரம் மட்டும் எனக்குக் கிடைக்குமானால் என்னுடைய பிரச்னை களில் பெரும்பாலானவை காணாமல் பொய்விடும்...(குரலில் இயலாமையும், நடுக்கமுமாய் பேசியவாறு, மணிமேகலை அந்த முதியவரின் கையை வாத்சல்யத்தோடு பிடித்துக்கொள்கிறாள்)).

( மணிமேகலையைச் சுற்றிலும் மக்கள் திரளாகச் சூழ்ந்துகொண்டிருக்க அவள் அந்தக் கூட்டத்தின் நடுவே மூச்சுத் திணறலோடு செய்வதறியாது நின்றுகொண்டிருக்கிறாள். நிகழினி அவளைக் கூட்டத்திலிருந்து பத்திரமாக மீட்டு வெளியே இழுத்து ஒரு ஆட்டோவில் உட்காரவைக்கிறாள். அந்த ஆட்டோ மிக விரைவாக அங்கிருந்து அகன்று வேகமெடுத்துச் செல்கிறது. மக்கள் கூட்டம் அதைப் பின்தொடர்ந்து அலைபாய்ந்து ஓடுகிறது).
{திரை}

காட்சி - 4

இடம்: மேடையில் மூன்று ஒளிவட்டப்பகுதிகள்.

கதாபாத்திரங்கள்: இரண்டு அல்லது மூன்று ரௌடிகள். இரண்டு அல்லது மூன்று பேராசைக்கார அரசியல்வாதிகள், ஒரு சில நல்ல மனிதர்கள், சமூகப் பிரக்ஞையாளர்கள்:

(மேடையில் மூன்றுநிறங்களிலான ஒளிவட்டங்களின் மூலம் மூன்று வெவ்வேறு இடங்கள் சுட்டப்படுகின்றன. ஒவ்வொரு வட்டத்திலும் இரண்டு அல்லது மூன்று நபர்கள் தீவிர விவாதத்தில் ஈடுபட்டுள்ளதாகக் காட்சியளிக்கவேண்டும்)

முதல் ஒளிவட்டம் – முதல் நபர்: ஆக, விஷயம் முடிவாகிவிட்டது. சரிதானே? நாம் மணிமேகலையைக் கடத்தப்போகிறோம்.

இரண்டாம் நபர்: அதாவது, அவளுடைய அந்த அற்புதப் பாத்திரத்தோடு சேர்த்து அவளைக் கடத்திக்கொண்டு வரப் போகிறோம். புரிகிறதா?

முதல் நபர்: சரியான திட்டம்!

(இருவரும் அந்த ஒளிவட்டப் பகுதியை விட்டு வெளியேறிச் செல்கிறார்கள். அந்த வட்டப்பரப்பு மெதுவாக ஒளியிழந்து இருள்சூழ்ந்ததாகிறது. மேடையில் அந்த வட்டப் பகுதி இருந்த பரப்பு பார்வையாளர்கள் கண்ணுக்கு வெற்றிடமாகிறது).

இரண்டாம் வட்டப்பகுதி – முதல் நபர்: என்னால் முடிந்த அளவு முயற்சிக்கிறேன் என்பதான வழக்கமான வசனங்களையெல்லாம் உதிர்க்கத் தேவையில்லை. நீங்கள் மணிமேகலையை நம் பிடிக்குள் எப்படியாவது கொண்டுவந்து சேர்க்கிறீர்கள். அதுதான் எனக்கு வேண்டியது. நாம் அவளை நம்முடைய கட்சிக்கு கொள்கைப்பரப்பு அதிகாரியாக நியமித்துக் கொண்டால் வரும் தேர்தலில் நம்முடைய கட்சி மிகச் சிறந்த வெற்றிக்கனியை ஈட்டித்தரும்....

இரண்டாம் நபர்: ( எரிச்சலுற்றவராய்) முட்டாளே, அவளைத் தலைமைப்பொறுப்பில் தலையாட்டிபொம்மையாய் வைத்துக்கொண்டு ஒரு புதுக் கட்சியையே ஆரம்பிக்கலாம் என்று நான் ஒரு மகத்தான திட்டத்தை வகுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அந்த அட்சய பாத்திரம் தான் நம்முடைய கட்சியின் சின்னம். இது எப்படியிருக்கு?!

மூன்றாவது நபர்: (உணர்ச்சிவசப்பட்டு படபடவென்று கைத்தட்டியவாறே) சரியான ஸிக்ஸர் இது! நான் எப்படியாவது அவளைக் கடத்திக்கொண்டுவந்து விடுகிறேன் மாஸ்டர்...அந்த இன்னொரு பெண்ணை என்ன செய்வது?

இரண்டாவது நபர்: எதற்கும் லாயக்கில்லாத அந்த உதவாக்கரைப் பெண்... தேவைப்பட்டால் அவளையும் நம்முடைய கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவந்துவிட வேண்டி -யதுதான்....அல்லது, அவளை நன்றாக அச்சுறுத்தி மணிமேகலைப் பக்கமே அண்ட விடாமல் செய்துவிட்டால் இன்னும் நல்லது.

(அந்த இரண்டாம் ஒளிவட்ட நபர்கள் அங்கிருந்து வெளியேறிச் செல்ல, அங்கேயுள்ள வெளிச்சம் படிப்படியாகக் குறைந்துகொண்டே வந்து அங்கே இருள்சூழ்கிறது).

மூன்றாவது ஒளிவட்டப்பகுதி: (ஆண்களும் பெண்களுமாய் ஒரு குழுவினர் அங்கே மிகத் தீவிரமாக எதையோ விவாதித்துக்கொண்டிருக்கின்றனர்)

ஒரு பெண்: நாம் எப்படியாவது மணிமேகலையைக் காப்பாற்றியாகவேண்டும். நாம் இதற்காகத்தானே போராடிக்கொண்டிருக்கிறோம்...இல்லையா...? மக்கள் எல்லோருக்கும் அடிப்படைத்தேவைகள் நிறைவேற்றப்படவேண்டும், அடிப்படைவசதிகள் கிடைக்க வேண்டும்...

ஒரு ஆண்: இந்தப் பெண் பலப்பல நூற்றாண்டுகளைக் கடந்து இத்தனை நீண்ட தூரம் பயணமாகி, இத்தனை அதலபாதாள, கால, இட வெளிகளைக் கடந்து நம்முடைய மக்களின் பசிப்பிணியைத் தீர்க்க வந்திருக்கிறாள். இவளைப் பாதுகாக்கவேண்டியது நம்முடைய கடமையல்லவா? நாம் இனியும் நேரங்கடத்தக்கூடாது... நாம் அவளைத் தேடிச்செல்வோம், வாருங்கள்...என்ன வந்தாலும் சரி, நாம் அவர்களிருவரையும் காப்பாற்ற வேண்டும்

(மூன்றாம் ஒளிவட்டப்பகுதியிலிருக்கும் மனிதர்கள் வெளியேறிச் செல்ல அந்தப் பகுதி -யில் படிப்படியாக ஒளிமங்கிக்கொண்டே வந்து, இருள்சூழ்கிறது)

திரை

காட்சி - 5
இடம்: ஒரு மறைவிடம் போன்ற பகுதி

கதாபாத்திரங்கள்: மணிமேகலை, நிகழினி, இளவரசன் உதயகுமாரன், செய்தி வாசிப்பாளர், கடற்கரையில் சில மனிதர்கள்.

(தொலைக்காட்சியில் செய்திகள் வாசிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன.)

செய்தி வாசிப்பாளர்: மணிமேகலை தன் விருப்பம்போல் பல்வேறு இடங்களுக்குச் சென்று மக்களுக்கு உணவளிக்கக் கூடாது என்று ஒருமனதாகத் தீர்மானிக்கப் பட்டுள் -ளது. சட்டம்-ஒழுங்கு பிரச்னை ஏற்படக் கூடும் என்பதால் இந்த விஷயத்தைத் தனது நேரடிப்பொறுப்பிலும், கண்காணிப்பிலும் எடுத்துக்கொள்வதென்று அரசு தீர்மானித்துள் -ளது. அரசியல்கட்சிகள் தங்களோடு மணிமேகலையை இணைத்துக் கொள்வதில் போட்டிபோடுகின்றன. அவர் மிகவும் அழகாக இருக்கிறார் என்பதால் திரைப்படத்துறை யினர் அவரைத் தங்கள் படத்தில் நடிக்கவைக்க பெருமுயற்சி செய்கின்றனர். வரலாற்றாசிரியர்களும், அகழ்வாராய்ச்சியாளர்களும் மணிமேகலை வாழ்ந்த காலம் பற்றிய தகவல்களைச் சேகரிக்க அவரிடம் பேட்டி காண விரைந்துகொண்டிருக்கின்றனர்.

மணிமேகலை: (துயரார்ந்த முகபாவத்தோடு)– இந்நிலையில், நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம் நிகழினி? என்னால் நீ பிரச்னையில் மாட்டிக்கொள்வதை, துன்பத்திற் காளாவதை நான் விரும்பவில்லை. நான் இங்கிருந்து போய்விடுகிறேன்...இந்த தெய்வாம்சம் பொருந்திய பாண்டத்தை வீணாக்க நான் விரும்பவில்லை...அதை இங்கே சிறந்தமுறையில் பயன்படுத்தவே விரும்புகிறேன்... ஆனால், அதற்கு எனக்கு வழியிருக் -காது போல் தோன்றுகிறது...(யோசனையோடு அண்ணாந்து பார்க்கிறாள்)

நிகழினி: மனதைத் தளரவிடாதே மணிமேகலை...நாம் ஏதாவது வழியைக் கண்டுபிடிப் போம்...ஆனால், இன்று இங்கே எத்தனையோ இலவச உணவளிக்கும் திட்டங்கள் இருக்கின்றன. எப்படியிருந்தாலும், பசியால் அவதிப்படுபவர்களின் எண்ணிக்கை குறைய வில்லை என்பது உண்மை தான்..உணவில்லாமல் இறப்பவர்கள் இன்றும் உலகத்தில் கணிசமான எண்ணிக்கையில் இருக்கிறார்கள் என்பது அப்பட்டமான உண்மை. தவிர, நாளொன்றுக்கு ஒரு வேளை வயிறாற உணவு கிடைப்பதற்காக மாதம் முப்பது நாட்களும் மாடாய் உழைத்து ஓடாய்த் தேயும் மனிதர்களும் இங்கே ஏராளம்... வயிற்றுப்பிழைப்புக்காகத் தங்கள் படைப்பாற்றலைப் பறிகொடுப்பவர்கள், சமூகப் பிரக்ஞையை பரணில் எறிந்துவிடும் கட்டாயத்திற்காளானவர்கள் இங்கே எக்கச் சக்கமாய்..அவர்களை அவர்களுடைய வாழ்வுச்சுமையிலிருந்து விடுவித்து வாழ்வை முழுநிறைவாக அனுபவித்துவாழ அவர்களுக்கு வாய்ப்பு ஏற்படுத்தித் தர, உன்னுடைய அட்சயபாத்திரம் இங்கே மிகவும்அவசியம் மணிமேகலை...ஆனால்...

(மணிமேகலையை மெய்யான கவலையோடு பார்க்கிறாள் நிகழினி).

மணிமேகலை: என்னால் இங்கே அதிக நேரம் இருக்க முடியுமா தெரியவில்லை. என்னுடைய பணியை நான் இங்கே அமைதியாகத் தொடர்ந்து செய்துவர அவர்கள் விடமாட்டார்கள்... அவர்கள் உன்னையும் விடமாட்டார்கள்.... மேலும், இங்கேயுள்ள போக்குவரத்து நெரிசலும், மாசடைந்த சுற்றுச்சூழலும் என்னால் தாங்கமுடியாததாக இருக்கிறது. இந்தப் பகுதியில், நான் வாழ்ந்த காலத்தில், நிலைமை இத்தனை மோசமாக இல்லை...நான் மணிமேகலா தெய்வத்தைத் தொழுதுகொள்கிறேன்...அது எனக்குக் கண்டிப்பாக ஏதேனும் நல்வழியைக் காட்டும்.

(கண்களை மூடிக்கொண்டு, நிமிர்ந்து அமர்ந்து கொண்டு தியானிக்கத் தொடங்குகிறாள் சில கணங்களில் மணிமேகலை கண்களைத் திறந்து நிகழினியைப் பார்த்துப் புன்முறு வலிக்கிறாள். நிகழினி அவளைக் கண்களில் கேள்விக்குறியோடு பார்க்கிறாள்)

மணிமேகலை: அற்புதமான ஆத்மா மணிமேகலா தெய்வம், நிகழினி! எனக்குத் தேவைப்படும் போதெல்லாம் உதவிசெய்யத் தவறவே தவறாது...என்ன தெரியுமா! இந்த அட்சயப்பாத்திரத்தை இங்கேயே விட்டுவிட்டு உடனடியாக பூமியை விட்டு நீங்கி வரும்படி மணிமேகலா தெய்வம் என்னிடம் கூறிவிட்டது. யாரேனும் உன்னிடம் வந்தால் என்னுடைய இந்தக் கடிததத்தை அவர்களிடம் கொடுத்துவிடு, போதும். என்னு டைய அட்சயபாத்திரம் உன்னுடைய பொறுப்பில் தான் இருக்க வேண்டும் என்று இதில் தெளிவாகக் குறிப்பிட்டிருக்கிறேன்.

நிகழினி: (கவலையோடு பார்த்தவாறு) ஆனால், இதை யாரேனும் என்னிடமிருந்து வலுக்கட்டாயமாகப் பிடுங்கியெடுத்துக் கொண்டு போய்விட்டால்...? யாரேனும் இதை தூக்கியெறிந்து சுக்குநூறாக உடைத்துவிட்டால்...?

மணிமேகலை: அப்படியெல்லாம் நீ கவலைப்படத் தேவையில்லை நிகழினி. யாராலும் இந்த தெய்வாம்சம் பொருந்திய பாண்டத்தை உடைக்க முடியாது. எத்தனை ஆயிரம் கரங்கள் வேண்டுமானாலும் இதைத் தொடலாம், கையில் ஏந்திக் கொள்ளலாம்... ஆனால், மற்றவர்களின் பசி குறித்து உண்மையான அக்கறை கொண்ட கைகளால் மட்டுமே இதிலிருந்து உணவை எடுக்க முடியும்.யார் இதைத் தொட்டுப்பார்க்க விரும்பினாலும் தயங்காமல் அனுமதியளிப்பாயாக. வஞ்சக எண்ணத்தோடு யாரேனும் அப்படிச் செய்ய முனைந்தால் அட்சயபாத்திரம் காலியாகவே தான் இருக்கும். யாரேனும் இதை உன்னிடமிருந்து வலுக்கட்டாயமாகப் பறித்துக் கொண்டு போனால், அபகரித்துக்கொண்டு போனால், அல்லது, அரசு அதிகாரிகள் வந்து இதை அரசாங்கத் திடம் ஒப்படைக்கும்படி உத்தரவிட்டு இதை உன்னிடமிருந்து எடுத்துக்கொண்டு போனால், இது உன்னிடம் திரும்பிவந்துவிடும்! நீ எங்கேயிருந்தாலும் சரி, இது அந்த இடத்திற்குத் தன்னிச்சையாக வந்துவிடும்! இன்னொரு முக்கிய விஷயம்–நான் மணிமேகலா தெய்வத்திடம் இந்தப் பாண்டத்தில் உரிய திருத்தங்கள் செய்யும்படியும் வேண்டிக்கொண்டிருக்கிறேன், அதுவும் ஒப்புக்கொண்டுவிட்டது. எனவே, இதைக்கொண்டு மக்களின் பசிப்பிணியை மட்டுமல்லாமல் அவர்களுடைய எண்ணிறந்த பிறவேறு தேவைகளை, நிறைவேறாத ஆசைகளை – அதாவது, நியாயமானவைகளை- உன்னால் நிறைவேற்றித்தர முடியும். அது நியாயமானவை தானா என்று முடிவு செய்யும் பொறுப்பு முழுக்க முழுக்க உன்னுடையது. மகிழ்ச்சி தானே?

நிகழினி: கண்களில் நீர் ததும்ப மணிமேகலையை நெருங்கி அவளுடைய கரங்களை இறுகப் பற்றிக் கொள்கிறாள் – அன்புமிக்க தோழீ...

மணிமேகலை:(நிகழினியை அன்போடு தழுவிக்கொண்டு) இதைப் பரிட்சித்துப் பார்க்க நீ விரும்புகிறாயா? செய்து பார். நான் இன்னும் சிறிது நேரத்தில் போய்விடவேண்டும்..

நிகழினி: (திகைப்போடு) என்ன?

மணிமேகலை:ஆமாம். இது சரியாக வேலை செய்கிறதா என்று தயவுசெய்து சோதித்துப்பார்.

நிகழினி: தயவு செய்து நீயும் கண்களை மூடிக்கொண்டுவிட வேண்டும்!

(மணிமேகலை அப்படியே செய்கிறாள். பிறகு, நிகழினி கண்களை மூடிக்கொண்டு பிரார்த்திக்கிறாள். பின், கண்களைத் திறந்துகொண்டு அண்ணாந்து வானத்தைப் பார்த்து யாரையோ கீழிறங்கி வரச்சொல்வதுபோல் கைகளால் சைகைசெய்கிறாள்)

மேடை சில கணங்கள் முழுவதுமாய் இருளில் மூழ்குகிறது. பின், வண்ணவண்ண விளக்குகள் ஒளிமயமாய்ப் பளீரிட, மணிமேகலையின் எதிரில் இளவரசன்உதயகுமாரன் அழகே உருவாய் அன்புததும்ப நிற்கிறான்!

நிகழினி: (கனிவோடு) இப்பொழுது நீ கண்களைத் திறந்து பார்க்கலாம் மணிமேகலை!

மணிமேகலை மெதுவாகக் கண்களைத் திறக்கிறாள். எதிரே உதயகுமாரன் நிற்பதைக் கண்டு எல்லையற்ற பிரமிப்பும் ஆனந்தமுமாய் கூவுகிறாள்

மணிமேகலை – உதயா!

(பின், அவள் நிகழினியின் பக்கம் திரும்பிப் பார்க்க, நிகழினி அன்பும், பரிவதிர்வும் நிரம்பிய புன்னகை பூக்கிறாள்)

நிகழினி: (மேடையில் அங்குமிங்கும் மெதுவாக நடந்தபடி பின்வரும் வார்த்தைகளை தனக்குத்தானே பேசிக்கொள்வதாய் உச்சரிக்கிறாள்) உண்மைதான், காதலுக்கு இருண்ட பக்கங்களும் உண்டு.. ஆனால், அது அத்தனை அச்சுறுத்தும் இருட்டு கிடையாது மணிமேகலை...! நீ அந்த அற்புத வாசகத்தைக் கேள்விப்பட்டதில்லையா..அன்பை அனுபவித்து இழத்தல் என்பது அன்பை அனுபவங் கொள்ளாமலேயே இருப்பதை விட ஆயிரம் மடங்கு மேல்! தயங்காதே மணிமேகலை, உதயகுமாரனிடம் செல். உன்னை முழுமொத்தமாக அவனுக்குக் கொடு. அவனையும் அப்படியே உடல், பொருள் ஆவியனைத்துமாக உள்வாங்கிக்கொள். உனக்கு நான் மனமார என் நன்றியைத் தெரிவிக்கும் மிகச் சிறந்த வழி இதுவாகத் தான் இருக்கமுடியும்! அத்தனை அன்புமயமான மனுஷி நீ.. அப்படியிருக்க, நீ விரும்பும் அன்பிலிருந்து உன்னை நீயே வலுக்கட்டாயமாக விலக்கிக்கொண்டு ஏன் உடலளவிலும், மனதளவிலும் உன்னை பட்டினியால் வாட்டிவதைத்துக் கொள்ளவேண்டும் மணிமேகலை? நான் என்னால் முடிந்த எல்லோருக்கும், என்னால் முடிந்த மிகச் சிறந்த வழியில் உதவுவேன் என்று உனக்கு மனமார உறுதியளிக்கிறேன். நீ என்னை நம்பலாம்... அன்புமிக்க மணிமேகலை, உங்கள் இருவருக்கும் என்னுடைய மனமார்ந்த வாழ்த்துகள்!

(குதூகலமே உருவான ஒரு குழந்தையைப் போல் மணிமேகலை நிகழினியை கட்டிக் கொண்டு அவள் கன்னத்தில் முத்தமிடுகிறாள்!)

(பின், அந்தக் காதலர்கள் ஆனந்தப்பரவசத்தில் சுற்றிச் சுழன்று அந்த கடற்கரை வெளியெங்கும் இன்னிசையின் பின்னணியில், நடனமாடியவாறே, கடற் கரையில் அமர்ந்திருக்கும் மனிதர்களைப் பார்த்து மகிழ்ச்சியோடு கையசைத்த வாறு கடலுக்குள் இறங்கிச்செல்கிறார்கள். கரையில் நிகழினியைச் சுற்றி குழந்தைகள் நின்றுகொண்டிருக்க அவர்கள் அட்சயபாத்திரத்தைத் தொட்டுப் பார்க்க அனுமதித்தபடி அவள் அதனுள் கையை நுழைத்து விதவிதமான பொம்மைகளை மெதுவாக வெளியே எடுத்து, சுற்றிலுமுள்ள குழந்தைகளிடம் ஒவ்வொன்றாய் வினியோகித்த வண்ணம் அன்பும், சோகமும் நிறைந்த விழிகளால் கடலையும், அதன் அலைகளையும் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறாள்)


நாடகம் நிறைவடைகிறது

பொம்மிக்குட்டியின் கதை! _ ரிஷியின் கவிதைகள்

'ரிஷி'யின் கவிதைகள்

I

பொம்மிக்குட்டியின் கதை!

1
தலையாட்டி பொம்மைகளை யாருக்குத் தான் பிடிக்காது?
அதுவும், சின்னக்கண்ணனின் பொம்மை அத்தனை கலைவண்ண
கைநேர்த்தியோடு
கிடைக்கோடாய் அசைவதைத் தவிர்த்து
மேலுங்கீழுமாய் மட்டும் முகம் ஆட்டிக் காட்டும்!
எதைச் சொன்னாலும் கண்சிமிட்டிப் புன்சிரிக்கும்.
கைகால் இயக்கங்களெல்லாம் குழந்தைக் கண்ணனின் மனம்
போன போக்கில்; அல்லாது தலையாட்டி பொம்மைக்கு
ஏது தனிப்பட்ட இயக்கம்...?
குறும்புச் சிறுவனின் கைகளிலும், மடியிலும்
தயக்கமில்லாமல் பொருந்தியமர்ந்திருக்கும்.
தனக்குப் பிடித்தமான பெயரை தலையாட்டி பொம்மைக்குத் தந்து
அதைத் திரும்பத் திரும்பக் கூவியழைத்துக்
குதூகலிக்கும் குழந்தை...
"பொம்மிக்குட்டீ வா.. வா.. பூ பூவாய் முத்தம் தா..."
பஞ்சுப்பொதியாய் பொம்மையின் உடல்.
பிஞ்சுக் கைகள் மென்மையாய் வருடித் தரும்.
துஞ்சும் நேரமெல்லாம் பொம்மிக்குட்டியைத்
தன்னருகே பத்திரப்படுத்திக் கொள்வான் சின்னக் கண்ணன்.
ஆனா- ஆவன்னா, A B C, 1 2 3...


அவனுக்குத் தெரிந்தமெல்லாமும்
சொல்லித் தரப்படும் பொம்மிக்குட்டிக்கும்.

2

பள்ளிக்குப் போய் வந்து கொண்டிருந்த சின்னக்கண்ணன்
கூடப் படிப்பவர்களைப் பற்றியெல்லாம் தினமும்
வீடு திரும்பிய பிறகு
வண்டிவண்டியாய் பொம்மிக்குட்டிக்குக் தவறாமல் கதை சொல்வான்.
கண்கொட்டாமல் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் பொம்மிக்குட்டி.
அடிக்கொரு தரம் தலையை ஆட்டும் - மேலுங்கீழுமாய்.
"அச்சுதன் அடித்தான், அவனைத் திருப்பியடித்தேன் - சரிதானே?"
"ஆம், ஆம்". ஆனால்...
"முகுந்தன் என்னுடைய பென்சிலை உடைத்துவிட்டான் என்பதால்
அவனை நையப் புடைத்து விட்டேன்" என்று சின்னக் கண்ணன்
சொன்னபோது
செய்த குற்றத்திற்கு தண்டனை அதிகம் என்றுதோன்றியது
பொம்மிக்குட்டிக்கு. சற்றே தயக்கமாய்
தலையை ஆம் - இல்லையாய் ஆட்டியது பொம்மை.
உயிருள்ளது பொம்மை என்று நம்பும் சிறுவன் கொஞ்சம்போல்
திகைத்துச் சினந்தான்.
தகப்பன்சாமி தான் என்றாலும்
"எனக்குப் பிடிக்கவில்லை என்பதற்காய் தருணுடைய கையைக்
கடித்துக் குதறி விட்டேன், கத்தியாலும் வெட்டி விட்டேன்"
என்று பெருமைபீற்றிக்கொண்டபோது
பொம்மிக்குட்டியின் தலை தவிர்க்கமுடியாமல் இடவலமாய்
ஆட ஆரம்பித்ததைக் கண்டு
மட்டுமீறிப் புகைந்த கோபத்தில் சிறுவனின் கரம்
பொம்மிக்குட்டியின் சிகையைக் கொத்தாய்ப் பிடித்து
கதவிற்கு அப்பால் வீசியெறிந்தது.
'பதிலுக்கு புதிய பொம்மைகள்
காசு கொடுத்தால் கிடைத்துவிட்டுப் போகிறது...
அதுவும், ஓசியில் கிடைத்ததுதான் பொம்மிக்குட்டி.
போதாக்குறைக்கு, நிறைய நைந்துபோய் விட்டது.

ஆய் பொம்மை; பீத்த பொம்மி..'

3

காரிருள் கவிய விழுந்தது விழுந்தவாறு
கிடந்தது பொம்மிக்குட்டி.
முதுகெலும்பு முறிந்ததுபோல் ஒரு சுளீர் வலி படர
உயிர்ப்பின் அடையாளம் பொம்மைதானோ வென
தனக்கெட்டிய பட்டறிவில் படித்துக் கொண்ட
விடையே கேள்வியாக அனத்திக் கொண்டிருந்தது நெடுநேரம்.
பின், கனவே போல் காற்றுத் தடத்தில் கிளம்பிச் சென்று
கதவிடுக்கில் மனம்நுழைத்துப் பார்த்தது.
பரிச்சயமான அறை.
பழகிய சின்னக்கண்ணன் வழக்கம்போல்
கைகொட்டிச் சிரித்தவாறு கட்டளையிட்டுக் கொண்டிருக்க,
எதிரே
சாவிகொடுத்தால் ஓடும் பொம்மை_
சல்யூட் அடிக்கும் பொம்மை_
சிரியென்றால் சிரிக்கும் பொம்மை_
சீறிபாயச் சொல்லி தள்ளிவிட்டால்
சரவென்று நெளிந்தோடும் நாகப்பாம்பு பொம்மை_
குத்தினாலும், எத்தினாலும் சத்தமெழுப்பாமல்
சிறுவனின் வீரசாகச் செயல் என்பதாய்
பெருமையில் பூரிக்கும் கைதட்டி பொம்மை_
'வெல்கம்' பொம்மை,ரிம்-ஜிம் நாட்டிய பொம்மை_
பெருந்தனக்காரர் பரிசளித்த பொம்மை_
பல வருடங்களுக்குப் பிறகு சாவகாசமாய் ஊரைப்
பார்க்கத் திரும்பி வந்திருக்கும் உறவொன்று
வாங்கிவந்த பொம்மை_
விரல்சொடுக்கிற்கேற்ப விரைந்தோடி
சுவற்றில் முட்டி நிற்கும் பொம்மை_
அலங்கார பொம்மைகள்,அவதார பொம்மைகள்_
வைக்கோல் பொம்மைகள், வெண்கல பொம்மைகள்_
பைக்குள் போட்டுக் கொள்ளுவதற்கேற்ற சிறிய பொம்மைகள்_
பூதாகார கரடி பொம்மைகள்...

அறையில் ஒரே நெரிசலாயிருந்தது.

4

பிடிக்கவில்லை யென்று கடித்துத் துப்பியிருந்த பொம்மை
பரணிலிருந்து கீழே இறங்கி வந்திருந்தது.
பல ஆண்டுகளுக்கு முன் இன்னொரு குழந்தையின்
கைக்குப் போய்ச் சேர்ந்துவிட்ட பொம்மையும்
அருகமர்ந்து கொண்டிருந்தது.
கிழிந்த பொம்மைகள் சிலவற்றிற்கு
ஆயத்தஆடைகள் அணிவித்து
அழகுபார்த்துக் கொண்டிருந்தான் சின்னக்கண்ணன்.
சிறுவனின் கண்களே உதடுகளாய், வெளிப்பட்ட கூற்றுக்கு
மாற்று குறையாமல்
ஆடிக் கொண்டிருந்த தலைகள்
பொம்மைகளின் மேலும், கீழுமாய்.
காரியார்த்தமாய் வால்களைச் சுருட்டிக் கொண்டு
கூர்வளைநகங்களை செல்லப்பிராணிகளாய்
உள்ளிழுத்துக் கொண்ட வாக்கில்
அமர்ந்துகொண்டிருப்பவைகளைக்
காட்டும் அடையாளம் காலம்
எனப் பின்னேகி
பஞ்சுப் பிரிகளாய்
வெளியில் கலந்து திரியும்
பொம்மிக்குட்டியின் குரல் எட்டுமோ
உன்னை என்னை நம்மை...?


"நீயும் பொம்மை, நானும் பொம்மை,
நினைத்துப் பார்த்தால் எல்லாம் பொம்மை"


II
சிலரின் கைகளில் விமர்சனம்

வெண்டைக்காய்த் துவையல் செய்வது எப்படி என்று
தான் கற்றுக் கொண்ட விதத்தை
சுருக்கமாக விவரித்தவாறே
தனது விமர்சனத்தைத் தொடங்குவார் அவர்-
பெரும்பாலும் 'தேறாது' என்ற
பிள்ளையார்சுழியோடு.
கையிலுள்ள கவிதைத் தொகுப்பிலிருந்து
அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாய் நாலைந்து வரிகளை
கைபோன போக்கில் கிள்ளியெடுத்து,
கால்பார்வையில் எடைபோட்டு,
"கடைவிரிக்கலாம்" என்று அனுமதி கொடுத்து
கூடவே "கொள்வாரிருக்க மாட்டார்" என்றும்
ஒரு மிதி மிதித்து
"நிச்சயமாய் நல்லாத் தான் எழுதியிருக்கார்" எனச் சொல்லி
உடனே
'கவிஞன் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விடலாகுமோ வென
"கடனே யென்று எழுதிய கவிதைகள் சில,
சிவனே யென்று எழுதிய கவிதைகள் சில,
மாத்திரம் இல்லாதிருந்தால்-
மூத்திரம் என்ற சொல் மட்டும் சிறுநீர்
எனத் தரப்பட்டிருந்தால்,
காத்திரம் கூடியிருக்கும்", என்று
மீண்டும் தன் கூண்டுக்குள்ளிருந்து
காலத்தால் கந்தலான கவிதையொன்றை
ஞாலத்தினும் சாலப் பெரிதாய் எடுத்துக் காட்டுவார்.
"வடித்தால் சிற்பம்-
பொடித்தால் பல்பம்-
மடித்தால் பொட்டலம்-
விரித்தால் வரைபடம்-
என் எட்டாவது வகுப்பிலேயே கற்றுக் கொண்ட
வாழ்க்கைப்பாடம் இது"வென
அபசுரத்தில் ஆலாபனை செய்து
பல்லவி, அனுபல்லவி, சரணம் பாடி
நாத விற்பன்னர் ஆவார் நமது விமர்சகர்!
காதலோ, சாதலோ, பெண்ணியமோ, விண்ணியமோ-
ஆதலினால் அனைத்துக் கூட்டங்களிலும் முதல் வரிசையில்
நெஞ்சுயர்த்தி யமர்ந்தவாறு மேடையைக்
கூர்ந்து கவனித்துக் கொண்டிருப்பார் இன்னொரு விமர்சகர்.
அவர் கடைக்கண்ணிலிருந்து எவரும் தப்ப முடியாது.
அதி முக்கியமாக, பணம் பதவியுள்ள படைப்பாளிகள்.
அதற்கும் மேல், இருக்கவே இருக்கிறது தொலைபேசி!
சக கவிகள் சொல்லாத சேதிகள் பலவற்றை
வீடு வீடாய், அரங்கு அரங்காய்ப் போய்த் திரட்டியெடுத்து,
தேவையான, தனதேயான
மேலதிகக் குறிப்புகளோடு தருவதற்கென்றே உண்டு
சில நீக்குபோக்கு மேம்போக்குக் கவிஞர்,கவிதாயினிகள்.
வேண்டும்போது அவற்றில் ஏழெட்டை
வெட்டி யொட்டி
விமர்சனமாய் சுட்டு வினியோகிப்பார்
வேறொரு விமர்சகர்.
வெகுண்டெழுவார் இன்னொருவர்:
"கப்பம் கட்டச் சொல்பவனும்
கவிதை கட்டச் சொல்வானோ..?
வெல்வானோ இக்கவிஞன்?
சொல்வேனோ நானும் இவனைக் கவியென...
நான் காணா வரியிடை வரிகளைக் காணும் கண்கள்
அவிந்து போகக் கடவது
அவனிவனென ஆயிரம் கவிஞர்கள்
யாரைச் சொன்னால் எனக்குப் பயனுண்டோ
அவர் பேர் கண்டிப்பாக இடம்பெறும்
என்றும் மாறியவாறிருக்கும் என்
தரநிர்ணயப்பட்டியலில்".
"பாரீஸ் இலக்கிய விழாவுக்குப் போகக் கிடைப்பது முதல்
பாரீஸ் கார்னரில் அலைந்து திரிந்து ஆரஞ்சுப் பழங்கள்
வாங்கித் தருவது வரை,
பெட்டி தூக்குவது முதல்
போற்றிப் பரவுவது வரை
பயனென்றால் ஒன்றா, இரண்டா - எடுத்துச் சொல்ல...?
திறனாய்வுப் பேராசானாய் நான் துதிக்கப்பட
தொண்டரடிப்பொடியார்கள் அதிகம் தேவை.
கவிதையெழுதுபவன் கவிஞன் எனில்
அவனையே எழுதுபவன் நான்;
அவன் கவிதை கவிதையாவதும் என்னால் தான்.
கோர்வையாய் நான்கு வார்த்தைகள் கிடைத்தாலும் போதும்
நாவாட சொல்லியா தர வேண்டும்...
ஆடுவேன், பாடுவேன், சுயங்கூடிய கவிஞர்களை
அடங்காப்பிடாரிகளென ஓட ஓட விரட்டுவேன்.
தடுக்கி விழுந்தாலும் பரவாயில்லை-
தாமதமில்லாமல் சாமரம் வீச ஆள் சேர்க்க வேண்டும்..."
கவிதையில் பூடகத்தன்மை யிருந்தால்
"அது கச்சடா" என்பார்.
அட கஷ்ட காலமே_
கருத்துரீதியாய் பொருதும் கதியற்று
இஷ்டதெய்வத்தைத் துணைக்கழைத்தவாறிருப்பார்
இன்னொரு விமர்சகர்.
மூலமே சூன்யமென்று ஞானம் பெற்றார் நம்
முன்னோர்கள் பலர்.
ஞானமே சூன்யமாகிப் போய் விட்டால்
நற்கதியேது ஆன்மாவுக்கு?
கொட்டு முரசே,திக்கெட்டும் கொட்டு முரசே!
தன்முனைப்புத் திறனாய்வாளர்கள் கொட்டம் அடங்கவே!
விட்டு விடுதலையாவோம் எனக் கொட்டு முரசே!
ஒற்றைக் குரல் விமர்சனம் ஒழிக ஒழிகவே!!


III
குகை என்பது ஓர் உணர்வுநிலை

1)
காற்றாடிகளாக முடியாத காகிதத் துண்டு
துணுக்குகள் என்றாலும்
சொடுக்கியிழுக்கும் கைகளின் பிடியில்
சிக்காத பூரணத்துவம் கொண்டவை.
தலைக்கு மேலே சுற்றிச் சுழன்று
தரையிறங்கிக் கொண்டிருந்தன.
விழுந்த இடம் பொசுங்க
எழுந்த பிணவாடை
உனக்கு துர்நாற்றமென்றால்
எனக்கு சுகந்தம்.
அகராதியிலடங்காது இந்த மாற்றம்;
இரண்டறக் கலந்திருக்கும் இருட்குகையில்.

2)
குகைவாயிலில் தினமும் மாலை
பீறிட்டுயரும் ஊற்றைப் பார்ப்பதில்
வரவாகும்
நீர்த்துப் போகாத பரவசம்.
அன்றும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது
செங்குத்தாய் உயர்ந்து விரிந்து
பரவியது
செந்நிறத் தண்ணீர்.
வண்ண விளக்கைத் தேடிய கண்களுக்குத்
தட்டுப்பட்டது
வெட்டுண்ட மனமொன்று.
கிளம்பியது குருதியென்று விளங்கியதில்
கலங்கி
வாலைச் சுருட்டிக் கொண்டு குகைக்குள்
ஒடுங்கிக் கொண்டது காட்டுவிலங்கு.

3)
தொலைவிலிருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தது
தன்னைத் தானே.
கண்ணில் ததும்பிக் கண்ட வலியைக் கண்டு
வேடிக்கையாக இருந்தது.
காக்கைக் கொண்டாட்டமல்ல.
'உண்டென்றால் உண்டு; இல்லையென்றால் இல்லை'.
வலியும், இழப்பும், அவமானமும்
கையறுநிலையும் கூட
கடவுள் தான்.
குகையிருளில் பலவீனமாய் படுத்துக் கிடக்கும்
பெண்புலியின்
புண்பட்ட மென்மார்பை ரணப்படுத்துவதாய்
வீசியெறியப்படும்
எலும்புத் துண்டத்தால் எப்படி வயிறு நிறையும்?
தன்னையுந்திக் கொண்டு எழுந்து புறப்பட்டால்
தானே கிடைக்கும் பொழுதும் இரையும்.

4)
கண்களை இடுக்கிக் கொண்டு காத்து நின்றாள்
பார்த்த விழி பூத்து.
பூப்பெய்திய நாள் நினைவுக்கு வரவில்லை.
பசிக்கிறது என்றால் அதைக் கொச்சையாகப்
பொருள்பெயர்த்து
பெருங்குரலெடுத்துச் சிரிக்கத் தயாராய்
நாலாயிரம் பேர்.
ஊர் மறந்துவிட்டது.
நசநசவென்று பெய்யத் தொடங்கிவிட்டது
மழைமனம்.
வசவுச் சொற்களின் நிண ருசியை
வாய்க்குள் உணர்ந்தவளாய் மீண்டும் குகைக்குள் நுழைந்தவாறே
முனகிக் கொண்டாள் மூதாட்டி:
காசு தராமலே கிடைப்பாள் என்றாலும்
கிழப்பரத்தையைப் புறக்கணித்தல் தானே
குடும்பத்தலைவர்களுக்கு அழகு...

5)
வெளியுலகின் இடையூறின்றி வேண்டுமட்டும் கூடிக்களிக்க
இந்தக் குகையைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்ட பெண்புலி.
பூனையாகி புதைந்து கொண்டது
அடுத்துப் படுத்துக் கிடந்த இணையின் அடிவயிற்றில். கண்துஞ்சிய நேரம் போக மீதி காலமெல்லாம்
நக்கிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது நேசமிகுதியில்.
ஆடாமல் அசையாமல் படுத்தவாறே
பங்கெடுத்துக் கொண்டிருந்த இணையின் மனதில்
நிலைகொண்டிருக்கக் கூடும்
அடுத்த வேளைக்கான இரையின் நினைவு.
சிந்தாநதியொன்று குகையின் அடியில் சீராக
ஓடிக் கொண்டிருந்தது.
பார்த்ததில்லை என்றாலும் அதன் ஒலிகேட்டுத்
தண்ணெனக் கனியும் பெண்மனம்.
குகைப்பாறையின் திண்மையைக் கொண்டாடுவதாய்
மறுபடி மறுபடி முகர்ந்து பார்க்கும்.
வினைமுடித்ததாய் வெளியேறி மறையும் இணையின்
தளதளவென்று பொலியும் வாலைப் பார்த்து
களிப்பு பெருகும்.
'பாவம், எவ்வளவு தொலைவு செல்ல வேண்டுமோ' என்று
தனக்குள் கேட்டுக் கொள்ளும்,
விசனமும், கரிசனமுமாய்.
திரும்பி வரும்போதெல்லாம் விருந்துண்ட கிறக்கமாய்
நாவைச் சுழற்றி மிச்ச ருசியை அசைபோட்டவாறிருக்கும்
இணையின் தரிசனத்தில்,
ஒரு துண்டு இறைச்சியும் தனக்குத் தரப்படவில்லை என்ற
நிதர்சனம் ஓரங்கட்டப்படும்.
திரும்பாமலே போகும் நாட்களில்
திரும்பாமலே போயிற்று ஒருநாள்.
இரண்டு மூன்று நான்காய் உருண்டோடிய பொழுதுகளில்
சுருண்டு கிடந்தது பெண்புலி, குகையின் ஒரு மூலையில்.
இதுநாள்வரை இருளிலேயே ஆனந்தமாய்க் கண்மூடி
மல்லாந்து கிடந்ததில்
கடந்துபோய்விட்ட காலத்தின் நீள்பரப்பு
சுருக்கென்று தைக்கிறது பிரக்ஞையில்.
சற்றே திரும்பிப் படுத்தபோது
பக்கவாட்டில் புதரொன்று முட்களோடு வளர்ந்திருப்பது
புரிந்தது.
அதிலிருந்து கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் சீறலொலி
பிரமையாக இருக்கலாம், அல்லது,
பாம்பினுடையதாக இருக்கலாம்.
பலவீனம் மனம் உடலாக
மெதுவே எழுந்து நின்றது.
தலை படீரென்று இடித்தபோது தான்
குகையின் மேற்புறம் சரிந்திருப்பது தெரிந்தது.
மூச்சடைத்தது.
முன்னோக்கி எடுத்து வைத்த கால் பதிந்த இடம்
ஒரு பெரும்பள்ளத்தில் புதைய
பின்னுக்கிழுத்த வேகத்தில்
முதுகு சாய்ந்த இடத்திலிருந்த பாறை பெயர்ந்து
மோதித் தள்ளியது.
முன்மண்டையும், மூக்கும் நசுங்கி
குருதி பெருகத் தொடங்க
எப்படியாவது வெளியேறி விட வேண்டும் என்ற
விருப்பு ஒரு வன்மமாக
மீண்டும் புலியாகி
ஒரே பாய்ச்சலில் வெளியேறிக் கொண்டிருக்கும்
பெண்புலியின் உடலெங்கும் படரும்
தண்காற்று
இன்னொரு வாழ்வாய்.

ramakrishnanlatha@yahoo.com
Copyrightthinnai.com

remembrance - sathara malathy's poems in english

Posted by latha ramakrishnan at 12:28 AM
Thursday, February 12, 2009
remembrance – Sathara Malathy's poems -20 rendered in english by latha ramakrishnan

Remembrance (e-book)
Selected poems of 'sathara' malathy (Tamil)rendered in english bylatha ramakrishnanemail : ramakrishnanlatha@yahoo.compublished by ‘anaamikaa alphabets(first edition dec.2007)------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


On 'sathara' malathy (19.6.1950 - 27.3.2007)

Born on the 19th of june 1950 she was a post-graduate from Presidency College, Chennai. Hailing from a place called Brammadesam near Ambasamudhram in Thirunelveli District, Tamil Nadu, she had her School and College Education in Chennai.She worked for BSNL as Chief Accounts Officer and in the last several years of her career before she got a transfer to Bangalore and subsequently opted for Voluntary Retirement, she was posted in a place called Sathara in Maharashtra. The name of the place was prefixed to her name to distinguish her from a fellow-poet with the same name. Thus, Sathara is not just a prefix, it plays an integral part of her identity as a poet and hence it proved to be in bad taste when a literary magazine so coolly prefixed Bangalore as the prefix instead of Sathara in its brief note condoling her death. Such move can well be regarded as an attempt to erase the identity of the departed poet‘Sathara’ Malathy. But, her poems would surely preserve her memory in the hearts of discerning readers like me.

A passionate reader and a very sensitive human being she was, one can find in her Poetry the marvelous blend of the two quotable quotes – ‘Poetry is the spontaneous overflow of powerful emotions’ and ‘Poetry is emotions recollected in tranquility’. Her poems reveal her passionate heart and its unanswered queries and unfulfilled dreams and they belong to one and all of us. She had experimented with various styles and tones in writing Poetry, using classical Tamil, folk-language etc. She took part in literary seminars and discussions with genuine interest and her Papers would always be balanced and analytical, avoiding overtones.

Three collections of poems – VARIKUTHIRAIGAL ( the zebras) , THANAL KODI POOKAL( fire-plant flowers), MARAMALLIGAIGAL ( a kind of trophical flowers) – one short-story collection – ANAMADHEYA KARAIGAL (anonymous shores) – one Anthology of essays on the renowned Tamil Classic Andaal Thirupaavai, analyzing the underlying theme of the verses with a rare sensibility and sensitivity, UYARPAAVAI - of Sathara Malathy have so far been published.It was from the 90s that 'sathara' malathy's tryst with the little magazines or literary magazines of Tamil began in right earnest. Sathara Malathy's poems, and her numerous analytical articles on poetry and other branches of literature prove her credentials as a writer with substance.

She had a passion for knowing people and interacting with them and she used to have regular telephonic contacts with many fellow-writers. She had great liing for the complexity and depth of poet Brammarajan's verses and she held in high esteem fellow-writers Pa.Venkatesan ( a poet , novelist and short-story writer in Tamil), Amarantha ( a reputed writer and translator in Tamil) , A.Muthulingam ( again, a reputed writer in Tamil) and several others.

Her deep love for Tamil and her firm grasp of its numerous shades and nuances are evident in her writings. She had firm feministic leanings but she never steered them toward acquiring anti-man syndrome. She had great love and respect for her mother (who herself was a poignant reader and writer whose two short-story collections have been published in the last several years) and she had penned a poignant poem on her mother which is included in the 'Maramalligaigal' collection.

Her husband, mother and only daughter are living in Bangalore. And, I am sure, there would be many more of her writings left unpublished.I have met her just twice or thrice but she used to talk to me regularly over the phone, reading out her fresh poems. On the few occasions we had met, I remember her speaking on a variety of issues. I like the intense passion in her poems which would produce a melting within. She had an in-depth knowledge of great Classics both in Tamil and Sanskrit. That’s why she used to feel sad when haughty and prejudiced comments were aimed at great works. Once, when I told her that I would arrange for a small gathering in Chennai which would be a discussion on her poetry, she was reluctant to accept it saying that it would hurt us if our poems so close to our hearts would be half-heartedly dealt with, and, worse, from a pedestal. As I am aware of the truth of what she had said, I left it at that.

A friendly soul, so full of Whys, Hows and Whats of Life, Sathara Malathy is sure to live on, defying Death, with the help of her intense Poesy. A handful of her Poems are rendered in English by me and compiled into a thin volume titled ‘remembrance’ as a token of my love and respect for her. The respective original poems in Tamil are also given, to give the readers a feel of the poet and person she was.

So long, ‘sathara’ malathy….


* Poems from the volume ‘remembrance’ comprising 20 poems, of ‘sathara ‘malathy and some passages from her foreword to one of her poem-collections giving her impressions on Poetry, in my english translation, are given here.
Poetry is…

‘sathara’ malathy

Poetry is not a diary, nor the pages of an autobiography. It is not made of ‘I’ s. Not all of a poem are real; nor are they mere fantasy. Poems are not decorated with cleverness and strategies; nor are they made sacred with dirt. For me, Poetry is Truth; Truth told in the best possible manner. Hiding mine as other’s, this one’s as that one’s, yet, a Truth which comes into the open, no matter however hard one would try to hide it. A poem without this Truth can only be superficial, with no real substance.
I don’t believe even that claim that a poem reflects the poet. For, I know my poems have never been able to reflect even a portion of my anguish, pleasure or convictions. This I know with due embarrassment.Very rarely others nurture a healthy attitude toward opposing views. But, I keep trying.As I understand, in Poetry the life of a human is lived through its heart, with the body renounced. I do believe that ‘poetic instinct’ springs and overflows in the heart and that it begins and ends there.

In the communion and lovemaking that happens through Poetry, all sorts of coarseness and vulgarity finding no room, something angel-like sprouts and it brings all the worlds under its feet, kicking and crushing them. Such visions I keep getting.

And, these visions give me great pleasure and comfort. I make it a point to din into the angel all the din and noise of my ongoing anguishes. But, the angel being an angel, stages along with its dance, a response to that, and, another one in reflection too.

I float and melt in the clouds of Poesy as small little clusters of cotton.I cry in poems. It smiles and laughs brightly, applying all strategies of laughter, turning me ecstatic. I rage in anger. But, even that which emits fire brings back to my memory various men and women, turning me joyous.

That is Poetry. It gains acceptance with the strength of moods and emotions. Not with the lines. Stirring my magical heart I bring about some chemical compositions in several lines. Those hours of poetry writing and reading make me drench in a pleasurable downpour. In the heaven of the poet no one who is obsessed with possessions has a place!

1) Lovers

They meet onValentine’s DayThose no lovers _

as inwedding days

Lovers don’t meet.They Be.

When all drenched in fire and break apart

They Be.

For mutual giftsthey have noWorlds.

When gifts happenWorlds don’t have them.

Yes.Gods too are loverslike Spirits

2) The Duel

Banging against thestone of languagerepeatedly

I voiced my woes.

The Tongue remained unstirred.

Cold War.

And, banging againstmy heart again and again it gained entry

as Poetry

3) The Three Divisions of Time

Seeping into Yesterday,I,

not flowing inToday

froze in ‘day before yesterday

’having no time to melt.

The minutes arebut veritable milestones.

In the wind of sorrow

bounced and battered

the poem that melts,

so moved,

in the darkness ofmy tongue

would gain its voice from the light

youwould give tomorrow

with the word having gone dead

climbing the wall andmoving ahead.

4) Need

Just like ‘parrot-hunger

Suffice if there areFruits of Syllables.

Why can’t you sayAt once ?

That it’s sickening!

Swallowing atrociousDelays

I can’t satiateMy hunger.

5) This is No Response

I have no response toyour letter.

Tears can never be written

in a piece of paper.

My problem is that

I wished to get back theLoan

that I had given elsewhere,f

rom You.

My failure is that

I was born dead.

For those share of my heart

that have suffered loss

let’s pay homage.

If only time would block

My ebbs and flows

from reaching your shores

my thanks will be million and more.

6) Resolutions

In night,

light of seven hueswere resolved.
Flooding waters were resolved

by the reservoirs.

Space resolved the planets.

Liquids resolved the solid Substances.

And the soothing comforts listed below

were resolved by separations:

Memories by forgetfulness,

Gods, by suspicions,

Trees, by silent seeds,

Deaths, by relationships.

That which resolves the battles with you

is my love.

And empty worlds

will be resolved byyour and my ‘moving apart’ .

7) WILL

Applying the mill-smoke upon

the tobacco-bed

with a plastic garland

we made you lie down.I

ndeed we have kept your breathall

too safely

in Carbon Monoxide.

Oh, Nature!

Please don’t rot and die.

Oh, please don’t search for your

ground water-jar!

Your grandsons are playing with it.

Destroying your vast forest

we’ve placed multi- storied structure.

Oh, don’t keep it in mind!

“Are we going to carry it along

when we undertake our final journey…?

_ this question we can’t ask of you.

For, you might do just that.

Already Ozone Will has impediments aplenty.

When you called out to bless

our beloved Jacob was not sent.

For consanguinity we have felled the Jacobean Tree.

Covering with sheep-skin,

we brought ‘concrete cousin

to stand in front of you.

Oh, Nature!,

please don’t rot and die!

Please give us a little more time.

Let’s try what best we can.

The reason being,

our days to come rely on your Will indeed!

8) Sathara

As like a fortress,

the mountains…

as if something preciousis strewn deep down

_ Sathara.

Peeping with unsatiated desire

at the bubbling river

a cluster of cloudson mountain-shoulder.

Concealing stealthily

its glowing red ‘person’

the Sunny baby of Dawn

would surface.

Would give life Everyday.

Would give ‘Message of Hope’for Peace

and to feel at Ease.

9) Request
It’s you who complete

a significant portion of my poems

with your facials and

figments of Imagination

just like those reviews

reserved for me.

While going past

lanes of sorrow

running or creeping

seeing sign-boardsof your shopsi

n alien language

I turn terror-stricken.

I never knew other tongues.

I don’t even rarely

hold your hand

and show you

thedarknesses familiar to eyes.

Then, where lies the array of fire-stones

for light in me?

Let us dwell in the Land of Love only

_Unconditionally.

10) Wars?

There will be no need forthe name of ‘Father-Land’

to thosewho are the tattered remains

of Warfare.

Henceforth there need beno reason

for them to loathe

and explode

and to batter,

as if it is some form of deep prayer.

For evaluating and respecting

the strengths and values of Life

with not just the scales of War

the need for classrooms

would rise.

That too would be buried in sands,

thanks to our terrible Curriculam.

In wounds, blindness

mental aberrations

and other handicaps

can there be any day

when the relevance and significance

of success and failure

would be apprehended?

Or wrongs be set right?

Pain alone would remain

deepening, accumulating

in the lakes of Humanity

as dregs,

everywhere.

Oh, leave it.

For women

no need to spend onValentine’s Day,

Anniversariesand Feasts.

Henceforth

we save our homes

from Fathers’ Day!and our country from

National Celebrations?

Claiming to sow the seeds ofLove and Justice

but having buried them indeed.

From now on,

it is in Warfare

lies our Welfare.

11) life ?

We are sculptors

who strive to create the rock

with pains.

All our houses, with wings sprouted

and flying, here and there

as walls, trails, patios

and chairs to keep waiting,

they’ve seated themselves.

Our flavours

in the hurried particles of damp bread

and in the necessity ofthe burden of weight that

blocks the throatmaking you feel strangled.

in our tongue, the query’s response always.

Or, the query to a response.

An unending ‘Daily’s structured

onheaps of regrets and misgivings,

to our opponent.

If only we can acquire ourselves,

who like not to speak nor seek

renouncing all needs,

thenwholsome satisfaction.

As, on the sand embedded with changes

and directions getting distorted withins

mashing and scattering,

our eyes have come to acquire

hundred angles.

Our mission is to reach out

in all love and

grasp our mutual well-being.

If we are to die in this,

to be born again and return

our households cannot be identified.

We are not going to die

except

in aching,

anguishingly living.

12) beautiful…

Oh, mountaneous breeze!

MyLove,

who caresses me to

relieve me of the pain of

Summer

Between You and Me

what at all is there to

Experience…?

“Sorrow”, said Religion.

“Indeed Ailment” said the Society.

“Obscenity” cried those

who are obscene.‘

”Alas, am I not there?”

screamed the Almighty

Within and Without

turning ‘beauty-personified’!

13) With no Umbrella, nor Wagon

Growing tired of journey

I remain in a rooflessrailway-station.

To safeguard me against the

chill downpourand accompany me home

came my ‘Security’,

taking his own time

and with no seasonal

readiness.

Drenching and dripping

he walked on

guiding me also

Like Husbands.

14) The lost Day and Nights

We give all our investments

of honey-cakes made of our

sweatsin the form of Will.

Give us back ourbetter-halves

as our beloveds.

Bring innumerable Daysand Nights

that are so spontaneous

as the dryness of the‘betel-chewing’ mouths

and place them at our feet.

And we would come to

take part in your Sermon on the Mount

on women’s chastity.

15) You tell us ‘To Be’

You want us to don the

role of

Friend, Mother,Daughter,

traditional Wife

and what not…

We are Devils,

the derailed ones.

We

Do not conform

_When you ask your mother

To obey you like daughter,

When you tell your daughter

to confine herself

within four walls

as the mother,

When you ask your friend to metamorphose

into wife

as suits your convenience,

When you tell your wife

to be‘Mother Goddess’,

all forgiving

_We, the Devils,

the derailed ones

Do not Conform.

16) the key

That which proved elusive

despite using the all too long ladle

and probing the wellfor a long time.

On lying down all stretched

with the face upward

revealed itself very clearly

on the ceiling

inserted in the

strait of the lustrous light-glass.

If I attempt to take it

_Will the glass break?

Or, the ceiling leak?

With sunken face and grey hairs

the Key.

Searching in the open space

and getting it in a tiny

nail particle,l

eaping,

it sat atop the

peak.

I told it the ‘thousand and odd’ tales of

Arabian Nights

during day-time.

Now, together with the

loss of my own self

my search for the Key too

ceased to be.

17) Humanity since Eden

Leaving the gardenwhere have we come to a stop?

With the wood moving forward

and waging War

it was but you who won.

Constructing Seas in the vacuumI froze them.

We wandered along the

sky-lanes,

we flew the kites downward

yet we were worried

for the horns growing amidst silky wings

and for the new horse-shoes

that have come to stick on

soft feet,

for the ‘closeness’ that breathed

in love turning into stench

with the mysteries leaving,

waking up from intoxication.

In twenty commands

we block out movement.

In calculations and computations

we have displaced all voices.

And, we had left those swings that go up

and down, in the garden.

My Beloved!

bless me with the boon of our

First Day of Birth!

18) a cord

Clinging to the wall of night

in a tight grip

for very many ages

the cord lay there.

Whether it remained there

liking the compound wall

and the pitch darkness

and whether it stayed on

all hungry,

alive and breathing

none cared to haveany concern.

After very many years havesped by,

in anxiety whether the

cord has metamorphosed into a snake

the toads kept going past

every now and then.

As there grew eyes for the cord

and also tears coming out of them

‘Could it be that in the cool chillness

the exclusive odour of snake

became all enhanced?’

_ so the security-guards said to each other.

19) You and I

You are the

diamond necklace

that has fallen

into my begging bowl.

The rainbow that has

surfaced on the rims.

Everlasting illumination;

a merciful ocean.You are my love’s

wholesome expansion.

Yet, it is You

whom I refuteand dispute.

20) Shadow

From way back they’ve

started seeing me with the shadow.

And, it became a must for me

to sleep with the shadow.

Dreaming with the shadow

I functioned with it.

I turned a shadow to my

Shadow.

In the early morn

and in the elongated evenings

the Shadow grew,

stepping on me.

In the scorching heat of the midday Sun

when I wished for it the most

I remained without the Shadow.

Then, the noon Sun came to stay on,

as something stable and permanent.

They stared at me in those parties.

“Why are you without the Shadow?”

– so my friends admonished.

“Came alone?” _ my daughter asked.

“Where is the Shadow?

bring it when you come to my house ?”,

said she.

Stationing the Sun sans Shadow

up there

my world would revolve.

For, Shadows are not real.

NEO-TAMIL POEMS FROM NAVINA VIRUTCHAM

NEO-TAMIL POEMS FROM NAVINA VIRUTCHAM






NEO-TAMIL POEMS
from
NAVINA VIRUTCHAM

compiled by
azhagiyasinger
editor
naveena virutcham

english translation
latha ramakrishnan
published by
virutcham



A note on AZHAGIYASINGER, Editor, Navina Virutcham and the compiler of the Anthology of Virutcham Poems titled .Virutcham Kavidhaikal’

Original name Chandramouli. He has been contributing as a poet, short-story writer and also the editor of a Tamil Literary Magazine by name Navina Virutcham, actively engaged in doing his might to enrich Contemporary Tamil Literature.

So far , his two poem-collections titled ‘Yaarudanum Illai’ ( ‘With None’ - 1995) and ‘Tholaiyadha Dhooram’( ‘The Distance That Never Ceases To Be’ – 2001) and also a volume of his full collection of poems have been published. Already three short-story collections of Azhagiyasinger have been published. His short-story titled Uncle has fetched him the prestigious Katha Award. And, he has received the esteemed ‘Thirupur Thamizh Sangam Award for his translation-work titled ‘Yugantha’.

Azhagiyasinger’s poems and short-stories have been translated into English, Hindi , Punjabi and several other Indian language.

Single-handedly and steadfastly, unmindful of the fact that his literary efforts have not been duly recognized, he has been publishing the Tamil Literary Quarterly ‘Navina Virutcham which has provided place for many a promising writer and poet to prove their worth, for the past 20 years.

Further, Azhagiyasinger has also published several meritorious works of contemporary writers through Virutcham Veliyidu.

And, he has organized many a literary meet as part of his Virutcham activities.

He is working as an officer in Indian Bank and now stationed in Myladuthurai, Tamil Nadu. His family lives in Chennai.


VIRUTCHAM KAVIDHAIKAL – A BRIEF INTRODUCTION
by
Poet Ra.Srinivasan

( Excerpts from INTRODUCTION TO VIRUTCHAM KAVIDHAIKAL that has appeared in the first volume of Virutcham Kavidhaikal )

Neo-Poetry or Modern-Poetry has come to stay. The initial doubts and apprehensions have disappeared, gradually, in course of time. How can words arranged in lines with no rhyme and meter, i.e., ‘Yadhugai’ and ‘Monai’ become a poem? - so there were many who debated endlessly. Yet, the magnetism of Neo-Poetry proved to be such that more and more discerning readers have been steadily drawn into its fold. It is not that the Prose-Poetry is without rhyme and meter. They are there in it, in a different, more expansive and inclusive form, with a new set of rules of sort. This new form or norm has made poetry-writing and reading easily accessible and it helped establish each poet’s exclusive identity. But, it should be remembered that this freedom is not all that unconditional, for, with all its easy usage of words without adhering to any rigid set of rules, it demands a depth that qualifies it as poetry. Hence, though its form has turned simpler its content turned heavy and ambiguous. And, this ambiguity came in the way of understanding the neo-poetry. This problem of understanding is associated with the poems of the ‘small magazines or alternate magazines…

The history of Modern Tamil Poetry highlights Bharathiar as its pioneer. The small magazines that followed him, cherished and nourished this prose-poetry as the new form of Poetry. At that time the theme of these poems was anything. Simple issues, feelings, daily life, social life and one’s comments and viewpoints on them – all these formed the subject-matter of Poetry. During that period the form and outward shape of poem were concentrated upon more. The commercial magazines aped the form of the neo-poetry without bothering about the essential requirements of its content – ambiguity, intensity and depth and published mostly the poems of academicians and film-lyricists. And, the readers who happened to read such pseudo neo-poems in pop magazines began to feel tired of them. It was at this time many started writing poetry and various theories of Poetry began to do their rounds. It was a time when readers of Poetry grew lesser in number and the writers, the reverse. Thus, on one side the form of prose-poetry became popular and soon lost its hold. At the same time the real Neo-Tamil Poetry Movement grew in Small Magazines and moved on to attain various dimensions. They analyzed the various aspects of man’s inner life with a genuine passion and in all seriousness. Hence, the expertise of blending the social life with that of man’s inner life, and, studying and revealing its shades and nuances in this perspective and with this perspective gained momentum. Poetry gained depth. And, this gave rise to the ambiguous nature of neo-Tamil poetry, not easy to understand. Hence, poetry tended to look more alien. To attain a balance in this, it becomes imperative to have the reader too partake in the creation of the poem. To get the feel of the same experiences that a poet gains during the process of creating a poem , the reader is expected to rise himself to the same elevated state. In other words, while reading a poem, attuning himself to it the reader too has to create it. With the help of the same words and their meanings the reader is expected to complete it. This is the only way that helps the reader to comprehend the essence of the poem concerned and to test the strength of it.

The underlying theme-content of Today’s Neo-Tamil Poetry can be classified as follows: Social and sociological aspects, the intricacies of the individual mind and also its mysteries and multi-dimensions. The first and foremost duty of Poetry is to give forth a vision. This vision which is hidden in the labyrinth of word and meaning is retrieved as the poet’s experience, and, through an inner activity that takes place in him it takes on the shape of Poetry. This is why the vision and the experience and the words merge as one whole, losing their separate identity. In harmony with Nature and moving through the social life, the experiences that the poet’s heart so obtained giving a vision to him which is revealed in his poetry born of his poetic heart that speaks volumes. As a reaction to the experience caused by Nature and Social environment, Poetry is stirred. As the response of the vision gained by the experience, the poem takes place. In such poems high values of life and the seeds of catharsis are inherently available. And, in the poems that are born with these ingredients the socio-cultural and individualistic aspects of man’s external and internal life are studied and explored.

The poems of the first volume of Virutcham Kavidhaikal bear testimony to the fact that the neo-poems of Tamil are rich both in style and content and that they are universal in their appeal and can withstand the test of Time.

* poet ra.srinivasan’s two poem-collections and a short-story collection have so far been published and they are proof enough for his true spirit as a poet.


foreword
by
azhagiyasinger

Till recently the situation was that many a quality work that were being published in the 'little magazines' of Tamil couldn't be brought forth as a collection, as a book. Hence, if someone were to learn about those magazines after a sizeable number of years and feel like reading them, there was no access for realizing this wish. Thus, the literary endeavours of little magazines had to remain unnoticed. Those who contributed to the literary or little magazines had to remain the ‘Unsung Heroes’ of Tamil Literary Field till their life-time and even beyond that. We can claim that the situation is now changed for the better, but, to some extent only; we have a long way to go.

It was only after the review in Dinamani Sudar on the Collection of Tamil poems titled 'Zha Kavithaigal' an academician visited us in person to enquire after the existence of such a literary magazine. Seen in this light, we can well understand the need for compiling the writings - poems, short-stories, essays, literary reviews, editorials of these small magazines as Anthologies to highlight the contribution of Small Magazines toward changing the literary trends, reading habits and also the way they posed a challenge to the mainstream, commercialization of literary sensibilities and sensitivities.

Thus, I set out to publish the Virutcham poems and short-stories as Anthologies. Selected poems from the Virutcham issues during a five year span between 1988 - 93 were brought forth as an anthology titled Virutcham Kavidhaikal - Volume I. Poems of 94 poets, mostly more than one poem of each of those 94 poets, were included in the Anthology. Altogether there are 235 pages in the volume. This initiative was well-received by discerning readers. This Anthology of Virutcham Poems was reprinted in 2006.

When we study the common characteristics of the poems that have appeared in Virutcham issues we can well see that there has been significant changes, both in form and content in the making of Modern Tamil Poetry. Brevity of words which is the essential quality of Poetry can be seen in all these poems of Virutcham. And also, the 'pleasure of reading'.

The act of writing a poem and also the reading of a poem gives one a strange kind of feeling. It is the experience of a visionary, made possible even without the creator consciously striving to make it possible. And, reading a poem gives one the feel of a kind of inexplicable joy mixed with sweet surprise!

Today, Neo-Tamil Poems are born on various levels. Those using melodramatic words and expressions, those which sound didactic, preaching from a pedestal, employing empty rhetoric do not offer any catharsis or pleasure to the readers. And, it is a fact that real poignant Neo Tamil Poetry can be found in the Small Magazines only, even today. It is to be noted here that the Middle Magazines have expanded the space of Modern Tamil Poets.

Today, when one has to be in the midst of a maddening crowd, having to hear and witness things that prove repulsive to human sensitivity, Poetry provides some solace to the heart. Poetry feeds and soothes our battered minds. Also, by causing strange vibrations in our hearts, Poetry lends clarity to our perception of life and things. True, the reader has to seek and find such poems which have these qualities inherent in them.

In this Anthology poems were selected from the first 22 issues of Virutcham which is now in its 17th year of 'being' and this Anthology includes all the poets who have contributed in the said 22 issues. And, it has two noteworthy 'Introductory Essays on Modern Tamil Poetry, written by two poets of merit - poet Gnanakoothan and poet Ra.Srinivasan which give a precise account of the need and evolution of the Modern Tamil Poetry. I convey my sincere thanks to them once again. And, my especial thanks are due to fellow-poet Ra.Srinivasan for his contribution to Virutcham and also to the preparation of this Anthology. And, to all other fellow-writers and poets who have been contributing to Virutcham all these years and proving a steady source of support to its growth and sustenance.

Though I have learnt from my own experience that publishing books and the before and after endeavours that go into it prove a Herculean task, I still feel duty-bound to introduce the range and expanse of Neo-Tamil Poetry to the discerning readers outside Tamil Nadu and also to our own youth who may not be all that familiar with the potentials of Tamil Poetry. Therefore, I have now taken the initiative of publishing around 40 poems from Virutcham Anthology of Poems, in English. And, I sincerely hope that this initiative of Virutcham would be well-received. And, hopefully, more such initiatives would be undertaken in the coming years.

TRANSLATOR'S NOTE


LATHA RAMAKRISHNAN

While translating a text if we are to come across a stumbling block, how are we to overcome it? Are we to seek the assistance of others? If so, who should be those others? Or, without making the essence of the text suffer, can we bypass the particular word or expression and move on? Is it essential on the part of the translator to be well-acquainted with the text/author of the text which/whom the translator is rendering in a different language? Is it possible at all for a translation to be 100% sincere to the ‘source text’? What are the liberties a translator can take with the ‘source text’ or that a translator should not? What do we call the ‘politics of translation’?

_ These and more queries and doubts keep afflicting the translator ,but what makes him or her pursue the course, notwithstanding all these apprehensions is the fact that by translating a text he or she shares the aesthetic feelings and valuable information inherent or put forth in a text with his/her fellow-beings who would have otherwise denied access to it by reason of language or landscape, so to say.

Thus, I have set forth to render in English select poems from Virutcham Kavidhaikal ( the word ‘select’ is used not in the negative sense as regards the other poems left out, and, with sufficient resources I am sure Azhagiyasinger, the Editor of Navina Virutcham would be too willing to get all the poems in the said Anthology of Virutcham Poems translated into English and publish a wholesome volume!) with a view to do what I can toward securing the rightful place for Tamil Contemporary Poetry in Indian Poetry and also of the World. I have been doing this all these years, but, my translations of Tamil Poems have not so far been published in a book-form. Hence, my whole-hearted thanks to fellow-poet and Editor of the Tamil Literary Magazine ‘Navina Virutcham’, Azhagiyasinger, for permitting and encouraging me to take up this fruitful initiative.

Creative writing and Translation are complementary to each other. Just because translations are on the increase in Tamil it is not correct to say that there are no original works of merit in Tamil. Both are flourishing side by side, we can say. And, both should flourish side by side for any Language, Literature or Society to grow and develop.

Translating a poem can at best be rendering the ‘readerly-text’ that the translator as a discerning reader of the concerned ‘source language text’ receives with the help of his/her intelligence, sensitivity, experience, familiarity with the text or type of text and several other factors. Poems with multi-layered interpretations, explicit as well as hidden meanings, when translated, are bound to give mostly one predominant layer of meaning only. Sad indeed, but, still efforts at translating poems do continue, for, the wish to let the readers of other lands know how rich and fertile, complex and intense our contemporary Tamil Poems are, is also predominant! And so, I have translated these poems. If there be lapses, they are entirely mine. If the poems in translation prove good to read, the credit goes to the poets concerned.


Poets inside...

1) anandh
2) azhagiyasinger
3) a.amirdaraj
4) athmaji
5) bharathiraman
6) brammarajan
7) china kapali
8) devathatchan
9) devadevan
10) hariharan
11) indran
12) a.ilamparithi
13) iravatham
14) na.jayabaskaran
15) jayadevan
16) ka.na.subramaniam
17) kali-das
18) kalyanji
19) kolahala srinivas
20) krishangini
21) kasyapan
22) kalyanaraman
23) manonmani
24) malaisami
25) nakulan
26) neela padmanaban
27) narano jayaraman
28) s.l.narasimhan
29) pasuvaiah
30) pazhamalai
31) perundevi
32) r.rajagopalan
33) ravi subramanian
34) rishi
35) samayavel
36) ra.srinivasan
37) sha-a
38) thirisadai
39) s.vaidheeswaran
40) vikramadhityan
41) vaigaichelvi
42) s.vaidhyanathan


1) ANANDH


Your Voice

Climbing down the steps and
walking
crossing many a street
going past the bazaar-street
where things lay spread like
the Sea
Even after going beyond
the tall, strong gateway,
some sounds
come to fall in the ears.

Leaving the light of the
outer corridor
where voices of the world
have faded a little
Going into the
semi-darkness of the
inner-corridor
our ancestors’ voices
softly whisper secrets
in our ears.

After entering into the
wholesome darkness of
the sanctum-sanctorium
there comes from within
a dark, colourful silence
outside, upon things
in absolute quietitude
as the very light
when it reflects
At some times
I feel
that you are with me
with hands resting on the
lap, right in front of my
eyes
A song springs from Veena
on its own.

While talking with my friends,
from out of blue
your voice drops a sentence.

Though it seems familiar
yet, wonder and surprise
have never withered away
in our Togetherness.

2) AZHAGIYASINGER

Typewriter

Shouldn’t I write about this
Typewriter
that is stationed in front of me?
In this office, in the cabin
at the fourth floor
in the narrow end of a corner
It would be waiting
not moving anywhere.
In the hurry-burry of the morning
starting from home,
clinging on to the electric train
reaching and falling with a
thud, before this,
the heart would turn terribly restive.
‘Enough to feel it with my hand
It would enquire after my welfare soothingly,
A loving brother in spirit…
Ever encouraging companion…’
-nothing of the sort,
a mere metallic helper
who receives white-sheets
and writes letter after letter
on them.
If the concentration is lost even
for a moment
typing all wrong, it would so
caution you
and mock at the stupid expression
that has come to sprout on
your countenance.
The officer would call inside.
Here, it would share with me
all his ‘hues and cries’.
Can anyone decipher
this typewriter?
Wherefrom it has got the
boon of
reflecting my smile day after day?


3) A.AMIRTHARAJ( Thurian Gosh Preethi)

The Rain and the Thorn

That all the raindrops on
the leaves
taste sweet-
said the butterfly
to the thorny tree.
‘Sweet?
Well, I shouldn’t leave you’
-thought the chameleon
on a thorn, atop.

The ants on the ground
overheard it.

“The fire in the sacred hole
has brought forth the rain”
-said a voice from the mountain.

Wind came and carried above
as offerings, sweet in leaves.

Tying all available thorns
ants in rows
tried to drag the rain
to ant-hills.

The chameleon in its dream
cooked the butterfly that has
escaped
and ate it to its heart’s content.

When the butterfly came down
once again
to continue its penance
the thorny tree quivered
in ecstasy.

4) ATHMAJI

He who is resting in the shade of the corner-tree

In an effort to learn
wearing the shirt
and proceeding till the end of the street
I think -
‘The final point of Time is my existence’.
It might be true.

Sitting at the street-corner I think
henceforth, am I to return or move ahead ?
In the stone-pillar the evidence of someone.
I see it.
Some poems lie scattered everywhere.
This could be mine.

In whose place do I stand now?
Losing something and gaining something
I have got stuck in the middle.
Unable to set forth in search of my
daily-bread, I am resting here in the shade
of the corner-tree.
This might be permanent.

Entering my hand into the empty pocket
I remain there.
Sighs have become submerged in the air.
My next step lies ahead of me.
Further, what have I learnt…
The shape of He who sees the scattered Poems,
And, the last words for the existence of
the final moment of Time.
Could be that there might lie in these
My identity of sort.

5) BHARATHIRAMAN

Objection


You refuse everything I ask”
-said my wife.
Thinking that if I were to say
“Of course”
What she has said would gain validity
“Of course not”, said I.


6) BRAMMARAJAN

Ere The Bulbs Commit Suicide

Both legs inside water
The Sea lay all bitter
It would try moving its wings
Seeing a treasure in the mire
In its anguish, oil grease
Loads of weight would make shoulder groan
Rockets would receive daily-wage
Some day eyes would turn misty
Voice would crack and break
Hired mercenaries day in and day out
Money won’t suffice. Ear won’t hear
Eyes wide-opened, the dye would die
The battalion went on spreading
The News.
The pains obtained so cheap
Were two
He who gave it for sale, unmindful of
Even his household corpses
In the electricity of nuclear rays
On the razor edge of Kali’s tongue
In South
Let’s give light
Ere the bulbs commit suicide.

7) CHINNA KAPALI

My Poem

Sitting at the window seat
in an Express bus
with eyes closed
in the company of those
sparrows
happily wandering across the Sky,
atop mountains
in the realm of clouds
in the glaciers -
My journey.
“Tell me your poem”,
A voice jerked me.
When I turned,
an empty seat.

Yet,
feeling apprehensive
I started telling my Poem.
in the roaring noise
of the vehicles speeding
right in front of me
my fumbling words
dissolved without a trace

8) DEVATHATCHAN

i/ How to approach a
dinozaur..?
if we are to stand so close
its fingernail would hold an umbrella.
the tail and the head would be
somewhere, miles apart.
If we see from its back
its abdomen and organ
would be deep down, in an
abyss.
From ears, the toes would
be faraway, defying our eyes.
How to approach a
Dinosaur…?
by making it approach us.

ii/

The wind has never come across
a still tree.
The butterflies that float
to and fro in the air
carry the forest in their feet
and wander.
In the open space
a shepherd
is grazing
the distant clouds
the wagons on the road
and also, some sheep.


9) DEVADEVAN

Metamorphosis

There were three staying in the room.


Scene – 1


With a smile that reveals
the inner peace and content
Buddha sat there.
Toward absolute-Nirvana,
half-naked
Gandhi was rotating the
Spinning-wheel.
With blood dripping
the genius who knew
how to die and come alive
was nailing himself on
the Cross.

From outside, a lament
entered inside.
Was it late by half-a-second?
No sooner it entered
than it ran outside
but, in that split-second
the ‘voice’ had undergone
a metamorphosis
as one filled with tranquility
and sorrow.


Scene – 2


When I entered inside
“won’t you give me a cup of coffee?”
-asked Buddha.
Jesus, as the begging bowl
made of tin,
shook his heart.
Throwing a glance as
that of the listless smile
of an abandoned woman
with famished children
Gandhi went on
spinning the wheel.
Anguished by that misery
my heart, pained, and, the
voice that rose
jumped speedily through the
window, outside.
And, my voice that leapt outside
wandered all over the street
and turned into a
stinking wail.


10) HARIHARAN


I just held on to the place
where I chanced to sit.
I did nothing else.
But, there was hue and cry
all around.


0

The Past was inside me;
The Present too.
So also the Future.
Time in its totality
was housed inside me.


0

Some lines I gained.
Some lines slipped from my memory.
I recollected those lines that
remained.
And, the poem was born.

0

11) INDRAN

The Death of a Sparrow


I have killed
one of the voices of Morning
in the midnight of yesterday.
Using as weapon the bound note
weighing heavy
in which I have scribbled poems
when I hit it
screaming in a human voice
it turned still.
In the darkness,
beating its wings,
scratching me with its thin metallic feet,
scratching the children who were sleeping
under the sheets
when it tried to fly
probing in the dark
I hit it hard.

Today’s Morn
turned restive
losing one of the instruments
in its chorus-song.


12) A.ILAMPARITHI

Hens and baskets

Floods and famine
came and gone the same day
in the relief channel.

On both sides of the road
Pesticide.
The road, which for all these
days
lay there like the shirt of
the ‘boom-boom’ cow-wallah,
where the buses used to
go bumping,
has turned ‘flat and even’ today.

On the last night
pot and plate entered the fray.
‘Whatever be the case
pot is pot’- thought the people
and chose it.
They made the same choice the
next day too.

The hens that hatched eggs
crowed long and calmed down.
Silence prevailed along the
entire stretch of the road
where ‘dhotis’ with borders
are yet to
move and flutter.

Till voting, the luxury of
wagon.
Till hatching, inside the
basket, the hen.

Yet,
seeking relief
the hens would go on laying
eggs,
baskets would keep on coming
to cover them,
as an endless sequence.


13) IRAVATHAM

Rebirth

The world would come to a
close one day-
The next morn
Mother would get up,
as usual,
before everyone else’
light the stove,
boil water,
grind the coffee seeds
with a finesse,
and, balancing the coffee-cups
in her hand
She would endeavour
to make us rise from bed.


14) NA.JAYABASKARAN

Henceforth


My ‘tongue’ has turned
frozen.

My voice so full of
apprehensions
gets dried u so soon.

All my movements with
no lubrication
turn stiff and
cry hoarse.
Amidst the unbearable discordant
note
reasons to live become scarce.

Only the struggle to cross
the waterless Vaigai river-

Henceforth.


15) JAYADEVAN

At that Moment

The moment when
the body weighing heavy
the heart turning weak
Death surfaces
right in front of my eyes-
Words uttered so far
turn meaningless.

The familiar faces too
would become strange.

“In the power of that Great
Grand Force that had been
guiding so far
you would turn frozen.
After that
I will coin many a new word
exclusively for you.
And demonstrations too
I would do for you.

Not to prove different
from the ways of the world,
but, to stay deep-rooted
in the ever vigilant consciousness”
-so said the voice from above.

I turned like a float
that appeared swaying
in the vast expanse of
the Sea.

“Don’t you have faith
even in the waves?”, it said.
“Not just the waves-
a deadly storm might come,
alien lands aplenty
might be revealed”, said I.

‘Let all that befall you”-
said it and disappeared.


16) KA.NA.SUBRAMANIAM


Good Men and Brave Ones

God has eyes : He likes a lot
the good men and the brave ones.
Not leaving the brave ones
to languish for long in War,
nor the good men
in times of Peace,
He would call them back soon.
Indeed God has eyes. Sure.
No lies!


17) KALI-DAS

Distant Relatives


Away from the city
stands my house.
Sharp at 6 in the morning
the milk-man arrives at
my door.
The vegetable vendor, at
7 0’ clock, without fail.
Boarding the bus my wife
takes our children to School.
To reach my office
I change buses twice.
Every now and then
Exhibition, Art-Exhibition
Beach, Cinema –
Everything is there.
The households of our kith and kin are
in the centre of the city.
When we contemplate on going there
the distance looms large.
They too think that
our house stands far away
from the city.


18 ) KALYANJI

In the rectangular table
that which have been read and
written
lie scattered.
I remain deranged.
I arrange
all those that lie scattered,
in neat rows
at the left-hand corner.
I am one who strives for some order.

Disarray with no effort,
And, despite real endeavour
just a semblance of Order
- so the whole surface of the table,
except the left side,
emphasized Dust.
I heed to dusty words.



19) KOLAHALA SRINIVAS

Scenario

In the pool of blood brought forth
with no swirl of the sword
the west would have a dip
everyday.

In the sway of the boat
that proceeds to catch the Sun
the acute sharpness of a
sickle.

As the shine of scattered diamond
the baby-fish would be
flashing here and
there .

As a flower bloomed
on rock, the foam.

In the anguish of the water
that keeps throwing sand and cursing,
the land would experience
suffocation.

In the incessant call of the waves
Eras would be torn.

As the scream of the drum
that bangs the ears-
Life’s Music.

In the high-pitch of the
erect thumb
the Call of Challenge
Everyday.


20) KRISHANGINI

Aflame

The ‘self’ is aflame with the tongues of fire leaping.
Eyes too are on fire.
Breath-burning,
the heart alone stays cool.
With blue and green entwining and blending,
the smell of Yellow, in between.
In front of the Sun, with eyes closed
the feeling that the heart would experience
is too pale a red.
Everywhere the red-cotton would be spread.
The feet would submerge in a half-foot softness.
On both sides creepers, golden-stalk, golden leaves,
with no stairs, nor suffocation of breath
climbing on and on, an ascent sans weariness,
Fragrance numerous, multiplying,
the heart growing peaceful as like
being inside water – Early Morn.
The midday with the Sun right above your head
would sound cool, calm and composed
with all the noises subsided.
Inside the closed eyes criss-cross lines,
and their dots
emitting an instant shine here and there
and fading,
going past many a layer and storey
and arrived at -
A Vacuum
Or, a Life Wholesome?


KASHYAPAN

I come and stand outside to give the news.
But the river flows on, roaring in the dark.
The bridge, unending.
The bamboo-fence blocks the passage.
The man who keeps vigil goes on snoring at the
doors of the liquor-shop.
The filth and dirt collected over many a decade
turning monstrous in size,
as a giant container, weighs heavy on our back.
“Let’s keep it down”, you say,
but, the platform of stone by the road-side
is not to be seen.
When I wake the city up to give away the news
which I have brought along, with all my weariness,
journeying for days at a stretch,
the sleepy ones, semi-conscious,
get up and ask me “Oh, why do you trouble me?”
and plunge into the depth of sleep, once again.
Oh, the burden proves unbearable…
I should lose the weight..
If I am not to lose it before dawn,
in the broad day-light what would ‘Those Four’ say….
To leave it, that which I have saved all these days
with love and sweat, in the river,
the oozing darkness is terrifying.
To sell it, there is none to buy.
To donate it, none qualified enough, around.
At day-break the curtain would go up.
And I can reach the town and try something.
Now, in the anguish of the night,
Turning into a ‘donkey of the desert’
I stand in penance, awaiting the Dawn.


22) KALYANARAMAN


Kite

When the boys
gather in our local playground
and fly kite
I would be in a corner
watching.
To make it interesting
the boys would divide themselves
into two groups and play.
With the groups coming into being
the game would turn intense
making me observe, fully focused.
When they fly high the kite,
with the thread changing hands,
The joy that clings on to
the hand that holds the
thread
would fill me with wonder and awe.
Yet, I would murmur to myself
that kite would rise above
but never revolve.


23) MANONMANI


The square

My legs would practice walking,
inside this Square, in bitterness.
This Square is mine.
Unfortunately, its surrounding walls
are common to three.
Running along the street,
standing nude in front of all,
can hug, weep, kick or spit.
My heart’s legs that were
for the sake of earning the daily-bread,
have been attacked by paralyses
beneath the attire.
My ‘inside’ would scream for suicide.
The fingers disappearing,
and. in the cow-dung that pours down
plunging, as horns , then, raising,
presenting as poem
anything
as poem
in the Square
Sky as big as the Square
for me, with the Square.


24) MALAISAMY


The Thief

On the night when the thief’s house turned to rubbles
we realized
that it had fallen on our very sleep.
Thick smoke enveloped the area.
The wind swirled and threw dust and mud from the fields.
In the midnight, terribly unsettled,
with silence and darkness shrouding
we stepped down into the street.

The thief turned out to be our brother.
The thief, ostracized, in rags, dirty,
wandered on, along the roads.
Piercing through our conscience
and sense of righteousness
He went.
From his eyes so artistic and delicate
sarcasm and laughter were seeping forever.
As the shadow of our fear,
obscurity of our guilty feeling, stood he.

In the vast Land he, the gullible thief,
was there in us.
With great care and caution,
in our interaction with Law and the enforcing authorities
on the back of our fear we wrote and hung
Humility, Obedience, Respect, Reverence.

The colour and countenance of the thief were
telecast in the National Channel.
The root -cause of the robbery was announced
in all arrogance.
Further, the term ‘theft’ was dropped on us,
repeatedly.

We realized
that the deed the word denote
was being revealed to us in the reverse.
In a sort of ignorance
the letter and the word lay all over that day

On the night
when the Thief’s house turned to rubbles
we realized that thick smoke enveloped the area.
Also that
the wind made a U turn
and blew from South to North.



25) NAKULAN


The Crow and the Sparrow are but our Kith and Kin’ – An Epic
(excerpts from this long poem)

I have seen;

Crow, sparrow, cock, vulture, pigeon, stork, duck, ‘maina’, ‘garuda’, peacock, woodpecker, kingfisher, ‘akkaakurivi’ – so, many a bird I have seen.

Wherever you go, the troubles with these crows multiply like a festive-flood! The wagon of Lord ‘Saneeswara’; a story about this; that it had pecked at the boob of Seetha Piraati(?). Before sitting down to eat mother would offer it a handful of food well-mixed with ghee and cooked cereals, in all kindness; when I was young I had listened to my elders crying ‘kaa…kaa..kaa…kaaa.’ to appease our dead ancestors; the crow will crow kaa..kaa.. and so eat. A black dot that keeps going round and round in the circle of my mind – kaa..kaa..kaa…

Sparrow – small, little sparrow; fluttering its baby wings, moving as a toddler in small jerky steps on the ground – and suddenly leaping up in a little jump – a small sparrow; having a silky wheat colour – I don’t remember much about it except the words of Bharathi who had declared that ‘the crow and the sparrow are but our kith and kin’.

a feeling leapt of a
sudden
within
“here, see me”
So, to let others realize
who I am went
I

Villupuram, Trichirapalli, Great Heights of the Blue Sky, Perumal Temple –these alone.

saying
Vulture

moving
as Garuda

In the height
of my heart
they go round and round
swirling

Cock; white cock with red tuft. That go calling ‘kokkarakkoeoe…; it will lay and hatch eggs( it is not easy to sit so, so still and almost drowning in its own self). Its legs, so full of crumples, its fleshy beard.

There is a word in Tamil – ‘Kozithooval;
‘Vaaranam’ – so an expression.

Have you
seen, pigeon?
in different varieties
white
ash
differently
as beautiful crow
loved by one and all
the pigeon- have you seen
Kannamma, my love?
so what?

With a man sitting in a room where the electric-fan keeps rotating, having tied in a red-string with trivial changes and exchanges as like the pigeon-nest, at the doorway corpses-like men stand in rows.

But, in the vast space of the mosque these pigeons, like my darling Suseela ,turn me ecstatic.


Stork (Naarai)


‘Naaraai Naaraai Senkaal Naaraai’,; the old Pisiraanthaiyar verse; we have come a long way from his place; a grey-haired bird ( veteran bandicoot) wearing a collarless shirt would be sitting in penance in the office.

The Stork – taking stock


In the river that goes running if a fish were to leap the water-bird would jump and rise.

In different ways
as coins and notes
with bitterness
I
crushing and crumpling
my beggar-heart
little
by little

Have I calmed down this water-bird. It is in that, that in the ‘Siva Naamaavali his name is Samharamoorthy oh, how I revel, Suseela.

Water-bird, a water-bird
Pecking at a fish
eat meat

Duck, oh duck, aren’t you going to buy ducks? – the egg of the duck is twice the size of the egg of the hen – oh sir, your face tells me that you are suffering from piles.

Boiling the duck-egg
mixing ‘aathikeerai’ with that
and duly cooking it
“Oh, no, leave me”
so your ailment would leave you
For ever

When I was young, I think it was in Saidapet, these ducks would go in groups, a row dwarf shapes, looking repulsive. Seeing them walking with an ugly gait, oh, Suseela, my goddess of lust, the angel of my heart

oh, how happy I am
can I ever tell it in words
or,
can it ever be told?

if I call ‘mainaa,oh, mainaa”
will the bird ‘maina’ come?

A real ‘maina’ is twice the size of a sparrow; the black of brown; brownish black is its skin; there will be yellow lines glowing round its eyes. If it raises its wings – a magnificent white.

seeing the way it
goes around the green lawns
in small steps -
oh, my Susee girl

oh, my Rose
that too,
like you,
the very personification of Beauty,
See.

The peacock’s body is bluish-black.; blackish-blue.
Its throat, the length of a snake; when it spreads its ‘tokai’ there are thousands of eyes like vagina. During rainy season if one is to see its dance that would be a real treat to the eyes; then, it would turn the God of the Festival. There is a song ‘mayil aada, kuyil paada’



Suseela,
that is a bird as tall as man
seeing it
I get the feeling that you are walking ahead and
disappearing

do you remember that old song?

Aarumugam
He is
hitting hard
my brother Soorapadhuman
splitting apart
the face
Which face was it…?

My love, please come. In this twentieth Century there are numerous occasions when you and me have to eat the peacock meat.


26) NEELA PADMANABAN


a plea


When the voice is still sweet
stop singing.
Ere the finger swells
sell the Veena.
Before the pearls scatter
untie the anklets.
Before falling ill
let the last journey begin.

27) NARANO JAYARAMAN


Variation

The child laughed, clapping his
hands,
feeling happy that he had
turned me into an April Fool!
On the road
while taking him to the School
pointing at the shadow of the feet
“Daddy- mongoose”, said he.
Indeed yes,
here,
the real serpentine
and the illusory mongoose
are forever engaged in a duel!

28) S.L.NARASIMHAN


Endeavour

To say it in general
everything has become comprehensible
To be specific
that which is to be done
has become comprehensible.
Comprehensible not to me.
I merely perform.
The divine voice from above also
states
that I am born for just this.
Not only that
this is what I too wish.
I am going to shake hands
with those that
keep waiting.

29) PASUVAIAH


Yesterday’s Dream


In my dream of Yesterday
the bridge broke to pieces.
Sweating for days at a stretch
breaking stones
burning in the Sun
with none to care and share
weeping all alone
in pain and anguish
that bridge which I had built
step by step
inch by inch
broke into pieces
in my dream of Yesterday.
I have no time left
to rebuild it.
If there be no time
there can be no dream.
Without dream
where is progress?
A heart that has understood my dream
would build it
in the dream of its own.

30) PAZHAMALAI

yearnings

For me who returns in a cycle
along the overcrowded roads
-no need for a car-ride.

Among those numerous houses
in the posh area, immaculate
as a sketch, none bears
my name-board.

I never ask those who come
all the way searching, to see
me – “Coffee or Tea?”

In the T.V bought not
those that I have left unseen
are not Olympic Games alone.

My family and myself never
go traveling to
Countries and Islands.

Not for employment, even for Higher Studies
my children don’t go abroad.
If there be Nuclear hazards
in Kalpakkam or Kudankulam
I cannot leave my country
nor town.
If something befalls
I have no means to go to
Apollo or America for treatment.

Enough if,
with the back aching, the
tongue tasting bitter
the virus fever that seems to
come
depart without causing
any additional expenses!

“Listening to all
“Don’t yearn” say thee. Why not tell it in other words:
“Don’t be human”.




31)PERUNDEVI


In the stretching shadow
of this tree
a resting traveler I am
The desire to uproot this tree
that listens to me
motionless
and plant it in the courtyard
of my home
lingers in me.
After my home too had turned a mere pathway
the heart would yearn
for another roof too.


32) R.RAJAGOPALAN


Seven Poems


1/ *Pichai’s food
would refuse to move on
inside my stomach.


2/ The glow falling on
Pichai’s empty bowl
would scatter particles of
Light.
With the drops of rain falling on it
symphony would spring alright.


3/ The ugly Pichai of Thursdays
prove a sore to the eyes.
Yet, in pairs,
joyous…


4/ Piercing even the light and
sprout
The song of Pichai.


5/ Government Holiday
empty bus-stand
Pichai alone
working overtime.


6/ Oh, my saviours, my
Guardian angels-
it’s three days since
I ate last.
Please give me something
even your worst sorrow
would leave like dew, tomorrow
Oh, come as the rain
to my rescue
Oh, kind Sirs, oh
kind-hearted sisters.

7/ Pichai, the Omnipresent
bears proof
to God, the Omniscient.

*Pichai – the beggar.


33) RAVI SUBRAMANIAN


Unmindful of everything
Driven by the frenzy of
realizing an ideal life

Dissolving my youth
did I draw a painting

and came to
gift it to you

not knowing that
You had already been gifted away to
somebody.


34) RISHI


High Tide


Come Touch and Go-
some waves.
Some others
would topple you all of a sudden
Some wave should swallow me
Lock, Stock and Barrel!
Oh well,
atop the waves that whirled and swirled
in a frightening frenzy,
gushing forth all foamy,
curling, leaping, lashing and folding
He who remained without tumbling down –
in my heart a precious corner he owns!





35) SAMAYAVEL


There was a room for Us


In the Ashram Street there was a room for us.
It was a very small cabin, hanging suspended
unable to get connected to anything in the city
and floating above the ceilings.

Amidst the smokes of
Charminar, Gold Flakes, Wills Filter, ‘Sayyadhu Beedis’
Faces speaking different things in different tones
conversations, sharing of ideas, debates,
cutting into slices, we analyzed Life.

At times the cabin would shift
and assemble in the Gandhi playground
Suburban Road, Bridge-Wall, Kadiresan Mountain
Tea-shop corners, petty-shop corners
wherever, the never-ending conversations,
Dragging along the worries of the World
Our room wandered

Manufacturing innumerable tools( in our heads)
to reconstruct Humanity
we let them fly all over the city.
We relished to our hearts’ content the unconditional freedom
that the walls of our room used to offer Us.

We ate and slept as suited our whims and fancies
Gulped Tea everywhere
That one gave money, this one bought cigarettes,
We smoked almost always
With a trimmed beard and a half-smile
one brought the bottles
All sorts of eatables came in parcels.
In a drunken-state
we comprehended everything all too clearly
In the room’s air we mixed our sighs
and souls too.

As friends multiplied, one on the mat, three on floor,
two in chairs, two on the stairs
one on the newspaper -
So we lay in chaos
and slept so peacefully.

We who, leaving the room, have built Family,
keep struggling, not being able to connect the
Home with the Room.



36) RA.SRINIVASAN

News –One



A news arrived at my side
as like a flying plate
so casually thrown
floating softly.

In the morn it entered inside
through the gap beneath the door
in the form of a white-sheet
with black letters creeping.

While walking in the street
the posters told news
Those who walk, those who stand
those who chanced to come across
at close quarters
Those whom I’ve met
keep uttering the news of Today.
The news of yesterday
as like the sound of the
foot-steps of one who
has disappeared from our sight.


News -Two

News swallowed news.
He who stood there
with yesterday’s news digested
is swallowed by Today’s news.
With news surrounding, getting inside as virus
with the air inhaled
they wandered
in the organs as
numerous ailments
And the breath so exhaled
emitted poisonous news
With ears and eyes getting
filled up with news
the News of Today
are being swallowed by
the news of Now
After all those that are
all swallowed and digested
the lone news that which
remains is
that which got stuck
in the throat
Terrifying in the
News of Tomorrow
that lie scattered
in Today’s News.



News – Three


He tells a News about
Someone to
Someone else
Forgetting that it is but
News about his
Own Self too.






37) SHA –A


The huge wave that
touched the shore
returned to the Sea
and lost its shape.
Before it lost its identity
it touched the feet
and the heart turned wet.

When the feet felt
the waves
the sand on the shore too
got stuck
Though the displacement of the sand
was caused by the waves
the itch of the sand-particles
all over the feet
was indeed not by them, was it?

The huge wave
that returned
to the Sea
remains the Sea
The Sea
comprises
many a wave
that reach the Shore.

(In memory of Ka.Naa.Su)



38)THIRISADAI


I saw a spider-
neither on the wall
nor on the floor,
but that which keeps going
round and round
as a dark swirl
in the ‘Pooja’ room,
on the silver-plate,
beside the glowing ‘kuthu vilakku’,
on the white ‘kolam’ ,
right in the middle of its ‘lotus’.
Day in and day out
it remained there
at all those times when the
lamp would be lit,
circambulating.
This Spider would remind me of
Your wonders and miracles,
and of the temple at Kalahasthi.
Today, when I was about to
light the lamp
I saw the spider there, motionless.
I felt You have given
The Great Release’ to the little creature
which lived for a few days,
finding shelter at your feet.
But, why should my heart
keep on thinking of its
feet in motion-
always on the move…?
Though the tale of the spider
has come to an end
the spider-web that my heart
keeps spinning -
oh, how to name it, well,
who could tell…?








39) S.VAIDHEESWARAN


The Suffocation of Evolution


“Don’t cry! Don’t you dare cry!’
-so mother stifled me.
Fearing the dreadful teacher
who swung his rod
unsparing
so close to my face and hissed “sh…sh..”

The wind that blew up in my cheeks
was inhaled within so rapidly
it went right up to my heart,
wrenched, in the classroom.

Having to hear the stupid sentence
that men never cry
and spending the years shying away
from tears –
grown up dumb.

My first wail, heard at my birth
which made my kith and kin
sing and dance in sheer mirth
That was the full-stop of my
previous birth.

Today I long to cry
I should cry… before I die
I should cry for something
no matter what
For something near and far

Till the heart’s ebbs and falls subside
Till desire dies
I should cry
Boiling as a volcano
trembling violently like a tornado-tree
as a wholesome downpour
It should happen to me so
casually, so naturally.

For the wars of tomorrow-
For the bugs that bite us hard-
For life’s inherent pathos-
For the few coins lost-
no matter for what, for something
is all I care.

For the meanness of the man
next door, or
for the political jokers-
no matter for what-
I should cry for something

Till my inner being finds answer
to the query ‘why so?’
till, encountering the real supreme glory
of the great tragedy,
in a lightning flash I turn everlasting
till my tears and myself go
melting beyond all meanings
I should cry
Before I die.





40) VIKRAMADHITHYAN


Kamban


Why did you set out?
to tell a borrowed tale
No need to waste
your poetic talents.
Why Epic?
Are you an imitation
of Kalidasa?
For, how long this service to
Virgin Tamil…


Valluvan

Poetry for
preaching Virtue.
Controversies aplenty.


Ilango

He glorifies Kannagi;
Merely mentions Madhavi;
What for the left boob
to be severed and
thrown away?

Bharathi

A moustache-man
A turban-wallah
What reverence and adoration
for those musical verses…
What connection is there
Between Ganja and Poesy?




41) VAIGAICHELVI


Justifications

In the courtyard of the Palace
and in hutment -
The spider-web.

In too delicate a body
with light wings,
tiny insects.

Whether the courtyard is vast,
the hutment small -
everything is the same for the
spider-web.

Caught in the cruel act of
tearing off the wing,
folding the body
and sucking life -
noiselessly, the insects.

As the big fat bees
leap whirring
and sabotage the web
the spider would fall.

And, it would spin web
for the insects.



42) S.VAIDHYANATHAN


Collectively – Individually

Those who were together
separated
The food of one at one corner
was eaten by another
The place of ‘He’ in one end
Came to be occupied by another.
Small crowds came to be.
“Come alone, come alone”Individuals – so one
called
“Come-join here, join this way”-
so also another called.
With no confusion whatsoever they operated
Those who were in crowds separated
in crowds
And
fresh calls came to be.
Those who began being lone individuals
have now become huge crowds.
Those who began to live in communion
have now turned lone individuals .



43) PA.VENKATESAN


Some more houses

Like the new print of an old picture
some days before
a few houses in our place were renovated.
A little earlier to that
Electricity had come to the ‘agraharam’ houses.
As far as I know
the tar-roads were laid long ago.
The white-men introducing the train, and the advent of new,
hitherto unknown ailments
are all yet more ancient tales.
In the nights,
those days
are recollected by our grandmas,
as far as their memory goes.
Sitting with their legs stretched
they say that the very face of our place
is changed.
In between
murmuring the bygone days of still earlier times
there remain in our place
some more houses
safely locked.















POSTED BY LATHA RAMAKRISHNAN AT 3:36 AM
2 COMMENTS:

krishna said...
wonderful..., i had been longing to see them translated, wish you all the best and a wonderful, wonderful work.
August 24, 2009 9:57 PM

BKM said...
THanks Latha for tanslating my father's poem ( kashyapan)
Brindha
April 11, 2010 10:12 PM