MONOLOGUE - 'rishi'

MONOLOGUE

 'rishi'

Sinking deeper and deeper

into the well of night

I safely arrive at a

No-War Zone of sort.

No expectation; no disappointment.

No ecstasy; no misery.

No tomorrow; or yesterday….

You know what?

With Time hanging suspended,

All the way

Peace prevails –

here, there, everywhere.

No thirst for a visit so prized

No hurt for a call unrealized;

No ‘set’, no ‘rise’ of the Sun.

Nothing ends; nothing has begun.

One two three four – none.

No loss; nothing won_

I’m blissfully all alone.

Diving into unknown region

I’m all set to ascend Sleep’s throne

Wearing crown evanescent.

SHOWMAN - rishi

SHOWMAN

rishi

With his both hands weaving and waving

in the air

He gestures a ‘Travel’;

Too long it is that he cannot

stretch his hands that far.

Neither his vocabulary nor his limbs

succeed in sculpting the subtle and

sharp bends and curves

of Distance.

Poor chap –

riding high as an ‘anchor’

blabbering all crap

He knows not

that ‘Once upon a time’

none can conquer!

DEFINITION - rishi

 DEFINITION
rishi

A Journey without beginning or end, they say;

No way.

Each has a start and close;

of course.

Or rather, each has its own ‘arrival’ and ‘departure.

Life included.

True, beginning and end are relative terms;

A journey can be no journey in the real sense.

Foes, friends, Stench, Fragrance _

All at once

full of substance and utter nonsense….

Now, in whose court is the ball…?

Cataract or Waterfall….?

Witch hunt or treasure hunt _

What for our heart’s clarion call?

Oh, words with their association of ideas

as the touch of Midas

never fail to enthrall!

The Art of Being A Pseudo

The Art of Being A Pseudo

 ‘rishi’

BEING OBJECTIVE

Collecting Awards from

every nook and corner

and criticizing another

as Award-Monger

 TALL CLAIM

Climbing on a time-ravaged

two-feet compound wall

and calling it an all too

adventurous mountaineering.

COSMETICS

Shuffling the Alphabets,

selecting randomly

a handful of words

and setting out, sporting a

stage-managed smile

to preach Poetry

SISTERHOOD

Calling their own secret

rendezvouses liaisons

soul-searching

and smearing those of others

as ‘street-walking’.

FREEDOM OF EXPRESSION
 

Foulmouthing everyone who fails

to second your opinion

in bad, worse, worst jargon;

If the person attacked dared to react

branding him, her, they as
barbarically intolerant.

Signing off…. ‘rishi

Signing off….

'rishi'

Waiting for the day that will have

24 + ⁿ hours;

with the different dimensions of sleep

categorically excluded.

Waiting for the Day when 

sleep would allow me to stay wide awake

within its all too dark boundaries

and lead me to the shores of infinity.

Waiting for the Day with rhythm, rhyme

not just for their sake,

but, in their wake

making way for a quantum leap.

Deep oh deep -

at this very moment a volcano could be

all set to burst

inside the sea in Lakshadeep;

Oh! there is a beep in my mobile’s ‘Profiles’.

Of course having nothing profane.

All too sane

it condenses the lengthy ringtone

into a mere beep- what a sweep!

Enthralled I marvel!

Sleep overpowering, never to unravel

 its mysteries

Histories

Geography, Science, Philosophy _

God, how desperately they cling to ‘selfie’! 

All in a nutshell _ My Brain

Its grains, the atoms

with photons, electrons contained

waves, particles _ in sum

what is happening in the ventricles…?

How to know… where to go…

What to do…. Who are you…

Me you he she they

Go all the way

To nowhere….

Truth or hearsay

Filled with shades of gray

All through the night and day

Life remains hidden and throbbing....

Not knowing whether this is dawn

Or night yet to be gone?

As usual I have to sign off

Wondering whom to thank

What to say – ‘see you’, , ‘goodbye’‘so long’

‘God’  or ‘Big Bang?

My mind remains blank.

‘After all vacuum is no vacuum’ _

Assure atoms.

Sitting on the cosmic wall

Humpty Dumpty sing in chorus :

“This life has everything in

Fifty-fifty mode;

With everything at one go foretold, untold…

Keep trying, to decode”.

இந்தியா, என் அருமைத் தாய்த் திருநாடே!

இந்தியா

என் அருமைத் தாய்த் திருநாடே!

(ஜனவரி 26, இந்தியக் குடியரசு தினமான இன்று….)

 31, ஜனவரி திண்ணை இணைய தளத்தில் வெளியாகியுள்ளது)

_ ‘ரிஷி’

என்னருமைத் தாய்த்திருநாடே

உன் மடியில் குதித்து, மார்பில் தவழ்ந்து

தோளில் தொங்கி

முதுகில் உப்புமூட்டையாகி

முழங்கால்களில் ஆடுகுதிரையாட்டம் ஆடியவாறே

உன் பிள்ளைகள் என்ற சொந்தத்தோடு

சுவாதீனத்தோடு, சுதந்திரத்தோடு

சாகும்வரையான உரிமையோடு

உன் மீது சேற்றை வாரியிறைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள் சிலர்.

உன்னை அறம்பாடுவதே தங்களுக்குப் பெருமை சேர்ப்பதாய்

அங்கிங்கெங்கிலும் உன் புகழை மங்கவைக்கக்

கங்கணம் கட்டித் திரிகிறார்கள் –

காறித்துப்பித்துப்பியே கர்ம வீரர்களாகிவிட்டவர்கள்.

உன்னை மதிப்பழிப்பதே மாபெரும் புரட்சியாய்

மேடைதோறும் முழங்கிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

 மனிதநேயம் பேசிக்கொண்டே

உன் மலைகளும் காடுகளும் மரம் செடி கொடிகளெல்லாம்

அழிந்துபோகட்டும் என்று ஆங்காரக்குரலில்

மண்ணைவாரித் தூற்றியவர்கள் உண்டு.

 உன் உன்னதங்களெல்லாம் அவர்களைப் பொறுத்தவரை

கண்டனத்துக்குரியவை.

உன் பெருமைகளெல்லாம் அவர்க்குச் சிறுமைகள்.

பல்மொழிப் பேசும் உன் பிள்ளைகளிடையேயான பிணைப்பு

அவர்களுக்கு உவப்பான விஷயமல்ல.

உன் பிள்ளைகளிடையே இல்லாத சண்டையை உண்டுபண்ணி

உன் வளர்ப்பு சரியில்லை, பாரபட்சமானது என்று

ஆசைதீர வசைபாடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

 மதச் சார்பின்மை என்றால் அவர்களைப் பொறுத்தவரை

இந்துமதத்தை நிந்தித்துக்கொண்டேயிருத்தல்;

கடவுள் இல்லையென்று சொல்லியபடியே

தன்னை யாராவது கற்பூரம் காட்டி வழிபட மாட்டார்களா என்று

எந்நேரமும் பார்த்துக்கொண்டிருப்பார்கள்;

உன் அர்த்தங்களையெல்லாம் அனர்த்தமாக்கிக்காட்டுவதே

வாழ்வின் பொருளாக

கரித்துக்கொட்டுகிறார்கள் உன்னை-

கடல் கடந்த அரங்குகளிலும்.

அரிப்பெடுத்துக்கொண்டேயிருக்கும் தங்கள் ஆணவச்

சொறி சிரங்குகளுக்கு

உன்னை மட்டந் தட்டித் தட்டி

மருந்திட்டுக்கொள்கிறார்கள்.

சாதிகள் உள்ள ஒரே நாடு சபிக்கப்பட்ட இந்தியா என்பார்;

வேதங்களால் விளைந்ததே பெண்ணடிமைத்தனம் என்பார்’

மீதமுள்ள நிலங்களிலெல்லாம்நிலவுகிறதோ

சுபிட்சமும் சமத்துவமும் பூரணமாய்

எனக் கேட்கத் துணிவோர்

போலி பிற்போக்கு, சனாதனி, மட சாம்பிராணி.

அன்னபிற வார்த்தைகளை ஆங்காரமாய் வீசியெறிந்துவிட்டு

கால்மேல் கால் போட்டு உட்கார்ந்துகொள்வார்

மின்னும் கோணவாய்ச் சிரிப்புடன்

‘க்ளிக்’ செய்யக் காத்திருக்கும் புகைப்படக்காரர்கள் இல்லையென்றால்

இருக்கவே இருக்கிறது ஸெல்ஃபி.

 ‘பாப் மாகஸீன்’ தரும் பிசாத்து விருதுகளையெல்லாம்

இரு கரம் நீட்டி வாங்கிப் பூரித்துப்போகிறவர்கள்

யாருக்கேனும் இந்திய அரசின் விருதளிக்கப்பட்டால்

உடனே இகழத்தொடங்கிவிடுவார்கள்.

 உலகிற் சிறந்த படைப்பாளிகளெல்லாம் இவர்களுக்கு வெறும்

முத்திரை வாசக ‘சப்ளையர்கள்’;

உயிரை உருக்கி அவர்கள் எழுதிய வரிகளிலிருந்து

அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக வெட்டியெடுத்து

மேற்கோள்களாகக் காட்டிக்காட்டியே

அறுபத்துநான்கு கலைகளையும் அதற்கு மேலும்

கக்கத்தில் இடுக்கிக்கொண்டிருக்கும் மேல்தாவி ’பாவ’ம்

தொக்கிநிற்க

மெத்தப்படித்தவராகத் தம்மை நிலைநாட்டிக்கொண்டுவிடுவார்

முகநூலில்.

பேச்சுச் சுதந்திரம், எழுத்துச் சுதந்திரம் என்றெல்லாம்

நீட்டி முழக்குபவர்கள்

ஒரு மாற்றுக்கருத்தைக் கேட்டாலோ

என்னமாய் காச்சுமூச்சென்று கத்துகிறார்கள்!

பிறர் குரல்வளையை நெரித்தபடியே

குரலற்றோரின் குரல் என்று தனக்குத்தானே

கிரீடம் சூட்டிக்கொள்வார்கள்.

இந்தியச் சுதந்திரம் என்றாலோ உடனே

நிந்திக்கத் தொடங்கிவிடுவார்கள்.

குடியரசு தினம் என்றால் கேட்கவே வேண்டாம் –

தடியெடுக்காத குறைதான்.

 என்னருமைத் தாய்த்திருநாடே

இன்றளவும் உன் வளங்களையெல்லாம் நன்றாய்

அனுபவித்தவண்ணம்

எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு உன்னை

எள்ளிநகையாடிக்கொண்டிருப்போரின் கயமையை

என்னென்பது?

 சுதந்திரப் போராளிகள்

எல்லைகாக்கும் படைவீரர்கள்

உணவளிக்கும் விவசாயிகள்

என உன் அருமை பெருமை அறிந்து

கடமையாற்றும் பெருமக்கள் ஏராளம் உண்டிங்கே!

உனக்கென்ன குறைச்சல்!

இல்லையென்பது இல்லையாக

நீயும் உன் மக்கள் நாங்களும் ஊரும் பாரும்

சீறும் சிறப்புமாய்

வாழ்வாங்கு வாழியவே!

Ø